Την πρώτη φορά που συνάντησα το όνομα Le Page -τον Οκτώβριο του 2007- o Αντώνης περπατούσε με την κιθάρα στο χέρι στην άκρη κάποιου έρημου δρόμου, θυμίζοντας έναν πιτσιρικά Elliott Smith. Ήταν μια ωραία φωτογραφία στο MySpace και ένα ακόμα πιο ωραίο τραγούδι, το «Rescue Remedy». Από τότε άλλαξαν πολλά και στη σύνθεση και στον ήχο των Le Page: η Τερψιχόρη μπήκε στο σχήμα και σιγά σιγά από ένα γκρουπ με garage καταβολές μετατράπηκαν σε αυτό που είναι σήμερα, ένα συγκρότημα που λατρεύει τα παιδικά τραγουδάκια και δηλώνει ότι παίζει «toy folk» (τίποτα δεν θα μπορούσε να χαρακτηρίσει καλύτερα τον ήχο τους). «Γνωριστήκαμε πριν από περίπου δύο χρόνια μέσω ενός κοινού φίλου, του Αριστείδη» μου λένε, «και στα πρώτα μας live κάναμε διασκευές Subways». Τους λατρεύουν τους Subways, το ίδιο και τους Moldy Peaches, τον Jens Lekman, τον Ευριπίδη και τις Τραγωδίες του, τους Occasional Flickers. «Τις punk καταβολές μου τις ξεπέρασα από τη στιγμή που ανακάλυψα τον Elliott Smith» λέει ο Αντώνης. «Από κει και πέρα τα πάντα άλλαξαν για μένα».
Οι Le Page πήραν το όνομά τους από ένα παιδικό βιβλίο «για τις πρώτες 1.000 γαλλικές λέξεις από την εικόνα ενός βασιλιά που κράταγε το στέμμα του» και ανήκουν σε μια γενιά μουσικών που έχει μεγαλώσει αποκλειστικά με το MySpace και τις ευκολίες που σου παρέχει η τεχνολογία. «Δεν έχω κάνει μαθήματα μουσικής» εξηγεί ο Αντώνης. «Μάθαινα συγχορδίες από το Ιnternet. Υπήρχε κι ένα περιοδικό που σε μάθαινε, αλλά επειδή ήταν ακριβό το έκλεβα». Πίνουν τσάι κανέλα και μιλούν με ενθουσιασμό για τις μεγάλες τους αγάπες, τη μουσική, το σινεμά και το Flight of The Conchords, «το νεοζηλανδέζικο σίριαλ με βρετανικό χιούμορ - μουσικοί που προσπαθούν να κάνουν καριέρα στη Νέα Υόρκη και ιστορίες που κάθε φορά τελειώνουν με ένα τραγούδι». «Από τις πιο αγαπημένες μας ταινίες είναι το Withnail and I, ένας από τους πιο ωραίους χαρακτήρες που έχουν δημιουργηθεί ποτέ» λέει η Τερψιχόρη. «Μας τρελαίνει η αγγλική επαρχία. Μας αρέσουν επίσης ο Γούντι Άλεν, ο Γουές Αντερσον, ο Τριφό, ειδικά τα 400 Χτυπήματα».
Και οι δύο είναι φοιτητές. Ο Αντώνης σπουδάζει δημοσιογραφία και η Τερψιχόρη Ιστορία στο Ιστορικό-Αρχαιολογικό της Φιλοσοφικής. «Έχω πέσει με τα μούτρα στα βιβλία Αρχαίας Ιστορίας αυτή την περίοδο» λέει η Τερψιχόρη και ο Αντώνης προσθέτει: «Μόλις ξεκίνησε μια νέα αγάπη για μένα, το ερευνητικό ρεπορτάζ. Το ανακάλυψα από τη σχολή και έχει αρχίσει και μ' αρέσει πάρα πολύ, που γίνεσαι ντετέκτιβ και ψάχνεις στοιχεία για ληστείες και εγκλήματα». Ο δίσκος τους, που κυκλοφόρησε πριν από λίγο καιρό, το Teddy Girls EP, είναι η απόδειξη ότι το do-it-yourself μπορεί να κάνει θαύματα. Το έγραψαν και το ηχογράφησαν μόνοι τους, η Τερψιχόρη έφτιαξε το εξώφυλλο, ενώ στο «Talking to plants» κατάφεραν να έχουν και τη συνεργασία του Αμερικανού συγγραφέα και μουσικού Barry Louis Polisar, αποδεικνύοντας ότι το MySpace μπορεί να είναι πολύτιμο εργαλείο. «Είναι υπεύθυνο που ανέβηκε τόσο η σκηνή εδώ» λέει ο Αντώνης. «Αν μπω στη σελίδα μας και δεν έχω μήνυμα ή σχόλιο, με πιάνει κατάθλιψη».
«Μας αρέσει η πλατεία Καρύτση και ό,τι είναι γύρω της, τα μικρά μαγαζάκια, επειδή είναι ήρεμα, η φανταστική σοκολάτα στο Petite Fleur, η Αρλέττα. Μας αρέσει πολύ η Αθήνα, το κέντρο, παρόλο που θα περιμέναμε πολύ περισσότερα πράγματα από μια τέτοια πόλη» συνεχίζει.
«Τι με ενοχλεί; Που τα όργανα της τάξης, που οφείλουν να σε σέβονται και να σε προστατεύουν, σου μιλάνε χυδαία στο δρόμο και σε παρενοχλούν με σεξουαλικά υπονοούμενα. Μια φίλη μου έχει κλάψει με αυτά που άκουσε από μια διμοιρία στη Χαριλάου Τρικούπη. Ακόμα και με αγόρι να περάσεις, κάτι θα σου πουν...» λέει η Τερψιχόρη. «Έχω βαρεθεί επίσης να ακούω αυτά τα γυρίσματα στην ελληνική μουσική. Νομίζεις ότι έχουν βρει έναν καθηγητή φωνητικής και τους μαθαίνει το ίδιο πράγμα. Σαν παπάδες. Προτιμάμε την παραφωνία, τα λάθη. Χίλιες φορές να είναι ο άλλος φάλτσος παρά βαρετός...».
σχόλια