Στον φιλόξενο χώρο της Ατράκτου, πολύ κοντά στην ιστορική Ακαδημία του Πλάτωνα, ο σπουδαιότερος Έλληνας πολιτικός μηχανικός και ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους διανοητές και φιλοσόφους, ο Θεοδόσης Τάσιος, άνοιξε έναν πολύ ενδιαφέροντα κύκλο ομιλιών σπουδαίων προσωπικοτήτων. Η διάλεξή του είχε τον τίτλο: «Άτρακτος: Για να γνέσουμε την κοινωνία μας».
Ο Θεοδόσης Τάσιος, ακαδημαϊκός, ομότιμος καθηγητής, πολιτικός μηχανικός του ΕΜΠ, φιλόσοφος, αρθρογράφος και συγγραφέας, σχολίασε με το γνωστό προσωπικό του ύφος το όραμα και τους στόχους της Ατράκτου. Στη διάρκεια της ομιλίας του έθεσε ερωτήματα, προβληματισμούς, σκέψεις και στοχασμούς, ενώ αναρωτήθηκε γιατί θα πρέπει να μας απασχολούν και πάλι ο Αριστοτέλης, ο Σωκράτης και ο Επίκουρος.
«Πάμπολλα απ' τα βάσανά μας οφείλονται στην απομόνωση του καθενός μας – μια κατάσταση εξόχως αφύσικη, αλλά συνηθέστατη. Παρ' όλον ότι η ίδια η Αυτοσυνειδησία του καθενός μας δομείται απ' τις σχέσεις με τους Άλλους και με το Περιβάλλον, κάμποσοι από μάς συρρικνωνόμαστε στο πετσί μας»
Το πολυπληθές και ετερόκλητο κοινό είχε συρρεύσει από νωρίς προκειμένου να παρακολουθήσει την ομιλία του. Τον προλόγισε ο δημοσιογράφος της LiFO, Γιάννης Πανταζόπουλος, αναφερόμενος στην προσωπική και επαγγελματική του διαδρομή.
Γεννήθηκε στην Καστοριά και μεγάλωσε στα Μέγαρα. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο και στο Παρίσι. Για τα παιδικά χρόνια έχει πει πως είναι εκείνα που δομούν το «εγώ» μας, την προσωπικότητά μας. «Τα παιδικά μας χρόνια είναι η πατρίδα μας, όπως λέγεται. Έφυγα από την Καστοριά σε ηλικία 8 ετών και για τα επόμενα πενήντα χρόνια αυτή η πόλη ήταν ο τόπος των αγρυπνιών μου. Πάντοτε ένιωθα αυτήν τη συγκίνηση που σου δημιουργεί η παιδικότητα για τον τόπο καταγωγής σου» έχει υποστηρίξει σε συνέντευξή του στον Γιάννη Πανταζόπουλο.
Ο τελευταίος τόνισε στην τοποθέτησή του: «Η λίστα των διακρίσεων για τον Θεοδόση Τάσιο είναι ατελείωτη. Θα χρειαζόμασταν ολόκληρη τη βραδιά για να τις απαριθμήσουμε. Αναμφίβολα, πρόκειται για ένα οξυδερκές, ελεύθερο και ανυπότακτο πνεύμα. Ένα κοφτερό μυαλό που φημίζεται για τις αιρετικές και τολμηρές απόψεις του. Παρά το προχωρημένο της ηλικίας του, ο Θεοδόσης Τάσιος διακρίνεται για τη νεανική, φλογερή του σκέψη. Ακούραστος, ταπεινός, σαγηνευτικός ομιλητής, με πλούτο γνώσεων που εκτείνονται, πέρα από τη Μηχανική, σε θέματα εκπαιδευτικά, γλωσσικά, ιστορικά και φιλοσοφικά».
Στη συνέχεια, τον λόγο πήρε ο κ. Τάσιος για να αναφερθεί σε πτυχές της δημόσιας σφαίρας, ενώ μίλησε και για το τεράστιο εύρος των στόχων αλλά και για τη βασική φιλοδοξία της Ατράκτου. Εστίασε στην προώθηση ορθών προτύπων συμπεριφοράς, στην επίτευξη μιας κοινότητας προσφοράς, στην ανάδειξη της σημασίας της δημιουργικότητας, καθώς και στην καλλιέργεια του ανοιχτού διαλόγου. Γενικά, επικεντρώθηκε σε «λέξεις και σκοπούς που έχουν αγρίως φθαρεί από τη χρόνια κατάχρηση», όπως τόνισε χαρακτηριστικά στη διάρκειας περίπου μίας ώρας ομιλία του, ζητώντας τη διανοητική και συναισθηματική συμμετοχή του κοινού. Περιέγραψε τον ενιαίο κοινό σκοπό αυτών των στόχων και αναφέρθηκε στην ευθύνη του ατόμου και στην επιρροή που ασκεί στην ομάδα σε μια κοινή πορεία με συνεχή αλληλεπίδραση.
«Πάσχουμε από σημαντικό έλλειμμα ηθοπολιτικής ωριμότητας και ένα μεγάλο ποσοστό της ελληνικής κοινωνίας εξακολουθεί να αναλώνεται σε σενάρια συνωμοσιολογίας» σημείωσε μεταξύ άλλων και επανήλθε σε όσα είχε γράψει στον «Economist» τον Γενάρη του 2015, συγκεκριμένα στην άποψη ότι «ζούμε μια εποχή βαθύτατης έλλειψης πολιτικής αυτοσυνειδησίας. Το πρόβλημα είναι ότι δεν μπορούμε να συστήσουμε μια υπεύθυνη συλλογικότητα και αυτό οφείλεται στο ότι δεν υπάρχει ένα δυνατό αίσθημα θυσίας του παρόντος για χάρη του μέλλοντος». Στο σημείο αυτό επιχείρησε μια αναλυτική αποτύπωση ενός σύγχρονου κοινωνικού προβλήματος που έχει να κάνει με την αντιστροφή της αδιαφορίας, δηλαδή τη δύναμη της προσφοράς και την αλληλένδετη σχέση της με την επιχειρηματικότητα.
Μετά την ολοκλήρωση της ομιλίας ακολούθησε συζήτηση με το κοινό, το οποίο εξέφρασε τις απορίες του στον κ. Τάσιο. Απαντώντας, υποστήριξε ότι κατά κύριο λόγο υστερούμε σε σαφήνεια και προτιμάμε τις απλουστεύσεις, τον μιμητισμό, την αδιαφορία, καθώς και ότι κυριαρχεί μια κακοχρησία των λέξεων.
«Ο άνθρωπος (όπως κι όλα τα ζώα – ακόμη, δε, και στην κλίμακα του κυττάρου) είναι ένα άκρως μιμητικό ον. Είναι σχεδόν θέμα Θερμοδυναμικής: Επειδή η λήψη αποφάσεων απαιτεί μεγάλη κατανάλωση ενέργειας και πιλοτικών προσπαθειών, η μίμηση της "έτοιμης" δράσης ενός άλλου προσφέρεται ενίοτε ως η "φθηνότερη" λύση. Θυμάστε όταν, παιδιά, βγαίναμε απ' τον κινηματογράφο, πώς ασυναίσθητα περπατούσαμε σαν τον πρωταγωνιστή ή με πόση τρυφερότητα κοιτούσαμε τους αναπήρους, με τη ματιά του Τσάρλι Τσάπλιν» δήλωσε και συμπλήρωσε: «Στο ερώτημα λοιπόν, τι κάνουμε για το μέγα πλήθος των μετρημένων δεικτών αντικοινωνικότητας σημαντικού μέρους των συμπολιτών μας, η προβολή αξιομίμητων παραδειγμάτων συμπεριφοράς είναι μια σπουδαία παιδευτική και πολιτική λύση προόδου για τον λαό μας. Μα τα ζωντανά παραδείγματα γύρω μας λιγόστεψαν: Καθώς οι πόλεις (και ο ρυθμός του βίου) μεγάλωσαν, δεν βλέπουμε εύκολα μπροστά μας τον αξιομίμητο – τα δε ΜΜΕ δεν έχουν πάντοτε κίνητρα για να προβάλλουν το αξιομίμητο, προβάλλουν το ευκολομίμητο».
Επιπρόσθετα έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο θέμα της καλλιέργειας του ανοιχτού διαλόγου λέγοντας: «Πάμπολλα απ' τα βάσανά μας οφείλονται στην απομόνωση του καθενός μας – μια κατάσταση εξόχως αφύσικη, αλλά συνηθέστατη. Παρ' όλον ότι η ίδια η αυτοσυνειδησία του καθενός μας δομείται απ' τις σχέσεις με τους άλλους και με το περιβάλλον, κάμποσοι από μας συρρικνωνόμαστε στο πετσί μας, και με τις ακόλουθες συνέπειες:
• Δεν παίρνουμε και δεν δίνουμε – στάση που ισοδυναμεί σχεδόν με μιαν αυτοκτονία (υλική και ψυχολογική).
• Αγαπώντας πιο πολύ το πετσί μας, παρά την απελευθερωτική αλήθεια, δεν συζητάμε καν τις απόψεις μας με τους άλλους – μας αρκεί να τους μισούμε».
Το κλείσιμο της ομιλίας του αφιερώθηκε στην αντίσταση κατά της αδιαφορίας, όπου υποστήριξε τα εξής: «Όλο λοιπόν το ζητούμενο είναι να πεισθούμε να καταβάλουμε την πρόσθετη εσωτερική ενέργεια που απαιτείται τώρα, για να φύγουμε απ' την αδιαφορία.
Θα μας βοηθούσε αν μας έκαναν να φανταστούμε τα κέρδη που μας περιμένουν – αν μας έδιναν λίγο "όραμα". Λίγο. Ένας χημικός καταλύτης χρειάζεται για να ξεπεράσουμε το μικρό ενεργειακό φράγμα, για το οποίο μιλούσαμε προηγουμένως. Ας θυμηθούμε τώρα προχείρως ότι το ξεπέρασμα της ραστώνης της αδιαφορίας μπορεί να προσφέρει πλείστα ατομικά και συλλογικά οφέλη:
• Στον ατομικό βίο σε περιμένει η μύηση στις χαρές της φιλανθρωπίας ή στις χαρές της μουσικής που είχες αμελήσει λόγω ραθυμίας.
• Μπορεί να καταλάβεις τις πολλαπλές συνέπειες της επιχειρηματικότητας ως δημιουργικής κατάκτησης και ως απαραίτητου μηχανισμού της οικονομίας.
• Σε περιμένουν επίσης δυσανάλογα ίσως κέρδη (ψυχολογικά και οικονομικά) από κατάλληλες συνεργασίες, που τις απέφευγες μέσα στην κλεισούρα σου.
Στο πεδίο της πολιτικής (παρά το πλήθος των αντικινήτρων), ο ενεργός πολίτης (αυτός δηλαδή που συν-εργάζεται), θα έχει τουλάχιστον την ικανοποίηση ότι δεν είναι ραγιάς».
«Αδράχτι είναι η Άτρακτος – και μπορούμε να ξαναγνέθομε τα υφάδια της νέας κοινωνίας μας υπομονετικά. Υπομονετικά και σιγοτραγουδώντας» κατέληξε χειροκροτούμενος ο κ. Τάσιος.
Όλη η ομιλία του κ. Τάσιου βρίσκεται στη σελίδα της Ατράκτου στο Facebook.
Info
Όποιος ενδιαφέρεται να γνωρίσει την Άτρακτο και να είναι ενήμερος για τα προσεχή events, μπορεί να βρει περισσότερες πληροφορίες στο atraktos.org και να ακολουθήσει την Άτρακτο σε Facebook, Instagram, Twitter, LinkedIn και Youtube.
Διεύθυνση Google Maps : https://g.page/atraktosimpact?share
Μαραθονομάχων 8, Ακαδημία Πλάτωνος , ΤΚ 104 41
σχόλια