Είναι καθιστός, χαλαρός και cool σε μια ταράτσα ξενοδοχείου με φόντο την Ακρόπολη. Από κάτω, στην Ευριπίδου, οι διμοιρίες είναι παραταγμένες και κλείνουν όλους τους παράδρομους, στον ουρανό πετούν χελιδόνια τιτιβίζοντας (είναι η πρώτη φορά που τα προσέχω σε αυτή την πόλη). Ο Γιάννης Φιλιππάκης, ο Έλληνας τραγουδιστής των Foals, ενός από τα πιο δημοφιλή αγγλικά συγκροτήματα της τελευταίας διετίας, μιλάει με έντονη καρπαθιώτικη προφορά, θυμίζοντας περισσότερο νησιώτη Έλληνα παρά τον frontman του γκρουπ απ' την Οξφόρδη. Ο Γιάννης Φιλιππάκης μπορεί να θεωρείται για τα βρετανικά έντυπα σούπερ-cool (για δύο συνεχόμενες χρονιές βρίσκεται σε ψηλή θέση στην «cool» λίστα του «ΝΜΕ», αλλά ο ίδιος δεν δίνει μία για τη δημοσιότητα, το hype και την τρελή φήμη που τους χάρισε το πρώτο άλμπουμ τους Antidotes. Φιλικός, βουλιάζει στην καρέκλα του και απαντάει σε όλες τις ερωτήσεις, χωρίς υπεκφυγές.
«Γεννήθηκα στην Οξφόρδη», λέει, από μητέρα με καταγωγή από τη νότια Αφρική και πατέρα Ολυμπίτη, απ' την Κάρπαθο. Μένει μόνιμα εκεί. «Στην Ελλάδα ερχόμουν τρεις τέσσερις φορές το χρόνο, στο χωριό, για να τον δω. Δεν τα πήγαινα πολύ καλά στο σχολείο, στα μαθήματα δεν ήμουν κακός, αλλά ήμουν πειραχτήρι και είχα πολλές φασαρίες. Με απέβαλαν αρκετές φορές. Αισθανόμουν λίγο ξένος τα πρώτα χρόνια στην Αγγλία. Είμαι Βρετανός, αλλά ταυτόχρονα δεν είμαι. Ένιωθα διχασμένος, με διπλή ταυτότητα, έπρεπε να αντιπαραθέτω συνέχεια τις δύο κοινωνίες. Η μητέρα μου είναι καθηγήτρια Ανθρωπολογίας και ζωγράφος, έτσι μεγάλωσα σε ένα περιβάλλον που οι διαφορές κουλτούρας και οι πολιτιστικοί διαχωρισμοί θεωρούνταν κάτι καλό - ήταν κι ένα έντονα καλλιτεχνικό περιβάλλον. Ο πατέρας μου ήταν εικονογράφος και είναι αυτό που λέμε "μερακλής". Φτιάχνει λύρες, παίζει τσαμπούνα και φτιάχνει μαντινάδες, έτσι η μουσική πέρασε μέσα μου υποσυνείδητα».
Μιλάει για τα καλοκαίρια του στην Κάρπαθο και τα ταξίδια του στη νότια Αφρική, τον άγριο σκύλο του θείου του που τον δάγκωσε στο πρόσωπο και του άφησε σημάδια από 19 ράμματα, τις τραυματικές εμπειρίες από τα χρόνια της εφηβείας. «Όταν ήμουν στη Μυτιλήνη, μού εμφανίστηκε ξαφνικά ίλιγγος τόσο μεγάλος, που για να μετακινηθώ έπρεπε να στηρίζομαι στους γονείς μου και τον αδερφό μου. Ήταν μια περίεργη ψυχεδελική εμπειρία, παροξυσμικός ίλιγγος. Κάθε φορά που το μελετούσα έκανα εμετό, λες και ήταν κάτι που έπρεπε να γίνει. Θυμάμαι ότι κάποτε που βγήκα με ένα κορίτσι κι ανεβήκαμε σε υψόμετρο αισθάνθηκα αλλόκοτος. Έπρεπε να απολογηθώ γιατί με έπιασαν οι ζαλάδες».
Η διέξοδος ήρθε μέσα από τη μουσική. «Από πολύ μικρός παθιαζόμουν με κάτι κατά καιρούς», λέει με ενθουσιασμό. «Με το ψάρεμα, το σκέιτ. Η μουσική όμως είναι το πιο μεγάλο μου πάθος. Αγόρασα μια κιθάρα και κάποιος φίλος μου μού έμαθε τα ακόρντα. Είχα κάνει την επανάστασή μου αλλά θεωρούσα πολύ cool τα μαθήματα κιθάρας. Άκουγα κάθε είδος μουσικής που δεν έβαζε το «ΝΜΕ», το θεωρούσα κάτι σαν αποστολή να αποφύγω το mainstream. Ο,τιδήποτε γινόταν βορά του μεγάλου πλήθους μού προκαλούσε αποστροφή, με γοήτευαν οι υποκουλτούρες».
«Πάντα αισθανόμουν άβολα που δεν τα πήγα καλά στο σχολείο. Ήμουν μέλος στη Λογοτεχνική Κοινότητα από μικρός και πάντα διάβαζα πολλά βιβλία, όταν όμως προσπάθησα να σπουδάσω είχαν μόλις προκύψει οι Foals και τα παράτησα. Οι γονείς μου ήξεραν ότι είμαι απείθαρχος και με ενθάρρυναν να ασχοληθώ με τη μουσική, παρόλο που θα προτιμούσαν να σπουδάσω. Μην ξεχνάς ότι δεν είναι Άγγλοι και ήταν επιφυλακτικοί για πολύ καιρό - ο πατέρας μου ακόμα περισσότερο. Αλλά όταν άρχισα να κάνω συνεντεύξεις και να τις διαβάζει στα ελληνικά κατάλαβε ότι ήταν κάτι στέρεο, ότι δεν έχω γίνει σαν την Amy Winehouse».
Η τεράστια επιτυχία των Foals ήταν αναπάντεχη και ακαριαία και στις συνεντεύξεις του (μιλούσε σχεδόν πάντα αυτός, ως frontman) έδινε την εντύπωση «τσογλανιού» που η εφήμερη δόξα τον έχει ζαλίσει. Αμέτρητες συνεντεύξεις, εξώφυλλα, σχεδόν σε κάθε έντυπο της Αγγλίας, κι ένα τεράστιο hype που ακόμα τους ταλαιπωρεί.
«Έχω σταματήσει να διαβάζω τον Τύπο, επειδή διάβαζα διάφορα και δεν ήξερα τι να κάνω. Υποσυνείδητα με επηρέαζε το hype και όσα λένε οι άνθρωποι. Στο πίσω μέρος του μυαλού μου άρχισε να παραμορφώνεται η εικόνα που είχα για το τι ήμουν εγώ και το τι ήταν το συγκρότημα. Η επιτυχία σε διαβρώνει, όσο κι αν αντισταθείς. Όσο κι αν είσαι σίγουρος ότι μπορείς να το διαχειριστείς. είναι σαν ένα τέρας που σκαρφαλώνει στο σβέρκο σου και σε δαγκώνει. Αρχίζεις να σκέφτεσαι αλλιώς. Μέχρι αυτήν τη στιγμή, σου το λέω ειλικρινά, δεν αισθάνομαι καλά με όλο αυτό που συνέβη. Η αρχική μας εμπειρία από τη μουσική βιομηχανία ήταν απαίσια, πραγματικά δυσάρεστη», λέει και φαίνεται ότι το εννοεί. «Αντιμετωπίζουν τη μουσική σου σαν ένα κομμάτι κρέας, είναι "συμπεριφορά χάμπουργκερ" και δεν ήθελα να είμαι μέρος της. Αυτό το σκεπτικό των εταιρειών έχει καταστρέψει τη μουσική».
Μιλάει για το αγαπημένο του βιβλίο, το Infinite Jest του αδικοχαμένου David Foster Wallace, για τους εθισμούς («είναι ένα psycho σκουλήκι που το έχεις μέσα σου για πάντα και σου τρώει τα σωθικά»), για ποίηση, για τον Μπάροουζ και τον Mike Tyson που τον γοητεύουν, για την άνοδο της επιτυχίας και την αναπόφευκτη πτώση.
«Πρέπει να προσέχεις», λέει σοβαρά. «Τουλάχιστον να μην είναι εκκωφαντική».
σχόλια