Το «Maison & Decoration» είναι πάνω απ' όλα ένα περιοδικό αισθητικής;
Είναι ένα περιοδικό ενημέρωσης όσον αφορά τις τάσεις στο design, τη διακόσμηση, την αρχιτεκτονική και όχι μόνο. Είναι ένα περιοδικό που πιστεύει ότι η αισθητική είναι ο πολιτισμός της καθημερινότητάς μας. Μας ενδιαφέρει να δείξουμε την άλλη πλευρά του Έλληνα - του Έλληνα που πιστεύει στη γνώση, σε έναν πολιτισμό καθημερινό και δεν τρέχει μόνο στα εγκαίνια, αλλά πιστεύει ότι η ζωή του και η καθημερινότητά του πρέπει να 'ναι πλημμυρισμένες από πολιτισμό. Δυστυχώς, πολλές φορές προσπαθούμε να αναρριχηθούμε χωρίς να έχουμε ιδέα από πεζοπορία.
Ξεκινήσατε στα χρόνια του Χρηματιστηρίου, στα τέλη της δεκαετίας του '90, που ήταν εποχή τρομερής επίδειξης και πλούτου.
Εμάς αυτό μας επηρέασε θετικά, γιατί όλα αυτά τα πανάκριβα έπιπλα αγοράζονταν κατά κόρον. Τότε έγινε το μεγάλο «μπαμ», γίνονταν οι ανακαινίσεις, ήταν μια χρυσή περίοδος. Εκεί μας δόθηκε πραγματικά η ευκαιρία να τα δείξουμε έτσι όπως θέλαμε να τα δείξουμε κι από κει που ήμασταν οι ανατροπείς γίναμε εμείς κατεστημένο και οι άλλοι αναγκαστήκανε να ακολουθήσουν. Βέβαια, η σύμπραξή μας με την «Καθημερινή» βοήθησε να επικοινωνήσουμε με το αναγνωστικό κοινό άμεσα, γρήγορα και πιο πλατιά και να ταυτιστούμε με την εγκυρότητα και την υψηλή ποιότητα.Το «Maison & Decoration» όμως δεν πέτυχε κατά τύχη: τα βασικά του στελέχη ειναι οι άριστοι της αγοράς, όπως ο Μάκης Τσακπίνογλου, ο αρχισυντάκτης του περιοδικού, και ο Τζαννής Σιφναίος, ο creative director.
Πώς έχουν αλλάξει τα πράγματα τώρα σε σχέση με τη «χρυσή» εποχή του Χρηματιστηρίου;
Εμείς, έτσι κι αλλιώς, απευθυνόμαστε σε ένα κοινό που μπορεί να αγοράσει ή να διακοσμήσει το σπίτι του με έναν συγκεκριμένο τρόπο. Το κοινό μας είναι middle-upper class και δεν επηρεάζεται τόσο πολύ. Βεβαίως, από το Χρηματιστήριο μέχρι σήμερα έχουν μπει κι άλλα προϊόντα στην αγορά για να καλύψουν άλλες ανάγκες, οπότε υπάρχει το προϊόν που απευθύνεται σε ένα μεσαίο target group, χωρίς να το κουράζει και χωρίς να 'ναι οικονομικά δυσβάχτατο. Αυτό δεν υπήρχε παλιότερα: τα είδη σπιτιού ήταν ή πολύ φτηνά ή πολύ ακριβά. Το να αγοράσεις φτηνό καναπέ ήταν σχεδόν αδύνατον.
Το IKEA δεν έχει αλλάξει ριζικά την ελληνική αγορά επίπλων ;
Κοίταξε, το ΙΚΕΑ έσωσε το κοινό στο οποίο απευθύνεται, γιατί του προτείνει πολύ φτηνά προϊόντα πολύ καλής αισθητικής. Πόσο μάλλον που ενημερώνει και μαθαίνει το κοινό του, αλλά του δίνει και την ευκαιρία να ακολουθεί τις τάσεις πιστά και να μπορεί έτσι, κάθε δυο-τρια χρόνια, να τα αλλάζει όλα. Αλλά η μεγάλη επιτυχία για μένα είναι ότι ακόμα και σε ένα πανάκριβο σπίτι θα βρεις κάτι από το ΙΚΕΑ. Δηλαδή, βλέπεις έναν πανάκριβο καναπέ και δίπλα ένα τραπεζάκι βοηθητικό από το ΙΚΕΑ. Αυτό είναι το μεγάλο κατόρθωμα .
Ταρακούνησε πάντως την ελληνική αγορά.
Ναι, και σιγά σιγά ανοίγουνε κι άλλα που ειναι της ίδιας νοοτροπίας, όπως, ας πούμε, το Easy Living στην Αττική Οδό, που είναι περίπου της ίδιας σχολής κι έχει κουζίνες και έπιπλα. Κινείται προς τα κει η αγορά. Γιατί, βέβαια, με την οικονομική κρίση υπήρξε πρόβλημα· άλλο που ο Έλληνας δεν καταλαβαίνει. Ό,τι πρόβλημα και να υπάρχει, για τον Έλληνα είναι σαν μην υπάρχει.
Νομίζετε ότι με τα χρόνια οι Έλληνες γινόμαστε λιγότερο νεόπλουτοι;
Αυτό, όσα περιοδικά και να ανοίξουνε, όσα σεμινάρια κι αν γίνουνε, όσο και να βγει να φωνάζει κάποιος με μια ντουντούκα στην πλατεία Συντάγματος, εξαρτάται μόνον από τον καθένα μας. Ελπίζω ότι επειδή είμαστε μιμητικά όντα, τώρα που άλλαξαν τα πράγματα και που προβάλλεται ένα μοντέλο άλλου τύπου, να ηρεμήσουμε λίγο και να γεμίσει η Αθήνα με μικρά αυτοκινητάκια και ποδήλατα, από κει που κυκλοφορούσαμε με Hummer και με Cayenne.
Πώς επιλέγετε τα σπίτια που βάζετε στο περιοδικό ;
Δεν βρίσκουμε εύκολα σπίτια. Για μας ωραίο σπίτι είναι ένα σπίτι που έχει ψυχή και αισθητική, που το ζουν, όσο μικρό ή μεγάλο κι αν είναι - κάνουμε και σπίτια 40 τετραγωνικών. Μας νοιάζει να έχει ψυχή, να έχει να προτείνει κάτι, να έχει κάτι που να εκπλήξει ακόμα και μας. Ας μην ξεχνάμε ότι με το σπίτι του ο Νεοέλληνας ασχολήθηκε πολύ πρόσφατα. Μέχρι τώρα είχε να ασχοληθεί μόνο με το βιοποριστικό, να βάλει μια στέγη πάνω από το κεφάλι του. Το τι θα έχει μέσα σε αυτήν τη στέγη έχει αρχίσει και τον αφορά τα τελευταία χρόνια. Εξάλλου, δεν θα μπορούσε να εξομοιωθεί αυτόματα ένα ελληνικό σπίτι με ένα γαλλικό ή με ένα αγγλικό που είχαν ως πρώτο μέλημα την αισθητική εδώ και χρόνια.
Θα απαλλαγούμε ποτέ από την αισθητική της σομόν πολυκατοικίας;
Αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα. Κι εγώ μια σομόν πολυκατοικία βλέπω απέναντί μου. Κι αυτό είναι πάλι στο πλαίσιο του μιμητισμού, έγινε μία και φυτρώσανε 500, σαν τα μανιτάρια. Αυτές οι τούρτες με τα καγκελάκια... Και αυτή η σομόν πολυκατοικία μπορεί να έγινε σε ένα οικόπεδο που είχε πράσινο και μπορεί να έκοψαν τα δέντρα για να φτιάξουν μεγαλύτερη πολυκατοικία. Το πράσινο μάς απασχολεί τα πολύ τελευταία χρόνια. Θέλαμε να έχουμε τεράστια αυτοκίνητα, σπίτια και σκάφη από μιμητισμό. Τώρα, τουλάχιστον, μπορεί να θέλουμε το αντίθετο, να φροντίζουμε το πράσινο, να ανακυκλώνουμε, έστω κι από μόδα.
Πιστεύετε ότι διαμορφώνεται μια νέα ελληνική αισθητική και αν ναι τι τη χαρακτηρίζει; Πως θα την περιγράφατε;
Βεβαίως και υπάρχει και θα συναντήσει κανείς την ελληνικότητά της με έναν τρόπο μαγικό. Όσο μίνιμαλ και να 'ναι, σε όποια σχολή κι αν ανήκει, θα αναγνωρίσει κανείς το ελληνικό της στοιχείο. Εμείς έχουμε σε κάθε τεύχος έναν Έλληνα δημιουργό. Είναι ένας τομέας που είναι ακόμα παρθένος και θα πάει πολύ καλά. Γιατί ο Έλληνας έχει το μέτρο μέσα του -σχεδόν γονιδιακά θα έλεγα- κι αν έχει το ταλέντο, θα πάει μπροστά. Το αποτέλεσμα θα είναι καλό.
Τι βρίσκετε ότι έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια, καθαρά από άποψη τάσεων, στα ελληνικά σπίτια;
Νομίζω πως μέχρι πρόσφατα στην Ελλάδα τα σπίτια μας ήταν πολύ συγκεκριμένα. Με το που συστηθήκαμε με το μίνιμαλ αγκαλιαστήκαμε σφιχτά, τόσο σφιχτά που ξεχάσαμε να λύσουμε την αγκαλιά. Σπίτια που ήξερα άλλαξαν ριζικά με την επέλαση του μίνιμαλ. Κάτι που έχει αλλάξει, επίσης, πολύ είναι ότι κάποτε φτιάχναμε τα σαλόνια μας κι αφήναμε τις κουζίνες - τώρα πια ασχολούμαστε περισσότερο κι από το σαλόνι μας. Εδώ πλέον ασχολείται κανείς κι επενδύει μέχρι και στο μπάνιο του.
Δεν είναι αποστειρωμένο αυτό το μινιμαλιστικό στυλ κάποιες φορές;
Ναι, γιατί το κάθε πράγμα είναι ωραίο όταν είναι δικό σου, όχι επειδή στο προστάζει κάποιος. Το μίνιμαλ είναι ωραίο όταν παντρεύεται με κάτι άλλο.
Και το θέμα του διακοσμητή ή του interior designer δεν είναι επίσης σημαντικό; Καμιά φορά μπαίνεις σε σπίτια και αναρωτιέσαι «τώρα αυτό το σπίτι είναι δικό σου; Μένεις εδώ;»
Έτσι ακριβώς είναι. Οι interior designers και οι decorators είναι ίσως οι πιο χρησιμοι άνθρωποι στον χώρο μας, γιατί είναι οι ενδιάμεσοι μεταξύ των design, των περιοδικών και των πελατών. Προσφέρουν πάρα πολλά. Στην Ελλάδα, όμως, έχουμε δει τέρατα. Xρειάζονται κι οι διακοσμητές μια καθοδήγηση που δεν την έχουνε πολλές φορές από τους πελάτες τους - τους δίνουν ένα μπάτζετ και τους λένε «κάνε ό,τι θες». Μπαίνεις σε σπίτια πολλές φορές και αναρωτιέσαι «μα είναι δικό του τώρα αυτό;» Καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά, εάν επισκεφτείς αυτό το σπίτι ένα 8μηνο μετά και βλέπεις κάτι προσθήκες άσχετες: ένα σεμεδάκι πάνω σε ένα έπιπλο ή ένα κηροπήγιο άσχετο, ένα φωτιστικό. Το λάθος είναι το εξής: κανείς δεν είναι δάσκαλος και κανείς δεν είναι καθηγητής της αισθητικής. Αλλά αν αφήσεις τον εαυτό σου να καταλάβει γιατί σου αρέσει αυτό το φωτιστικό, και σου αρέσει και το αγαπάς, μπορεί να το βάλεις αλλού.
Αναρωτιέμαι, το δικό σας σπίτι πώς είναι;
Πολύ φορτωμένο: έχει απ' όλα και για όλα τα γούστα. Είναι 100 τετραγωνικά, αλλά κάθε φορά που έρχεται ένας φίλος μου στο σπίτι παίρνει ένα κιβώτιο και χώνει δυο τρία πράγματα. Κάνω συλλογές (Μπάρμπι, Βούδες), μ' αρέσουν πολλά στυλ και τα θέλω όλα μαζί. Τα χρώματα είναι καμηλό στους τοίχους - έχω έναν πολυέλαιο στην κουζίνα. Τα θέλω όλα!
Kαι η Αθήνα;
Η Αθήνα μπορεί να μην είναι τόσο όμορφη όσο οι αδελφές της πόλεις της Ευρώπης, και γι' αυτό έχουμε φροντίσει εμείς. Έχει όμως έναν αυθορμητισμό και μια διάχυτη χαρά που εμένα τουλάχιστον, όποτε λείπω, με κάνει να θέλω να γυρίσω.
σχόλια