ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εχθές τα κατάφερα να βγω για μια βόλτα μετά από 14 ημέρες που παλευα με την κατάθλιψη. Στην αρχή μου φαινόταν ακατόρθωτο, αλλα μπόρεσα τελικά να πάω στι σούπερ μαρκετ. Έξω φοράω τον χαμογελαστό εαυτο μου, για να μην στεναχωρήσω κανέναν. Μονο τα μάτια μου προδιδουν το ποσο πολυ πονάω. Είχα βάλει και μεικ απ για να καλύψω τα πρησμένα απο το κλάμα ματια μου. Ξαφνικά μια κοπέλα στο σούπερ μαρκετ μου έκανε νόημα απο μακριά και με ρώτησε με ενδιαφέρον " ΤΙ ΕΧΕΙΣ ΚΟΠΕΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑΤΙ ΧΑΘΗΚΕΣ" Της λέω γιατί ρωτάει και αν φαινομαι οτι δεν ειμαι καλά... ( Οι περισσότεροι που τους χαμογελούσα, νόμιζαν πως ειμαι χαρούμενη εχθές) " Ναι φαίνεταιγιατι δεν χαμογελούν τα μάτια σου " Φεύγοντας Είπα Ευχαριστώ και οταν βγήκα από το σούπερ μαρκετ άρχισα να δακρύζω και να θυμώνω μαζι. Πως ειναι δυνατόν σκεφτόμουν μια γυναίκα που με βλέπει εδω και 1 χρόνο στο ταμείο μια φοράτην εβδομάδα και λιγότερο, χωρίς να ειναι φίλη μου και το κατάλαβε οτι πονούσα μέσα μου ( που να με έβλεπε και ατημέλητη δηλαδή) και νοιάστηκε, ενω οι δικοί μου δεν με ρώτησαν ποτε όλο αυτο το χρονικό διάστημα αν ειμαι καλά ή αν πρέπει να κανουν κάτι , έστω μια κουβένταμαζι μου βρε αδερφέ, για να γίνω καλύτερα. Η αγαπη θεραπεύει, οχι τόσο τα αντικαταθλιπτικά. Το μονο που μου λένε οταν κλείνομαι στον εαυτο μου ειναι " Πάρε τα dumirox και τα xanax και μην μιλάς. Αυτο το " Μην μιλας" ακουγα μια ζωή και το " Βουλωσ' το" , ενω είχα τοσα συναισθηματα να εξωτερικεύσω. Αλλα οχι‼ Θα μιλάω, θα τα βγάζω απο μέσα μου και θα ζήσω. Το περιστατικό στο σούπερ μαρκετ ήταν μια " αφύπνιση" για εμένα και θα πω ενα μεγάλο ευχαριστώ στην κοπέλα