Στέκομαι στην Πατησίων. Τις τελευταίες πινελιές του απογευματινού φωτός έρχεται και τις κλέβει χωρίς καμία ενοχή το σούρουπο. «Όχι δεν μπορώ άλλο» μου λέει εκείνη. «Πρέπει να προχωρήσουμε ο καθένας μόνος του...» . Ξαφνικά ο πολυσύχναστος δρόμος καλύπτεται από μια ανεξήγητη επικίνδυνη ησυχία μέσα στο κεφάλι μου. Φταίνε τα λόγια της ; Δεν ξέρω. Άλλωστε δεν έχει σημασία πια . Ότι έγινε, έγινε...
Ο Φρόιντ υποστήριξε ότι ο έρωτας γεννιέται μέσα από την ανάγκη να ικανοποιήσουμε την ερωτική μας ανάγκη. Ο Έριχ Φρόμ πατώντας και αυτός και με τα δυο του πόδια στην γη υποστηρίζει θα πει ότι δεν υπάρχει καμία δραστηριότητα, καμία ενέργεια που να ξεκινά με τόσες ελπίδες και τόσες προσδοκίες και που αποτυγχάνει τόσο συχνά, όσο ο έρωτας. Πιο σουρεαλιστής ο Πλάτων, θεωρούσε ότι ο έρωτας δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια θεία τρέλα, από μια ακατανίκητη επιθυμία να συμπορευθούμε με τους Θεούς, όντες σε παραλήρημα.
Τελικά όμως τι γίνεται; Που μπορεί να καταλήξει κανείς; Δύο είναι οι σημαντικότερες στιγμές του ανθρώπου. Η πρώτη είναι η γέννηση και η δεύτερη ο θάνατος του. Και στα δυο , άσχετα αν δε τα ζούμε σαν αναμνήσεις με εικόνες ποτέ ,ο Έρωτας έχει ξεκινήσει τις περισσότερες φορές ως δημιουργός , μας συντροφεύει στην ζωή και όταν του δοθεί εντολή από το υποσυνείδητο σε εγκαταλείπει οριστικά.
Ο Έρωτας είναι τυφλός, λένε! Είναι; Η απλά το λέμε τυφλό καθώς θέλοντας να δίνουμε μια εξήγηση για τα πάντα το κάνουμε , δίνοντας ένα λιτό προσδιορισμό και σε αυτό; Όλο αυτό το παιχνίδι, το πάθος, η αναζήτηση ,η αποκλειστικότητα, η ανάγκη να γίνεις καλύτερος, που μας πάει τελικά; Μήπως είναι μια έμφυτη ανάγκη για να γίνεται πιο περιπλανώμενη και πλούσια η ζωή μας και να μην πλήττει , η υπάρχει σαν άτυπος κανόνας για να βοηθάει στην διαιώνιση του ανθρώπου;
Ολόκληρες ιστορίες, μύθοι, γεγονότα, αμαρτίες και πάθη κρύβονται πίσω από αυτόν τον άγγελο που μπορεί να μεταμορφωθεί και σε δαίμονα, καθώς -κακά τα ψέματα- το πρόσωπο του μπορεί να γίνει η πιο γλυκιά μουσική των ουρανίων, αλλά και ο οβολός στον βαρκάρη της ψυχής μας, για να μας ντύσει με μαύρο χρώμα τις σκέψεις μας.
Ότι και να πούμε, όσα και να αναλύσουμε, η πραγματικότητα είναι μια : Είτε εγκεφαλική χημική διεργασία, είτε κάτι πολύ πιο περίπλοκο από έναν ανθρωπινό μηχανισμό που εξελίχθηκε στο βάθος των χρόνων , θα είναι πάντα η αιτία της δημιουργίας στην ζωή, στην τέχνη, στους ανθρώπους αλλά και στην φύση.
"Κάποιες φορές εύχομαι να ερωτευτώ. Τότε ξέρεις τουλάχιστον ποιος είναι ο αντίπαλος" είχε πει ο Πήτερ Ουστίνωφ. Και πράγματι είχε δίκιο..
σχόλια