“Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν”, τραγουδούσε ο αείμνηστος Παπάζογλου. Και έτσι είναι. Αν έχεις πάει να ψηφίσεις μία φορά στη ζωή σου στο Πανεπιστήμιο ξέρεις τι να περιμένεις και τις επόμενες. Μουσική στη διαπασών, αφίσες και χαρτομάνι να καλύπτουν κάθε εκατοστό τοίχου, καφέδες και μπιρίτσες, τηλέφωνα σε φίλους και γνωστούς να υπενθυμίσουμε το «καθήκον», γηπεδικής εμπνεύσεως συνθήματα, «κυριλέ» αγόρια και κορίτσια της ΔΑΠ, ”trendy” ΠΑΣΠίτες, «χύμα» Αριστερούς, πρόσκαιρες προστριβές με τους «απέναντι» στην καταμέτρηση και στο τέλος της ημέρας διαφορετικά αποτέλεσματα από κάθε παράταξη,
Το κλίμα φέτος στη Νομική Αθηνών έμοιαζε υποτονικό, με τους εκπροσώπους των παρατάξεων σε υπερδιέγερση, αλλά με ελάχιστο κοινό. Ακόμα και στον κήπο της Σχολής ο dj της ΔΑΠ μάταια προσπαθούσε να αφυπνίσει τα πνεύματα με ραδιοφωνικές επιτυχίες. Ίσως να του έλειπε και ο ανταγωνισμός του συναδέλφου που μίσθωνε άλλες χρονιές και η ΠΑΣΠ, όταν συναγωνίζονταν για το ποιος από τους δύο θα προσελκύσει περισσότερο κόσμο στη γωνιά του, επιδιδόμενοι σε ένα ιδιόμορφο back to back set. Από την άλλη, το κυλικείο ήταν γεμάτο με φαινομενικά αμέριμνους φοιτητές που εξασκούσαν το δημοφιλέστερο φοιτητικό άθλημα, με θέμα συζήτησης λίγο απ’ όλα -εκτός των εκλογών. Ίσως τα καφέ στη Σκουφά να κέρδισα για άλλη μια φορά το ελληνικό πανεπιστήμιο Όλοι οι εκπρόσωποι των φοιτητικών παρατάξεων με τους οποίους μιλήσαμε εμφανίζονταν αρκετά προβληματισμένοι με το ποσοστό συμμετοχής στις φετινές εκλογές.
Σε κάτι άλλο που συμφωνούσαν είναι ότι η οικονομική κρίση έχει μπει για τα καλά στη ζωή και του φοιτητή. Εύκολα μπορούσες να διακρίνεις το φόβο του αύριο στα λόγια ενός παιδιού, που διάβασε πολύ θυσιάζοντας χρόνο και κοινωνική ζωή για να μπει σε μια σχολή με κύρος, το πτυχίο της οποίας υποτίθεται ότι θα του εξασφάλιζε μια κάπως άνετη ζωή, αλλά που ξαφνικά βλέπει να αλλάζουν τα πάντα και ακούει ότι τίποτα πια δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο στην Ελλάδα του Μνημονίου. Δεν μπορείς να ανιχνεύσεις ούτε μια απόχρωση ελπίδας του στυλ «εντάξει τώρα η χώρα μας περνάει μια κρίση αλλά σε τρία, τέσσερα ή πέντε χρόνια που εμείς θα περάσουμε στην παραγωγική διαδικασία ίσως να έχουν φτιάξει τα πράγματα». Δεν θεωρούν ότι η παρούσα κατάσταση είναι κάτι το παροδικό. Και αυτό είναι μια απόδειξη του πόσο ρεαλιστική έχει γίνει η νέα γενιά, ευτυχώς ή δυστυχώς.
Είναι αναμφίβολα συνειδητοποιήμενοι απέναντι στα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουμε ως κοινωνία και κράτος. Ταυτόχρονα, όμως, υπάρχει ένα κενό, ένας κομπιασμός στο τι πρέπει να γίνει και αν ακόμα μπορούμε να κάνουμε κάτι. Στα λόγια των παιδιών φάνηκε ότι ίσως το πρόβλημα να τους ξεπερνάει. Είναι χαρακτηριστικό ότι μόνο ο Παύλος από το ΠΚΣ μίλησε για φοιτητικό κίνημα και αυτός όμως το τοποθέτησε δίπλα στο εργατικό κίνημα και σε μια λογική ανάκρουσης της «λαίλαπας», όπως ο ίδιος το έθεσε, και όχι προσπάθειας αλλαγής της κατάστασης.
Στους σημερινούς φοιτητές έχουν πέσει περισσότερα απ΄ όσα περίμεναν. Με άλλο παρελθόν μπήκαν στο Πανεπιστήμιο και σε τελείως διαφορετικό μέλλον θα “πουλήσουν” το πτυχίο τους...
σχόλια