— Γράφουν συχνά ότι η μουσική σου έχει την αίσθηση των παλιών σοβιετικών ballrooms. Έχεις επισκεφθεί ποτέ κάποια από αυτά τα υπέροχα ballrooms που έχουν μείνει από το Ανατολικό Βερολίνο;
Ναι, έχω πάει σε μερικά από αυτά και είναι πράγματι μαγευτικά.
— Πόσο καιρό είσαι στο Βερολίνο;
Δύο χρόνια. Μετακόμισα εδώ γιατί η μουσική μου έβρισκε μεγαλύτερη αποδοχή στην Ευρώπη παρά στον Καναδά, οπότε ήταν πιο εύκολο για μένα να κάνω συναυλίες στις χώρες της Ευρώπης, χωρίς να χρειάζεται να κάνω μεγάλα ταξίδια. Είχα περάσει όλη μου τη ζωή στον Καναδά και ήθελα να εξερευνήσω τι γίνεται και στον υπόλοιπο κόσμο.
— Πώς εξηγείς το ότι τα κομμάτια σου είναι αρκετά γνωστά στην Ελλάδα;
Δεν έχω ιδέα. Πάντως, το περασμένο καλοκαίρι ένας φίλος μου που έκανε διακοπές στην Ελλάδα άκουσε ένα κομμάτι μου στο ραδιόφωνο και με πήρε ενθουσιασμένος να μου το πει.
— Πρέπει να έπαιξε ρόλο και το ότι το «Lovers are strangers» ήταν στο σάουντρακ της θεατρικής παράστασης «Late Night» των Blitz.
Α, δεν ήξερα γι' αυτό. Πιθανότατα να έπαιξε ρόλο. Ίσως είναι και το γεγονός ότι μπορεί οι γονείς σας, οι γιαγιάδες σας, να άκουγαν παλιά αυτά τα κομμάτια που αποκαλούμε σανσόν κι έχει περάσει στο DNA σας.
— Τι μουσική άκουγες όταν ήσουν μικρή;
Άκουγα ρώσικη, ιταλική και γαλλική μουσική των δεκαετιών του '70 και του '80 κυρίως. Σαρλ Αζναβούρ, Τζο Ντασέν, Αντριάνο Τσελεντάνο και, φυσικά, την Άλα Πουγκάτσεβα και γενικά όλο αυτό το κλασικό, «σκοτεινό», ρομαντικό είδος.
— Είναι αλήθεια ότι πριν γίνεις μουσικός δούλευες ως οικονομολόγος;
Είναι αλήθεια. Αλλά ήταν βαρετό να ασχολείσαι όλη την ώρα με αριθμούς και διαγράμματα και στατιστικές, κι έτσι άρχισα να δουλεύω στον κινηματογράφο, στη διαδικασία του post production. Εν τω μεταξύ είχα αρχίσει και γρατζούνιζα μια κιθάρα κι ένας φίλος μού πρότεινε να φτιάξω σελίδα στο MySpace. Σε εκείνη τη φάση δεν είχα γράψει ούτε ένα κομμάτι, αλλά μία εβδομάδα μετά έγραψα το «I kiss the hand of my destroyer».
— Τι λες για την οικονομική κρίση στην Ελλάδα;
Ωχ, Θεέ μου, πραγματικά δεν έχω ιδέα.
— Είσαι σε τουρ αυτήν τη στιγμή;
Δεν μου αρέσουν τα κανονικά, μεγάλα τουρ. Προτιμώ να έχω ως βάση μου το Βερολίνο και να ταξιδεύω για συναυλία 3-4 φορές τον μήνα.
— Ξέρω ότι ξεκινάς τις συναυλίες σου με το «Lovers are strangers». Δεν είναι περίεργο να παίζεις πρώτο το πιο γνωστό σου κομμάτι;
Δεν το θεωρώ το πιο γνωστό μου κομμάτι, μάλλον μόνο στην Ελλάδα ισχύει αυτό. Το παίζω πάντα πρώτο γιατί νομίζω ότι είναι τέλειο για εισαγωγή στις συναυλίες μου. Αλλά, αν είναι τόσο γνωστό στην Ελλάδα, μήπως να μην το παίξω πρώτο;
— Μπορείς να το παίξεις δύο φορές. Πρώτο και τελευταίο.
Οk. Θα το σκεφτώ.
— Όταν ακούς τα κομμάτια σου, τα σκέφτεσαι ως ένα σάουντρακ κάποιας ταινίας; Σε ρωτάω επειδή έχουν μια κινηματογραφική χροιά.
Ναι, αλλά δεν φαντάζομαι κάποια ή κάποιες συγκεκριμένες ταινίες που θα κολλούσαν. Θα ήμουν πολύ χαρούμενη πάντως να δω κάποια κομμάτια μου σε μια καλή ταινία.
— Ποιος είναι ο αγαπημένος σου σκηνοθέτης;
Ο Φεντερίκο Φελίνι. Σίγουρα!
— Να υποθέσω και ο Νίνο Ρότα ως συνθέτης;
Όχι ιδιαίτερα. Ο αγαπημένος μου κινηματογραφικός συνθέτης είναι ένας Γάλλος, ο Francis Lai.
— Κάπου διάβασα ότι ανέφερες ως επιρροή σου τη Γιόκο Όνο. Πώς σε έχει επηρεάσει; Ως μουσικός ή ως προσωπικότητα;
Εμπνέομαι από τη μουσική της μεν, δεν ξέρω αν με εμπνέει ως προσωπικότητα όμως. Πάντως, η μουσική της είναι εκπληκτική και είμαι πολύ χαρούμενη που στις 17 Φεβρουαρίου γιόρτασε τα 80ά της γενέθλια εδώ, στο Βερολίνο, με μια μεγάλη συναυλία με την Plastic Ono Band στη Volksbuhne. Ελπίζω στα 80 μου να είμαι σαν κι αυτήν.
— Με ποιους από τους σύγχρονους καλλιτέχνες αισθάνεσαι ότι έχεις μια μουσική ή αισθητική συγγένεια;
Δεν είμαι σίγουρη, μακάρι να ήξερα. Είναι αρκετοί μουσικοί που ηχογραφούν μόνοι τους στο δωμάτιό τους και σαφώς αισθάνομαι μια συγγένεια μαζί τους, ανεξάρτητα από το αν αυτό που παίζουν είναι ψυχεδελικό ροκ, electro ή οτιδήποτε άλλο, αλλά στο δικό μου είδος δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιον αυτήν τη στιγμή.
— Δεν ακολουθείς δηλαδή τις χίπστερ μουσικές τάσεις του Βερολίνου;
Όταν βγαίνω έξω, μου αρέσει να ακούω ηλεκτρονική μουσική και να χορεύω.
— Πηγαίνεις στα μεγάλα κλαμπ της πόλης, στο Panorama, στο Watergate κ.λπ.;
Ναι. Μια φορά τον μήνα πηγαίνω και κάθομαι για 7-8 ώρες. Είναι κάτι που το έχω ανάγκη, γιατί περνάω πολύ χρόνο μόνη μου. Γενικά, η ζωή μου είναι ήρεμη, οπότε πηγαίνω εκεί και ξεδίνω.
— Παλιότερα ήσουν μέρος της λεσβιακής κοινότητας του Καναδά. Τώρα, στο Βερολίνο, συνεχίζεις να είσαι;
Όταν ήμουν 15, ασχολιόμουν περισσότερο με τέτοια πράγματα, αλλά τώρα δεν με νοιάζει καθόλου. Δεν θέλω να καθορίζω τη ζωή μου και τα πράγματα που μου αρέσουν πηγαίνοντας σε μέρη που έχουν να κάνουν με τη σεξουαλικότητα του άλλου. Είναι κάτι που δεν με αφορά.
— Ποιο βιβλίο που διάβασες πρόσφατα σου άρεσε περισσότερο;
Διάβασα το Ηandmaid's Τale της Μargaret Αtwood. Ξέρω, είναι ντροπή για μια Καναδέζα να μην το έχει διαβάσει, αλλά το διάβασα πρόσφατα κι ενθουσιάστηκα. Θέλω να διαβάσω κι άλλα δικά της, αλλά στο Βερολίνο είναι δύσκολο να βρεις αγγλόφωνα βιβλία.
— Δεν θα σε ρωτήσω από πού εμπνεύστηκες το όνομά σου, γιατί μάλλον σε εκνευρίζει αυτή η ερώτηση. Πες μου όμως δυο πράγματα που σου έρχονται τυχαία στο μυαλό για την Κίνα.
Δεν ξέρω. Πιστεύω όμως ότι θα ήταν ένα υπέροχο μέρος να το επισκεφθεί κανείς. Έχεις πάει εσύ;
— Ναι, μια φορά στη Σαγκάη.
Πώς ήταν;
—Έχεις δει την ταινία «Χαμένοι στη μετάφραση». Ε, ακριβώς αυτό.
Θέλω πολύ να πάω.
σχόλια