«Cho was a loner» γράφει το σάιτ τουCNN. Ο Τσο ήτανμοναχικός και οι Αρχές δυσκολεύονται να συγκεντρώσουν πληροφορίες γι' αυτόν. Ταώς τώρα στοιχεία δείχνουν ότι ο εικοσιτριάχρονος νοτιοκορεάτης φοιτητής Τσο Σεουγκ Χούιείναι ο μοναδικός δράστης του μακελειού του Πανεπιστημίου Virginia Tech με τους 33(συμπεριλαμβανομένου και του ιδίου) νεκρούς. Τα ώς τώρα στοιχεία είναι προφανώςελλιπή και κάθε απόπειρα προσέγγισής τους θα είναι -εξίσου προφανώς- βιαστική.
Βιαστικά λοιπόν:
Αν το μακελειό της Βιρτζίνια ήτανπρωτοφανές στην κοινωνία των ΗΠΑ, το όλο ζήτημα πιθανώς και να στερείτοευρύτερων διαστάσεων. Αλλά δεν είναι.
Στο πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρτου «Bowling For Columbine»,ο Μάικλ Μουρ, αφού δόθηκαν όλες οι πιθανές και απίθανες εξηγήσεις για το τιοδήγησε τους δύο δεκαεπτάχρονους δράστες στο να σκοτώσουν 13 άτομα τον Απρίλιοτου 1999 στο Λύκειο Κολουμπάιν της πολιτείας του Κολοράντο, αναρωτιέται γιατίνα μην ισχυριστούμε, με τον ίδιο βαθμό αυθαιρεσίας, ότι ευθύνεται για τη συμπεριφοράτους το μπόουλινγκ που οι δολοφόνοι έπαιζαν λίγο πριν πάνε να σκοτώσουν.
Επεκτείνοντας την ειρωνική ματιάτου τίτλου του Μουρ, αν ο δράστης του τελευταίου μακελειού είχε κι αυτός έφεσηστο μπόουλινγκ, τότε ίσως πολλά βασανιστικά ερωτήματα βρουν επιτέλους τηνικανοποιητική τους απάντηση.
Δεν υπάρχειτίποτα παράξενο στο να περνάει ένας έφηβος ή μετέφηβος φάση ολοκληρωτικήςμαυρίλας και βαρέματος. Δεν είναι αυτό το θέμα.
Το θέμα είναιγιατί δεν επιλέγει να αυτοκτονήσει, αλλά αντίθετα επιλέγει να σκοτώσει πρώταόσους περισσότερους μπορεί. Αυτή νομίζω είναι η βασική ποιοτική διαφορά. Όχι το«φεύγα» του μυαλού. Ο τρόπος εξωτερίκευσης αυτού του «φεύγα».
Και είναι βέβαιααυτονόητο πως βασική συνιστώσα των επαναλαμβανόμενων αυτών καταστάσεων είναι τομέσο, η ευχέρεια, η διαθεσιμότητα, τα όπλα. Βάλε ένα όπλο σε κάθε σπίτι και δεςτους δείκτες της εγκληματικότητας να εκτοξεύονται. Αν την ταραγμένη σου ώραστερείσαι το όπλο, αν η ταραγμένη σου ώρα δεν είναι οπλισμένη, η θολούρα τουεγκεφάλου σου θα εκτονωθεί κατά πάσα πιθανότητα πολύ πιο ήπια κι αναίμακτα.
Αλλά πέραν τουμέσου και πάλι:
Γιατί να πάρω κιάλλους μαζί μου; Και γιατί δεν βγαίνω στο δρόμο; Γιατί σκοτώνω στο σχολείο μουή στο πανεπιστήμιό μου, γιατί στον μικρόκοσμό μου, γιατί αυτούς πουσυναναστρέφομαι καθημερινά;
Η κόλαση είναιοι άλλοι; Η κόλαση βέβαια δεν είναι ποτέ οι άλλοι από μόνοι τους, η κόλασηείμαι εγώ, η κόλαση γίνομαι εγώ όταν έχω πληγωθεί τόσο ώστε να αποξενωθώεντελώς συναισθηματικά από τους άλλους. Άπαξ κι έγινα ξένος όλα είναι πιοεύκολα, όλα πια έχουν λιγότερη σημασία. Ο Τσο ήταν, λέει, μοναχικός.
Τέτοια φονικά,τέτοιας διάρκειας και τόσο μεγάλου αριθμού θυμάτων φαίνεται πιο πειστικό -όπωςυπαινίσσεται και το «Εlephant»του Γκας Βαν Σαντ (ταινία επίσης εμπνευσμένη από την τραγωδία του Κολουμπάιν)-να μην τελούνται σε κατάσταση μανίας αλλά σε ηρεμία και απάθεια, σε νιρβάνα, σεμια νιρβάνα φονική, σε μια νιρβάνα που μπερδεύει την πραγματικότητα με τονεφιάλτη, το αληθινό με το ψεύτικο, κι όλα αυτά από απόσταση, κι όλα αυτά με τοπάτημα μιας σκανδάλης, ώστε ούτε τώρα να παίζει πόνος, ώστε ούτε τώρα ναυπάρχει επαφή· όλα από μακριά, όλα από απόσταση, όλα σαν στα ψέματα, σαν σεταινία, σαν σε παιχνίδι στον υπολογιστή· κοίτα, πατάω σκανδάλες και πέφτουνκάτω, ο ήχος των πυροβολισμών μού είναι οικείος, το αίμα είναι όμορφο όπωςπετάγεται, σαν σε ταινία, μια μέρα θα κάνουν κι εμένα ταινία, ποιος θα μεπαίξει άραγε;
Το πρωί θαξυπνήσω κι όλα αυτά θα 'ναι εφιάλτης.
Ή ίσως να μηνείναι, ίσως στρέφοντας το όπλο στον εαυτό μου πεθάνω αληθινά, έτσι ώστε να μηχρειαστεί να ξαναξυπνήσω ποτέ.
Εκεί που δενυπάρχει ζωή, δεν υπάρχει και πόνος.
σχόλια