Εγώ θα σου δώσω μια άλλη οπτική κατά πώς το συνηθίζω. Το πρόβλημά σας δεν είναι ουσιαστικό πρόβλημα σε σχέση με κείνον, αλλά σε σχέση με σένα. Διαβάζοντας βλέπω ότι έχεις ένα χρονοδιάγραμμα για το πώς θα ήθελες να προχωρήσει η σχέση σας, ειδικά μιας κι είναι μετά από 6 χρόνια μαζί, 6 μάλιστα σημαδιακά χρόνια που διαμορφώνουν την προσωπικότητα του ανθρώπου. Το εντοπίζω στο συγκεκριμένο σημείο: "Νιώθω ότι εγώ μεγαλώνω και έχω σιγά σιγά άλλα σχέδια και όνειρα για εμας και νιώθω ότι εκείνος μένει στάσιμος στα ίδια. Στη δουλειά του, να γυρίσει να παίξει με το ps, με το πισι του και απλά ΔΕΝ."Θέλεις να κάνει το στρατιωτικό, να βρείτε δουλειά, να συγκατοικήσετε, να παντρευτείτε. Έτσι πάει το χρονοδιάγραμμα.Πανέμορφα και μικροαστικά και με τις ευλογίες της κοινωνίας καμωμένα όλα τους! ΩΣΤΟΣΟ πρέπει κάποιος ακόμα να βάλει το χεράκι του για να βγει το πλάνο. Και δεν είναι μόνο στο χέρι σου κι αυτό σου στην σπάει και ξεσπάς πάνω του. Λες "μου στάθηκε σε θέματα υγείας, ΟΚ, ήταν στην πρώτη συνέντευξη δουλειάς ΟΚ". Ξέρεις, δεν είναι απλώς ΟΚ, δεν είναι πράγματα αυτονόητα που τα κάνουν όλοι για τις κοπέλες τους, αντιθέτως δείχνουν έμπρακτο νοιάξιμο. Αυτά, όχι το να σου στέλνει λουλούδια ή να σε κυνηγάει. Ο άνθρωπος πιθανώς θεωρεί το στρατιωτικό χαμένο χρόνο (είναι στις περισσότερες περιπτώσεις) και προσπαθεί να το αναβάλλει όσο μπορεί, είναι αναμενόμενο, ιδιαίτερα αν ακούει και ιστορίες διάφορες (που δεν ισχύουν πάντα). Δεν γίνεται να του το επιβάλλεις να πάει, εκτός αν ο ίδιος θέλει να διακόψει την αναβολή του. Ένα καλό κίνητρο για τον ίδιο είναι ότι αν δεν πάει δύσκολα θα βρίσκει πιο μόνιμες θέσεις εργασίας, μιας και ένας εργοδότης που σε εκπαιδεύει δεν θέλει να του φύγεις για τόσους μήνες και να μείνει ρέστος, προτιμάει κάποιον που έχει ολοκληρώσει το στρατιωτικό του. Το να του λες "πρέπει να πας" είναι σπαστικό και μαμαδίστικο και τον απομακρύνει επειδή δεν δείχνεις κατανόηση πώς αισθάνεται. Κι έπειτα, θα σου έρθει λίγο κατραπακιά αυτό που θα πω, αλλά ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΟΙ άντρες την συμπεριφορά αυτή δεν την επιδεικνύουν επειδή κάτι "τρέχει" με τη σχέση σας και δεν πάει καλά, αλλά αντίθετα επειδή θεωρούν το θέμα σχέση λυμένο και νιώθουν ασφάλεια να κάνουν πράγματα που θεωρούν χαλαρωτικά (το gaming, το πισί). Όταν το δεις αυτό σημαίνει ο άντρας "κάθισε", άραξε. Δεν είναι απαραίτητα κακό. Είναι ο προσωπικός τους χρόνος που εσύ πχ. χρησιμοποιείς για τις φίλες σου, ή τα τηλέφωνα, ή ένα βιβλίο, ή τα χόμπυ σου, ή οτιδήποτε τέλος πάντων είναι χαλαρωτικό για σένα.Το έχω πει εδώ πολλάκις σε πρότερο χρόνο. Οι περισσότερες γυναίκες (ελληνίδες σίγουρα, λόγω της διαπαιδαγώγησής μας) περιμένουν από τον άντρα να τις ξεσηκώσει, να τις ωθήσει να ζήσουν πράγματα που θέλουν, ταξίδια, συγκατοικήσεις, εκδρομές, εμπειρίες δυνατές κλπ. Δεν παίρνουν πρωτοβουλίες οι ίδιες. Εντελώς ειρωνικά οι άντρες συχνότατα παραπανιούνται ότι οι γυναίκες δεν παίρνουν πρωτοβουλίες!Βλέπεις κάποια διαφαινόμενη κατεύθυνση σε αυτό που λέω ως τώρα; Μόνη σου λες ότι τον βάζεις πάνω απ'όλα, ότι έχεις διαμορφώσει τον χαρακτήρα σου ζυμωνόμενη μαζί του, ότι τον αγαπάς. Η αγάπη είναι άριστη αλλά δεν φτάνει. Πρέπει και να καταλαβαινόσαστε και να επικοινωνείτε καλά. Προσπάθησε να τον καταλάβεις, χωρίς να δίνεις τελεσίγραφα για να σε κυνηγήσει και να νιώσεις ότι περνάει το δικό σου κι είσαι σπουδαία (θα έπρεπε ήδη να είσαι σίγουρη ότι είσαι σπουδαία) και σιγά σιγά όλα θα βρουν τον δρόμο τους με μικρά βήματα. Με το ζόρι στις σχέσεις τίποτα δεν γίνεται.
19.3.2020 | 02:27
Σχεση
Καλησπέρα!Είμαι 23 και έχω σχέση εδώ και 6 χρόνια περίπου και νιώθω ότι έχουμε βαλτώσει καπως. Το τελευταίο διάστημα τσακωνόμαστε για τα πάντα (οκει εγώ τσακώνομαι, αλλά για αληθινά προβλήματα) και έχω αρχίσει να απογοητεύομαι μαζί του. Οκει τον γνώρισα όταν ήμουν 17... Ουσιαστικά μεγάλωσα μαζί του. Έδωσα πανελλήνιες, μπήκα σε 2 σχολές, ήταν εκεί στην πρώτη μου συνέντευξη για δουλειά, σε θέματα υγείας, αλλά οκει. Έχουν περάσει σχεδόν 6 χρόνια και νιώθω ότι με βλέπει λες και είμαστε ακόμα στον 1ο μήνα. Για μενα είναι σχεδόν πάνω από όλους και βλέπω οτι δεν ισχύει το ίδιο και για αυτόν. Για να σας προλάβω, δεν θέλω την προσοχή του 24/7, ούτε να γράφει τους φίλους του για μένα. Θέλω απλά να μου δείχνει με πράξεις ότι τον ενδιαφέρω και όχι απλα με λέξεις.Τέλος πάντων, εν συντομία, εδω και καιρό νομίζω ότι μου έχει τελειώσει. Νιώθω ότι εγώ μεγαλώνω και έχω σιγά σιγά άλλα σχέδια και όνειρα για εμας και νιώθω ότι εκείνος μένει στάσιμος στα ίδια. Στη δουλειά του, να γυρίσει να παίξει με το ps, με το πισι του και απλά ΔΕΝ. Τα όνειρα που είχα εγώ, τα είχε και αυτός, αλλά μόνο μέχρι εκεί. Για να γίνουν πραγματικότητα πρέπει πρώτα να γίνουν κάποια πραγματακια (πχ να πάει στρατό, να βρω εγώ μια δουλειά στον τομέα μου) και ενώ εγώ ψάχνω σαν τρελή παράλληλα με τη σχολή, εκείνος δεν φαίνεται να ψήνεται να κόψει αναβολή...(Θέλει να πάει, αλλά βαριέται και όποτε πάμε να πούμε κάτι για αυτό, βάζει τις φωνές...απλά την λέξη στρατός να πω)Ε ρε φίλε πως θες να μείνουμε μαζί άμα δεν έχεις ξεμπερδεψει με αυτο; Έρχεται και μου λέει πόσο ανυπομονεί να μείνουμε μαζί, του εξηγώ ότι αν δεν πας στρατό να φύγει αυτό είναι δύσκολο μετά και απλά ΦΩΝΑΖΕΙ.ΤΕΣΠΑ.Είναι δύσκολο να χωρίσω.Εκεί θέλω να καταλήξω.Και τον τελευταίο καιρό με πιάνω να του λέω συνέχεια τι με ενοχλεί μπας και το αλλάξει, μπας και δεν χωρίσουμε. Τον ρωτάω και εγώ αν θέλει να αλλάξω κάτι στον χαρακτήρα μου, να τον ενοχλεί κάτι και δεν λέει τίποτα. Αλλά σε τσακωμούς ΠΆΝΤΑ μου λέει ότι έχω αυτό, έχω το άλλο. Είμαστε 6 χρόνια και είναι στρείδι κανονικό. Αλλα δεν έχει νόημα πια.Φαίνεται ξεκάθαρα ότι εγώ αντιμετωπίζω την σχέση μας πιο σοβαρά και εκείνος πιο...ο,τι να ναι. Και είμαι σε μια φάση που αυτός ο άνθρωπος αλήθεια είναι ο μίσος μου εαυτός. Έχω αφομοιώσει πολλά χαρακτηριστικά του χαρακτήρα του στον δικό μου και εκείνος το ίδιο.Είναι δύσκολο ρε σεις να τον βγάλω έτσι από την ζωή μου. Και όλα αυτά που σας γράφω, του τα έχω πει. Του έχω ζητήσει να χωρίσουμε και απλά μου λέει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Αλλά όταν θα τα βρούμε δεν κάνει τίποτα να μου δείξει ότι δεν μπορεί να ζήσει χωρίς εμένα. Βασικά κάνει τα πάντα, εκτός από το να μου δείξει αυτό που λέει. Οκει ίσως είμαι παράλογη, δεν ξέρω. Αναγνωρίζω ότι είναι υπέροχος σε όλα τα άλλα και ώρες ώρες νιώθω τρομερά αχάριστη που σκέφτομαι έτσι, αλλά έχω ΚΟΥΡΑΣΤΕΙ. Όλες οι γνώμες και οι συμβουλές καλοδεχούμενες. Απλά ήθελα κάπου να τα πω και η ανωνυμία βοηθάει πολύ εδώ.Σόρρυ για το σεντόνι αγαπημένοι και stay healthy!
6