Μένωσε διαμέρισμα στην Κηφισιά. Τη διαχείρισητης πολυκατοικίας (επειδή εμείς είμαστεόλοι busy) την αναθέσαμε σεδιαχειριστική εταιρεία. Ο υπεύθυνόςτης αποδείχτηκε απατεώνας πρώτηςγραμμής, όταν ΔΕΗ και ΕΥΔΑΠ μας ειδοποίησανότι οι παροχές ρεύματος και νερού είχανκοπεί εδώ και περίπου έναν χρόνο λόγωαπλήρωτων λογαριασμών.
Εμείςείχαμε δώσει τα λεφτά στον διαχειριστή.Εκείνος δεν τα έδωσε ποτέ εκεί πουέπρεπε. Τα τσέπωνε. Και το χειρότερο απ'όλα είναι ότι, για να μην πάρουμε πρέφα,όπως και συνέβη δηλαδή, «πείραξε»τα ρολόγια και γι' αυτό συνεχίσαμε ναέχουμε και φως και νερό.
Τοπήραν, όμως, πρέφα η ΔΕΗ και η ΕΥΔΑΠ, καιμας έστειλαν το «μπουγιουρντί».Τεράστια πρόστιμα για τη μεγάληκαθυστέρηση πληρωμής των λογαριασμών,πρόστιμα για την επανασύνδεση τωνμετρητών, και παραπομπή στη δικαιοσύνηγια το «πείραγμα» των ρολογιών.
Εδώ,στο «παραπομπή στη δικαιοσύνη»,αρχίζει το δικό μας το «ωχ». Το«ωχ» εκατομμυρίων πολιτών αυτήςτης χώρας που, όμοια με εμάς, αισθάνονταιπως, αν μπλεχτούν στα χρονοβόρα καιψυχοφθόρα γρανάζια της ελληνικήςδικαιοσύνης, και το δίκιο τους μπορείνα μη βρουν (γιατί άπειρες χρονίζουσεςυποθέσεις φτάνουν τελικά στην παραγραφή),και την υγεία τους σίγουρα θα χάσουν.
Τοπρόβλημα με τους χρόνους απονομής τηςδικαιοσύνης αφορά όλους τους τομείςδικαίου, και είναι κατά την άποψή μουαπό τα μεγαλύτερα προβλήματα, αν όχι ΤΟμεγαλύτερο πρόβλημα, που «τρώει»την παρακμάζουσα κοινωνία μας.
ΟΕυρωπαίος επίτροπος για τα ανθρώπιναδικαιώματα Τόμας Χάμαμπεργκ δήλωσεπρόσφατα πως «η καθυστέρηση στηναπονομή δικαιοσύνης ισοδυναμεί μεαρνησιδικία», και ότι αποτελεί κίνδυνοσοβαρό «για το κράτος δικαίου».
Καιπόσο ήσυχα, άραγε, μπορεί να κοιμάται οπολίτης, όταν ο ίδιος του ο υπουργόςΔικαιοσύνης, o πράος καισοβαρός κ. Σωτήρης Χατζηδάκης, δηλώνειευθαρσώς πως τρομάζει και αυτός από τοπρωτοφανές πλήθος των 350.000 υποθέσεωνπου εκκρεμούν και πνίγουν τα διοικητικάμας δικαστήρια; Εμείς τι πρέπει νακάνουμε;
Θαπει κάποιος: το θέμα τώρα είναι ο απατεώναςδιαχειριστής της πολυκατοικίας σου;
Απαντώευθέως: ναι! Διότι εάν δεν μπορεί οπολίτης ούτε για ένα τέτοιο απλό θέμανα αισθανθεί σίγουρος πως μπορεί ηδικαιοσύνη να τον βγάλει από το αδιέξοδο,πώς να νιώθει άραγε σκεπτόμενος τις«μεγάλες υποθέσεις» που επίσηςχάνονται στο χρόνο, τα «μεγάλα κεφάλια»που κερδίζουν σωρό αναβολές και συνεχίζουννα παρανομούν ή τις «μεγάλες παραβάσεις»που δεν φτάνουν ποτέ σε ακροαματικήδιαδικασία;
Οδιαχειριστής της πολυκατοικίας μουΕΙΝΑΙ θέμα, γιατί όταν του λες «βρεάνθρωπέ μου, αφού παραδέχεσαι ότιέσφαλλες, έλα να τακτοποιήσεις τιςεκκρεμότητες να τελειώνουμε», εκείνοςγελάει με νόημα και σε παραπέμπει οίδιος στα δικαστήρια.
Θέλωνα πω, δηλαδή, ότι εκεί καταντήσαμε. Οκατηγορούμενος να σου λέει «πήγαινε,δεν με κόφτει». Και πράγματι δεν τονκόφτει, γιατί ξέρει πως, όπως διάβασασε ένα εξαιρετικό ρεπορτάζ του ΧρήστουΖέρβα στην «Ελευθεροτυπία» τηΔευτέρα, οι Έλληνες πολίτες περιμένουμεκατά μέσο όρο 7-10 χρόνια για να κριθείοριστικά η υπόθεσή μας.
Ξέρει,δηλαδή, το κάθε λαμόγιο, ότι η δικαιοσύνηεδώ είναι, εκτός των άλλων, και slow-motionκαι, ποντάροντας ακόμα στο πόσο γρήγοραχάνει ο Έλληνας την υπομονή του, προτιμάτην εύκολη οδό της παράνομης κονόμας,παρά τον έντιμο δρόμο, που πλέον θεωρείσαιμαλάκας εάν τον ακολουθείς.
Αυτήντη στιγμή, σκεφθείτε, υπάρχουν 85καταδικαστικές αποφάσεις κατά της χώραςμας από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο γιαυπερβολικές καθυστερήσεις από τονΙούλιο του 2003 και μετά.
Σεμια απλή διαφορά του με το Δημόσιο, οπολίτης περιμένει τουλάχιστον 5 χρόνιαώσπου να βγει πρωτόδικη απόφαση από ταδιοικητικά δικαστήρια. Μέχρι νατελεσιδικήσει η υπόθεση, προσθέστε μέσαστο νερό άλλα τρία χρόνια. Και, ανπροσφύγει στο Συμβούλιο της Επικρατείας,καπάκι άλλα 2-3 χρόνια. Σύνολο; Το λιγότερο10 χρόνια.
Κατηγορούνται,πολλές φορές, οι πολίτες για δικομανία.Ως έναν βαθμό, πράγματι ισχύει αυτό.Κυρίως από εκείνους που αισθάνονταιπως απειλούνται από τρίτους τα δικάτους κεκτημένα, τα δικά τους αμπελοχώραφα.
Όμως,η δικομανία καλλιεργείται και από τοπλήρες αδιέξοδο στο οποίο οδηγείται οπολίτης όταν βρεθεί απέναντι σε έναναπατεώνα διαχειριστή, ας πούμε, και ενώκαταβάλλεται από τη μεριά του θύματοςπροσπάθεια συμβιβασμού, ο δράστηςαλαζονικά τον προτρέπει ο ίδιος να πάειστα δικαστήρια.
Έτσι,λοιπόν, σ' αυτό τον τόπο έχουμε οδηγηθείστο τρομερό δίλημμα μήπως πια είναιπροτιμότερο να στρεφόμαστε απευθείαςστο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, ακόμα και γιανα πάρουμε πίσω 10 έως 20 χιλιάρικα απόένα λαμόγιο διαχειριστή;
σχόλια