Τηνερχόμενη Κυριακή το ΠΑΣΟΚ κάνει το πρώτοτου βήμα προς την εκλογή νέου αρχηγού,που μπορεί να είναι ο παλιός, εάν εκλεγείο Γιώργος Παπανδρέου, μπορεί καικαινούργιος, εάν οι ψηφοφόροι προτιμήσουντον Ευάγγελο Βενιζέλο. Αυτό, θα τομάθουμε. Δενθα μάθουμε, όμως, ποιο ΠΑΣΟΚ θα αναδυθείαπό αυτή την επίπονη εκλογική διαδικασίατων πολλών εβδομάδων, συνέχεια μιαςοδυνηρής, για το κόμμα, ήττας από τη ΝέαΔημοκρατία στις εκλογές της 16ηςΣεπτεμβρίου.
Ηαυτοκριτική του Παπανδρέου μπορεί ναοδηγεί στην περιγραφή ενός διαφορετικούΠΑΣΟΚ, εάν ξεμπλέξει με τα κακώς κείμενακαι εφαρμόσει εκείνα που θα ξανακάνουντο κόμμα «ριζοσπαστικό και κοινωνικόκίνημα» - σε καμία περίπτωση, όμως,δεν το εγγυάται. Ηεπιμονή του Βενιζέλου ότι με αυτόναρχηγό ο Καραμανλής θα ηττηθεί οπωσδήποτεφανερώνει, ίσως, προσωπική αυτοπεποίθηση,αλλά δεν αποκαλύπτει, σίγουρα, μιακαινούργια εικόνα κόμματος.
Θαπείτε: έχει ανάγκη αυτή η κοινωνία απόένα καινούργιο κόμμα; Πόσο είναι αυτότο κομμάτι της κοινωνίας που το επιθυμεί;Και τι είδους κόμμα θα ήθελε να δει ναπροστίθεται στο ήδη υπάρχον... ρόστερ; Μπροστάστα δικά μου μάτια στέκεται μια μπερδεμένη,εν πολλοίς, κοινωνία. Μια κοινωνία που,μέχρι τώρα, θαυμάσια βολεύεται νακινείται μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Νέας Δημοκρατίαςδίχως τύψεις, και βρίζοντας κάθε φοράεκείνον που ψήφισε την προηγούμενη. Οιμεγάλες και «καθαρές» διαφορές,μια κοινωνία ομογενοποιημένη και δέσμιατων ενοχών της, την τρομάζουν. Δενείμαι καθόλου σίγουρος ότι το ΠΑΣΟΚέχασε τις εκλογές επειδή προσέγγισεπολύ τις πολιτικές της Νέας Δημοκρατίας.Απλώς, ο κόσμος έκρινε ότι δεν έκλεισεο κυβερνητικός κύκλος της τελευταίας.Της έδωσαν μια ακόμα ευκαιρία.
Ριζοσπαστικήκίνηση, από τη μεριά του Παπανδρέου καιτου ΠΑΣΟΚ, ΗΤΑΝ η επιλογή των Μάνου καιΑδριανόπουλου στα ψηφοδέλτια τηςπροηγούμενης αναμέτρησης. Την εγκατέλειψεμισοστρατής, όχι επειδή τάχα με αυτήτην πολιτική ξώκειλε από τη σοσιαλιστικήγραμμή του κόμματος (σοβαροί να είμαστε,να μην ξεχνάμε και τους ορισμούς...), αλλάεπειδή το ίδιο το «συντηρητικό»σώμα του ΠΑΣΟΚ δεν μπόρεσε να αντέξειαυτή την ωραία προοπτική που ανοιγόταν. Τομεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίαςσήμερα, βολεμένο, φοβικό, ανέμπνευστοκαι σε μεγάλο βαθμό διεφθαρμένο, δεναντέχει, δεν θέλει πολιτικούς που νατους λένε δύσκολες αλήθειες ή ναπροτείνουν λύσεις επώδυνες.
Το«παπανδρεϊκό» ΠΑΣΟΚ, που λέεισήμερα ότι οραματίζεται «επιστροφήστις ρίζες μας», παραδέχεται ανοιχτά(σε άπειρες συζητήσεις που άκουσα όλεςαυτές τις μέρες στα ραδιόφωνα και τιςτηλεοράσεις), πως «κάναμε λάθος πουεκχωρήσαμε τον προοδευτικό χώρο, ιδίωςεκείνον που εκφράζεται από τη σπουδάζουσανεολαία μας, στον ΣΥΡΙΖΑ». Σκέφτομαι,λοιπόν, πως εάν η έγνοια και ο στόχοςτου «νέου ΠΑΣΟΚ» είναι απλώς ναγίνει σαν τον ΣΥΡΙΖΑ -καταγγελτικός σεόλα, απών από τη Βουλή στη συζήτησησημαντικών θεμάτων, με θέσεις γενικέςκαι αρεστές στα αυτιά των πολλών αυτούτου χώρου, του... αορίστως αριστερού-,τότε μπορεί να κερδίσει τις επόμενεςεκλογές, είτε με Γιώργο είτε με Βαγγέλη,αλλά η πατημασιά του και πάλι στον τόποθα είναι παλιά πατημασιά.
Γιατην Παιδεία ξεκάθαρη θέση δεν θα υπάρχει- ήξεις αφίξεις. «Ναι μεν είμαστε υπέρκαι των ιδιωτικών, μη κερδοφόρωνπανεπιστημίων, αλλά με αυστηρό έλεγχοτου κράτους, και αφού πρώτα φτιάξουμετο δημόσιο Πανεπιστήμιο». Τρέχαγύρευε...
Τοίδιο και για το Ασφαλιστικό... Κανείςδεν ξέρει το ΠΑΣΟΚ της 12ης Νοεμβρίουποια επ' αυτού θέση σαφή θα έχει. Τονίζωτο «θέση σαφή», γιατί από τις άλλεςτις «θέσεις», του τύπου «είμαστευπέρ του κράτους της κοινωνικής πρόνοιαςκαι να μη θιγούν τα συμφέροντα τωνσυνταξιούχων και των μικρομεσαίων»,χορτάσαμε πολλάκις.
Οιμηχανισμοί άμυνας των ανθρώπων τούςσπρώχνουν πάντοτε στο συντηρητισμό.«Καλύτερα με το κακό που ξέρω καισυνήθισα, παρά με το καλό που θα με βγάλειαπό τη βολή μου». Η «λογική»αυτή -το είδαμε τις τελευταίες εβδομάδες-κυριάρχησε σε επίπεδο στελεχών, στοΠΑΣΟΚ, και θα το δούμε, μάλλον, να κυριαρχείκαι σε επίπεδο «κοινωνίας» στηνκάλπη την Κυριακή.
Ηκοινωνία θέλει το flat. (Όχιτο διαμέρισμα, το επίπεδο!). Γιατί flatείναι και η ίδια...
σχόλια