Τημισή ζωή τη ζούμε προσπαθώντας ναξεφύγουμε από συνήθειες που αποκτήσαμεστην άλλη μισή. Παρευθύς πάει ο νους μαςστη χαρτοπαιξία, στη διψομανία, στατσιγαριλίκια, στα φουστάνια, αλλά καισε πιο ευγενείς -ο λόγος το λέει- επιδόσεις.Αλλά γιατί σε μια στιγμή του βίου το εγώμπαίνει στα κακά στενά και «πρέπει»να κάνει τάμπουλα ράζα, να γίνεικαψοκαλύβας και να αρχίσει μιαν άλληζωή;
Ορισμέναγνωρίσματα αφήνουν «εποχή» στιςζωές των ατόμων. Παρακολουθούμε γιαπαράδειγμα πώς διαμορφώνεται μέσα σταχρόνια η φυσιογνωμία γνωστών και φίλων.Το μαλλί ήταν πυκνό τα πρώτα χρόνια,μετά γύρισε σε χωρίστρα, άρχισε νααραιώνει, ξεθώριασε το χρώμα του μέχρινα καταλήξει σε δυο κολπίσκους πάνω απότα μάτια που άφησαν ακρωτήρι ανάμεσάτους. Μέτωπο, μάτια, στόμα και πηγούνιδεν έχουν ύλη, απεναντίας πλάθονται απόσυγκινήσεις και μεταστάσεις. Μια ματιάτου ‘ριξα, λέμε, και τα είδα όλα.
Ηπερπατησιά με τη σειρά της είναι το πιοπροσωπικό γνώρισμα. Ενώ τη θεωρούμεφυσιολογική κίνηση, δοθέντος ότι όλατα έμψυχα κινούνται, ουδέποτε μοιάζειμε την περπατησιά του άλλου. Το πόδιαλαφροπάτητο που έχει ο ένας, στον άλλονείναι βαρύ και ατσούμπαλο, ενίοτε παίρνειμαζί και τους ώμους, καμιά φορά μοιάζειμε βήμα παρελάσεως, με κίνηση ακροποδητί,με ό,τι βάλει ο νους μας. Από μακριά πρώταβλέπουμε την κίνηση και μετά τον άνθρωπο.Κάτι ξέρουν οι Γάλλοι που με τη λέξηαλύρ δεν εννοούν μόνο το βάδισμα, αλλάκαι το στυλ. Ιλ α λεζ αλύρ ντ' εν μιλιοναίρ:συμπεριφέρεται σαν εκατομμυριούχος.Αβουάρ λ' αλύρ ντ' εν κλοσάρ : μοιάζωμε αλήτη. Αν ρωτήσουμε κάποιον γιατίπερπατά έτσι, απάντηση δεν παίρνουμε.Ο τρόπος γεννήθηκε από μόνος του, βγήκεαπό μέσα του.
Όσογια το ιδιάζον της φωνής, εκεί πιααπάντηση δεν υπάρχει. Ο καθένας είναιη φωνή του. Η αξία της μάλιστα είναι ότιδεν μπορούμε να την περιγράψουμε. Ακούςμετά από χρόνια τη φωνή ενός χαμένουφίλου στο τηλέφωνο και στη στιγμή βγαίνειαπό το σύρμα η φάτσα του. Δεν είναι τυχαίοότι, αδυνατώντας να προσδιορίσουμε τονήχο, αναγκαζόμαστε να προσφύγουμε στηνόραση μιλώντας για «ηχόχρωμα»,σάμπως να πρόκειται για κάτι που ακούνετα μάτια. Η φωνή βγαίνει από τα βάθη τουαλλού, είναι ψυχική αντιπροσώπευση καισπατάλη. Μιλάει σαν ισόβιο παγιδευμένοτραγούδι που εξωτερικεύεται χωρίς νααναλώνεται. Άλλωστε και η λέξη χάδικατάγεται από το «ηχάδιον», πουσημαίνει τραγουδάκι.
Οιφυσιογνωμιστές μπήκαν στα κακά στενάπροσπαθώντας να βρουν αντιστοιχίεςανάμεσα στο μέσα και στο έξω και νακαταλήξουν στην ταύτιση του προσώπου.Ο Μπαλζάκ, όπως ξέρουμε, ακολουθούσεανθρώπους στο δρόμο και, μιμούμενος τηνκίνησή τους, πίστευε ότι κρυφοκοιτάζειτο «μέσα» τους, ότι η ψυχή τουτρύπωνε μέσα στη δική τους. Μιμούμενοιξένες φωνές, ξένες κινήσεις και τρόπους,πιθανώς έχουμε την αυταπάτη ότι (τραβάμετην κουρτίνα του σώματος και επιτέλους)έχουμε τον άλλον μπροστά μας - ζωντανόκαι ακάλυπτο.
Μάταιηψευδαίσθηση βέβαια, που αποδεικνύεταιόταν παρακολουθούμε κάποιον να προσπαθείνα ξεφύγει από τις παλιές του συνήθειεςκαι να το σκάσει κατά κάποιον τρόπο απότον παλιό του εαυτό. Θέλει να απαλλαγείαπό τις βαριές δουλείες της νεότητάςτου. Το λέει και το πιστεύει. Επιχειρείταξίδια μακριά από τον τόπο του -και τονεαυτό του, έτσι τουλάχιστον νομίζει-,αλλάζει τρόπους, συγχρωτίζεταιδιαφορετικούς ανθρώπους, λες και θέλεινα κάνει ένα βήμα έξω από τη βαρύτητα.
Ηαυτοεξορία εν προκειμένω ακολουθείιατρικές επιταγές. Σε άλλο τόπο θα γίνειςάλλος άνθρωπος, με άλλους ανθρώπους θααποκτήσεις άλλες συνήθειες. Η συνταγήδεν είναι κακή, μόνο που παραβλέπει τηβαθύτητα των συνηθειών. Κάθε καταργημένησυνήθεια κάνει τον τέως εθισμένο νανιώθει σαν «τραβηγμένο» πρόσωπο.Κάποιο βέβηλο χέρι απλώθηκε πάνω τουκαι τον βελτίωσε, κόβοντας ένα κομμάτιτου εαυτού του. Ο θεραπευτής πιθανώςδεν γνωρίζει ότι οι εθισμοί είναιμεταμορφώσεις μιας βαθύτητας η οποίασυγκροτεί εσωτερικά την προσωπικότητα.Το στραβόξυλο -τον καθένα μας δηλαδή-το ισιώνει μόνο η φωτιά, κατά συνέπειαδεν γίνεται να βγεις από τους εθισμούςγια να εθιστείς σε μια ζωή χωρίς εθισμούς.
Τοκορμί δεν ξεκορμίζει -πού να πάειάλλωστε;-, όπως και οι μυστικοί συντονισμοίπου καλλιεργήθηκαν στο πρώτο μισό τηςζωής δεν γίνεται να αποσυντονιστούν,λες και ξανακουρδίζουμε ένα όργανο. Οαυτοβασανιζόμενος κυνηγάει λαγό καιδιαρκώς βρίσκεται μπροστά σε αρκούδα.Να παραιτηθεί από τον εξαχρειωμένοεαυτό του· ναι, δεν διαφωνεί. Αλλάτι θα κρατήσει; Πρόσωπο, φωνή, μάτια,κίνηση, νοοτροπία έχουν διαποτιστείαπό τον βιωθέντα χρόνο. Η αλήθεια τουκατοικεί στο παρελθόν. Αν δραπετεύσει-πράγμα που δεν αποκλείεται- μοιάζειπλέον με μεσήλικα που ανανεώνει τηνπαιδικότητά του.
Υπάρχουνόμως και νεοπαγείς συνήθειες. Ορειβασία,χειμερινή κολύμβηση, κιθάρα, σκάκι,γυμναστική, συλλογή γραμματοσήμων. Ηπερπατούρα για τον νεοπαγή «υγιή»είναι πολλαπλή. Μήπως θυμίζει λιγάκιλοβοτομημένο που πάει από δωμάτιο σεδωμάτιο πιάνοντας τους τοίχους; Μπράβοτο καλό παιδί, έβαλε μυαλό, έγινε σανόλους τους ανθρώπους! Ο περίγυρος είναιστοιχειωμένος από την έμμονη ιδέα τουφυσιολογικού. Κατά περίεργο τρόπο όμωςο «φυσιολογικός» σπουδάζει μεαπλανές βλέμμα την απάθεια.
σχόλια