Κυριακή 23/12
Θαπεράσω Χριστούγεννα στην Κύπρο και έχωπάθει πανικό. Πάντα παθαίνω μια μικρήκρίση όταν επιστρέφω εκεί. Μου φαίνεταιπαράξενο. Δεν έχω πια δεσμούς με τηνεκεί κοινωνία και κάθε μου επίσκεψηείναι σαν μια τεράστια προσπάθεια νακατανοήσω κάτι και να τους κάνω να μεκαταλάβουν. Δεν έχω τίποτα να φορέσω σεόλα αυτά τα ψευδο-posch μέρηπου θα με τραβάνε παλιοί φίλοι κάθεβράδυ και σιχαίνομαι το γεγονός πως ηκουζίνα μου θα παραμείνει κλειστή γιατη μισή εορταστική περίοδο. Παρ' όλααυτά είμαι πολύ κουρασμένος και θέλωτρελά λίγη μητρική φροντίδα. Όχι αθηναϊκέςυστερίες για λίγο, ούτε κίνηση στουςδρόμους ούτε προβλήματα τύπου «δενβρήκαμε τραπέζι στου Ζόναρ'ς, δενβρήκαμε θέσεις στον Βογιατζή». Λίγηαπλότητα και λίγο μαμαδίστικο φαΐ πουδεν ξέρω πώς φτιάχνεται, ξέρω πως είναιτο ανώτερο όλων. Παραγγέλνω τηλεφωνικώςσούπα τραχανά, ντολμάδες με σέσκουλακαι σούβλα. Για το τελευταίο ζητώ άδειανα μου παραδοθούν μαθήματα. Όχι πως θααποπειραθώ ποτέ στην Αθήνα να ανάψωκάρβουνα στη μέση του Κολωνακίου καινα σουβλίζω αρνιά και κοτόπουλα. Απλώςείναι ένας σπουδαίος τρόπος να ψήνεικρέατα κανείς και ενώ φαίνεται απλό,δεν είναι.
Δευτέρα 24/12
Ηκουζίνα της μητέρας μου είναι σανπαρηγοριά. Τα πρωινά ξυπνά κανείς καιχωρίς να σηκωθεί από το κρεβάτι ακούειομιλίες, μικρά κουτσομπολιά της γειτονιάς,αυτό το γνωστό γυναικείο μπούρου-μπούρουπου γίνεται με δύο γυναίκες που πίνουνκαφέ στην κουζίνα και στη φωτιά σιγοβράζειένα κοτόπουλο. Όταν σηκωθεί κανείς, οκαφές του είναι έτοιμος και η ηλικίατου δεν έχει καμία σημασία. Εδώ, σε αυτήτην κουζίνα είσαι πάντα δεκαπέντε.Ανήμπορος δηλαδή να σηκώσεις και ένακουτάλι ή να φτιάξεις έναν καφέ για τονεαυτό σου. Στο μπαλκόνι χτυπάει ο ήλιοςκαι η γριά Σιαμέζα γάτα μου λιάζεταιστα πλακάκια και σκέφτεται το κακό πουτη βρήκε με τον ερχομό αυτού τουνεογέννητου. Αναγκάστηκε να μην είναιπια η αγαπημένη όλων. Ούτε καλημέρα δεντης λένε πια. Τώρα υπάρχει ένα αληθινό,υπέροχο, ροδαλό μωρό. Και δεν υπάρχειγάτα που να μπορεί να το ανταγωνιστείαυτό. Ευτυχώς αυτή το κατάλαβε νωρίςκαι αποτραβήχτηκε. Το μεσημέρι τρώμεντολμάδες με σέσκουλα. Η γέμιση είναιόπως αυτή των λαχανοντολμάδων, είναιόμως τυλιγμένη σε ωραία πλατιά σέσκουλακαι ψημένα σε έναν ελαφρύ ζωμό με λίγηντομάτα. Είναι φανταστικά και τρώγονταιμε γιαούρτι. Η πρώτη μπουκιά είναι σαννα φεύγουν όλα σου τα προβλήματα. Εδώ,τίποτα από όσα πέρασες το περασμένοτρίμηνο δεν έχει καμία σημασία. Αύριοθα πάμε πικ νικ στη θάλασσα.
Τετάρτη 26/12
Ετοιμάζωμια κρεατόπιτα αγγλικού τύπου για τοπικ νικ. Θα φάμε αυτό και θα πιούμεμπίρες. Η γέμιση είναι μια ποικιλία απόχοιρινό κρέας, πανσέτα, χαμ, κοτόπουλοσπουδαίας ποιότητας, φασκόμηλο, κόλιαντροαλεσμένο, μαραθόσπορους, βερμούτ καικιμά. Μπορείτε να αυτοσχεδιάσετε βέβαιακαι να βάλετε ό,τι σας αρέσει. Ετοιμάζωκαι την πηχτή, βράζοντας χοιρινά κόκαλα,χοιρινά ποδαράκια κομμένα στα δύο. Ένακρεμμύδι, ένα καρότο, σέλερι και έναφύλλο δάφνης. Πρέπει να βράσει αρκετέςώρες το μείγμα μέχρι να ελαττωθεί στομισό. Το αφήνω να κρυώσει. Για τη ζύμηχρειάζομαι 300ml νερό, 200γρ. λαρδί (στην Κύπρο υπάρχει στα ψυγείαγιατί το χρησιμοποιούν πολύ οι Άγγλοι,στην Ελλάδα δεν έχω ψάξει ποτέ μου), 200γρ. βούτυρο ανάλατο, 900 γρ. αλεύρι, 2κρόκους αυγών, αλάτι και 2 κουταλιέςζάχαρη άχνη. Βράζουμε το νερό μαζί μετο λαρδί και το βούτυρο. Στο μίξεραναμειγνύουμε το αλεύρι με τους κρόκους,το αλάτι και τη ζάχαρη. Προσθέτουμε τοζεστό μείγμα με το νερό και τα λίπη.Ανακατεύουμε μέχρι να έχουμε μια απαλήζύμη. Απλώνουμε τα δύο τρίτα σε ταψίστρογγυλό με ψηλά τείχη. Στρώνουμε τακρέατα αρχίζοντας από την πανσέτα καιτελειώνοντας με το χαμ. Ανοίγουμε τουπόλοιπο ένα τρίτο με ένα πλάστη για νακαλύψουμε την πίτα μας. Ανοίγω μία τρύπαστη μέση για να ρίξω το ζελέ όταν ψηθείη πίτα. Αλείφω με αυγό και ψήνω για δύοώρες σε μέτριο φούρνο. Μυρίζει υπέροχακαι είναι η τέλεια ιδέα για πικ νικ.Συναντώ τα κορίτσια σε μια λαϊκή παραλίατης Λεμεσού. Η μέρα είναι ένα θαύμα. Οήλιος μας ζεσταίνει και η θάλασσα μαςτυφλώνει με τις ασημένιες αποχρώσειςτης. Δεν περίμενα να το πω ποτέ αυτό,αλλά χαίρομαι που κάνει καλό καιρό. Οουρανός είναι απλώς μαγευτικός. Μιλάμεγια όλα. Δεν ήτανε καλή χρονιά φέτος. Τοπαραδεχόμαστε, αλλά τα καταφέραμε καιδεν έχει κανείς παράπονο. Παραφράζονταςτον Μπέκετ, είμαι σίγουρος πως στονκόσμο θα υπάρχει ένα είδος ισορροπίαςγια τις καλές και τις κακές μέρες πουαναλογούν σε έναν άνθρωπο σε μια ζωή.Καθόμαστε μέχρι αργά. Η μπίρα και ο ήλιοςμας χτυπάνε στο κεφάλι. Τελειώνουμε μετραγουδάκια και απλά βήματα μπαλέτουστην παραλία. Οι Σριλανκέζοι μαςχειροκροτάνε ενθουσιασμένοι.
Κυριακή 30/12
Πίσωστην Αθήνα η τρέλα δεν σταματά ποτέ.Ετοιμάζω ένα γαλακτομπούρεκο για έναυπέροχο τραπέζι με τέσσερα ψητά κατσίκια,λαχανοντολμάδες σαν σύννεφα και μιαπατατοσαλάτα πονηρή. Σε όλο το σπίτιυπάρχουν στρωμένα τραπέζια και κόσμοςπολύς. Περίπου σαράντα πέντε άτομα τρώνεκαι συζητάνε αυτό το υπέροχο απόγευμακάτω από το φως των κεριών και με τουςλαχανοντολμάδες και τις πιατέλες με τακατσίκια να πηγαινοέρχονται. Η οικοδέσποινακάνει αγώνες δρόμου για να τα προφτάσειόλα και το σκυλάκι της βρίσκει ευκαιρίανα φάει όλα τα κατσίκια που δεν έχειφάει ποτέ στη ζωή του. Όταν αρχίζει ηρουλέτα κάθεται σε μια γωνιά ικανοποιημένηπου έγινε και φέτος αυτό το μεγάλοτραπέζι. Το ξαναλέω, τα τραπέζια είναιο πιο αποτελεσματικός εξορκισμός όληςτης κακής ενέργειας. Να το κάνετε συχνά,γιατί η ζωή είναι σύντομη και οι φίλοιείναι το σημαντικότερο. Σαςφιλώ!
σχόλια