Μετά από πέντε εβδομάδες σε καραντίνα την οποία μας επέβαλαν, άρχισαν να μας προετοιμάζουν για την σταδιακή όπως είπαν απελευθέρωσή μας από αυτή. Άρχισαν να μας μιλάνε για την επιστροφή μας στην κανονική ζωή. Πίσω στην ελεύθερη μετακίνηση και στις δραστηριότητες μας, όπως εξήγγειλαν. Ακούγοντας αυτή την ανακοίνωση όμως, για κάποιον ανεξήγητο λόγο προβληματίστηκα. Κάτι μέσα μου τρόμαξε. Ένοιωσα ένα περίεργο είδος απειλής. Κάτι με έκανε να φοβηθώ περισσότερο ακόμη και από τότε που άκουσα πως πρέπει να μπούμε σε καραντίνα για την προστασία μας από τον κορωνοϊό. Τότε που μας υποχρέωσαν να «μείνουμε σπίτι» για κάποιο διάστημα.
Παρατηρώντας αυτό μου το φόβο λοιπόν πιο προσεκτικά, κατάλαβα τελικά ότι εκείνο το οποίο με είχε τρομάξει, ήταν το ενδεχόμενο να επιστρέψουμε στην προηγούμενη κατάστασή μας. Εκείνη την πρωτύτερη κατάσταση καραντίνας, την οποία δεν είχαμε συνειδητοποιήσει πως βρισκόμασταν έτσι κι αλλιώς, για όσο καιρό ήμασταν ασυνείδητα εγκλωβισμένοι και χαμένοι μέσα της.
Και μιλώ για εκείνη την πρωτύτερη κατάσταση όπου ήμασταν σε καραντίνα από την ανθρωπιά. Σε καραντίνα από την ευαισθησία για τους χιλιάδες θανάτους παιδιών από ασιτία και λειψυδρία που συνέβαιναν και εξακολουθούν να συμβαίνουν στην υφήλιο. Όπως και την καραντίνα από την αλληλεγγύη προς το 71% του παγκόσμιου πληθυσμού, το οποίο ζει κάτω από το όριο της φτώχειας.
Ας φτιάξουμε μια νέα κοινωνία η οποία θα στηρίζεται στην αλληλοϋποστήριξη των εθνών, στο σεβασμό προς το οικοσύστημα και στην πανανθρώπινη ανάγκη για ειρήνη, αγάπη και συνεργασία.
Την καραντίνα επίσης του υπηρεσιακού ψυχαναγκασμού. Εκείνη την καραντίνα η οποία μας αναγκάζει να αποδεχόμαστε και να ζούμε σε μια κοινωνία συμβιβασμού και εγκλωβισμού, καθώς τα περισσότερα μέλη της αποκομμένα από την δημιουργικότητα και την ευτυχία, εργάζονται σε μια απασχόληση την οποία δεν αγαπούν. Ή που ακόμη και αν την αγαπούν, την εξασκούν κάτω από συνθήκες που τελικά τους κάνουν να την αποστρέφονται. Συνεχίζουν να κάνουν μια δουλειά-δουλεία δηλαδή, μόνο και μόνο για να εξυπηρετούνε την απάνθρωπη αλυσίδα υποταγής - παραγωγής - κατανάλωσης.
Σε καραντίνα από τη σύνδεση και την υγιή συνύπαρξη με τη φύση. Τη φύση η οποία για όσο «μένουμε σπίτι», αναπλάθεται προσπαθώντας να αυτοθεραπευτεί από κάθε τραυματισμό που της είχαμε προκαλέσει. Έτσι, η τρύπα του όζοντος κλείνει. Ο αέρας που αναπνέουμε καθαρίζει από την ατμοσφαιρική ρύπανση. Τα άγρια ζώα σιγά-σιγά και δίχως καμία επιθετικότητα, εισρέουν στις έως πρότινος ανθρωποκρατούμενες περιοχές, κάνοντάς μας να αναρωτιόμαστε: Ποιος τελικά είναι το άγριο ζώο και ποιος κινδυνεύει από ποιόν;
Σε καραντίνα από την ενημέρωση. Εκείνη την καραντίνα από την αληθινή και την πραγματικά ελεύθερη πληροφόρηση. Την καραντίνα που μας αποκλείει από την αυθεντική ενημέρωση, την οποία έτσι κι αλλιώς ελέγχουν οι διηπειρωτικοί αφεντάδες των ΜΜΕ οι οποίοι χρησιμοποιώντας την τρομογόνα μονοδιάστατη λογοκρισία τους ως διυλιστήριο του τί πρέπει να γνωρίζουμε και τί όχι, επιδιώκουν και καταφέρνουν να μας κρατούν υπό τον έλεγχό τους.
Σε καραντίνα από την ελεύθερη βούληση. Εκείνη την καραντίνα η οποία μας οδηγεί μακριά από αυτό που πραγματικά έχουμε ανάγκη, μετατρέποντάς μας σε φανατικούς θαυμαστές του κάθε υλικού αποκτήματος. Εκείνη την καραντίνα που επιτρέπει σε θρησκείες να εμπορευματοποιούν το πνεύμα μας, σε πολιτικούς να καθορίζουν τα όρια της ύπαρξής μας και σε εργολάβους φαρμάκων να παζαρεύουν την υγεία μας.
Σε καραντίνα από την ενσυναίσθηση. Εκείνη την καραντίνα η οποία μας αποκόπτει από την συναισθηματική σύνδεση με όλους τους συνανθρώπους γύρω μας, αλλά και με τον ίδιο μας τον εαυτό. Ακριβέστερα, μιλώ για την καραντίνα στην οποία μας είχε βάλει ο ρυθμός ζωής μας, που λόγω της τρομερής ταχύτητας με την οποία έτρεχαν όλοι και όλα, δεν μπορούσαμε να ακούσουμε, να καταλάβουμε και να συμπονέσουμε κανέναν και τίποτε.
Για αυτή την πρωτύτερη κατάσταση καραντίνας μιλάω λοιπόν...
Σήμερα όμως, σας παρακαλώ και σας προσκαλώ να πούμε ΟΧΙ στην επιστροφή της καραντίνας που ζούσαμε προ κορωνοϊού. Όχι στην καραντίνα του υπερκαταναλωτισμού. Όχι στην καραντίνα της φονικής απανθρωπιάς, του αναίσχυντου ανταγωνισμού, της απληστιοκρατίας και της αποκοπής μας από την φύση! Όχι στην καραντίνα της παραπληροφόρησης, της ρατσιστικής ιεραρχίας και της μόνο για μια μέρα κάθε τέσσερα χρόνια Δημοκρατίας. Ας βάλουμε ένα τέλος στην παγκοσμιοποίηση του οικονομικού δράκου που αναθρέψαμε και ας στραφούμε προς μια παγκοσμιοποιημένη ανθρωπιστική αλληλεγγύη. Ας φτιάξουμε μια νέα κοινωνία η οποία θα στηρίζεται στην αλληλοϋποστήριξη των εθνών, στο σεβασμό προς το οικοσύστημα και στην πανανθρώπινη ανάγκη για ειρήνη, αγάπη και συνεργασία.
Γιατί μέσα σε αυτή την καραντίνα που ζω τώρα, κατάλαβα πως ο αόρατος εχθρός μας δεν είναι ο κορωνοϊός, μα η χειραγώγηση του ανθρωπίνου είδους να παραμένει εξαρτητικά δουλοποιημένο. Να αποδεκατίζεται από την πανδημία της ανοχής στη ματαίωση. Εκείνη την ανοχή που μας μετατρέπει από ανθρώπους σε υπηκόους του φόβου και από ψυχές σε πειθήνια προς εκμετάλλευση αντικείμενα.
Και τα λέω αυτά, γιατί τούτες τις πέντε εβδομάδες που έχω μείνει σε εγκλεισμό, θυμήθηκα πάλι τι σημαίνει να έχω ελεύθερο χρόνο. Ναι, έστω και αν στην αρχή δεν ήξερα πώς να τον διαχειριστώ. Έστω και αν στην αρχή πιέστηκα από την σκέψη: "και τώρα τι θα κάνω;". Τελικά, έμαθα πως μπορώ να διαβάζω ένα βιβλίο με ηρεμία. Να βάζω μουσική και να χορεύω. Να κάνω την πρωινή μου γυμναστική δίχως το άγχος πως πρέπει να κάνω γρήγορα για να προλάβω. Να μαγειρεύω και να απολαμβάνω το φαγητό μου με την ησυχία μου. Να μιλάω με τους φίλους μου στο τηλέφωνο για το πώς νιώθω και όχι να μένω προσκολλημένος στην κριτική και την αρνητικότητα που φέρνει ο ρυθμός του Δυτικού τρόπου ζωής. Ναι, έμαθα...ή ακριβέστερα θυμήθηκα! Θυμήθηκα το πώς μπορώ να ζω και να απολαμβάνω την κάθε μου στιγμή. Γι' αυτό σας παρακαλώ μην με γυρίσετε πάλι πίσω. Γιατί πραγματικά σας λέω, πως δεν θέλω να βγω από την καραντίνα του σήμερα για να επιστρέψω απλά στην καραντίνα του χθες. ΟΧΙ.
Θέλω ένα σχέδιο για μια νέα αρχή προς μία ζωή ελεύθερη από κάθε είδος καραντίνας!
* Ο Ιωάννης Κουλάνης είναι ολιστικός θεραπευτής και συγγραφέας
σχόλια