Απόχρόνια έχω παρατηρήσει πως υπάρχει μίασημαντική επικάλυψη. Οι άνθρωποι πουπιστεύουν στο Θεό σε μέγιστο ποσοστόπιστεύουν και στο κράτος.
Αν τοσκεφθεί κανείς, είναι φυσικό. Και οι δύοαυτές ιδεολογίες, κρατισμός και θρησκεία,εκφράζουν την ανάγκη της προστασίαςκαι της κάλυψης. Όσοι θέλουν ένα κράτοςσωσίβιο και πατερίτσα είναι φυσικό ναακουμπάνε στην ιδέα ενός παντοδύναμουκαι πανάγαθου πατερούλη. Για χιλιάδεςχρόνια οι Βασιλείς ήταν Θεοί (ή «ελέωΘεού») και ο Θεός Βασιλεύς των Ουρανών.
Έτσιλοιπόν ήταν επόμενο οι οπαδοί του αρχικάάθεου μαρξισμού να γίνουν κάποτε θρήσκοι.Ενώ ο πρώτος μαρξισμός ευαγγελιζόταντην κατάργηση του κράτους, με τα χρόνιαέγινε η κατεξοχήν κρατικίστικη ιδεολογία.Τόσο στον υπαρκτό (;) σοσιαλισμό όσο καιστον δημοκρατικό. Τα συνθήματα σε όλεςτις διαδηλώσεις της Αριστεράς εκφράζουναφενός αιτήματα προς το κράτος (υψηλούςμισθούς, συντάξεις, περίθαλψη κ.λπ.) καιαφετέρου μίσος προς κάθε εκδήλωσηιδιωτικής πρωτοβουλίας (όχι στο ξεπούληματου... της... κ.ά.).
Τομίσος αυτό είναι τελικά μίσος προς τηνελευθερία. Και το μοιράζονται πάλικρατικιστές και θεούσοι. Όπως ο ελεύθερασκεπτόμενος στοχαστής προκαλεί ρίγηαπέχθειας στους πιστούς, έτσι και οελεύθερος επιχειρηματίας ενοχλείβαθύτατα τους παντός είδους αριστερούς.(Έστω κι αν τελικά δωρίσει το 98% τηςπεριουσίας του στους φτωχούς, όπως οGates.)
Αυτόςπου ρισκάρει, που τολμά, που ακροβατείχωρίς προστατευτικό δίχτυ, που βασίζεταιμόνο στον εαυτό του και στις δυνάμειςτου, προκαλεί το φθόνο και την οργή όλωντων υποταγμένων στις αυθεντίες. Είτεείναι πνευματικός είτε επιχειρηματικόςδημιουργός. Η «ελεύθερη αγορά»(ιδεών και αγαθών) είναι κόκκινο πανίγια τους ιδεολόγους της ανελευθερίας.
Ηανθρωπότητα δεν έχει ενηλικιωθεί.Βρίσκεται ακόμα στο παιδικό της στάδιοκαι της είναι απαραίτητη η θαλπωρή καιη προστασία. «Το Κόμμα είναι μίαμεγάλη αγκαλιά» μου είχε πει επιφανήςαριστερός. Κάποτε (αλλά δεν θα το δούμεεμείς) θα ξεπεράσει την ανασφάλειά της.
σχόλια