Και να που κλείστηκες μέσα. Έμεινες σπίτι. Μείναμε όλοι σπίτι. Δεν είσαι μόνη σου. Κλείστηκες μέσα με ένα μικρό παιδί, μια μικρή ανθρώπινη ύπαρξη. Καλείσαι να του εξηγήσεις γιατί πρέπει να μείνει μέσα. Τι να εξηγήσεις; Μπορείς πραγματικά να εξηγήσεις τι συμβαίνει και τι θα συμβεί, σε ένα μικρό παιδί;
Μαμά όταν ξυπνήσω αύριο το πρωί θα πάω σχολείο; Όχι αγόρι μου. Μέρα δεύτερη το ίδιο. Μέρα τρίτη... Μέρα τέταρτη...
Και τώρα τι; Το χάος... Αναρωτιέσαι πως θα ανταπεξέλθεις με το παιδί στο σπίτι. Αναρωτιέσαι πως θα εκτονωθεί αυτή η ενέργεια. Φοβάσαι μήπως χειροτερέψει το αυτοάνοσό σου. Συνειδητοποιείς για άλλη μια φορά ότι το να μεγαλώνεις ένα παιδί είναι η πιο δύσκολη δουλειά που έχεις κάνει στη ζωή σου. Μαγειρεύετε μαζί. Κάνετε τα πάντα μαζί. Σκαλίζεις. Φυτεύεις. Ποτίζεις. Θες να καθαρίσεις. Δύσκολο. Βέβαια πιάνει και την σφουγγαρίστρα που και που. Ως εδώ καλά...
Έχουν περάσει 2-3 βδομάδες. Η ενέργεια δεν εκτονώνεται. Νεύρα... Νιώθεις σαν ζώο στο κλουβί. Νιώθει σαν ζώο στο κλουβί. Βρέχει... Δεν μπορείς ούτε στον κήπο να βγεις.
Έντονος βήχας. Ξυπνάς μια μέρα και νιώθεις βαριά. Πονάνε τα κόκκαλα σου. Παίρνεις το γιατρό σου. Σου λέει κάνε το τεστ. Παίρνεις τηλέφωνο στο Σωτηρία. Καλείς το 1135. Όχι δεν έχετε τον ιό κυρία μου. Επισκεφθείτε έναν πνευμονολόγο.
Οξεία βρογχίτιδα. Παίρνεις αντιβίωση. Σου περνάει η βρογχίτιδα στη στιγμή. Σου πειράζει την κολίτιδα. Ωχ! Φοβάσαι. Λες όχι πάλι τα ίδια και μέσα στην καραντίνα. Παλεύεις με κλύσμα-φάρμακο κάθε βράδυ για δυο βδομάδες. Ευτυχώς επανέρχεται η κατάσταση. Τι ανακούφιση! Τρως και σοκολάτα για να το γιορτάσεις.
Οι μέρες περνούν. Τα ίδια... Σε βλέπω και σε ακούω μέσα από μια οθόνη. Πατέρα... Μητέρα... Αδερφέ... Φίλε... Φίλη μου. Δεν μπορώ να σε αγγίξω. Σε βλέπω και σε ακούω. Τόσο κοντά αλλά και τόσο μακριά.
Μεγάλη Εβδομάδα. Τα ίδια. Βάφετε μαζί αυγά με ένα πινέλο. Μεγάλο Σάββατο: πας και κοιμάσαι. Ξυπνάς από τα μπαμ μπουμ. Ο μικρός τρομάζει. Νυχτερινός επισκέπτης. Τον καθησυχάζει μέχρι να κοιμηθεί. Σκέφτεσαι να σηκωθείς και να βγεις έξω στο μπαλκόνι να δεις. Βαριέσαι. Που να κουνηθείς τώρα. Πάσχα: ανάβεις κάρβουνα και συνειδητοποιείς πόσο άσχετος είσαι. Κάνεις πικνικ στον κήπο. Βλέπεις το χαμόγελο στο χαμόγελο του παιδιού σου. Όμορφη μέρα...
Η έξοδος σου είναι να πας στη λαϊκή και να πας με το αυτοκίνητο μέχρι το γαλακτοπώλειο να πάρεις γάλα. Είναι η δικαιολογία σου για να βγεις λίγο έξω. Να πάρεις μια ανάσα.
Οι μέρες περνούν. Τα ίδια. Έχεις κουραστεί.
Νιώθεις ένα βάρος στο στήθος. Νιώθεις σαν κομπάρσος σε ταινία του Χόλιγουντ. Τίποτα δεν αλλάζει.
4 Μαΐου. Βγαίνεις έξω χωρίς να δίνεις αναφορά. Και τι άλλαξε; Τίποτα. Τα ίδια.
Εξακολουθώ να σε βλέπω μέσα από μια οθόνη. Ονειρεύομαι όμως ότι η μέρα εκείνη δεν θα αργήσει που μπρος μου θα σε ξαναδώ πατέρα, μητέρα, αδερφέ, φίλε, φίλη...
σχόλια