Οχι, ρε φίλε, να μας κόψουν και το τσιγαράκι μας, έλεος!

Είναι αστείο αυτό που συμβαίνει με το τσιγάρο / κάθομαι σε ένα μπαρ στο Μεταξουργείο και ο κόσμος καπνίζει κανονικότατα / χρειάστηκαν τα πρώτα κανονικά κρύα για να καταρρεύσει κάθε ψευδαίσθηση / ο ανυπότακτος ελληνικός λαός δεν χαμπαριάζει από κάτι τέτοια / τι είμαστε εμείς; / τίποτα Tουρκάκια; / ή παλιόφλωροι Ιταλοί ή Γερμανοί για να σκύψουμε το κεφάλι; / τους νόμους τους γράφουμε στα παλιά μας τα παπούτσια γιατί έτσι γουστάρουμε / κι αν έχετε πρόβλημα, τα κουβαδάκια σας και σ' άλλη παραλία / γιατί γίναμε πολλοί / θα καπνίζουμε όπου θέλουμε, όπως παρκάρουμε όπως θέλουμε, όπως φτύνουμε όπου θέλουμε, όπως πετάμε τις γόπες μας στην παραλία / δεν θα ρωτήσουμε κανέναν γιατί ναι, δεν έχουμε πρόβλημα να σας το σφυρίξουμε στη μάπα σας, μας ενδιαφέρει μόνο η πάρτη μας / γι' αυτό δεν παθαίνουμε καταθλίψεις, ούτε αυτοκτονούμε σαν κάτι Σκανδιναβούς κρυόκωλους / τι να τα κάνεις τα κοινωνικά κράτη και τα ποδήλατα, αν δεν μπορείς να κάνεις αυτό που λαχταράει η καρδούλα σου; / ναι, ρε φίλε, σύμφωνοι, ψιλοκαφρίλα, αλλά τι θα γίνουμε στο φινάλε; / ρομποτάκια; / επειδή έτσι το θέλησαν οι μεγάλοι; / ή νομίζετε ότι βρέθηκε έτσι τυχαία η Ελλαδίτσα στο μάτι του κυκλώνα; / μας έχουν βάλει στο μάτι, πάρτε το χαμπάρι / κουφό, ε; / αλλά έτσι είναι / όπου βλέπουν αντίσταση και ανυπακοή την πέφτουν για να τσακίσουν κάθε λαό «απροσάρμοστο» στις επιθυμίες τους / μας πετάξαν τώρα ένα ΔΝΤ και νομίζουν ότι ξεμπέρδεψαν / γελασμένοι, φίλε μου, γελασμένοι τρελά / αν του Ελληνα του κόψουν το τσιγαράκι του, είναι σαν να κόβουν στον Γερμανό τη μπιρίτσα του ή στον Ρώσο τη βότκα του / αλλά, σιγά μην πάνε να τα βάλουν με τις υπερδυνάμεις / να τους πάει / τσιγάρο και αυτοκίνητο ή μηχανή, κατά περίπτωση / να μας τα κόψουν όλα / ας μου φτιάξει πρώτα το κράτος πάρκινγκ και μετά να απαιτεί νόμιμη στάθμευση / ως τότε ναι, ρε φίλε, εννοείται πάνω σε πεζόδρομους, πλατείες, πεζοδρόμια / τι να γίνει δηλαδή; / να το πάρω στους ώμους μου; / δεν δίκω δεκάρα σε πεζούς και σε άτομα με ειδικές ανάγκες; / όχι σε μένα φίλε, στο κράτος τα σηκωμένα δάχτυλα, που δεν μου έφτιαξε πάρκινγκ / γιατί νομίζεις ότι έγω κάνω κέφι να καβαλάω πεζόδρομους; / ρισκάρω τριπλά, αυτό το ξέρεις ελπίζω / και να φάω κλήση / και κανένα κωλόπαιδο να μου κολλήσει κανένα αυτοκόλλητο «ότι είμαι γάιδαρος», που να τον πιάσω στα χέρια μου τον τσόγλανο / και τρίτον, ρισκάρω φθορές στο αμάξι / όσο για τους ανάπηρους, τους σέβομαι, φιλάρα, αλλά, εντελώς μεταξύ μας, δεν βλέπω και κανέναν στον δρόμο / σπάνια να δω καροτσάκι στο κέντρο / και στην τελική, στο ξαναλέω / το κράτος φταίει, όλος ο κόσμος αυτό λέει κι έχει δίκιο / ναι, τελικά τη γουστάρω την Αθήνα, γιατί είναι ωραία φάση / ακόμα καπνίζουμε / μπορούμε και κατεβαίνουμε με το αμάξι / ζωντάνια φίλε, όχι πεθαμενατζήδες σαν τις πόλεις του Βορρά που από τις 8 η ώρα το βράδυ πλακώνει η ερημιά και το αγιάζι / Αθηνούλα, φίλε, πατρίδα!