Έλενα Σταυροπούλου
Μakeup artist
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα και τα τελευταία χρόνια ήθελα να μετακoμίσω κοντά στο κέντρο της λόγω των μεγάλων αποστάσεών της. Τον Νέο Κόσμο δεν το είχα σκεφτεί ως επιλογή, δεν ήξερα πολλά γι’ αυτόν. Ωστόσο, αναζητώντας νέο διαμέρισμα βρήκα ένα πολύ όμορφο και γραφικό σπίτι κι έτσι, εδώ και ενάμιση χρόνο, μένω εδώ, σε ένα μέρος που, παρότι βρίσκεται τόσο κοντά στο κέντρο της Αθήνας, με κάνει να βιώνω καθημερινά την αίσθηση που αφήνει μια γειτονιά.
Αν και μέχρι πρόσφατα δεν φημιζόταν για τους χώρους εστίασης που διαθέτει, πλέον συναντάς αρκετά εστιατόρια, μαγαζιά για καφέ και ποτό που μπορεί να διαφέρουν μεταξύ τους, αλλά όλα έχουν μια χαλαρή και ευχάριστη ατμόσφαιρα. Μερικά από τα αγαπημένα μου είναι το Tέρας και το Svejk. Παράλληλα, δεν μπορώ να κρύψω τη χαρά μου που μένω κοντά στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και τη Στέγη. Αν μπορούσα να αλλάξω κάτι στην περιοχή, θα έφτιαχνα περισσότερους χώρους πρασίνου.
Αν έπρεπε να ξεναγήσω κάποιον που επισκέπτεται τον Νέο Κόσμο για πρώτη φορά, θα τον πήγαινα να γνωρίσει τη Ζωή Βενιζέλου, η οποία διατηρεί ένα εργαστήριο ψαθών που άνοιξε το 1850, θα πίναμε καφέ σε κάποιο καφενείο, θα παίρναμε τυρόπιτες από τη Βαγγελιώ, σουβλάκια από τον Αχιλλέα, γλυκά από τον Βομβύλα και ποτό στο Batman. Πριν από το φαγητό θα παίζαμε ένα μονό στο γήπεδο του Πρωτέα.
Δήμητρα-Βαρβάρα Σταυροπούλου
Ενδυματολόγος - σκηνογράφος
Τον Νέο Κόσμο τον γνώρισα μετά την πρώτη καραντίνα, δηλαδή όταν μετακόμισα σε αυτόν. Η μοναδική εικόνα που είχα για τη γειτονιά μέχρι τότε ήταν οι προσφυγικές της κατοικίες. Λίγο να τον περπατήσεις, καταλαβαίνεις ότι σ’ αυτό το κομμάτι της πόλης η ζωή έχει ξεκινήσει πολλές φορές από την αρχή. Θα συναντήσεις παλιές πολυκατοικίες, πολλά καταστήματα με ανταλλακτικά αυτοκινήτων, μικρομάγαζα και βιοτεχνίες.
Η περιοχή με ενθουσιάζει μέρα με τη μέρα. Βλέπω να ανοίγουν νέα στέκια για φαγητό και ποτό και όλα να έχουν μια ζεστή ατμόσφαιρα που ταιριάζει στη γειτονιά. Ένα από τα μαγαζιά στα οποία χαίρομαι να πηγαίνω μόνη μου ή με παρέα είναι το Τέρας. Όταν έχω όρεξη για γευστικές μπίρες συνοδεία live μουσικής πηγαίνω στο Cobra High. Αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχαγωγίας εδώ είναι η Στέγη και το θέατρο του Νέου Κόσμου.
Από την άλλη, το έντονο και ευδιάκριτο τσιμέντο στην περιοχή, όπως και η έλλειψη πάρκων, ποδηλατοδρόμων και πεζοδρομίων για να μετακινούμαστε πιο άνετα, με περισσότερη ασφάλεια, είναι στα μείον της περιοχής.
Ανέστης Νείρος
Graphic designer - illustrator
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κομοτηνή. Ακολούθησα αυτήν τη δουλειά με παράδοξο τρόπο, μέσω της μουσικής. Έναυσμα ήταν οι Gioumourtzina, η μπάντα που είχαμε τότε με τον Γιάννη Τσελίκα. Στην προσπάθειά μου να ενισχύσω το πρότζεκτ μας γραφιστικά, άρχισα μια διαδρομή που με οδήγησε στο σήμερα. Αυτή την περίοδο ανήκω στην ομάδα του Cinobo.
Στον Νέο Κόσμο ήρθα τον Σεπτέμβρη του 2017, μέχρι τότε βρισκόμουν στη Θεσσαλονίκη. Τα πράγματα εκεί δεν πήγαιναν πολύ καλά επαγγελματικά για κανέναν, πόσο μάλλον για έναν graphic designer. Οπότε είπα να κάνω το μεγάλο βήμα. Ο λόγος που βρέθηκα στον Νέο Κόσμο ήταν ο φίλος μου Αντώνης Χανιωτάκης aka Melorman, ο οποίος είχε και το πρώτο σπίτι στο οποίο έμεινα. Δεν είχα κάπως την περιοχή στο μυαλό μου, δεν γνώριζα καν την ύπαρξή της. Άλλες γειτονιές ήταν η πρώτη μου επιλογή. Μη βλέπεις τώρα που δεν το κουνάω ρούπι.
Η ζωή εδώ είναι για μένα ο ορισμός της ζωής σε μια μεγαλούπολη. Είναι απολαυστική, η αισθητική της περιοχής έχει κάτι το underground, ένα αστικό τοπίο που απολαμβάνω και λειτουργεί για μένα ως έμπνευση. Απ’ όταν πρωτομετακόμισα εδώ μέχρι σήμερα δεν μπορώ να μη διακρίνω τεράστια εξέλιξη, αφού ανοίγουν καινούργιοι χώροι και μαγαζιά με χαρακτήρα.
Στα τέσσερα χρόνια που ζω εδώ έχω αποκτήσει αγαπημένες συνήθειες και ρουτίνες. Πηγαίνω μεγάλες βόλτες με τον σκύλο, περνώντας από τη Στέγη και τα Προσφυγικά, περπατώντας κατά μήκος της γραμμής του τραμ, φωτογραφίζοντας τα ιδιαίτερα κτίρια και τις αρχιτεκτονικές αντιθέσεις. Αράζω στο Esthetics the brand, στον χώρο που διατηρούμε με τον φίλο Δημογιάννη.
Έχω αποκτήσει στέκια, από το Naif, ένα πολύ φρέσκο all-day bar, μέχρι το καφενείο δίπλα στο σπίτι μου, στο οποίο οι παππούδες πίνουν τσίπουρο από τις 11 το πρωί και συζητούν για πολιτική. Απολαμβάνω να πηγαίνω στη λαϊκή κάθε Παρασκευή για φρέσκα φρούτα και φυτά, καθώς και για brunch στο Λάλος.
Θα ήθελα να υπάρχουν περισσότερα πάρκα και χώροι άθλησης στην περιοχή, καθώς και περισσότερα σημεία στάθμευσης – μη γίνουμε και Παγκράτι.
Βαλιάνα Βαριαντζά
Φωτογράφος
Γεννήθηκα στην Αθήνα και είμαι φωτογράφος μόδας. Το 2012 μετακόμισα στο Μιλάνο, όπου «ξαναγεννήθηκα», εργάστηκα για επτά χρόνια που μου χάρισαν μεγάλη εμπειρία αλλά και αναμνήσεις, με τις οποίες επέστρεψα στην Ελλάδα και στο μέρος όπου ζούσε ο προπάππους μου, γεννήθηκε η γιαγιά μου και ζει η οικογένειά μου. Είμαι γέννημα-θρέμμα του Νέου Κόσμου. Το σπίτι όπου μεγάλωσα χτίστηκε το 1980, στο πλαίσιο της αντιπαροχής, στην Αθήνα, όταν ο προπάππους μου έδωσε τη μονοκατοικία στην οποία μέχρι τότε έμενε προκειμένου να εξασφαλίσει ένα καλύτερο περιβάλλον για τα παιδιά και τα εγγόνια του.
Ο Νέος Κόσμος συνεχίζει να αποτελείται από ένα κράμα διαφορετικών ανθρώπων, τελευταία και αρκετών τουριστών, κάτι που πάντα με γοήτευε. Η καθημερινότητα για τους περισσότερους κατοίκους της περιοχής είναι εύκολη, τα πάντα είναι εύκολα προσβάσιμα. Με τα πόδια μπορεί κανείς να βρεθεί σε λίγα μόλις λεπτά στο ιστορικό κέντρο και την Ακρόπολη. Παράλληλα, μπορεί κανείς να βρει εδώ ό,τι χρειάζεται: μικρομάγαζα, μπακάλικα, παραδοσιακά μαγειρεία και καφενεία, μοντέρνα εστιατόρια και καφετέριες, θέατρα. Είναι μια γειτονιά «γεμάτη», αλλά ταυτόχρονα ήσυχη, φιλική, καθόλου απρόσωπη. Αγαπώ το να περπατάω στα στενά της και να ψωνίζω στα μαγαζιά της.
Θυμάμαι ακόμα τη γιαγιά μου να βγαίνει για τα καθημερινά ψώνια και να σταματάει κάθε λίγα μέτρα για να μιλήσει με τους γείτονες. Αυτή η εικόνα και το γλυκό συναίσθημα που μου προκαλούσε έχει αποτυπωθεί μέσα μου, έτσι είναι κάτι που αποζητώ στην καθημερινή μου συναναστροφή με τους γείτονές μου, που στην πλειοψηφία τους έχουν κι αυτοί τις ρίζες τους εδώ. Παράλληλα, οι γονείς μου διατηρούσαν εδώ μαγαζί με φρέσκα προϊόντα, όποτε περνούσα από μικρή πολλές ώρες εκεί, δουλεύοντας και παρατηρώντας τον κόσμο.
Η περιοχή έχει και «κρυμμένες» ομορφιές, όπως τα διατηρητέα αρχαία στα ισόγεια πολυκατοικιών, τα οποία παραμένουν ορατά, αφού στις περισσότερες περιπτώσεις έχουν σκεπαστεί με γυαλί. Το παλιό εδώ δένει αρμονικά με το καινούργιο, με το ΕΜΣΤ και τη Στέγη.
Αν έπρεπε να ξεναγήσω κάποιον που επισκέπτεται τον Νέο Κόσμο για πρώτη φορά, θα τον πήγαινα να γνωρίσει τη Ζωή Βενιζέλου, η οποία διατηρεί ένα εργαστήριο ψαθών που άνοιξε το 1850, θα πίναμε καφέ σε κάποιο καφενείο, θα παίρναμε τυρόπιτες από τη Βαγγελιώ, σουβλάκια από τον Αχιλλέα, γλυκά από τον Βομβύλα και ποτό στο Batman. Πριν από το φαγητό θα παίζαμε ένα μονό στο γήπεδο του Πρωτέα.
Η έλλειψη πεζοδρομίων για άτομα με αναπηρίες και τους γονείς που χρησιμοποιούν παιδικά καροτσάκια, η δυσκολία στη στάθμευση και η ανεπαρκής συντήρηση των πολλών πλατειών που διαθέτει η περιοχή σίγουρα χρήζουν βελτίωσης, ώστε να γίνει ο Νέος Κόσμος μία από τις πιο ιδανικές περιοχές της πόλης όχι μόνο για τους μόνιμους κατοίκους του όσο και για τους επισκέπτες του, που αυξάνονται ραγδαία τα τελευταία χρόνια.
Μαίρη Χαριτωνίδη
Σχεδιάστρια κοσμημάτων
Ζω μεταξύ Αθήνας και Κοπεγχάγης, είμαι η δημιουργός της ‘HRIAM και συνεργάζομαι με το Ferocious Urbanites.
Μεγάλωσα στα βόρεια προάστια και η αλήθεια είναι ότι δεν είχα ιδιαίτερη επαφή με το κέντρο μέχρι τα 15-16 μου χρόνια. Σίγουρα δεν είχα καμία σχέση με τον Νέο Κόσμο, αφού τότε δεν υπήρχε σχεδόν κανένα σημείο που να τον καθιστούσε προορισμό.
Πρωτοήρθα στην περιοχή πριν από περίπου δώδεκα χρόνια, όταν γνώρισα τον Άγγελο που έμενε εδώ. Παρόλο που σπούδασα στο Πάντειο, τα κοντινότερα μέρη όπου είχα φτάσει ποτέ στα όρια του Νέου Κόσμου ήταν ο κινηματογράφος Μικρόκοσμος στη Συγγρού και ο Σταυρός του Νότου στην αρχή της Φραντζή. Στην πορεία, η περιοχή έγινε στο μυαλό μου ένα απόκεντρο, μια μεγάλη και ήρεμη γειτονιά στην οποία έμεναν πολλοί φίλοι μας.
Το σπίτι μας βρίσκεται στην καρδιά του Φιξ, απέναντι από το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Ζώντας εδώ χαιρετάω τους γείτονες, είμαι δίπλα σε όλα με τα πόδια, νιώθω μια ασφάλεια. Οι συνήθειες που έχω είναι σίγουρα ο πρωινός καφές στο Τέρας, η εβδομαδιαία επίσκεψη στη λαϊκή και μετά οι βραδινές βόλτες εδώ κι εκεί.
Αυτό που μου αρέσει στην περιοχή είναι ότι δεν είναι τόσο busy όσο το Κουκάκι ή το Παγκράτι, με τα οποία συνορεύει. Έχουμε άμεση πρόσβαση στη Στέγη και το ΕΜΣΤ, στο καλύτερο για μένα εστιατόριο της πόλης, το Annie Fine Cooking, και στο φανταστικό ΦΙΤΑ. Αξίζει πολύ κι ένα πέρασμα από το Fika και το Rizom Athens. Mε μια βόλτα εδώ συναντάς παλιά cult μπαρ, καφέ και τσιπουράδικα, σουβλατζίδικα, μπιλιαρδάδικα, μεζεδοπωλεία, μαγειρεία, κουτούκια, δισκάδικα, συνεργεία αναπαλαίωσης αυτοκινήτων, ένα μείγμα παλιάς και σύγχρονης Αθήνας.
Θα ήθελα να φτιαχτούν αερογέφυρες για να μη λαχταράμε κάθε φορά που διασχίζουμε την Καλλιρρόης, τη Βουλιαγμένης και τη Συγγρού. Δεν θα έβλαπταν μερικά δέντρα ακόμα, όπως και το να βρεθεί μια λύση ώστε να παρκάρουν τα αυτοκίνητά τους οι κάτοικοι χωρίς να μετατρέπονται σε καλντερίμια η Βρεσθένης και η Φωτομάρα.
Δεν ξέρω αν το κάνουν κι άλλοι, αλλά εμάς, της γειτονιάς, μας αποκαλώ «Νεοκοσμίτες». Προτείνω το ενδεχόμενο να σκεφτούμε συλλογικά τη μετονομασία της περιοχής σε σκέτο «Κόσμο». Θα μου άρεσε να με ρωτάνε «πού μένεις;» και να απαντάω «στον Κόσμο».
Άγγελος Οικονομάκης
Ερευνητής μηχανολόγος
Είμαι ερευνητής στη ναυτιλιακή Maersk, όπου ασχολούμαι με τη μείωση εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα του στόλου. Έχω μεράκι με τις αναπαλαιώσεις ποδηλάτων, κάνω τριαθλητισμό και διασχίζω χώρες της Ευρώπης ποδηλατώντας με τους φίλους μου. Τα τελευταία χρόνια μοιράζω τη ζωή μου μεταξύ Κοπεγχάγης και Αθήνας.
Μεγάλωσα στη Σπάρτη και όταν μπήκα στο ΠΑ.ΠΕΙ. έψαχνα να βρω το διαμέρισμα όπου θα περνούσα τα φοιτητικά μου χρόνια. Ανάμεσα στα Κάτω Πετράλωνα, το Κουκάκι και τα Εξάρχεια επέλεξα τον Νέο Κόσμο, μια γειτονιά με άπλα και φως, απ’ όπου μπορώ να βρεθώ όπου θέλω στο κέντρο με τα πόδια ή το ποδήλατο.
Η περιοχή είναι γεμάτη από καταστήματα ανταλλακτικών και ο πατέρας μου είχε συνεργείο αυτοκινήτων στη Σπάρτη, αυτά ήταν λοιπόν η πρώτη μου επαφή με την περιοχή, κι έπειτα το Λοστρέ, το Batman και το πατσατζίδικο απέναντί του, τα ψιλικατζίδικα, το Θέατρο του Νέου Κόσμου. Δεκαεπτά χρόνια μετά η περιοχή έχει αλλάξει. Αγαπημένο μου σημείο και πέρασμα είναι η πλατεία Κυνοσάργους, στον λόφο πάνω από τον Άγιο Παντελεήμονα. Σε αυτή την πλατεία η προοπτική της Ακρόπολης είναι φοβερή από κάποια σημεία, μοιάζει σαν να στέκεται πάνω σε κτίρια.
Το μοναδικό στον Νέο Κόσμο είναι η αίσθηση μιας γειτονιάς που ακόμα δεν έχει χάσει το χαρακτήρα της. Σε αυτό συμβάλλει το ότι οι ιδιοκτήτες των περισσότερων καταστημάτων είναι και κάτοικοι της περιοχής. Έχει ιδανική απόσταση από το κέντρο της πόλης, από δω μπορείς να βρεθείς με τα πόδια στο Παγκράτι, στο Κουκάκι, στην Ακρόπολη, στην Πλάκα, στου Ψυρρή. Έχει μετρό και τραμ και είναι πολύ καλό σταυροδρόμι προς όλες τις κατευθύνσεις.
Αν έκανα μια μεγάλη βόλτα κάποιον στον Νέο Κόσμο, θα ήταν Σάββατο μεσημέρι και θα ξεκινούσαμε από το μετρό του Φιξ, θα κάναμε μια επίσκεψη στο ΕΜΣΤ, θα συνεχίζαμε παράλληλα με τις γραμμές του τραμ προς τον δρόμο της Μπακνανά και τη λαϊκή αγορά, ύστερα προς τον λόφο Κυνοσάργους πάνω από τον Άγιο Γεώργιο για πανοραμική θέα όλου του νότιου λεκανοπεδίου και ύστερα θα βρισκόμασταν πάνω από τη Φραντζή για να καταλήξουμε στα παγκάκια της πλατείας Κυνοσάργους.
Zade
Μουσικός
Eίμαι το 1/2 των Lip Forensics. Μέσα στην καραντίνα ολοκληρώσαμε τον δίσκο μας και ανυπομονούμε να παίξουμε ξανά live.
Αποφάσισα να μετακομίσω, ενώ ήμουν κολλημένος στην Καλλιρρόης μια Παρασκευή απόγευμα το 2014. Αφορμή ήταν το μποτιλιάρισμα, αιτία ο άπειρος χαμένος χρόνος μέσα στο αμάξι για να κάνω τη διαδρομή εργασία - σπίτι και αυτό το αίσθημα ασφυξίας που προκαλεί η κίνηση – νομίζω ότι είναι από τις πιο αντικειμενικές δοκιμασίες της ανθρώπινης υπομονής η κυκλοφοριακή συμφόρηση της Αθήνας. Στη γειτονιά είχα βρεθεί τυχαία για ένα πάρτι των φοιτητικών μου χρόνων και κάποιες φορές που επισκέφθηκα το Batman. Σαφώς σε καμία από αυτές τις επισκέψεις δεν αποτυπώθηκε στο μυαλό μου κάτι άλλο πέρα από μια θολή εικόνα του πρωινού ήλιου.
Μετακομίζοντας, η περιοχή με κέρδισε ακαριαία. Οποιαδήποτε γειτονιά πληροί το κριτήριο «με τα πόδια στη δουλειά» τη βλέπω με καλό μάτι. Αν έχει και σταθμό μετρό, παίρνει έξτρα πόντους. Ο Νέος Κόσμος κάνει ρελάνς σε αυτά με τις προσφυγικές του κατοικίες και τα μικρά συνοικιακά μαγαζιά με μια αίσθηση οικειότητας και γειτονιάς που τη βρίσκεις συνήθως στις επαρχιακές πόλεις. Την ίδια στιγμή είμαι ένα τέταρτο από τον πεζόδρομο της Διονυσίου Αρεοπαγίτου.
Αγαπημένες μου συνήθειες εδώ είναι η σαββατιάτικη βόλτα στη μεγαλύτερη λαϊκή που έχω δει, το κεμπάπ από τον Τόμας, η περιήγηση στις ανηφόρες και τα σκαλάκια στον λόφο του Αϊ-Γιώργη (aka Κυνοσάργους). Ένα απόγευμα ακολούθησα τις φωνές και τη μουσική από boomboxes. Σαν ακάλεστος σε πάρτι, ανέβηκα σκαλάκια, πέρασα από αυλές παλιών σπιτιών και βρέθηκα στον λόφο πίσω από την ομώνυμη εκκλησία. Υπάρχει ένας βράχος στην κορυφή του, από τη μια βλέπεις τη θάλασσα και από την άλλη κοιτάς στα ίσια τον Παρθενώνα. Στα αξιοθέατα της περιοχής κατατάσσω και την πιτσαρία La Bella Napoli, που ικανοποιεί άλλες αισθήσεις πέρα από την όραση.
Τα αρνητικά της περιοχής τα βίωσα σε μεγάλο βαθμό κατά τη διάρκεια των lockdowns. Το μόνιμο πρόβλημα του πάρκινγκ, που τα πρώτα χρόνια δεν υπήρχε, διογκώθηκε και μάλλον σε αυτό συνέβαλε η ακραία ανοικοδόμηση. Δεν είναι εύκολο να βιώνεις καραντίνα και στο διαμέρισμά σου να διασταυρώνονται ντεσιμπέλ από δύο πολυκατοικίες που χτίζονται, μια μονοκατοικία που γκρεμίζεται και μια ανακαίνιση στο από κάτω διαμέρισμα. Ειδικά όταν η μία από τις δύο πολυκατοικίες με θράσος σού τρώει τη θέα του ηλιοβασιλέματος από το μπαλκόνι σου.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO.
