Ο δρόμος της Θεοδώρητου Βρεσθένης δεν είναι από εκείνους της Αθήνας που περπατά κανείς περιμένοντας να συναντήσει ένα διατηρητέο και καλοστεκούμενο σπίτι του ‘30. Στον αριθμό 45 ένα τέτοιο έχει τις πόρτες του ανοιχτές από νωρίς το πρωί και δεν τις κλείνει μέχρι το βράδυ, μέχρι την ώρα που μας επιτρέπεται η έξοδος αυτές τις μέρες.
Τα δύο πρώτα δωμάτια που θα συναντήσετε κατά την είσοδό σας μαρτυρούν με καλαίσθητο τρόπο το πώς προέκυψε η ανανέωση και η νέα χρήση του κτιρίου. Ο Χάρης Ρηγάλος αναζητούσε ένα showroom για να αναδείξει τα έπιπλα που σχεδιάζει όπως οι –conceptual, προϊόντα επαναχρησιμοποίησης υλικών– καρέκλες που διακοσμούν τα προαναφερθέντα δωμάτια και τις οποίες μπορείτε να αγοράσετε.
Κατά τη διάρκεια της αναζήτησής του έπεσε πάνω στη διώροφη μονοκατοικία η οποία θα μπορούσε να φιλοξενήσει τόσο τη δική του ανάγκη όσο και την κοινή ιδέα που είχαν με τον Πάνο Τερζόπουλο και τον Λεωνίδα Ζαρίφη για έναν χώρο που επαναπροσδιορίζει την έννοια του all day χαρίζοντάς της πραγματικό ενδιαφέρον.
Με σεβασμό στην εποχή που το γέννησε και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, το Τέρας δεν είναι μια ακόμα τουριστική αυλή της Αθήνας, αλλά, φαίνεται ότι θα γίνει ένα φιλόξενο σπίτι με τους δικούς του ανήσυχους φίλους.
Βάφτισαν το εγχείρημα τους «Τέρας», με μια λέξη που δεν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει κανείς γι’ αυτό το (όχι και τόσο θηριώδες) σπίτι και την ειδυλλιακή αυλή του. Αν τους ρωτήσετε πώς το επέλεξαν, θα σας πουν πολλά αλλά και τίποτα συγκεκριμένο, σίγουρα είχαν αυτοσαρκαστική διάθεση. Λένε πως το όνομα βρέθηκε γραμμένο σε έναν τοίχο μαζί με άλλα δεκάδες και τελικά «άντεξε στον χρόνο», πως αντικατοπτρίζει τη διαφορετικότητα των προσωπικοτήτων τους, ότι ο καθένας τους βλέπει κάτι άλλο στο μαγαζί.
«Σε όποιον το είπαμε, το λιγότερο που έκανε ήταν να χαμογελάσει, δεν έχει περάσει σε κανέναν αδιάφορο, ούτε μας είπε κανείς ότι δεν του αρέσει. Το έχουμε συνδέσει και με την παιδικότητά μας, όλοι μας μικροί ένα τέρας φοβόμασταν. Κυρίως όμως μας άρεσε γιατί περικλείει όλες αυτές τις εναλλαγές διάθεσης του μαγαζιού, τα πολλά που θα φροντίσουμε να συμβούν εδώ, το γεγονός ότι ο ένας μας είναι ο πρωινός, ο άλλος μεσημεριανός και ο τρίτος βραδινός τύπος».
Την περιοχή την πιστεύουν καιρό, και δεν είναι οι μόνοι, αν βγαίνετε, ξέρετε πως όλα τα ωραία τελευταία στον Νέο Κόσμο εμφανίζονται. Ο όροφος του σπιτιού θα αξιοποιηθεί φιλοξενώντας εκθέσεις, σεμινάρια και workshops ενώ στο ισόγειο θα γίνονται τα ολοήμερα σερβιρίσματα. «Αυτό που μας ενώνει είναι η ανάγκη μας για αισθητική, ποιότητα και οικειότητα, οπότε, αν κάτι θέλουμε να πετύχουμε εδώ, είναι να δημιουργήσουμε ένα μέρος στο οποίο ο καθένας θα έρχεται για διαφορετικό λόγο και, όποιος κι αν είναι αυτός, θα προσφέρεται σε ένα πολύ καλό επίπεδο».
Όπως πάνω θα εναλλάσσονται όσα θα παρουσιάζονται, έτσι και κάτω, τα πιάτα και τα ποτά θα αλλάζουν ακολουθώντας την εποχικότητα αλλά και για να μη βαριόμαστε. Ο καφές τους είναι από την Area 51 Coffee Roasters, το τσάι τους είναι βιολογικό, οι χυμοί τους στύβονται επιτόπου με τα φρούτα που ευδοκιμούν κάθε μήνα.
Με λατινοαμερικάνικες επιρροές, βρετανικές πινελιές και καλές πρώτες ύλες ο Ανδρέας Νικολακόπουλος και ο Νεκτάριος Μαράτσης δημιούργησαν έναν σύντομο κι έξυπνο κατάλογο φαγητού, προσφέροντας ένα κλασικό, βασισμένο στα αυγά πρωινό που σερβίρεται μέχρι τις πέντε, comfort προτάσεις για όλη μέρα και bar food που βγαίνει από το μεσημέρι. Θα βρείτε κοτόπουλο anticucho με σάλτσα κόκκινης πιπεριάς, καυτερές black tiger γαρίδες με γάλα καρύδας και σέλινο, μεξικάνικο καλαμπόκι με φέτα, τσίλι και κόλιανδρο για να συνοδεύσετε τα ποτά σας, ενδιαφέρουσες συνταγές κλεισμένες σε ψωμί όπως το αργεντίνικο choripan με αβοκάντο, τσορίθο, σάλτσα τσιμιτσούρι, πίκλα κρεμμύδι, κόλιανδρο και το adobo steak sandwich με black angus, καραμελωμένα κρεμμύδια και νεροκάρδαμο αλλά και vegan πιάτα, ενώ οι χορτοφαγικές επιλογές πρόκειται να αυξηθούν.
Στο τιμόνι του δωματίου-μπαρ, ο Φίλιππος Τασούλας έχει χωρίσει τη λίστα των cocktails αναλόγως με τους αλκοολικούς τους βαθμούς, σερβίρει ισορροπημένα ποτά που απαιτούν προετοιμασίες επιπέδου οι οποίες όμως δεν αναφέρονται στα λόγια, τις αφήνει να φανούν στη γεύση.
Όσοι αναζητάτε ετικέτες σε τζιν, ρούμι και ουίσκι, δεν θα φύγετε παραπονεμένοι. Ακόμα πιο ικανοποιημένοι θα μείνετε οι λάτρεις της craft μπύρας που εκτός από τις ετικέτες των εγχώριων μικροζυθοποιών θα βρίσκετε limited series ετικέτες του εξωτερικού που θα αλλάζουν συνέχεια.
Στο Τέρας, ο ένας χώρος φιλοξενεί τον άλλον, οι δημιουργοί του επιδιώκουν τη ροή και τη διάδραση μεταξύ τους. «Πάνω, στον χώρο όπου θα πραγματοποιούνται οι εκθέσεις, σίγουρα έχουμε ονόματα και ανθρώπους στο μυαλό μας που του ταιριάζουν, όμως, είναι σημαντικό για εμάς να στηρίξουμε εκείνους που δεν έχουν τα μέσα για να παρουσιάσουν τη δουλειά τους. Φιλοξενώντας κάτι άλλο το πρωί και κάτι άλλο το βράδυ, θέλουμε να δούμε να γίνονται εικαστικές συναντήσεις, να προκύπτει κάτι νέο από αυτές το οποίο θα μπορεί να πάρει μορφή εδώ, αυτές τις ζυμώσεις κυνηγάμε.
Κάτω, θέλουμε να νιώθει κάποιος την άνεση να κάτσει περιμένοντας την παρέα του μέχρι να δει την έκθεση. Έπειτα να ανέβουν να κάνουν μαζί γιόγκα, να κατέβουν, να ξανανέβουν για να παρακολουθήσουν ένα live και να ξανακατέβουν. Μπορεί να το ξεκινήσαμε εμείς αλλά πιστεύουμε ότι το Τέρας είναι μεγαλύτερο από εμάς, θα πάρει ζωή από μόνο του κι ο κόσμος του θα το κάνει μια εμπειρία “greater than the sum of its parts”, που λένε και οι Αμερικάνοι».
Στην αυλή με την ελιά και τις συκιές, ανάμεσα σε custom τραπέζια και πάγκους, θα δείτε πλαστικές καρέκλες που διαφοροποιούνται από την design άποψη του εσωτερικού και θυμίζουν θερινό σινεμά, ταβέρνα σε χωριό, καντίνα σε παραλία. «Μας επισκέφτηκε ένας γείτονας τις προάλλες, μας είπε ότι εδώ κάποτε έμενε ο αρχιπυροσβέστης της γειτονιάς ενώ ο ίδιος έπαιζε ως παιδί στην αυλή τη δεκαετία του ‘50».
Ενώ λένε τις δικές τους ιστορίες για εκείνον τον παιδικό τους φίλο που είχε την τύχη να μένει σε σπίτι με αυλή μαζεύοντας και τους υπόλοιπους εκεί, από τη γειτονιά περνάει ένας μουσικός του δρόμου με ακορντεόν, γύρω μας υψώνονται πολυκατοικίες με διαφόρων ειδών σουρεαλιστικές ευρεσιτεχνίες στην όψη τους ενώ τα καθίσματα τους που μοιάζουν να έχουν βγει από χρονοκάψουλα ταιριάζουν με την ξεθωριασμένη τέντα του απέναντι μπαλκονιού.
Με σεβασμό στην εποχή που το γέννησε και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, το Τέρας δεν είναι μια ακόμα τουριστική αυλή της Αθήνας, αλλά φαίνεται ότι θα γίνει ένα φιλόξενο σπίτι, με τους δικούς του ανήσυχους φίλους.
Τέρας, Θεοδώρητου Βρεσθένης 45, Νέος Κόσμος
