Η επίκουρη καθηγήτρια Ενδοκρινολογίας στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ, Λίνα Πάσχου, ενημέρωσε πως, έως την ηλικία των 60 ετών, το 50% του πληθυσμού εμφανίζει τουλάχιστον έναν όζο θυρεοειδούς, αλλά μόνο ένας στους 10 ασθενείς, περίπου, παρουσιάζει κακοήθεια.
Σε συνέντευξή της στο Πρακτορείο Fm, η κα Πάσχου ερωτώμενη, αρχικά, τι είναι ο όζος θυρεοειδούς, εξήγησε πως «ο όρος αυτός χαρακτηρίζει οποιαδήποτε μορφολογική περιοχή που είναι ακτινολογικά διαφορετική από το υπόλοιπο φυσιολογικό παρέγχυμα του θυρεοειδούς αδένα. Από παθοφυσιολογικής άποψης, ο όζος του θυρεοειδούς αντιπροσωπεύει ανώμαλη ανάπτυξη θυρεοειδικών συνήθως κυττάρων που σχηματίζουν μια ξεχωριστή μάζα εντός του αδένα. Η αυτοάνοση θυρεοειδίτιδα Hashimoto σχετίζεται με αυξημένη εμφάνιση όζων, καθώς, επίσης και η ανεπάρκεια ιωδίου. Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η συντριπτική πλειονότητα των όζων του θυρεοειδούς είναι καλοήθεις. Μόνο 7-15%, δηλαδή 1 στους 10 περίπου, των ασθενών με όζους θυρεοειδούς παρουσιάζουν κακοήθεια».
Η κληρονομικότητα, η ανεπάρκεια ιωδίου, το ιστορικό ακτινοβόλησης της περιοχής του τραχήλου, αλλά και η υπερβαρότητα και η παχυσαρκία σχετίζονται με ανάπτυξη όζων και καρκίνου θυρεοειδούς, είπε.
Σχετικά με τον τρόπο διερεύνησης των όζων, ανέφερε πως όταν ο ενδοκρινολόγος έχει απέναντί του ένα περιστατικό, πρέπει να απαντήσει σε δύο βασικά ζητήματα. Και αυτά είναι τα εξής: «1) την πιθανότητα υπερέκκρισης θυρεοειδικών ορμονών από τους όζους και 2) την πιθανότητα κακοήθειας του κάθε όζου ξεχωριστά. Το πιο σημαντικό "εργαλείο" για την αξιολόγηση του πρώτου ερωτήματος είναι η μέτρηση ορμονών στο αίμα. Το σημαντικότερο "εργαλείο" για την απάντηση του δεύτερου ερωτήματος είναι ο υπέρηχος θυρεοειδούς και ακολούθως η παρακέντηση με λεπτή βελόνη, ανάλογα με το αποτέλεσμα του υπερήχου».
Αναλύοντας τα ύποπτα συμπτώματα, αναφέρθηκε σε «μικροαποτιτανώσεις, ανώμαλα όρια και έντονη κεντρική αγγείωση» και συμπλήρωσε πως «μας ενδιαφέρει η συμπεριφορά ενός όζου. Αν δηλαδή αυξάνεται σε μέγεθος, αυτό μας προβληματίζει».
Αναλόγως ασθενών, ο υπέρηχος θυρεοειδούς θα πρέπει να επαναλαμβάνεται από 6 μήνες έως και κάθε 2 έτη. «Αν παρατηρηθεί αύξηση των διαστάσεων ή του όγκου του όζου, μπορεί να χρειαστεί και διενέργεια ή επανάληψη της παρακέντησης».
Τέλος, η καθηγήτρια επιβεβαίωσε πως η νόσηση από κορωνοϊό, «έχει συσχετιστεί με προβλήματα του θυρεοειδούς, όχι τόσο όμως ανατομικά, όπως είναι οι όζοι, αλλά κυρίως λειτουργικά, όπως είναι η εκδήλωση θυρεοειδίτιδας. Μελέτες έχουν δείξει ότι τόσο η νόσηση από COVID-19 όσο και ο εμβολιασμός έναντι COVID-19 είναι πιθανό να επηρεάσει τη θυρεοειδική λειτουργία».
