Τον Οκτώβριο του 2020 η δημοσιογράφος Μαριλού Ρεπαπή είχε αποκαλύψει τη μάχη που έδωσε με την ασθένεια που πολλοί φοβούνται και να πουν με το όνομά της, για τον καρκίνο.
«Στα 41 μου και όχι στα 40, γιατί «δεν προλάβαινα», πήγα για την πρώτη μου μαστογραφία. Ο γιατρός μου, είχε συστήσει να κάνω μία στα 35 μου για να υπάρχει μια απεικόνιση, αλλά μωρέ, «δεν προλάβαινα», έγραφε τότε στην ανάρτησή της, προειδοποιώντας για τις δυνητικά θανάσιμες συνέπειες της αναβολής.
Δύο χρόνια αργότερα, οι εξετάσεις της είναι πάλι καθαρές, και η δημοσιογράφος στέλνει σήμερα ένα μήνυμα για τη σημασία των τακτικών εξετάσεων, προς όλες τις γυναίκες.
«Για τρίτη χρονιά ήταν καθαρές όλες οι εξετάσεις μου! Εκμεταλλεύομαι και φέτος την ευκαιρία για να σας θυμίσω να προγραμματίσετε κι εσείς τη μαστογραφία σας. Μην ξεχνάτε τις εξετάσεις σας και να παρακινείτε και άλλες γυναίκες που ξέρετε ότι φοβούνται ή το αμελούν ή διστάζουν, να πάτε μαζί. Είναι μια εξέταση που διαρκεί λίγα λεπτά αλλά είναι τόσο, μα τόσο, σημαντική. Όσο νωρίτερα διαγνωστεί ένας καρκίνος του μαστού, τόσο πιθανότερο είναι να θεραπευτεί. Η πρόληψη σώζει ζωές», έγραψε στο προφίλ της στο Facebook.
«Μπορείς να προλάβεις κι εσύ»
Μιλώντας στο LiFO.gr, το 2020, η Μαριλού Ρεπαπή είχε πει: «Ο λόγος που το μοιράζομαι δεν είναι για να πω ότι αρρώστησα αλλά για να πω ότι το πρόλαβα. Και μπορεί να το προλάβει οποιαδήποτε γυναίκα. Και μπορείς να το προλάβεις κι εσύ, με μια μαστογραφία».
«Δεν υπήρχε κανένα ιστορικό, μόνο μια μακρινή θεία, ούτε η μαμά, ούτε οι γιαγιάδες», τίποτα. «Πολύς κόσμος το περνά και το κρύβει, μπορεί να έχεις ιστορικό και να μην το ξέρεις. Μια θεία σου, μια ξαδέλφη σου. Δεν λένε καν την λέξη, την «κακιά αρρώστια». Αυτό δεν κάνει καλό, δεν κατηγορώ κανέναν, είναι custom made εμπειρία, κανείς δεν μπορεί να σου πει τίποτα, δεν είσαι υποχρεωμένος να μιλήσεις αλλά μπορεί να κάνεις καλό».
«Έπρεπε να διαλέξω με ποιον θέλω να κλάψω»
Μεγάλο μέρος της πολύμηνης περιπέτειες συνέπεσε με την πανδημία του κορωνοϊού περιπλέκοντας περισσότερο την διαδικασία. Στις ακτινοβολίες ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι: «με ανθρώπους που υπέφεραν πολύ περισσότερο από μένα, ένιωθα πάρα πολύ τυχερή, ήταν πραγματικά άρρωστοι. Δεν μπορούσα να πω στην μαμά μου "έλα σήμερα μαζί μου". Ήταν μόνοι τους άνθρωποι πολύ πιο άρρωστοι από εμένα. Δεν στεναχωριόμουν για μένα».
«Τη μέρα που πήγα να κάνω το δεύτερο χειρουργείο, έπρεπε να διαλέξω με ποιον θέλω να κλάψω, να φύγει ο άντρας μου να έρθει η μάνα - να φύγει η μάνα μου και να έρθει ο άντρας μου»
Η μεγαλύτερη αλλαγή
Μετά την ανάρρωση έκοψε το κάπνισμα αλλά η μεγαλύτερη αλλαγή είναι μάλλον εσωτερική: «Έχω κόψει το κάπνισμα, το έχουν κάνει και στο παρελθόν αλλά αυτή την φορά δεν υπάρχει περίπτωση να ξαναλυγίσω. Κάνω γυμναστική, το σωματάκι μου δεν είναι κάτι δεδομένο. Δεν «σκάω» για πράγματα γενικά. Κάποτε να θύμωνα όταν μπορεί να έσπαγε κάτι, ή για κάτι που μου είχαν πει στη δουλειά. Τώρα έχω καταφέρει να μην στεναχωριέμαι για οτιδήποτε δεν θα με ενδιαφέρει σε δύο ημέρες, μια βδομάδα ή ένα μήνα. Είχα φυτέψει τον «σπόρο» με την ψυχοθεραπεία».
«Αν μου είχε συμβεί στα 38, θα αποχαιρετιόμασταν» - Η συγκινητική μαρτυρία που είχε μοιραστεί στο Facebook:
«Δεν μου αρέσει να κάνω εξομολογήσεις για τη ζωή μου και δεν χρησιμοποιώ καταστάσεις για να προβληθώ. Όμως, το 2020 είναι η χρονιά που εκτίμησα τη ζωή μου και την υγεία μου και περίμενα μέχρι σήμερα να σας πω την ιστορία μου, γιατί αισθάνομαι ότι πρέπει να τη μοιραστώ με άλλες γυναίκες:
Στα 41 μου και όχι στα 40, γιατί «δεν προλάβαινα», πήγα για την πρώτη μου μαστογραφία. Ο γιατρός μου, είχε συστήσει να κάνω μία στα 35 μου για να υπάρχει μια απεικόνιση, αλλά μωρέ, «δεν προλάβαινα». Άλλωστε, δεν είχαμε κανένα ιστορικό γυναικολογικού καρκίνου στην οικογένεια και «σιγά». Στην μαστογραφία που έκανα στα 41, εμφανίστηκε κάτι που λέγεται «αποτιτανώσεις».
Ο γυναικολόγος μου, Θωμάς Προκοπάκης ή αλλιώς «ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή #1» μου είπε ότι το έχουν πάρα πολλές γυναίκες. Όμως επειδή ένα πολύ μικρό ποσοστό γυναικών που το έχει, εμφανίζει καρκίνο του μαστού, θα ήθελε να δω έναν μαστολόγο. Ο μαστολόγος Νίκος Μπρεδάκης ή αλλιώς «ο άνθρωπος που μου έσωσε τη ζωή #2» μου ζήτησε επανεξέταση σε εννιά μήνες. Δηλαδή τον περασμένο Δεκέμβριο. Σε μία νέα μαστογραφία, την οποία είδαν πολλοί γιατροί και ακτινολόγοι, αποφασίστηκε να κάνω μία βιοψία αν και 95% δεν θα ήταν τίποτα. Όμως δεν τους άρεσε το πού βρίσκονταν οι αποτιτανώσεις.
Μπήκα στο χειρουργείο στις 24 Ιανουαρίου - μία μέρα μετά τα γενέθλια του γιου μου- με την πεποίθηση ότι όλο αυτό γίνεται προληπτικά. Δεν είχα ξανακάνει ποτέ χειρουργείο, φοβόμουν πολύ, αλλά ήμουν αισιόδοξη.
Τρεις εβδομάδες αργότερα, που από τη δέκατη μέρα άρχισαν να περνάνε πολύ αργά, βασανιστικά, με μεγάλη αγωνία, με φώναξε ο Νίκος μου, το στήριγμά μου στη ζωή και σε όλο αυτό, στο γραφείο του να μου πει κάτι. Νόμιζα ότι ήταν για δουλειά. Δεν ήθελε να μου το πει από το τηλέφωνο. Είχε μιλήσει με τον γιατρό, τα αποτελέσματα της βιοψίας είχαν βγει. Ήταν in situ καρκίνωμα, κοινώς, καρκίνος του μαστού στο πιο αρχικό στάδιο που υπάρχει, στάδιο 0. Άρχισα να κλαίω, είπα «Θεέ μου, το παιδί μου!» και έμαθα εκεί ότι πρέπει να κάνω άλλο ένα χειρουργείο. Την επόμενη μέρα, ο κύριος Μπρεδάκης, ο γιατρός μου, μου είπε: «δεν θα πεθάνεις από αυτό, το έχουμε πιάσει πολύ νωρίς, θα το αφαιρέσουμε, θα κάνεις ακτινοβολίες και θα παίρνεις ένα χάπι. Αλλά θα ζήσεις, σου το υπογράφω. Και δεν θα πέσουν τα μαλλιά σου».
Στις 14 Μαρτίου, λίγο πριν την καραντίνα, πήγα για άλλο ένα χειρουργείο, με τη μαμά μου και τον Νίκο που ανέβαιναν στο δωμάτιο εναλλάξ γιατί πια επιτρεπόταν μόνο ένας. Έκλαιγα από την ώρα που μπήκα μέχρι την ώρα που έπεσα σε νάρκωση. Τώρα δεν ήμουν πια τόσο αισιόδοξη. Δέκα μέρες αργότερα βγήκαν τα αποτελέσματα: όλο το καρκίνωμα αφαιρέθηκε με την ογκεκτομή και τα όρια ήταν υγιή. Τέλος τα χειρουργεία, μένουν οι ακτινοβολίες τώρα και τελειώσαμε!
Η περιγραφή στις ακτινοβολίες ήταν ότι: έρχεσαι, γδύνεσαι από τη μέση και πάνω, ξαπλώνεις στο μηχάνημα, διαρκεί δύο λεπτά, ντύνεσαι, φεύγεις. 19 φορές θα το έκανα αυτό. Κανείς δεν σου λέει ότι καταλήγεις να προσεύχεσαι σήμερα στο ραντεβού σου να μην έχει πριν και μετά από εσένα νέους ανθρώπους να περιμένουν, να μην έχει μητέρες με παιδιά, να μην κλάψεις... Οι ακτινοβολίες ήταν το πιο δύσκολο κομμάτι γιατί πονούσες τους άλλους γύρω σου.
Πριν έναν μήνα έκανα τις πρώτες μεγάλες εξετάσεις μου και είναι πεντακάθαρες και έχω ελπίδα να ζήσω για πάντα χωρίς αυτό, γιατί το έπιασα νωρίς. Τώρα παίρνω ένα χάπι για τα επόμενα δέκα χρόνια που με πάχυνε λίγο αλλά είναι τα καλύτερα κιλά που έχω πάρει γιατί με βοηθά να παραμείνω υγιής.
Ήθελα όλον αυτόν τον καιρό να πω την ιστορία μου σε άλλες γυναίκες, μόνο για να καταλάβουν τι σημαίνει το «η πρόληψη σώζει ζωές»: Να κάνετε τις μαστογραφίες σας, να τις κάνετε και νωρίτερα από τα 40 αν έχετε ιστορικό, να ρωτάτε τον γιατρό σας και να κάνετε ψηλάφηση. Να είσαστε καλύτερες από εμένα, εγώ ήμουν τυχερή. Αν μου είχε συμβεί στα 38, θα αποχαιρετιόμασταν.»
