Οδεύει, επιτέλους, προς το τέλος της η «μαραθώνια» δίκη της Χ.Α. (ξεκινούν οσονούπω οι απολογίες των συνολικά 69 κατηγορουμένων). Είθε ο αρχηγός και τα πρωτοκλασάτα στελέχη της να «γιορτάσουν» το 2020 τα τριαντάχρονα από την ίδρυσή της πίσω από τα σίδερα και –εξίσου σημαντικό‒ να παραμείνουν για πολύ καιρό εκεί.
Τα ενοχοποιητικά στοιχεία είναι συντριπτικά, τα εκατοντάδες θύματα επιθέσεων ήδη απ' όταν ήταν μια περιθωριακή οργάνωση –μετανάστες, πρόσφυγες, αντιφασίστες, ιδεολογικοί τους αντίπαλοι αλλά και άνθρωποι που είχαν απλώς «λάθος» εμφάνιση, χρώμα, φυλή ή και σεξουαλικότητα, εκπρόσωποι των ΜΜΕ επίσης‒ ζητάνε επιτακτικά δικαίωση.
Για τους δολοφονημένους Παύλο Φύσσα και Σαχζάτ Λουκμάν καταρχάς και για όλους όσοι στοχοποιήθηκαν από τη συμμορία του Μιχαλολιάκου όλα αυτά τα χρόνια, οργανωμένα ή ευκαιριακά, μεμονωμένα ή συλλογικά.
Αν η ευρεία δημοσιοποίηση της δίκης και η ευαισθητοποίηση της κοινής γνώμης σε αυτό τουλάχιστον το στάδιο είναι παραπάνω από αναγκαία, ένας τρόπος να επιτευχθεί αυτό είναι μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των θυμάτων της.
Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες πρέπει αναμφίβολα να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Να μπουν για τα καλά στη φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, να τεθούν εκτός νόμου, να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά και να επιστρέψουν το συντομότερο στους υπονόμους της Ιστορίας!
Όχι για το συναισθηματικό της υπόθεσης αλλά για την κατάδειξη ακριβώς του εγκληματικού χαρακτήρα μιας εξαρχής δομημένης σε στρατιωτικά πρότυπα λούμπεν ναζιστικής οργάνωσης που η είσοδός της στη Βουλή, αντί να τη «σοβαρέψει», την αποθράσυνε ακόμα περισσότερο.
Όχι, βέβαια, πως ευθύνεται αποκλειστικά αυτή –«βρήκε κι έκανε», που λένε‒, εκείνο που προέχει όμως τώρα είναι η νομική, ηθική και πολιτική απονομιμοποίηση της Χ.Α. και μαζί της όλων όσοι οραματίζονται αίματα, τιμές, σβάστικες και Νταχάου.
Πέντε άνθρωποι που βρέθηκαν αντιμέτωποι με τα χρυσαυγίτικα «τάγματα εφόδου» σε διαφορετικές χρονικές περιόδους ‒δύο πολιτικοί ακτιβιστές, ένας φωτορεπόρτερ, ένας αλλοδαπός εικονολήπτης κι ένας εργαζόμενος μετανάστης, οι τρεις εξ αυτών μάλιστα αρκετά πρόσφατα‒ μίλησαν στη LiFΟ γι' αυτήν τη σίγουρα τραυματική εμπειρία, για το αντίκτυπο και τις συνέπειές της, κάνοντας ταυτόχρονα κάποιες εκτιμήσεις τόσο για τη δίκη όσο και για το πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί αποτελεσματικότερα ο ναζιστικός συρφετός.
Ο λόγος σε αυτούς:
Νίκος Κουράκης
Ζωγράφος, εκπαιδευτικός Εικαστικών στην πρωτοβάθμια εκπαίδευση
«Ανησυχώ διαρκώς ποιος είναι πίσω μου»
Η επίθεση έγινε τον Μάρτιο του '96, σε εξόρμηση της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη» εις βάρος 5 μελών της τότε ΟΣΕ –τώρα ΣΕΚ‒, στη Φωκίωνος Νέγρη. Αιφνιδιαστικά, πισώπλατα, 20-25 χρυσαυγίτες με ρόπαλα και καδρόνια μάς επιτέθηκαν, βρίζοντας και φωνάζοντας τα γνωστά συνθήματα τύπου «αίμα, τιμή...», «κουμούνια θα πεθάνετε» κ.λπ.
Δεν κράτησε πάνω από 2-3 λεπτά, αρκούσαν όμως για ένα πολύ σφοδρό χτύπημα. Ξεκίνησαν από μένα, γιατί φώναζα στην ντουντούκα τα επίκαιρα πολιτικά ζητήματα, νομίζοντας ότι είμαι ο αρχηγός...
Με χτυπούσαν 6-7 άτομα με ρόπαλα, δίνοντάς μου γροθιές και κλοτσιές, και στη συνέχεια οι υπόλοιποι άρχισαν να χτυπούν τους συντρόφους μου, ώσπου κάποιος «βαθμοφόρος» έδωσε το σύνθημα κι εξαφανίστηκαν με στρατιωτική πειθαρχία...
Καταλήξαμε στον Ερυθρό Σταυρό με δεκάδες ράμματα κυρίως στο κεφάλι, μώλωπες παντού ‒ εγώ έσπασα και το χέρι μου στην προσπάθειά μου να καλυφθώ. Στο νοσοκομείο ήρθε η αστυνομία και έγιναν μηνύσεις.
Ύστερα από 5-6 αναβολές καταδικάστηκαν εν τέλει το 2001 δύο από τους δράστες με ποινή φυλάκισης ενός χρόνου κι άλλος ένας με δύο χρόνια. Ήταν η πρώτη φορά που δράστες τέτοιων επιθέσεων καταδικάζονταν ως μέλη νεοναζιστικής οργάνωσης.
Εκτός του ότι με εξόργισε, η επίθεση εκείνη δεν είχε άλλη συνέπεια στο περιβάλλον ή την προσωπική μου ζωή. Το μοναδικό «κουσούρι» που άφησε είναι ότι ακριβώς επειδή το χτύπημα ήταν πισώπλατο, ανησυχώ διαρκώς ποιος είναι πίσω μου... διαβάζω π.χ. εφημερίδες στο περίπτερο κι αν σταθεί κάποιος πίσω μου, να διαβάσει κι αυτός, τρελαίνομαι...
Δεν θα τους συγχωρούσα, εννοείται, όχι γιατί θέλω εκδίκηση αλλά επειδή αυτό που μου κάνανε το έχουν κάνει δεκάδες ή και εκατοντάδες φορές σε άλλους.
Είναι πάρα πολλά τα περιστατικά επιθέσεων, μαχαιρωμάτων, ρατσιστικής βίας, ακόμα και δολοφονιών... Πολλά μάλιστα δεν έχουν γνωστοποιηθεί, είτε λόγω φόβου του παθόντος είτε λόγω ηθελημένης μη καταγραφής από την αστυνομία.
Οι υπόδικοι χρυσαυγίτες πρέπει αναμφίβολα να τιμωρηθούν όπως τους αξίζει. Να μπουν για τα καλά στη φυλακή σαν εγκληματική οργάνωση, να τεθούν εκτός νόμου, να απομονωθούν φυσικά και πολιτικά και να επιστρέψουν το συντομότερο στους υπονόμους της Ιστορίας! Να κλείσουν, δε, άμεσα όλα τα γραφεία τους ‒ δεν είναι καν πολιτικά γραφεία αλλά εκκολαπτήρια μίσους, οπλοστάσια και ορμητήρια δολοφονικών επιθέσεων.
Επιπλέον, πιστεύω πως είναι πολύ σημαντικό να τελειώσει η δίκη –και να υπάρξει, εννοείται, καταδίκη‒ πριν από τις εθνικές εκλογές. Θα κάνει τεράστια διαφορά και θα τους προκαλέσει μεγάλη κρίση το να βρίσκεται εκείνη την περίοδο όλη η ηγεσία της Χ.Α., μαζί με τα «πρωτοπαλίκαρα», πίσω από τα σίδερα.
Αμπουζίντ Εμπάρακ
Αλιεργάτης
«Ο θυμός μου ήταν μεγαλύτερος από τον φόβο μου»
Ήταν 12 Ιουνίου του '12, γύρω στις 3.30 το μεσημέρι, κι εγώ είχα ξαπλώσει σε ένα στρώμα στην ταράτσα του σπιτιού που νοικιάζαμε με άλλους τρεις συμπατριώτες στο Ικόνιο, επειδή έκανε πολλή ζέστη.
Αφού μίλησα κάποια ώρα στο τηλέφωνο με τη γυναίκα και τα παιδιά μου στην Αίγυπτο έπεσα να κοιμηθώ, έχοντας ωστόσο την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί. Είχαμε λόγους να ανησυχούμε. Την εποχή εκείνη οι χρυσαυγίτες αλωνίζανε στην περιοχή και μας είχαν στοχοποιήσει εμάς τους μετανάστες αλιεργάτες.
Είχα σχεδόν αποκοιμηθεί όταν ξαφνικά εμφανίστηκαν γύρω μου 15-20 μαυροντυμένα άτομα –είχαν έρθει με μηχανάκια κι είχαν πηδήξει στην ταράτσα από το ύψωμα που εφαπτόταν με τον φράκτη στην πίσω πλευρά του σπιτιού– κι άρχισαν να με χτυπάνε άγρια με ξύλα και λοστούς. Φωνάζανε και διάφορα, μάλλον βρισιές που όμως δεν καταλάβαινα γιατί δεν γνώριζα ακόμα καλά ελληνικά.
Μετά τα πρώτα χτυπήματα λιποθύμησα και όταν συνήλθα πια, βρισκόμουν στην εντατική. Είχα σπάσει το σαγόνι μου σε τρία σημεία –ακόμα έχω λάμες–, σπασμένη μύτη, ανοιγμένο κεφάλι, θλάση πνεύμονα, μώλωπες παντού.
Λίγο πριν εντοπίσουν, εμένα είχαν επιτεθεί στους συγκατοίκους μου. Προσπάθησαν να σπάσουν την πόρτα του σπιτιού –παραμένει σπασμένη από τότε– και έριξαν δακρυγόνο. Ευτυχώς, δεν κατάφεραν να μπουν. Σπάσανε, επίσης ό,τι τροχοφόρο βρισκόταν σταθμευμένο απέξω.
Η αστυνομία συνέλαβε έξι άτομα, μαζί και μια σχεδόν έφηβη κοπέλα, που τα θύματα της επίθεσης τους αναγνωρίσαμε ως δράστες. Οι οποίοι δράστες είχαν επιπλέον το θράσος να μας μηνύσουν για ψευδομαρτυρία!
Μου στοίχισε πολύ εκείνη η εμπειρία, μου άφησε σημάδια στο σώμα, την ψυχή και το μυαλό. Λίγο το 'χεις να ξαπλώνεις μετά από μία ακόμα κουραστική μέρα στη δουλειά και να ξυπνάς στο νοσοκομείο, σακατεμένος; Πήρε καιρό να συνέλθω, χώρια τα τραύματα και τα χαμένα μεροκάματα...
Είχαμε βγει σε πολλά ξένα κανάλια, καθώς επίσης στην αιγυπτιακή τηλεόραση. Αρχικά δίσταζα, όμως ο θυμός μου ήταν μεγαλύτερος από τον φόβο μου.
Έχω καταθέσει για όλα αυτά στη δίκη της Χ.Α. από το '16.
Δεν ξέρω τι θα έκανα αν έβλεπα σήμερα τους δράστες, καλύτερα όμως γι' αυτούς να μην τους συναντούσα! Το σίγουρο είναι πως θέλω να τους δω στη φυλακή, τόσο αυτούς που επιτέθηκαν σ' εμάς όσο και όσους έκαναν ανάλογες δολοφονικές επιθέσεις.
Ελπίζω κι εύχομαι να τιμωρηθούν παραδειγματικά για όλα τα εγκλήματά τους γιατί, όσο δεν συμβαίνει αυτό, ο κίνδυνος παραμένει κι αυτοί αποθρασύνονται.
Thomas Iacobi
Ηχολήπτης, εικονολήπτης, ανταποκριτής γαλλικών ΜΜΕ
«Πώς μπόρεσε να ριζώσει τόσο καλά στην Ελλάδα ένα ξεκάθαρα νεοναζιστικό κόμμα;»
Βρισκόμουν στο Σύνταγμα για να καλύψω το συλλαλητήριο για τη Μακεδονία της 20ής Ιανουαρίου. Στεκόμουν με το πατίνι μου στη γωνία Πανεπιστημίου και Κριεζώτου, τραβώντας στιγμιότυπα με το κινητό μου, όταν ξαφνικά ακούω «Εσύ δεν είσαι, ρε, που έκανες το ντοκιμαντέρ;».
Προτού συνειδητοποιήσω τι γίνεται, πέντε-έξι χρυσαυγίτες, οι περισσότεροι με καλυμμένα πρόσωπα, με κυκλώνουν κι αρχίζουν να με χτυπούν με γροθιές όπου έβρισκαν, κυρίως στο κεφάλι. Μου έσκισαν το χείλος, το αριστερό βλέφαρο, μου προκάλεσαν κακώσεις και μώλωπες, χωρίς κανείς από τους παρευρισκόμενους στη συγκέντρωση πολίτες να αντιδράσει, ώσπου επενέβη η αστυνομία, χωρίς βέβαια να προβεί σε συλλήψεις...
Μου έσπασαν το μαγνητόφωνο (διασώθηκε όμως η κάρτα, όπου είναι ηχογραφημένη η επίθεση), μου άρπαξαν, όπως κατάλαβα μετά, ένα δεύτερο κινητό που είχα στον σάκο μου μαζί με ακουστικά, σημειώσεις και προσωπικά έγγραφα.
Κατέληξα νοσοκομείο για τις πρώτες βοήθειες. Ευτυχώς, δεν ήταν στοχευμένη η επίθεση, γιατί θα ήταν χειρότερη, αλλά ευκαιριακή ‒ στην ίδια συγκέντρωση χτύπησαν κι άλλους ανθρώπους των ΜΜΕ.
Το ντοκιμαντέρ στο οποίο αναφέρονταν ήταν, βέβαια, το Χρυσή Αυγή - Προσωπική Υπόθεση της Angélique Kourounis (2016), του οποίου είμαι ένας εκ των δύο σεναριογράφων. Μάλιστα, η Angélique ήταν μαζί μου την ημέρα εκείνη, ευτυχώς στεκόταν λίγο παραπίσω.
Όντας κιόλας Γερμανός την καταγωγή, έχω ιδιαίτερη ευαισθησία με το θέμα. Το διάστημα πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ειδικά, οπότε η δράση τους βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, ήταν σαν να ζούσα live όλα όσα διάβαζα στο σχολείο για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης!
Δεν ήταν η πρώτη φορά που μας επετίθεντο, στα γυρίσματα του ντοκιμαντέρ εκείνου είχαμε αποφύγει τα χειρότερα, γιατί είχαμε τη «διακριτική ανοχή» κάποιων πρωτοκλασάτων στελεχών τους που προσδοκούσαν δημοσιότητα, όταν όμως προβλήθηκε και αντιλήφθηκαν τι ταινία κάναμε, μπήκαμε για τα καλά στη «μαύρη λίστα»!
Ήταν σίγουρα μια τραυματική εμπειρία που δεν άφησα να περάσει έτσι, υπέβαλα μήνυση κατ' αγνώστων. Στην Ασφάλεια μού έδειξαν σε φωτογραφίες υπόπτων μέχρι και τον Νίκο Ρωμανό, ακόμα και μετανάστες, όχι όμως κάποιον από τους θύτες.
Εκείνο που πραγματικά με συγκίνησε ήταν το κύμα αλληλεγγύης και συμπαράστασης που εκδηλώθηκε εξαρχής στην Ελλάδα και όχι μόνο, ακόμα και από ανθρώπους με τους οποίους κάποτε είχαμε απλώς συνεργαστεί.
Εξακολουθώ εντούτοις να θεωρώ απαράδεκτο το πώς μπόρεσε να ριζώσει τόσο καλά στην Ελλάδα, διεκδικώντας δημόσιο λόγο και ρόλο, ένα ξεκάθαρα νεοναζιστικό κόμμα, κάτι αδιανόητο οπουδήποτε αλλού στην Ευρώπη σε τέτοιο βαθμό.
Δυσκολευόμουν να πιστέψω ότι όχι μόνο προέβαιναν συστηματικά σε ρατσιστικές επιθέσεις αλλά ότι τις διαφήμιζαν κιόλας ανενόχλητοι σε ΜΜΕ και κοινωνικά δίκτυα.
Όντας κιόλας Γερμανός την καταγωγή, έχω ιδιαίτερη ευαισθησία με το θέμα. Το διάστημα πριν από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα ειδικά, οπότε η δράση τους βρισκόταν στο αποκορύφωμά της, ήταν σαν να ζούσα live όλα όσα διάβαζα στο σχολείο για τη Δημοκρατία της Βαϊμάρης!
Όσον αφορά τη δίκη της Χ.Α., εύχομαι κι ελπίζω να αποδοθεί δικαιοσύνη. Η πολιτική αγωγή κάνει εξαιρετική δουλειά, δυστυχώς όμως η δημοσιογραφική κάλυψη είναι πολύ περιορισμένη.
Εννοείται, βέβαια, πως η ιστορία αυτή, αντί να μας φοβίσει με την Angélique, μας πείσμωσε ακόμα περισσότερο ώστε να ολοκληρώσουμε το επόμενο ντοκιμαντέρ μας για τη Χ.Α. Γίνεται κι αυτό με crowdfunding και εστιάζει στο πώς μπορεί να αντιδράσει αποτελεσματικά η κοινωνία σε τέτοια φαινόμενα από πολιτική, θεσμική και πολιτιστική σκοπιά.
Κωστής Νταντάμης
Φωτογράφος, ανταποκριτής ξένων μέσων
«Θρασύδειλα κωλόπαιδα ήτανε, ξεφτίλες που θα έπρεπε να ντρέπονται»
Την 20ή Ιανουαρίου, ημέρα της επεισοδιακής συγκέντρωσης για το μακεδονικό, είχα πάει με άλλους συναδέλφους από νωρίς στην πλατεία Συντάγματος να καλύψουμε τα γεγονότα.
Ήμουν στο κάτω μέρος, μπροστά στην εξέδρα, όταν ξέσπασαν τα πρώτα επεισόδια μπροστά στον Άγνωστο. Έσπευσα τότε και τράβηξα κάποια στιγμιότυπα στη συμβολή της λεωφόρου Αμαλίας με τη Βασιλίσσης Σοφίας και είπαμε με τον συνάδελφο Νίκο Παλαιολόγο να πάμε μέχρι τα γραφεία του πρακτορείου SOOC για «ανασύνταξη», καθώς φαινόταν ότι το πράγμα είχε μέλλον.
Πράγματι, επιστρέφοντας στο ίδιο σημείο κατά τις 14:00, τα επεισόδια συνεχίζονταν με πρωταγωνιστές διάφορες ομάδες μαυροφορεμένων τύπων, με καλυμμένα χαρακτηριστικά οι περισσότεροι και εθνικιστικά σύμβολα στα ρούχα τους ‒ κανονικές «ομάδες κρούσης» όπως αποδείχτηκε, οι οποίες έδιναν πια τον κυρίαρχο τόνο στη συγκέντρωση.
Βλέπω τότε μέσα στους καπνούς και τα δακρυγόνα μια τέτοια ομάδα να χτυπάει έναν πεσμένο ΜΑΤατζή και ξέροντας ότι θα ήταν ρίσκο, πάω και φωτογραφίζω τη σκηνή από κοντά. Στιγμές αργότερα, και ενώ βρισκόμουν στα θαμνάκια δίπλα στο αριστερό φυλάκιο όπως βλέπεις τη Βουλή, πετάγονται δύο τύποι μπροστά μου κι ένας έρχεται από πίσω –«φασιστοχουλιγκάνους» θα τους χαρακτήριζα και από την προφορά, μάλλον Βορειοελλαδίτες‒, απαιτώντας επιτακτικά το φιλμ της κάμερας, την οποία ήδη μου τραβούσαν βίαια.
Έβαλα τις φωνές και τότε ένας με ακάλυπτο πρόσωπο που έμοιαζε να κάνει τον αρχηγό άρχισε να με χτυπά με το ρόπαλο που κρατούσε στο κεφάλι. Ευτυχώς, φορούσα κράνος καθώς και μάσκα για τα χημικά, μπήκαν στη μέση κι άλλοι συνάδελφοι και με πήραν μαζί, οι δράστες όμως είχαν «ξαφρίσει» ήδη τη φωτογραφική μου μηχανή...
Υπόψη, δε, ότι λίγο πριν από το συμβάν μια φωνή στα μεγάφωνα κατηγορούσε τα ΜΜΕ ότι είναι «πουλημένα» και «παραπληροφορούν», δίνοντας ενδεχομένως το «σύνθημα» για επιθέσεις σε δημοσιογράφους και φωτορεπόρτερ, επιθέσεις που ήταν ίσως προσχεδιασμένες, παρ' ότι προσωπικά δεν είχα κανένα είδος «προηγούμενου» με χρυσαυγίτες.
Κανείς απ' όσους έβλεπαν τη σκηνή δεν έκανε το παραμικρό, ενώ και οι αστυνομικοί που στέκονταν λίγο παραπέρα παρακολουθούσαν απαθείς.
Μετά το πρώτο σοκ πίστεψα ότι είχα γλιτώσει τουλάχιστον τα χειρότερα, όταν, έχοντας φτάσει τροχάδην σχεδόν στη λεωφόρο Αμαλίας, δέχτηκα δεύτερη επίθεση από άλλη ομάδα, πιο άγρια αυτήν τη φορά. Με ρίξανε κάτω και με κοπανούσαν με ό,τι είχαν, μου βγάλανε κιόλας το κράνος κι άρχισαν να με χτυπούν με ρόπαλα στο κεφάλι, που προσπαθούσα πλέον να το προστατεύσω με τα χέρια.
Κανείς απ' όσους έβλεπαν τη σκηνή δεν έκανε το παραμικρό, ενώ και οι αστυνομικοί που στέκονταν λίγο παραπέρα παρακολουθούσαν απαθείς. Ταυτόχρονα, μου άρπαξαν ό,τι άλλο είχα στην τσάντα, μια δεύτερη κάμερα, φακούς, σχεδόν όλο τον εξοπλισμό μου.
Κάποια στιγμή, κι ενώ ήμουν μέσα στα αίματα, ευτυχώς σταμάτησαν, ενώ ένας απ' αυτούς μου έδωσε ένα κουτί χαρτομάντιλα «γιατί θα τα χρειαστείς, παλιομαλάκα». Ήρθαν συνάδελφοι, ήρθε και το ΕΚΑΒ, πήγα να μου ράψουν το κεφάλι γιατί μου το είχαν ανοίξει σε δύο σημεία. Χρειάστηκα έξι ράμματα στο ένα κι εφτά στο άλλο.
Θρασύδειλα κωλόπαιδα ήτανε, ξεφτίλες που θα έπρεπε να ντρέπονται. Ναι, έκανα καταγγελία, χωρίς βέβαια να ελπίζω και πολλά. Εντούτοις, δεν ήταν αυτοί που με φόβισαν αλλά η όλη ατμόσφαιρα μεθοδευμένης βίας που επικρατούσε στο Σύνταγμα την ημέρα εκείνη, σε συνδυασμό με την προκλητική απραξία της αστυνομίας.
Δεν θυμάμαι να έχω ξαναζήσει τέτοιο σκηνικό... Δεν είναι καν πια μόνο η Χ.Α., έχει βγάλει πολλά «παρακλάδια» που δεν κρατάνε ούτε τα προσχήματα.
Πολύ φοβάμαι, μάλιστα, ότι και στη δίκη θα τη βγάλουν «καθαρή», θα θυσιάσουν κάποιους για να διασωθούν η οργάνωση και ο αρχηγός. Μακάρι, βέβαια, να λαθεύω, μακάρι να υπάρξουν καταδίκες και πολιτική βούληση τέτοια που να μην αφήσει ξανά τους χρυσαυγίτες σε χλωρό κλαρί. Είναι εξωφρενικό μια κοινοβουλευτική δημοκρατία να ανέχεται τέτοιες εγκληματικές οργανώσεις.
Βαγγέλης Παπαμιχαήλ
Ιδιωτικός υπάλληλος
«Δέχτηκα μια γερή κλοτσιά στο κεφάλι από μπότα στρατιωτικού τύπου, με σίδερο μπροστά»
Η πιο σοβαρή επίθεση που υπέστην έγινε στις 15/9/18 στην αφετηρία των λεωφορείων στο Πέραμα, ώρα 18:20. Ελάχιστα λεπτά αφότου αποβιβάστηκα από το καραβάκι που ερχόταν από Σαλαμίνα, μπαίνοντας στο δρομάκι της αφετηρίας, ένα άγνωστος τύπος ήρθε καταπάνω μου και μ' έπιασε από τον λαιμό πετώντας με στο έδαφος, χωρίς να προηγηθεί καμία λογομαχία ή αντιπαράθεση.
Μόλις έπεσα άρχισε να με χτυπάει στο κεφάλι με μπουνιές λέγοντας: «Το Πέραμα κι η Σαλαμίνα ανήκουν στη Χρυσή Αυγή, συριζαίοι είστε τελειωμένοι!..».
Σχεδόν αμέσως κατέφθασε και δεύτερο άτομο από την αντίθετη κατεύθυνση, ώστε να με εμποδίσει να ξεφύγω. Άρχισε κι εκείνος να με βρίζει και να με χτυπά, επαναλαμβάνοντας φωναχτά πως οι δύο περιοχές «ανήκουν» στη ΧΑ.
Από αυτόν δέχτηκα και το σφοδρότερο χτύπημα, μια γερή κλοτσιά στο κεφάλι. Φορούσε, μάλιστα, μπότα στρατιωτικού τύπου, με σίδερο μπροστά... Αμέσως μετά ο πρώτος με άρπαξε από τα μαλλιά, επιχειρώντας να μου χτυπήσει το κεφάλι κάτω, στην άσφαλτο – ευτυχώς κατάφερα να βάλω τα χέρια μου μπροστά, αποφεύγοντας τα χειρότερα...
Αμέσως μετά εξαφανίστηκαν. Το όλο σκηνικό δεν κράτησε πάνω από 2 λεπτά, συνέβη δε σε ένα σημείο γεμάτο κόσμο, με δεκάδες περαστικά αυτοκίνητα και μια αφετηρία όπου βρίσκονταν αρκετοί άνθρωποι. Λίγα μέτρα παραπέρα υπήρχαν επίσης λεωφορεία με οδηγούς – ουδείς παρενέβη, όπως έμαθα αργότερα μάλιστα, κανένας τους δεν είδε τίποτα καλά κι ας ήταν μέρα μεσημέρι...
Μια κυρία μού έφερε ένα μπουκάλι νερό, ήταν μάλιστα εκείνη που τηλεφώνησε στην αστυνομία. Όταν συνήλθα κάπως πήγα στο Λιμεναρχείο Περάματος που είναι πολύ κοντά.
Οι λιμενικοί εκεί κάλεσαν αμέσως τη μονάδα του ΕΚΑΒ που βρίσκεται μόνιμα στα ναυπηγεία και επικοινώνησαν με το Αστυνομικό Τμήμα Περάματος, ζητώντας τη συνδρομή τους.
Καθώς, μάλιστα, δεχόμουν τις πρώτες βοήθειες στο σαλόνι, μου έδωσαν το τηλέφωνο να μιλήσω κι εγώ με την αξιωματικό υπηρεσίας. Εξήγησα πως πρόκειται για χρυσαυγίτικη επίθεση, αλλά η συγκεκριμένη κυρία απλώς με πληροφόρησε πως δικαιούμαι να κάνω μήνυση μέσα σε 3 μήνες.
Υπόψη, δε, ότι το περιπολικό που κατέφθασε και συνόδευσε το ασθενοφόρο ήταν από το Αστυνομικό Τμήμα Δραπετσώνας, όχι του Περάματος, που απέχει μόλις 2-3 λεπτά με τα πόδια από το σημείο της επίθεσης.
Να συσπειρώσουμε τον κόσμο, να ευαισθητοποιήσουμε τους αδιάφορους, να δώσουμε στους χρυσαυγίτες να καταλάβουν ότι εκείνοι είναι οι «τελειωμένοι»! Συνυπεύθυνοι, βέβαια, είναι και όσοι εξακολουθούν να τους ψηφίζουν...
Στο νοσοκομείο ενημερώθηκα πως τα χτυπήματα στο κεφάλι και ειδικά αυτό που προήλθε από την κλοτσιά με την μπότα, προκαλώντας αιμάτωμα, ήταν αρκετά σοβαρά. Ξέρεις, μου έχουν επιτεθεί άλλες δύο φορές στη Σαλαμίνα, την οποία η Χ.Α. θεωρεί «κάστρο» της.
Η πρώτη συνέβη στις 14/9/17 έξω από το ΕΠ.ΑΛ., οπότε επιτέθηκε σ' εμένα κι έναν φίλο από την οργάνωση ΟΡΜΑ ο σχολικός φύλακας, γνωστός χρυσαυγίτης της περιοχής, ενώ κάναμε αφισοκόλληση για την επέτειο της δολοφονίας Φύσσα.
Η δεύτερη, στις 11/12/17, όταν, καθώς περπατούσα σε κεντρικό δρόμο της πόλης, με αναγνώρισε άλλος ντόπιος χρυσαυγίτης κι άρχισε να ουρλιάζει «αυτός είναι, μην τον αφήσετε να γλιτώσει!». Εμφανίστηκαν τότε και με πήραν στο κυνήγι 15-20 άτομα με ρόπαλα και λοστούς, έχοντας επικεφαλής γνωστό μέλος της Κ.Ε. της Χ.Α., ξάδερφο του σχολικού φύλακα και του τοπικού πυρηνάρχη τους.
Πρόλαβα να καταφύγω σε ένα μαγαζί ώσπου να έρθει η αστυνομία, όταν όμως βγήκα ο εν λόγω επικεφαλής, δείχνοντάς με μπροστά σε τουλάχιστον δέκα αστυνομικούς, φώναξε «εσύ δεν θα φύγεις ζωντανός από την Σαλαμίνα!».
Η τελευταία εμπειρία ήταν, εντούτοις, αρκετά διδακτική, γιατί όσο προετοιμασμένος κι αν είσαι, αλλιώς είναι να χτυπηθείς σε μια πολιτική κινητοποίηση ή δράση κι αλλιώς σε ενέδρα που για να συμβεί ξέρεις καλά πως προηγήθηκαν εντολές από κάποιο υψηλόβαθμο στέλεχος, άρα έχεις στοχοποιηθεί από τον εγκληματικό μηχανισμό της.
Αφότου συνέβη αυτό, είχα δύο επιλογές: ή να τα παρατήσω όλα φοβισμένος ή να συνεχίσω με ακόμα μεγαλύτερο πείσμα. Εννοείται πως ακολούθησα τη δεύτερη, γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να τους κάνω τη χάρη... Παρ' ότι, δε, στο στενό περιβάλλον μου κάποια άτομα ανησύχησαν, όλοι δέχτηκαν την απόφασή μου.
Ναι, είμαι σίγουρος πως η δίκη της Χ.Α. θα έχει αίσια έκβαση. Εξάλλου, όλα τα στοιχεία αποδεικνύουν περίτρανα ότι πρόκειται για εγκληματίες ναζί συμμορίτες με δήθεν πατριωτικό μανδύα που στοχοποιούν από μετανάστες, πρόσφυγες και λοατκι+ άτομα μέχρι αριστερές και αντιφασιστικές συλλογικότητες – καθένας μας μπορεί να είναι το επόμενο θύμα.
Όπως είπα και στην εκδήλωση της πρωτοβουλίας «Μη μένεις στο σκοτάδι» τον Φεβρουάριο στην ΕΣΗΕΑ, εκπροσωπώντας τη νεολαία ΣΥΡΙΖΑ, χρειάζεται να δημιουργηθεί ένα ευρύ δημοκρατικό αντιφασιστικό μέτωπο χωρίς διακρίσεις, όπως καταφέραμε να κάνουμε στη Σαλαμίνα.
Να συσπειρώσουμε τον κόσμο, να ευαισθητοποιήσουμε τους αδιάφορους, να δώσουμε στους χρυσαυγίτες να καταλάβουν ότι εκείνοι είναι οι «τελειωμένοι»! Συνυπεύθυνοι, βέβαια, είναι και όσοι εξακολουθούν να τους ψηφίζουν...
Τέλος, αναφορικά με τους δράστες, το μόνο που θα έλεγα είναι πως τους λυπάμαι. Πραγματικά, όμως.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO
