Η μαμά Λήδα στριφογυρνάει μέσα στο διαμέρισμα της. Ανάβει το στριφτό τσιγάρο της, καθαρίζει ξανά και ξανά τα πάντα, μαγειρεύει ασταμάτητα προσπαθώντας να συμφιλιωθεί με το γεγονός ότι μετά από 12 χρόνια δουλειάς η ίδια έχει χρόνο.
Δίπλα της, στον καναπέ, η κόρη της Ελένη, με τον Στέλιο, τον άνθρωπο της, βιώνουν τη σχέση τους στην εποχή του κορωνοϊού. Ανάμεσά τους, ξαφνιασμένη από την πολυκοσμία, η γάτα τους, η Ρίτσα, κόβει βόλτες γύρω από τα έπιπλα.
Τους τελευταίους δύο μήνες, αυτή είναι η καθημερινότητά τους. Ξυπνάνε, συνυπάρχουν και κοιμούνται σε ένα σπίτι που μόλις ξεπερνά τα 30 τετραγωνικά. Από την πρώτη στιγμή που σου μιλάνε καταλαβαίνεις ότι είναι άνθρωποι έξω καρδιά. Με το χαμόγελο στα χείλη αφηγούνται στιγμές από τη συμβίωσή τους στις μέρες της καραντίνας.
Η προσαρμογή
Ελένη: «Για εμένα ουσιαστικά δεν ήταν πάρα πολύ δύσκολο γιατί έχω συνηθίσει με το σπίτι. Δηλαδή προσωπικά μου αρέσει και είχαμε μάθει να βγαίνουμε με σχολές και τέτοια. Δεν δυσκολεύτηκα σχεδόν καθόλου. Η μαμά δυσκολεύτηκε πολύ γιατί ήταν στη δουλειά και ξαφνικά έπρεπε να μείνει στο σπίτι και να μην κάνει τίποτα. Πολλές φορές μπερδευόταν και ήθελε να πάει στη δουλειά, δηλαδή έλεγε "θα σηκωθώ να πάω". Για εμένα ήταν το ίδιο, ο Στέλιος είναι αυτός που τρελάθηκε».
Κάποιες φορές μπορεί και να έκανα μια μέρα να μιλήσω. Από τον εκνευρισμό. Υπήρξαν φορές που εκνευρίστηκα γιατί είχε γίνει κάτι και δεν είχα την επιλογή να βγω. Το έχω ξανακάνει, έχω εκνευριστεί, έχω ανοίξει την πόρτα και έχω φύγει. Πήγαινα μια βόλτα και γυρνούσα πίσω. Αυτό, το ότι δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, να βγω μισή ώρα έξω ή να πάω, βρε παιδί μου, να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα, μέχρι τη γωνία, αυτό με έπνιγε.
Στέλιος: «Η δική μου δουλειά ήταν πολύ με το έξω, είτε στα γήπεδα, είτε στο γραφείο, είτε με υποχρεώσεις και συνεντεύξεις. Γενικά, πέρα από αυτό, δεν μπορώ να μου λένε τι να κάνω, είναι το χειρότερο πράγμα. Δηλαδή στον Τσιόδρα βλέπω τη μάνα μου. Μου λέει "μην κάνεις αυτό, μην κάνεις εκείνο". Δεν μπορώ, ούτε σε άλλους. Για εμένα ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δηλαδή σκέψου ότι την τελευταία εβδομάδα άρχισα να πηγαίνω γραφείο. Αναγκάστηκα να σκαλίσω πολύ το μυαλό μου γιατί η δουλειά μου είναι σε καθημερινή εφημερίδα, όπου κάθε μέρα πρέπει να γράφω και κάτι το οποίο πρέπει να διαφέρει από αυτό που έγραψα χθες. Θέλοντας και μη, δούλεψα περισσότερο εσωτερικά, δεν έκανα τσαπατσουλιές. Έγραφα ένα θέμα και με το που τελείωνα και έγραφα τη σελίδα, σκεφτόμουν το θέμα για την επόμενη μέρα. Σήμερα κλείνω μια βδομάδα που γυρνάω με τα πόδια από το γραφείο στο σπίτι. Γιατί, μεταξύ μας, η καραντίνα μας έκανε όλους βαρύτερους».
Η καθημερινότητα ενός ζευγαριού
Στέλιος: «Η καθημερινότητα τώρα είναι δύσκολη, αλλά πριν δεν ήταν. O καθένας είχε τη δουλειά του, τον χώρο του. Nα σου πω κάτι; Πριν από την καραντίνα μπορούσα να πω στην Ελένη "πάμε μια βόλτα, πάμε να φάμε κάτι, πάμε για έναν καφέ". Τώρα δεν γινόταν αυτό. Και αν μαλώσεις ως ζευγάρι, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα».
Ελένη: «Δεν έχουμε και χώρο, δεν μπορώ να του πω "θα κοιμηθείς στον καναπέ. Σήκω φύγε, δεν θέλω να σε βλέπω"» (γέλια)
Στέλιος: «Είναι μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα».
Ελένη:«Τι τραβάω κάθε μέρα. Εδώ είναι η γκρίνια η κινούμενη. Δηλαδή, δυο πράγματα πρέπει να τα κάνουμε κάθε μέρα. Δεν μπορούμε να συνηθίσουμε ότι πρέπει να πλένουμε συνέχεια τα χέρια μας, ότι πρέπει να βγάζουμε τα ρούχα μας, να τα αερίζουμε στο μπαλκόνι, γιατί έτσι είναι. Πλέον δεν γίνεται. Γυρνάς απ' έξω και δεν μπορείς να βγάλεις απλά τα ρούχα και να τα αφήσεις ή να τα διπλώσεις και να τα βάλεις πίσω, αυτό δεν γίνεται πια, οπότε μιλάμε για βασικά πράγματα. Μπορεί να μαλώσω εγώ με τη μαμά γιατί εκείνη την ώρα θέλει να κάνει κάτι και "πρέπει να ξαναπλύνεις" και "καθάρισε το πλακάκι που λέρωσες εκεί", δηλαδή είναι και λίγο δύσκολο, δεν μπορείς να ανοίξεις την πόρτα και να φύγεις να πεις "άι στο διάολο κι εσύ».
Στέλιος: «Είναι ο χαρακτήρας μου τέτοιος, που εδώ και ενάμιση χρόνο έχω νευριάσει τρεις φορές. Να σου πω κάτι, κάποια πράγματα δεν μου αρέσουν, επειδή δεν είμαι τέλειος – κανείς δεν είναι, άντε και νευριάζω. Πρώτον, θα αλλάξει κάτι; Δεύτερον, θα κάνω να ηρεμήσω κάνα δυο ώρες. Τρίτον, δεν μπορώ να βγω για ένα ποτό έξω».
Η μαμά Λήδα
Μέχρι τη στιγμή εκείνη δεν είχε μπει στην κουβέντα, απλά κάπνιζε σιωπηλή, ακούγοντας την Ελένη και τον Στέλιο να μιλάνε για τη δικιά τους καθημερινότητα. Όμως σε ένα διαμέρισμα όπως αυτό, η καθημερινότητα του ενός γίνεται η ζωή του άλλου. Όπως μου λέει, τον τελευταίο ενάμιση μήνα είναι μέσα, χωρίς να έχει βγει από το σπίτι.
Μαμά Λήδα: «Είμαι ένας άνθρωπος που δεν πολυβγαίνει έξω. Είμαι λίγο μαζεμένη. Μετά από 12 χρόνια σταμάτησα τη δουλειά. Περίπου έναν μήνα πριν από την καραντίνα. Τότε θεώρησα "τι ωραία ξεκούραση", πήγαινα στα μαγαζιά, σκεφτόμουν το μέλλον, τι θα κάνω, και ξαφνικά έρχεται όλο αυτό. Μετά τον μήνα, θεωρώντας ότι είμαι σε άδεια, ζορίστηκα, παρόλο που είμαι ένας άνθρωπος που δεν πολυβγαίνει. Έσκασα. Βέβαια, μου βγήκε ο Πετρετζίκης. Επίσης, δεν είχα ποτέ πιο καθαρό σπίτι αυτά τα χρόνια. Έχω καθαρίσει τα πάντα.
Κάποιες φορές μπορεί και να έκανα μια μέρα να μιλήσω. Από τον εκνευρισμό. Υπήρξαν φορές που εκνευρίστηκα γιατί είχε γίνει κάτι και δεν είχα την επιλογή να βγω. Το έχω ξανακάνει, έχω εκνευριστεί, έχω ανοίξει την πόρτα και έχω φύγει. Πήγαινα μια βόλτα και γυρνούσα πίσω. Αυτό, το ότι δεν μπορούσα να ανοίξω την πόρτα, να βγω μισή ώρα έξω ή να πάω, βρε παιδί μου, να πάρω ένα πακέτο τσιγάρα, μέχρι τη γωνία, αυτό με έπνιγε. Η Ελένη με ρωτούσε "γιατί δεν μιλάς; Τι έχεις; Πάλι θύμωσες μαζί μου;", τι έκανα και τι δεν έκανα σωστά, και της έλεγα "δεν έχω όρεξη, δεν θέλω". Δεν ήθελα να εμπλακώ σε μια κουβέντα για να μην υπάρξει ένταση.
Είμαι πολλά χρόνια σε αυτό το σπίτι. Η Ελένη ήταν τριών χρονών. Έχει σίγουρα μια 20ετία. Τους τελευταίους μήνες μένει και ο Στέλιος μαζί μας, δεν χωρίζουν αυτά με τίποτα» λέει και γελάει. «Εγώ είμαι λίγο αντισυμβατική μαμά σε σχέση με τις υπόλοιπες, συμβιώνουμε άριστα». Το μικρό σπίτι για εμένα δεν είναι θέμα γιατί το έχω συνηθίσει. Ίσως για κάποιον άλλο να δημιουργεί ακόμη ένα πρόβλημα. Ο μόνος περιορισμός που αισθάνθηκα είναι ότι τις φορές που εκνευρίστηκα δεν μπορούσα να βγω για να κάνω έναν γύρο στο τετράγωνο».
Η σημασία της οικογένειας
Μαμά Λήδα: «Νομίζω ότι ζούμε σε μια χώρα πιο μεσογειακή, ότι όλο αυτό το είχαμε. Δηλαδή ήμασταν λίγο παραπάνω της οικογένειας. Εμάς οι παππούδες κρατάν τα παιδιά μας, στο εξωτερικό δεν είναι έτσι. Σου λέει "τα έκανες; Πήγαινε στον παιδικό, πάρε κοπέλα". Δεν έχουν αυτό της οικογένειας που έχουμε εμείς. Βέβαια νομίζω ότι είχαμε κάποια θέματα, κάποια πράγματα τα ισοπεδώσαμε. Ίσως μας δόθηκε μια ευκαιρία να το νιώσουμε πιο καλά αυτό το πράγμα, ξανά. Νομίζω ότι και εμείς και οι Ισπανοί και οι Ιταλοί, είμαστε στο ίδιο μοτίβο, είμαστε πιο κοντά ως λαοί, πιο πολύ δεμένοι, πιο πολύ με την οικογένεια. Ίσως πολλοί άνθρωποι ξαναβρήκαν κάποια πράγματα, έπιασαν ένα βιβλίο, κι εγώ έπιασα ένα βιβλίο στα χέρια μου, που δεν είχα τον χρόνο να το κάνω. Τώρα έχω πάρα πολύ χρόνο. Το σπίτι μου, ας πούμε, το καθάρισα έτσι όπως ήθελα.
Ανακαλύπτεις και περισσότερα πράγματα, και τα ελαττώματα του άλλου, και τα καλά και τα κακά γιατί έχεις περισσότερο χρόνο να σκεφτείς. Όταν είσαι στη δουλειά, όταν δουλεύεις δεκαπέντε ώρες, όταν ο ένας είναι εδώ, ο άλλος είναι εκεί και βρίσκεστε στις δέκα το βράδυ στο σπίτι, με όλο αυτό δεν νομίζω ότι προλαβαίνεις να έρθεις κοντά με τον άλλο. Και ίσως ένα ζευγάρι όπως η Ελένη και ο Στέλιος να είναι σε μια ηλικία που ήρθανε πιο κοντά. Μένανε πριν μαζί αλλά αυτό ήταν άλλο, τώρα αυτός ο "εγκλεισμός", αυτό το "πολύ κοντά" μπορεί να τους έκανε και καλό. Να βλέπουν κάποια πράγματα και να λένε "όπα, κοίτα, αυτό μου αρέσει, αυτό δεν μου αρέσει". Το βρίσκεις όμως πιο εύκολα γιατί έχεις περισσότερο χρόνο να σκεφτείς, η καθημερινότητα δεν σε αφήνει. Κάποια πράγματα τα παραβλέπεις, κάποια πράγματα τα αφήνεις. Ενώ τώρα υπήρξε χρόνος να σκεφτείς. Βέβαια πάντα υπάρχει η καλή διάθεση και των δύο να μη σταθούν σε λεπτομέρειες που θα τους φθείρουν. Είναι νομίζω και θέμα χαρακτήρα».
Στέλιος: «Αν μια οικογένεια είναι προβληματική, ό,τι και να κάνει ο κορωνοϊός, δεν μπορεί να τη βοηθήσει. Ο θεός να κατέβει κάτω στη γη, αν οι σχέσεις των ανθρώπων είναι συγκεκριμένες, και δεν έχουν μυαλό για να τις φτιάξουν, ό,τι και να γίνει δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Εμένα η μάνα μου μένει στη Γερμανία, ο μικρός μου αδερφός είναι εκεί, ο άλλος είναι εδώ. Οι γονείς μου είναι έξω είκοσι χρόνια. Παρόλα αυτά η σχέση που έχω με τη μάνα μου είναι λες και είναι εδώ».
Η γάτα
Ελένη: «Η γάτα μας περνάει καταπληκτικά. Έχει πάθει νευρικό κλονισμό. Από εκεί που ήταν μόνη της στο σπίτι και έπαιζε ή κοιμόταν όλη μέρα, τώρα έχει τρεις ανθρώπους πάνω από το κεφάλι της να τη χαϊδεύουν, να την κανακεύουν και να την ταΐζουν. Είναι δύσκολο και για το ζωάκι. Δηλαδή τρελαίνεται, τρέχει δεξιά και αριστερά και κοπανιέται. Είναι σαν να λέει "μη με πρήζετε". Υπήρχαν κάποιες ώρες που είχε ησυχία μέσα στο σπίτι. Όλοι λείπαμε σε δουλειές, βγαίναμε έξω και ξαφνικά βλέπει τρεις ανθρώπους, η μαμά εδώ, ο Στέλιος εδώ, εγώ εδώ, σου λέει "κάτι συμβαίνει". Δηλαδή το καταλαβαίνει. Το έχει διαπιστώσει ότι κάτι όντως πάει στραβά».
Το μέλλον
Ελένη: «Είμαι προβληματισμένη και για το γεγονός ότι θα πρέπει να είμαστε παντού με ένα μαντιλάκι, με μάσκα, να κυκλοφορούμε με γάντια, δηλαδή δεν θα μπορείς να πας να συναντήσεις κάποιον και να του δώσεις το χέρι. Να του κάνεις μια αγκαλιά, να δεις τον θείο σου, τον παππού σου και να τον φιλήσεις. Αυτά δεν θα μπορείς να τα κάνεις πια. Και νομίζω ότι είναι δύσκολο.
Μαμά Λήδα: Αυτό που συμβαίνει, προσωπικά με τρομάζει λίγο. Είμαι και χωρίς δουλειά και θα πρέπει να βρω δουλειά και βλέπω ότι τα πράγματα δεν είναι τόσο εύκολα. Ούτε πριν ήταν βέβαια αλλά τώρα είναι ακόμη πιο δύσκολα. Δηλαδή λέω "ώπα, τι θα γίνει τώρα;". Έχω έναν προβληματισμό όσον αφορά τη δουλειά αλλά θέλω να είμαι αισιόδοξη. Θα είναι δύσκολα. Τα πράγματα δεν θα είναι όπως πριν. Δε μου αρέσει, νομίζω σε κανέναν δεν αρέσει όλο αυτό. Να πρέπει να βγω με τη μάσκα, με τα γάντια. Να σου πω κάτι, στην οικογένεια ο αδερφός μου είναι τρία άτομα και τρεις εμείς έξι. Δεν μπορούμε να πάμε για καφέ, τα παιδιά θα πρέπει να μείνουν πίσω. Δηλαδή θα είναι ξανά το ίδιο; Νομίζω θα πρέπει να είμαστε αισιόδοξοι γιατί η απογοήτευση τρομάζει γενικότερα.
Στέλιος: «Είμαστε καταδικασμένοι να σκεφτόμαστε θετικά. Δεν υπάρχει άλλος τρόπος. Έχω ένα μότο στη ζωή μου, επειδή κάποια πράγματα μου πήγαν καλά και κάποια όχι, την πιστεύω τη θετική ενέργεια. Και όσοι με ξέρουν καλά ξέρουν ότι αυτό το πιστεύω. Όταν εύχομαι σε κάποιον κάτι, του λέω "υγεία, τύχη και θετική ενέργεια"».
Όταν χαιρετιόμαστε ακόμη χαμογελούν. Τους ακούω να πειράζονται, να πετάνε ατάκες ο ένας στον άλλον, να συνεχίζουν την καθημερινότητά τους κάνοντας υπομονή. Μπορεί από τη Δευτέρα να βγουν έξω, να κάνουν ξανά βόλτες στο τετράγωνο και στην πόλη. Όμως όσο κι αν οι τέσσερις τοίχοι τους περιόρισαν, όσο κι αν η καθημερινότητα της καραντίνας τους έβαλε προκλήσεις, οι ίδιοι δεν μάσησαν. Άνθρωποι έξω καρδιά, μέσα σε 30 τετραγωνικά.
σχόλια