Είναι προφανές εδώ και καιρό πια ότι είναι αδύνατον να παρακολουθήσει κανείς το αχανές τοπίο της αμερικανικής τηλεοπτικής παραγωγής (πόσω μάλλον της παγκόσμιας) ακόμα κι αν δεν κάνει απολύτως τίποτε άλλο. Τα διαμάντια που ανακαλύπτει μοιάζουν πιο πολύτιμα όμως σ' αυτό το πυκνοκατοικημένο και θορυβώδες σκηνικό. Το 2016 είδε την επιστροφή με νέους κύκλους αριστουργηματικών - η καθεμιά στο (υπο)είδος της - σειρών όπως οι σταθερά εξέχουσες Better Call Saul, Casual, Bojack Horseman, Maron, Transparent, Rectify (RIP), Silicon Valley και Documentary Now! (είναι πιθανό, αλλά και θεμιτό να ξεχνάω και κάποια), ας επικεντρώσουμε όμως εδώ την προσοχή σε κάποιες από τις παραγωγές που εμφανίστηκαν για πρώτη φορά. Κάποιες απ' αυτές και για τελευταία, και μακάρι να ήταν όλες οι σειρές ενός κύκλου και τέλος, αλλά το χρήμα (και η διαφημιστική αγορά) είναι θεός, όσο πιο μεγάλη η θεαματικότητα, τόσο πιο βαθύ και μακροχρόνιο το ξεζούμισμα.
The Girlfriend Experience
Μικρή φασαρία έκανε κατά την εμφάνισή της η σειρά που βασίστηκε (λίγο, και ίσως κακώς αναφέρεται) στην ομώνυμη, ψιλοάκυρη ταινία του Steven Soderbergh, τα σχόλια όμως που ακολούθησαν από κάποιους κριτικούς ήταν αποθεωτικά, κάνοντας συγκρίσεις με κλασικά κινηματογραφικά αριστουργήματα όπως το Klute, αλλά και κάποια στοιχεία της φιλμογραφίας του Scorcese στα 70's καθώς και ένα μακρύ πάνθεον ευρωπαϊκών ταινιών με παραλλαγές του θέματος της «ωραίας της ημέρας». Η σειρά που δημιούργησαν ο Lodge Kerrigan και η Amy Seimetz υπήρξε αναμφισβήτητα ένα αισθητικό και αφηγηματικό κατόρθωμα, ξεδιπλώνοντας στα 13 ημίωρα επεισόδια του πρώτου κύκλου μια σειρά από καίρια σύγχρονα ζητήματα που αντικατοπτρίζονται στο γυάλινο, κλινικό σύμπαν στο οποίο περιφέρεται υπνωτικά η παθολογικά ανεξάρτητη ηρωίδα (Κριστίν την ημέρα, Τσέλσι τα νύχτα), η οποία μοιάζει να έχει αποβάλλει χειρουργικά κάθε δεσμό με τους αποδεκτούς κώδικες ηθικής και ενσαρκώνεται από την εκπληκτική Riley Keough (εγγονή του Έλβις μάλιστα) σε μια απόκοσμη ερμηνεία. Η αυτοπεποίθηση και η δυσανεξία στα κλισέ και τις φόρμουλες που επέδειξε το Girlfriend Experience ήταν αξιοθαύμαστη και συγκινητική σ' ένα υπερκορεσμένο σύγχρονο τηλεοπτικό τοπίο όπου οι σειρές μοιάζουν όλο και πιο ασφαλείς, προβλέψιμες και αγχωμένες να στήσουν με το ζόρι την αφηγηματική καμπύλη πλοκής για τον επόμενο κύκλο.
Atlanta
Το δημιούργημα του ηθοποιού και σεναριογράφου Donald Glover (γνωστού και αγαπητού κυρίως σε όσους είχαμε φάει λίγο παλιότερα μεγάλο κόλλημα με το Community αλλά και σε κάποιους πιο ψαγμένους που τον γνωρίζουν και ως 'ράπερ' Childish Gambino ή dj mcDJ) στο οποίο πρωταγωνιστεί ο ίδιος, εμφανίστηκε διακριτικά αλλά σταδιακά έκανε πολλά σαγόνια να πέσουν από το δέος, ειδικά σε κάποια επεισόδια πλήρους ελευθερίας και μεγάλης έμπνευσης. Ημίωρη κομεντί τεχνικά, η σειρά αφηγείται με την πιο σύγχρονη αντίληψη, τις κωμικοτραγικές ιστορίες κάποιων τριαντάρηδων (μαύρων, αλλά έχει και δεν έχει σημασία αυτό - από μικροαστικό περιβάλλον προέρχονται, όχι από το «γκέτο») εντός εκτός και επί τα αυτά της hip-hop μουσικής σκηνής και βιομηχανίας στην Ατλάντα. Το επεισόδιο όπου η δράση παρουσιάζεται ως ρεπορτάζ κουλτουριάρικου νυχτερινού talk show ήταν απλά ιδιοφυές, όπως και η κόντρα (και η απροσδόκητη σύμπτωση ιδεών στο τέλος) μεταξύ του ράπερ "Paper-Boi" και μιας φεμινίστριας θεωρητικού, σαφώς εμπνευσμένης από την Judith Butler.
The Night Of
Μπορεί να βασίστηκε εν μέρει στο βρετανικό Criminal Justice, το αυτοτελές (σε οκτώ μέρη - να μια καλή ιδέα πάντα, ειδικά για τη μεταφορά βιβλίων στην τηλεόραση) όμως αστυνομικό δράμα του HBO ήταν σα να διαβάζεις κάποιο από τα αριστουργηματικά βιβλία του δημιουργού του, του Richard Price, εξαίρετου συγγραφέα σύγχρονης αμερικανικής αστυνομικής λογοτεχνίας, πεδίο στο οποίο η έμφαση δεν είναι στο ποιος το έκανε, αλλά στη διάβρωση και την αποσύνθεση που προκαλεί η εγκληματική συμπεριφορά στις κοινότητες μιας σύγχρονης «εξευγενισμένης» (gentrified) μεγαλούπολης σαν τη Νέα Υόρκη που σπαράζεται διαρκώς από φυλετικά politics, επίμονη γραφειοκρατία και πολυσύνθετες ιδεολογικές τριβές πολιτισμικής φύσεως. Δε θα μάθουμε ποτέ τις διαστάσεις που θα έδινε στον ρόλο του ηρωικά loser δικηγόρου που βασανίζεται από βασανιστικές αλλεργίες και ψυχογενή δερματικά, ο συχωρεμένος ο 'Τόνι Σοπράνο' (James Gandolfini) που είχε συμφωνηθεί να τον υποδυθεί αρχικά, αλλά φυσικά ο John Turturro απεδείχθη παραπάνω από άξιος.
O.J.: Made in America
Αυτό το επικό (ταιριάζει απολύτως ο μπαναλοποιημένος προσδιορισμός εδώ) ντοκιμαντέρ του Ezra Edelman διάρκειας οκτώ ωρών που προβλήθηκε σε πέντε μέρη στην τηλεόραση, είχε προηγουμένως εμφανιστεί σε φεστιβάλ και κινηματογραφικές αίθουσες, και ως εκ τούτου βρέθηκε νομίμως στο τέλος της χρονιάς σε αρκετές λίστες με τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς. Απολύτως δίκαια τα εύσημα για ένα έργο που μέσω της ιδιοφυούς σύνθεσης του πλούσιου υλικού που διέθετε από την πορεία του περιβόητου O.J. Simpson στα γήπεδα, στα σώου, στις ταινίες, στο κυνηγητό, στην κατηγορία για φόνο, στις δημόσιες δίκες, στην αθώωση για «πολιτικούς λόγους», στην περιφρόνηση, στην παρακμή (όλα αυτά πάντα υπό το φως της εκτυφλωτικής δημοσιότητας), παρουσίασε μια συναρπαστική πραγματεία, ελεγειακής υφής συχνά, περί φυλής, φύλου, κοινωνικής τάξης, διασημότητας και αμερικανικής ψύχωσης. Ενδεχομένως επισκιάστηκε κάπως από την δραματοποιημένη εκδοχή της ίδιας ιστορίας (μέχρι ένα σημείο) στο The People v. O.J. Simpson: American Crime Story που προβλήθηκε τον ίδιο καιρό σχεδόν και μου φάνηκε συγκριτικά εντελώς άσκοπο και αντανακλαστικά απεχθές, σαν το ποστίς βαψομαλλιά που φορούσε στη σειρά ο Τραβόλτα.
High Maintenance
Εξαιρετικά γυρισμένο και φορτισμένο μ' ένα mood που θυμίζει το τσιμπημένο χιούμορ, την ήπια μελαγχολία και την αίσθηση ενός μόνιμου λυκόφωτος που κουβαλούσαν σειρές μεγάλης ζημιάς όπως το «Six Feet Under», το δημιούργημα της Katja Blichfeld και του Ben Sinclair, ο οποίος υποδύεται και τον dealer φούντας – από μηχανής θεό στη σειρά, έκανε φέτος μια απόλυτα επιτυχημένη μετάβαση από τους διαδρόμους του web που εμφανιζόταν σποραδικά ως ολιγόλεπτη σειρά από το 2012, στις μεγάλες πίστες του HBO που το αγόρασε για να προβληθεί ως ημίωρη σειρά. Τα ελαφρά ναρκωτικά είναι ο αγωγός που συνδέει τις ψυχές που χάνονται και ξαναβρίσκονται στο προνομιακό καθαρτήριο του Μπρούκλιν, όπου ήδη τόσος κόσμος αναζητά τρόπους να εγκαταλείψει την Αμερική του Τραμπ. Το επεισόδιο που γυρίστηκε υπό την οπτική γωνία ενός σκύλου που ερωτεύεται την κοπέλα που τον προσέχει όταν λείπει το αντιπαθές και στενάχωρο αφεντικό του, ήταν πρωτοποριακό, αλλά η σειρά είχε να κάνει πιο πολύ με συμπόνια παρά με ανατροπή.
Horace and Pete
Υπήρξαν στιγμές που με έκαναν να δυσανασχετήσω έντονα και να υπερθεματίσω για την ανάγκη επιβολής ορίων στην δημιουργική ελευθερία, παρακολουθώντας το πόνημα του Louis C.K. που έγραψε, σκηνοθέτησε, διένειμε μέσω του site του και πρωταγωνίστησε ο ίδιος, μαζί με τον Steve Buscemi και μια πλειάδα εκλεκτών καλεσμένων. Δέκα επεισόδια ποικίλης διάρκειας και κατά τόπους βαριάς θεατρικής καμαρίλας με αποκλειστικό (και κλειστοφοβικό) φόντο το εσωτερικό ενός «ιστορικού» ρημαγμένου μπαρ, φιλοξένησαν τα δρώμενα της σειράς, που όταν δεν σε καθήλωνε με τους καίριους διαλόγους της, σε έκανε να θέλεις να φωνάξεις 'έλα ρε Louie έλεος, Ευγένιος Ο' Νιλ την είδες δηλαδή ξαφνικά;' Από την άλλη βέβαια, ήταν εντελώς αδύνατον να μη συγκινηθείς από τις έντονα συναισθηματικές διαπλοκές των κεντρικών χαρακτήρων και το αβάσταχτο βάρος της μοιρολατρίας όταν έχει γίνει μόνιμη κατάσταση και δεν εξορκίζεται με τίποτα πλέον. «Ναι ρε, να βγει ο Τραμπ να γίνουν πουτάνα όλα να ησυχάσουμε για πάντα», όπως είπε σαρκαστικά κι ένας από τους μόνιμους θαμώνες της μπάρας...
