Χρειάζεται κανείς άλλη μία σειρά με ζόμπι; Καθόλου, ειδικά σε μια περίοδο που ο κόσμος βιώνει μια πανδημία που είναι ακόμα σε εξέλιξη. Έχει κάτι νέο να προσφέρει το «Είμαστε Όλοι νεκροί» στο υπερβολικό κορεάτικο gore που έχει εισβάλει τα τελευταία χρόνια στην παγκόσμια τηλεόραση; Μάλλον τίποτα, όταν έρχεται μάλιστα αμέσως μετά το «Squid Game» και το «Hellbound» που είχαν αίμα και βία σε βαθμό υπερβολής – και πιο ελκυστικά concept.
Ωστόσο, η σειρά του Netflix σαρώνει σε νούμερα και είναι η πιο δημοφιλής στην Ελλάδα μόλις τρεις μέρες μετά την εμφάνισή της στην πλατφόρμα. Γιατί; Επειδή είναι μια σειρά που –με όσο αρνητική διάθεση και να ξεκινήσεις να τη βλέπεις– είναι αδύνατο να τη σταματήσεις.
Αυτό που θα μπορούσε να είναι αποτρεπτικό για κάποιον ειδικά αυτήν τη στιγμή, το ότι είναι μια ιστορία με ζόμπι που εξαπλώνονται αστραπιαία στον κόσμο και μετατρέπουν αγαπημένα πρόσωπα σε ζωντανούς νεκρούς, μάλλον λειτουργεί ως «δόλωμα», γιατί η συλλογική επιβίωση είναι το βασικό ζητούμενο για όλο τον πλανήτη.
«Η πανδημία είναι για τις ιστορίες με ζόμπι ό,τι ήταν και η προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ για την πολιτική σάτιρα» γράφει κάποιος σε ένα ινδικό site, καταλήγοντας πως «η τελευταία φορά που το θρίλερ αυτού του είδους αναβαθμίστηκε ήταν όταν ο Έντγκαρ Ράιτ θεώρησε ότι μπορούσε να γίνει αστείο. Τώρα είναι ώρα να αναβαθμιστεί ξανά».
Αυτό που κρατάς ολοκληρώνοντας τη σειρά είναι τα φρέσκα πρόσωπα των πρωταγωνιστών –που μοιάζουν να ξεπήδησαν από βίντεο των BTS– την εντυπωσιακή σκηνοθεσία και τα εφέ και κάποιες σκηνές που είναι ξεκάθαρη αλληγορία για όσα ζούμε τον τελευταίο χρόνο.
Η αλήθεια, όμως, είναι ότι στο «Είμαστε Όλοι Νεκροί» δεν υπάρχει αναβάθμιση, δεν είναι η σειρά που πάει τις ιστορίες με ζόμπι σε άλλο επίπεδο, στο ξεκίνημά της υπάρχουν όλα τα κλισέ, με μόνο πρωτότυπο –ας πούμε– εύρημα το σκηνικό όπου διαδραματίζεται η σφαγή: ένα σχολείο με τους μαθητές να αντιμετωπίζουν όλες τις συνέπειες μιας πανδημίας.
Οι βασικοί ήρωες του «Είμαστε Όλοι Νεκροί» είναι έφηβοι που ζουν τον εγκλεισμό και το τοξικό περιβάλλον που δημιουργούν ο περιορισμός και ο φόβος, ενώ, όσο εξελίσσονται τα επεισόδια, θίγονται αρκετά πετυχημένα οι κοινωνικές ανισότητες που αποκάλυψε η πανδημία.
Το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο: η καταστροφή. «Τι θα γινόταν εάν όλοι στον κόσμο μολύνονταν εκτός από μας;» αναρωτιέται ένα από τα κορίτσια, «τότε θα είμαστε μειονότητα και οι μειονότητες πάντα εξαφανίζονται».
Όσο και να παλεύουν οι παγιδευμένοι έφηβοι να επιβιώσουν, όλο και μειώνονται σε αριθμό και βλέπουν τους φίλους τους, τους γονείς τους, τα αδέρφια τους να πεθαίνουν μπροστά στα μάτια τους. Ασταμάτητα, μέχρι να εξολοθρευτούν σχεδόν όλοι και να χαθούν ακόμα και βασικοί χαρακτήρες – οι οποίοι στο ξεκίνημα της σειράς παρουσιάζονται ως πρωταγωνιστές.
Η περιπλάνησή τους από αίθουσα σε αίθουσα μέχρι να καταφύγουν στην ταράτσα του σχολείου περιμένοντας βοήθεια από την πολιτεία, είναι βουτηγμένη στον θρήνο και την απόγνωση, κυρίως όταν αντιλαμβάνονται ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται να τους σώσει. Κι αυτοί που ενδιαφέρονται –οι γονείς τους– κι επιχειρούν να τους βοηθήσουν, κατασπαράζονται από τα ζόμπι. Κι οι έφηβοι παρακολουθούν, ουρλιάζοντας από τη θλίψη.
Ο τρόπος που παρουσιάζονται οι ενήλικες και το κακό που προκαλούν γενικώς και ειδικώς –αδιαφορώντας εντελώς για τα παγιδευμένα παιδιά, σε βαθμό εκνευριστικό– δίνει στο «Είμαστε Όλοι Νεκροί» μία ενδιαφέρουσα τροπή, γιατί αναγκάζονται να αναλάβουν δράση μόνα τους, αλλάζοντας συνεχώς πλάνα και κάνοντας μεταξύ τους συμμαχίες για να επιβιώσουν. Κι επειδή είναι έφηβοι και οι ορμόνες «τρέχουν», ερωτεύονται και κάνουν εξομολογήσεις που δεν θα τολμούσαν σε άλλες συνθήκες. Βέβαια, μέσα σε ένα υπερβολικά «καθαρό» και «καθώς πρέπει» πλαίσιο, ούτε καν καπνίζουν ή πίνουν αλκοόλ –όπως θα έκαναν σε μία αντίστοιχη αμερικάνικη ταινία– και δεν υπάρχει ούτε υπόνοια σεξ, όλο το ακραίο και το τολμηρό περιορίζεται στο αδιάκοπο λουτρό αίματος και τις απώλειες. Το πιο ενδιαφέρον κομμάτι της σειράς είναι ο τρόπος που παρουσιάζονται οι σχέσεις των παιδιών, οι φιλίες που αναπτύσσονται και ο τρόπος που παραμερίζουν αντιπαλότητες και έχθρες μπροστά στον κοινό κίνδυνο.
Εκτός από τους απεγνωσμένους έφηβους που αφήνονται στη μοίρα τους να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους με τα ζόμπι, οι παράπλευρες ιστορίες είναι αρκετά δυνατές, αλλά όχι τόσο που να σου αποσπάσουν την προσοχή από όσα εκτυλίσσονται στο σχολείο.
Υπάρχει ο κύριος υπεύθυνος αυτής της κατάστασης, ο καθηγητής που «δημιούργησε» τον ιό και μόλυνε πρώτα τον γιο του και τη γυναίκα του, και μετά ένα ποντίκι στο εργαστήριο του σχολείου – το οποίο στη συνέχεια δάγκωσε μια μαθήτρια, αυτή δάγκωσε άλλη μία και με διαδοχικά δαγκώματα εξαπλώθηκε παντού στην πόλη. Ο καθηγητής-επιστήμονας είναι ένα από τα πιο τραγικά πρόσωπα της σειράς, το ίδιο και ο αστυνομικός, ο πατέρας ενός κοριτσιού που κάνει ολόκληρο αγώνα μέχρι να φτάσει στο σχολείο για να τη σώσει.
Στον δρόμο του συναντάει έναν σαχλό χαρακτήρα, στα όρια του γελοίου, έναν YouTuber που κάνει ολόκληρο ταξίδι διακινδυνεύοντας τη ζωή του, για να κάνει αναμετάδοση και να πάρει μερικές χιλιάδες likes.
Υπάρχουν επίσης μια τοπική βουλευτίνα που χρησιμοποιεί την τραγωδία για να κερδίσει τις εντυπώσεις –και ψήφους–, ένας ντετέκτιβ-ήρωας που αναλαμβάνει να σώσει το λάπτοπ του τρελού επιστήμονα-δασκάλου, το οποίο ίσως είναι η λύση για την επιβίωση όλων, και δυο παιδιά, ένα τρίχρονο κοριτσάκι που ο ντετέκτιβ σώζει (κυριολεκτικά) από τα δόντια της μάνας του κι ένα νεογέννητο μωρό, το οποίο γλιτώνουν από τα ζόμπι.
Το αρχικό εύρημα με τη δράση μέσα στις αίθουσες και τους διαδρόμους ενός σχολείου γρήγορα αποδυναμώνεται, όπως αποδυναμώνεται όσο περνάει η ώρα και ο αγώνας των κρατικών υπηρεσιών να περιορίσουν την πανδημία βομβαρδίζοντας την πόλη και αφήνοντας στο έλεος των ζόμπι όσους κατοίκους δεν κατάφεραν να μπουν από την αρχή στο στρατόπεδο που κατασκεύασαν.
Η σκηνή με το ελικόπτερο να φτάνει στην ταράτσα του σχολείου όπου έχουν φτάσει με θυσίες και αίμα τα παιδιά, δίνοντάς τους ελπίδες σωτηρίας και στη συνέχεια να τα εγκαταλείπει και να φεύγει είναι η πιο σπαρακτική των δώδεκα επεισοδίων. Πιο σπαρακτική ακόμα και από τους απανωτούς θανάτους των πρωταγωνιστών που καταλήγουν να γίνουν ζόμπι.
Για κορεάτικη σειρά που βασίζεται στο gore και στις σκηνές βίας, κάποιες «λεπτομέρειες» φαίνονται εξωφρενικές, όπως το ότι οι ήρωες έχουν και πρακτικά προβλήματα που πρέπει να λύσουν, πέρα από το πώς θα γλιτώσουν από τα ζόμπι, όπως το πού θα πηγαίνουν τουαλέτα εγκλωβισμένοι σε μία αίθουσα (δημιουργούν χώρισμα με τις βιβλιοθήκες και αυτοσχέδια «λεκάνη») ή πώς θα μοιραστούν μια ληγμένη σοκολάτα.
Αυτό που κρατάς ολοκληρώνοντας τη σειρά είναι τα φρέσκα πρόσωπα των πρωταγωνιστών –που μοιάζουν να ξεπήδησαν από βίντεο των BTS– την εντυπωσιακή σκηνοθεσία και τα εφέ και κάποιες σκηνές που είναι ξεκάθαρη αλληγορία για όσα ζούμε τον τελευταίο χρόνο. Για μια πανδημία που δεν ξέρει κανείς πώς θα εξελιχθεί και αν θα τελειώσει ποτέ...
