Ένας ζωολογικός κήπος στο Παρίσι εκθέτει έναν οργανισμό που ονομάζεται «η μάζα», έναν μονοκύτταρο, μικρό ζωντανό οργανισμό που μοιάζει με μύκητα αλλά δρα και σαν ζώο.
Στις προθήκες του Ζωολογικού Πάρκου του Παρισιού, θα βρίσκεται ο οργανισμός που έχει χρησιμοποιηθεί ευρέως σε επιστημονικά πειράματα και μελέτες, δεν έχει στόμα, ούτε στομάχι, ούτε μάτια, αλλά μπορεί να ανιχνεύσει τρόφιμα και να τα αφομοιώσει.
Το Physarum polycephalum, έχει επίσης σχεδόν 720 φύλα, μπορεί να κινείται χωρίς πόδια και να αυτοθεραπεύεται σε δύο λεπτά αν κοπεί στη μέση. Ο όψη του μοιάζει με λασπώδης μούχλα. Ο ζωολογικός κήπος προφανώς και εμφανίζει το έκθεμά του ως κάτι «αλλόκοσμο», αλλά το Physarum polycephalum είναι γνωστό στους επιστήμονες της βιολογίας.
« Le #blob est difficile à placer dans l’arbre du vivant. (...) Il nous apprend bien des choses sur la richesse de la vie sur Terre », explique @BrunoDavidMNHN.
— Zoo de Paris (@zoodeparis) October 16, 2019
Rendez-vous dès samedi au @zoodeparis pour entrer dans la blob-zone ! 🎉@CNRS #RDVSauvage #5AnsZoodeParis pic.twitter.com/B6lQ7gnjDQ
Jaune vif, cet organisme unicellulaire sans cerveau, est capable de se déplacer, de manger, ou même de résoudre des problèmes. Le parc zoologique de Paris accueille à partir de samedi un nouvel occupant, le "blob" #AFP pic.twitter.com/F0m6E53cGJ
— Agence France-Presse (@afpfr) October 16, 2019
«Είναι μια ζωντανή ύπαρξη που ανήκει σε ένα από τα μυστήρια της φύσης», δήλωσε ο Μπρούνο Ντέιβιντ, διευθυντής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας του Παρισιού. «Αυτό μας εκπλήσσει γιατί δεν έχει εγκέφαλο αλλά είναι σε θέση να μάθει ... και αν συναντήσει άλλον ίδιο οργανισμό θα μεταδώσει τη γνώση του».
Ο οργανισμός που ονομάστηκε «η μάζα» πήρε το όνομά του από την ταινία επιστημονικής φαντασίας «the Blob» του 1958 με τον Στιβ Μακ Κουίν. Οι επιστήμονες που τον έχουν μελετήσει διαπίστωσαν πως μερικές φορές όταν τέτοιοι οργανισμοί σμίγουν, σχηματίζουν μια ευρεία δομή διακλάδωσης που ονομάζεται πλασμώδιο και που μπορεί να καλύψει αρκετά τετραγωνικά μέτρα καθώς αναζητούν βακτηρίδια για να τραφούν.
Αλλά το πραγματικά συναρπαστικό μέρος είναι η ικανότητά τους να αισθάνονται και να προσαρμόζονται γρήγορα στο περιβάλλον τους - μια συμπεριφορά που θα μπορούσαμε να αποκαλέσουμε γενικευμένα «μάθηση».
Πρόσφατες μελέτες έχουν δείξει πώς οι οργανισμοί απορροφούν επιβλαβή υλικά και χρησιμοποιούν αυτή τη διαδικασία ως ένα είδος συστήματος μνήμης, βοηθώντας τους να αποφασίσουν αν θα αποφύγουν την επαφή μαζί τους στο μέλλον. Μπορούν ακόμη και να μεταβιβάσουν αυτή τη «γνώση» σε άλλα άτομα.
Η αργή κίνηση των διακλαδιστικών σωμάτων τους δεν είναι απλώς κάποια τυφλή διαδικασία. Οι «μάζες« είναι σε θέση να διαλέξουν μονοπάτια σύμφωνα με αλγόριθμους που έχουν ενσωματωθεί στη βιοχημεία τους με τρόπο που είναι πρόκληση για τους επιστήμονες που ασχολούνται με με τη βιολογική νοημοσύνη.
Mε πληροφορίες από Guardian, Reuters, sciencealert
σχόλια