«Μεγάλωσα σε ένα μικρό δασάκι στη Δεκέλεια, νοτιοανατολικά της Κύπρου. Εκείνο το μικρό αλλά πλούσιο σε ζωή οικοσύστημα ήταν ολόκληρος ο κόσμος μας. Είχα το δικό μου δέντρο –μια λοξή ακακία– και οι κολλητοί μας ήταν τα μυρμήγκια, οι χαμαιλέοντες και τα λουλούδια της άνοιξης.
Έτσι δημιούργησα από μικρή στενό δέσιμο με τη ζωή, τη Γη και τα στοιχεία της και διαμόρφωσα βαθιά κατανόηση του βαθμού στον οποίο είναι όλα, μαζί τους κι εμείς, αλληλένδετα».
Για να μου εξηγήσει τους λόγους που άφησε την άνετη ζωή της στη Βρετανία για να αναδασώσει το τροπικό δάσος του Αμαζονίου, η Ειρήνη Σιαμμά γυρίζει πίσω στον χρόνο, στα παιδικά της χρόνια στην Κύπρο. Το δάσος εκείνο καταστράφηκε αργότερα, εξαιτίας των απανωτών ξηρασιών που έπληξαν το νησί.
Fast forward στο Λονδίνο: ολοκληρώνοντας τις σπουδές της, η Ειρήνη ξεκινά να εργάζεται ως αρχιτέκτονας σε γραφείο. «Βρέθηκα να ζω σε ένα μικροσκοπικό στούντιο, σε μια τεράστια πόλη, σχεδιάζοντας εμπορικά κέντρα και ξενοδοχεία, με έντονη την αίσθηση ότι κάτι πάει λάθος στη ζωή μου, χωρίς όμως να ξέρω τι.
Δεν είχα καταλάβει το τίμημα της αποσύνδεσης από τη φύση, μέχρι που έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο για την καταστροφή των δασών στην Ινδονησία, για την παραγωγή φοινικέλαιου. Tο διάβασα και συνειδητοποίησα πως δεν ένιωθα την παραμικρή συναισθηματική αντίδραση.
Εκεί ξύπνησα. Πού πήγε η αγάπη μου για τη φύση, τα δέντρα, τη ζωή; Κατάλαβα πως, χάνοντας τη σύνδεση μου με τη φύση, χάθηκε η ικανότητα μου να αισθάνομαι συμπόνια».
Το δάσος αυτό μου δίδαξε τα πάντα από την αρχή. Μου αποδιοργάνωσε την έννοια της προσωπικότητας –η οποία συχνά είναι απλώς η έκφραση του Εγώ– και διαμόρφωσε την αίσθηση της συλλογικότητας. Είναι το πλουσιότερο και πιο εκλεπτυσμένο οικοσύστημα στον κόσμο και το πιο εξωτικό παράδειγμα συμβιωτικών σχέσεων μεταξύ όλων των ειδών.
Το 2015, η Ειρήνη αποφάσισε πως κάτι έπρεπε να αλλάξει. «Τα άφησα όλα και πήγα στον Αμαζόνιο. Δεν ήταν απόφαση, ήταν ανταπόκριση σε ένα βαθύ εσωτερικό κάλεσμα, το κάλεσμα επανασύνδεσης με τη φύση».
«Όταν βρέθηκα στον Αμαζόνιο την πρώτη φορά, γνώρισα μια γυναίκα ιθαγενή. Της εξήγησα την επιθυμία μου να επανασυνδεθώ με τη φύση και αυτή μου είπε "για να συνδεθείς με τη φύση, για να ξανανιώσεις τη Μητέρα Γη, πρέπει να ανοίξεις την καρδιά σου".
Δεν ήξερα τι ακριβώς σήμαινε αυτό, αλλά ήμουν περίεργη να μάθω. Μου εξήγησε ότι η αγάπη και η συμπόνοια δεν είναι λειτουργίες του μυαλού, αλλά της καρδιάς, και αν η αγάπη μου για τη φύση έχει χαθεί τότε σημαίνει πως η καρδιά μου έχει κλείσει.
Ταξίδεψα χιλιάδες χιλιόμετρα μέχρι την άλλη μεριά του πλανήτη για να μάθω ότι το ταξίδι που χρειαζόμουν να κάνω ήταν μισό μέτρο κάτω, από το μυαλό στην καρδιά.
Με τη βοήθεια των σαμάνων και της φύσης έκανα το ταξίδι από το μυαλό στην καρδιά και από τότε όλα άλλαξαν. Η αγάπη και η συμπόνια για τη ζωή επανήλθαν, όπως και ο ενθουσιασμός και επιθυμία για προσφορά για το καλό όλων».
Η Ειρήνη μπήκε βαθιά μέσα στην τροπική ζούγκλα και έζησε με τους αυτόχθονες. Πώς άλλαξε τη φιλοσοφία της και την αντίληψή της για τον κόσμο, αυτή η πρωτόγνωρη, για μία κάτοικο μεγαλούπολης, επαφή;
«Το δάσος αυτό μου δίδαξε τα πάντα από την αρχή. Μου αποδιοργάνωσε την έννοια της προσωπικότητας –η οποία συχνά είναι απλώς η έκφραση του Εγώ– και διαμόρφωσε την αίσθηση της συλλογικότητας.
Είναι το πλουσιότερο και πιο εκλεπτυσμένο οικοσύστημα στον κόσμο και το πιο εξωτικό παράδειγμα συμβιωτικών σχέσεων μεταξύ όλων των ειδών.
H ζωή εκεί ακμάζει παντού και σε όλες τις κλίμακες, συνθέτοντας ένα αρμονικό και συνεχώς παλλόμενο σύνολο. Το μεγαλύτερο δέντρο εξαρτάται από το μικρότερο μανιτάρι και το πιο γρήγορο πουλί από το πιο αργό σαλιγκάρι. Όλα είναι αλληλένδετα, όλα είναι ένα. Και εμείς είμαστε μέρος αυτού του ιερού συνόλου.
Από αυτήν τη διασύνδεση, που ο Βουδισμός ονομάζει αλληλεξάρτηση, πηγάζει η συμπόνια. Η έλλειψη συμπόνιας εκδηλώνεται γιατί στον πολιτισμό μας ενθαρρύνεται η ιδέα του διαχωρισμού –ο οποίος είναι απλώς μια ψευδαίσθηση– αντί της αλληλεξάρτησης.
Η ψευδαίσθησή του διαχωρισμού μάς προκαλεί ένα είδος αμνησίας. Όταν κανείς περάσει χρόνο σ' ένα μέρος όπως ο Αμαζόνιος, θυμάται αυτή τη μαγική διασύνδεση και γεννιέται μέσα του κάτι πέρα από το Εγώ, ένα συναίσθημα κοσμικό και αιώνιο.
Στον Αμαζόνιο βίωσα το μεγαλείο του και παράλληλα την τραγική καταστροφή του. Το δάσος αυτό καλύπτει έκταση ίση με το πρόσωπο του φεγγαριού και είναι ο πνεύμονας, η καρδιά και η μήτρα του πλανήτη μας.
Απορροφά δισεκατομμύρια τόνους διοξειδίου του άνθρακα κάθε χρόνο, παράγει 20% του οξυγόνου που αναπνέουμε και απελευθερώνει απίστευτες ποσότητες νερού στην ατμόσφαιρα σχηματίζοντας αυτό που λέμε «ιπτάμενο ποτάμι», που ρυθμίζει τις βροχοπτώσεις σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Πέρα από τη σημασία του για την ατμόσφαιρα και το κλίμα, ο Αμαζόνιος είναι ο σημαντικότερος βιολογικός θησαυρός της γης καθώς έχει "γεννήσει" περισσότερα είδη ζωής από οποιοδήποτε άλλο μέρος, και αποτελεί το "σπίτι" εκατοντάδων χιλιάδων ιθαγενών που ζούνε συμβιωτικά με το δάσος εδώ και χιλιετίες.
Παρόλα αυτά καταστρέφεται με ασύλληπτο ρυθμό. 20.000 τετραγωνικά μίλια το χρόνο εξαφανίζονται στον βωμό του κέρδους και της κατανάλωσης.
Την καταστροφή τη βίωνα συχνά. Είδα να μεταφέρονται παράνομα πελώριοι κορμοί δέντρων μέσα από ποτάμι καθημερινά, τεράστιες εκτάσεις καμένης και αποψιλωμένης γης, μολυσμένα νερά από πετρέλαια και πλαστικά και ξεσπιτωμένους ιθαγενείς να ζητιανεύουν στις πόλεις.
Στο τέλος του πρώτου ταξιδιού μου, γεμάτη ευγνωμοσύνη για το δώρο του "ανοίγματος καρδιάς" που έλαβα, έδωσα υπόσχεση να ξαναγυρίσω, αυτήν τη φορά για να βοηθήσω με κάποιο τρόπο στη διάσωση του δάσους. Εννιά μήνες μετά, αφού μεσολάβησε μεγάλη έρευνα, η καμπάνια και προετοιμασία, το έκανα».
— Πώς αντέδρασαν οι δικοί σου όταν έμαθαν ότι θα επιστρέψεις στο δάσος;
Με τους δικούς μου περάσαμε από την εποχή της αντίδρασης στην εποχή της αποδοχής. Ο καθένας μας ακολουθεί το δρόμο του χωρίς να βρίσκει ως εμπόδιο τις αντιδράσεις των άλλων.
— «Healing the Healer». Το πρότζεκτ σου. Τι έκανες εκεί;
Ο στόχος της αποστολής μου ήταν να διασχίσω τον Αμαζόνιο φυτεύοντας δέντρα συμβολικά με απώτερο στόχο την αφύπνιση της συλλογικής συνείδησης. Ήθελα να δείξω στον κόσμο τι συμβαίνει στον Αμαζόνιο, πως είμαστε όλοι υπόλογοι για την καταστροφή του και πως όλοι μπορούμε να κάνουμε κάτι για να την αποφύγουμε.
Πρέπει να καταλάβουμε πως ό,τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του κόσμου επηρεάζεται από εμάς και επηρεάζει εμάς. Το 90% της αποψίλωσης των τροπικών δασών γίνεται παράνομα για να ικανοποιηθούν οι μη βιώσιμες κι εγωιστικές απαιτήσεις του υπόλοιπου πλανήτη, δηλαδή οι δικές μας. Οι απαιτήσεις μας για ξυλεία, παραγωγή κρέατος (πρώτη αιτία αποψίλωσης του Αμαζονίου στη Βραζιλία), φοινικέλαιου (palm oil) και για εξόρυξη χρυσού και πετρελαίου.
Συχνά αγοράζουμε κρέμες, καλλυντικά ή έτοιμα φαγητά με βάση το palm oil, χωρίς να γνωρίζουμε ότι μαζί παίρνουμε κι ένα κομμάτι τροπικού δάσους για πάντα.
Ούτε συνειδητοποιούμε ότι μαζί με το δέντρα καταστρέφονται κοινότητες ιθαγενών, χάνεται πανάρχαια γνώση για πολύτιμες φυσικές θεραπείες και εξαφανίζονται σπάνια είδη πουλιών, ζώων και εντόμων, διαταράσσοντας το εύθραυστο οικοσύστημα του Αμαζονίου ανεπανόρθωτα.
Mέσα από το πρότζεκτ μοιράζομαι όλες αυτές τις πληροφορίες. Η ανταπόκριση ήταν και είναι ακόμα θερμή. Κι αυτό πιστεύω γιατί μοιράστηκα την ιστορία μου όπως ήταν, ειδικά το κομμάτι του «ανοίγματος καρδιάς».
Νιώθω πως όταν μοιραζόμαστε μια ιστορία με ειλικρίνεια και καθαρότητα η ανταπόκριση αντανακλά την πρόθεση μας. Έλαβα οικονομική βοήθεια από όλο τον κόσμο, δεκάδες μηνύματα από ανθρώπους που άλλαξαν δουλειά, συνήθειες, και ανέλαβαν δράση με το δικό τους τρόπο για την διάσωση των δασών της γης.
Όταν ξυπνάει η σύνδεση μας με τη γη μέσα από την καρδιά, την βιώνουμε συναισθηματικά και όχι εγκεφαλικά και όταν η γη καταστρέφεται νιώθουμε πόνο σαν να πεθαίνει ένα κομμάτι μας. Και τότε οι πιθανότητες να κάνουμε κάτι για αυτό πολλαπλασιάζονται.
— Συνάντησες εμπόδια;
Οι τοπικές αρχές δεν αντιστάθηκαν στη δράση μου γιατί δούλεψα σε μέρη προορισμένα για αναδάσωση. Αρκετοί ντόπιοι όμως με προειδοποίησαν να μη μιλάω ανοικτά για την πρωτοβουλία μου σε οποιονδήποτε.
— Πού έμεινες στον Αμαζόνιο; Πώς ζούσες; Σου έλειπαν οι πολυτέλειες των δυτικών μεγαλουπόλεων; Είχες Ίντερνετ; (Βασικά, χρειαζόσουν Ίντερνετ;) Πώς απασχολούσες το μυαλό σου και με τι διασκέδαζες; Διάβαζες; Έγραφες; Πώς περνούσε η ώρα;
Τον Αμαζόνιο τον μοιράζονται 8 χώρες. Εγώ ταξίδεψα για 5 μήνες φυτεύοντας δέντρα και σπόρους μεταξύ Περού, Κολομβίας και Εκουαδόρ.
Έμεινα με ντόπιες οικογένειες και ιθαγενείς σε μικρές καλύβες και για ένα μεγάλο διάστημα κοιμόμουν έξω, στο δάσος, μέσα σε ένα δίχτυ για κουνούπια. Τα απαραίτητα για να επιβιώσει κανείς είναι καθαρό νερό, λαστιχένιες μπότες, μια μασέτα και πάνω από όλα εμπιστοσύνη στη Μητέρα Φύση. Κάποτε μου έλειπε ο καφές.
Συνήθως ήμουν τόσο κουρασμένη από τις δενδροφυτεύσεις που έπεφτα για ύπνο με τη δύση του ήλιου. Φαγητό μου δίνανε οι οικογένειες που με φιλοξενούσαν και στις διαδρομές μου κάποτε έβρισκα παπάγιες και μπανάνες.
Αν κανείς απασχολήσει το μυαλό του με κάτι άλλο εκτός της παρούσας στιγμής, η ζωή του μπαίνει σε κίνδυνο. Φίδια, αράχνες και τοξικές κάμπιες καραδοκούν παντού. Ήμουν σε μια συνεχή τροπική εγρήγορση ή αν θες τροπικό ζεν, χωρίς παρελθόν και μέλλον, ζώντας τη μια στιγμή μετά την άλλη συνειδητά στο παρόν.
Ίντερνετ έβρισκα σε μικρές πόλεις κάθε κάποιες μέρες ή βδομάδες, ίσα ίσα για να επικοινωνήσω με οικογένεια. Η αγαπημένη μου διασκέδαση ήταν η βραδινές εξορμήσεις μου για κυνήγι πυγολαμπίδων και μανιταριών που λάμπουν στο σκοτάδι.
Πολυτέλειες; Δε μπορώ να φανταστώ μεγαλύτερη πολυτέλεια από το να κάνω μπάνιο στο πιο μεγαλειώδες ποτάμι του πλανήτη, να τρώω φρέσκα τροπικά φρούτα κατευθείαν από τα δέντρα, να χορεύω με πυγολαμπίδες τα βράδια και να ξυπνάω με τα τραγούδια εξωτικών πουλιών.
— Ποιες ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες; Φοβήθηκες τα άγρια ζώα; Σίγουρα ήρθες πρόσωπο με πρόσωπο με φίδια, έντομα και αιλουροειδή που δεν είχες αντιμετωπίσει ποτέ στο κέντρο του Λονδίνου. Κινδύνεψε η ζωή σου;
Χάθηκα κάποιες φορές αλλά όχι για πολύ, μόνο για μερικές ώρες. Μια φορά παραλίγο να με πάρει το ποτάμι με ένα ξύλινο κανό. Και μια άλλη κινδύνεψα να πέσω από έναν γκρεμό.
Φίδια, έντομα, αράχνες έβλεπα κάθε μέρα, αιλουροειδή όμως ποτέ. Κρύβονται καλά από τους ανθρώπους γιατί ξέρουν πως είμαστε το πιο επικίνδυνο είδος ζωής στη γη.
Η μεγαλύτερη δυσκολία ήταν για μένα τα τσιμπήματα κουνουπιών τα οποία μολύνονταν και έλκυαν κάτι μυστήρια μικρά έντομα που κάνανε «πάρτι» στις πληγές.
— Δοκίμασες φυσικά παραισθησιογόνα και πώς αυτό μετασχημάτισε τον τρόπο που σκέφτεσαι και ζεις; Τι θέση πήρε η γιόγκα στην καθημερινότητά σου;
Η γιόγκα είναι η αγιαουάσκα της Ανατολής. Ο στόχος παραμένει ο ίδιος. Θεραπεία, καθαρισμός σώματος και μυαλού, άνοιγμα καρδιάς, ανύψωση πνεύματος.
Απλά στη μία περίπτωση έχεις αποτελέσματα σε λίγες ώρες τα οποία μπορεί να είναι παροδικά, αν δεν φροντίσει κανείς να τα διατηρήσει, και στην περίπτωση της γιόγκα παίρνει κάποια χρόνια, με αποτελέσματα πιο μόνιμα.
— Έζησες με ιθαγενείς και μίλησες με Σαμάνους. Ήταν φιλόξενοι;
Από τους Σαμάνους και τη χρήση θεραπευτικών φυτών έμαθα τη δύναμη της εμπιστοσύνης. Η εμπιστοσύνη πηγάζει από την καρδιά, ενώ ο φόβος από το μυαλό.
Οι ιθαγενείς λειτουργούν πρώτα με την καρδιά. Με υποδέχτηκαν σαν μέλος της φυλής τους. Ήμουν η πρώτη εθελόντρια που δέχτηκαν στην κοινότητά τους και ήταν ενθουσιασμένοι που μια «γρίγκα» ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου για να τους βοηθήσει.
Η ζωή των ανθρώπων αυτής της φυλής ανατράπηκε με την εισβολή των πετρελαϊκών εταιρειών στη γη τους. Μέσα σε λίγα χρόνια τα νερά μολύνθηκαν από διαρροές και τα ψάρια και ζώα στα οποία στηρίζονταν για τροφή εξαφανίστηκαν.
Έτσι πέρασαν από την αυτονομία και αυτάρκεια, στην εξάρτηση. Αυτή τη στιγμή, για να ζήσουν, οι περισσότεροι Kichwa της περιοχής αναγκάζονται να δουλεύουν για τις ίδιες πετρελαϊκές που ευθύνονται για την καταστροφή της γης τους.
H οικογένεια – κοινότητα με την οποία έζησα αντιστέκεται στις πετρελαϊκές και δέχεται εθελοντές για τη δημιουργία ένας μικρού οικολογικού τουριστικού προορισμού, για ταξιδιώτες που θέλουν να γνωρίσουν την κουλτούρα των Κichwa μέσα στο δάσος του Αμαζονίου. Παρόλα τα προβλήματα όμως που αντιμετωπίζουν, είναι συνέχεια χαρούμενοι και αισιόδοξοι.
Mε φώναζαν «pacharaka», που στα kichwa είναι το όνομα ενός τροπικού πουλιού, το οποίο μοιάζει με πέρδικα. «Mui flaca mui rica», έλεγαν, που θα πει «μικρή και νόστιμη» και χαχάνιζαν όταν έτρεχα να κρυφτώ από τη βροχή.
Ζώντας με τους Kichwa θυμήθηκα πόσο συναρπαστική είναι η ζωή μέσα στη φύση. Για τα δικά μας δεδομένα ο τρόπος ζωής τους είναι πολύ φτωχικός. Τείνουν να κάνουν πολλά παιδιά και όλη η οικογένεια μοιράζεται μια μικρή μονόχωρη καλύβα και περιορισμένο φαγητό. Όμως αυτό τους φέρνει κοντά, είναι αγαπημένοι και ήρεμοι.
Με εντυπωσίασαν οι απόλυτα αρμονικές σχέσεις μεταξύ τους και ειδικά με τα παιδιά τους. Στους πέντε μήνες που ταξίδεψα στον Αμαζόνιο, δεν είδα ούτε έναν γονιό να θυμώνει, ούτε παιδί ένα να κλαίει. Όλοι είναι διαρκώς ήρεμοι και χαμογελαστοί.
Μου πήρε λίγο καιρό να καταλάβω το γιατί. Οι σχέσεις μεταξύ μας αντανακλούν το περιβάλλον μας. Ένα αγχωτικό, θορυβώδες, ανθυγιεινό, καταπιεστικό περιβάλλον, ενεργοποιεί σχέσεις καταπίεσης. Ένα αρμονικό περιβάλλον ενεργοποιεί σχέσεις αρμονίας. Και μέσα σε σχέσεις αρμονίας, ο άνθρωπος δεν καταπιέζει και δεν καταπιέζεται, αλλά ηρεμεί. Νιώθει ελεύθερος.
Η αίσθηση της προσωπικής ελευθερίας διατηρεί τη συλλογική αρμονία. Θεωρητικά το γνώριζα, αλλά ήταν πολύ όμορφο να το βλέπω στην πράξη, στο πιο μαγικό κι αρμονικό μέρος στη γη, τον Αμαζόνιο!
— Σου έλειψαν ποτέ οι δικοί σου; Μπήκες στον πειρασμό να επιστρέψεις; Πώς μοιράζεις τον χρόνο σου μεταξύ πόλεων και δασών;
Όταν βρίσκομαι μακριά από τροπικά δάση νιώθω ότι είμαι μακριά από το σπίτι μου. Γι' αυτό φροντίζω να είμαι όσο γίνεται περισσότερο σε δάση και λιγότερο σε πόλεις. Ναι, θα επιστρέψω στον Αμαζόνιο το συντομότερο δυνατό.
— Αρρώστιες, φάρμακα και προβλήματα υγείας: Τι κάνεις όταν πρήζονται οι αμυγδαλές σου και ανεβάζεις πυρετό στον Αμαζόνιο;
Σταματάς να τρως για 1-2 μέρες και κάνεις ό,τι σου πει ο σαμάνος του χωριού. Ακόμα κι αν αυτό περιλαμβάνει το να πιεις τσάι από κόκαλα ανακόντα.
— Πώς μπορεί κάποιος που δεν έχει τη δική σου αντοχή και αποφασιστικότητα να βοηθήσει τα τροπικά δάση από το σπίτι του, στην άλλη άκρη της γης; Υπάρχουν πράγματα στον καθημερινό τρόπο ζωής ενός μισθωτού στο Παγκράτι που, αν τα αλλάξει, θα πάψει να είναι μέρος της απειλής και θα γίνει βοηθός της λύσης; Κοινώς, πώς ένα μπέργκερ (δηλαδή δισεκατομμύρια μπέργκερ) ή ένα κραγιόν (δισεκατομμύρια κραγιόν) απειλούν τα τροπικά δάση;
Η καταστροφή ξεκίνησε πριν από 40 χρόνια με την παράνομη υλοτομία. Από τότε μέχρι σήμερα, το ένα τέταρτο του Αμαζονίου (που έχει έκταση ίσο με τη μισή Ευρώπη) έχει χαθεί οριστικά.
Σύμφωνα με τους ρυθμούς αποψίλωσης προβλέπεται ότι μέχρι το τέλος του αιώνα, εκτός από κάποια μικρά προστατευόμενα πάρκα, το τροπικό δάσος του Αμαζονίου δεν θα υπάρχει.
Φανταστείτε ότι μέχρι να διαβάσει κάποιος αυτή τη συνέντευξη, μια περιοχή ενός τετραγωνικού χιλιόμετρου (200 γήπεδα ποδοσφαίρου) θα έχει χαθεί για πάντα.
Είναι δύσκολο κανείς να φανταστεί από μόνος του τι σχέση έχει ένα μπιφτέκι που τρώει στο εστιατόριο ή ένα κραγιόν που αγοράζει από το φαρμακείο με το τροπικό δάσος του Αμαζονίου. Κι όμως, όλα είναι αλληλένδετα και το μέλλον το Αμαζονίου βρίσκεται στην τσέπη του καθενός.
Η διαδικασία αποψίλωσης του Αμαζονίου είναι συνήθως η εξής: Πρώτα κόβονται παράνομα τα μεγάλα δέντρα, από τα οποία πολλά είναι ηλικίας εκατοντάδων ετών. Μετά τους δίνονται πλαστά πιστοποιητικά και η ξυλεία εξάγεται συνήθως σε Αμερική και Ευρώπη.
Πολλά από τα πατώματα και τα έπιπλά μας, ακόμα και τα φέρετρά μας, είναι φτιαγμένα από παράνομη τροπική ξυλεία χωρίς να το γνωρίζουμε.
Μετά την αποψίλωση, η γη καίγεται για να εξαφανιστούν τα εναπομείναντα είδη ζωής. Αφού γίνουν στάχτη, το πρώην παρθένο τροπικό δάσος συνήθως μετατρέπεται σε βοσκοτόπια ή σε φυτείες σόγιας για ζωοτροφές, για να τραφούν οι αγελάδες και τα κοτόπουλα ανά τον κόσμο.
Η καταστροφή είναι μη αναστρέψιμη γιατί το έδαφος υπόκειται διάβρωση και δεν μπορεί να υποστηρίξει ξανά ζωή. Με κάθε μπιφτέκι που τρώει ο καθένας μας, «τρώει» και μία μικρή επιφάνεια τροπικού δάσους.
Εκτός από βοσκοτόπια και φυτείες σόγιας, τα τροπικά δάση μετατρέπονται σε φυτείες φοινικέλαιου. Τα μισά προϊόντα στα ράφια των σουπερμάρκετ περιέχουν φοινικέλαιο, το ίδιο και τα περισσότερα καλλυντικά, σαμπουάν και απορρυπαντικά.
Η καταστροφή όμως, δεν μένει στον Αμαζόνιο. Έρχεται πίσω και μας βρίσκει με τη μορφή της κλιματικής αλλαγής. Πρέπει να φυτέψουμε βαθιά μέσα στη συνείδηση μας ότι όλα είναι αλληλένδετα. Η γη είναι μία και η φύση δεν γνωρίζει πολιτισμούς και σύνορα.
Η μόνη ελπίδα για τον Αμαζόνιο –και για ολόκληρο τον πλανήτη– θα έρθει με την αφύπνιση των συνειδήσεων. Αυτό θα γίνει όταν επανασυνδεθούμε με τη φύση. Τότε, θα δράσουμε συλλογικά, σαν ένα σώμα με ένα στόχο, τη διατήρηση της ζωής στον πλανήτη μας.
— Τι κάνεις τώρα στην ζούγκλα της Ταϊλάνδης; Πώς βιοπορίζεσαι και εξασφαλίζεις πόρους για τις δράσεις σου; Αλήθεια, χρειάζεσαι χρήματα στην ζούγκλα;
Τώρα ξεκινάω μια πορεία διδασκαλίας γιόγκα στο νησί Koh Phangan της Ταϊλάνδης. Είναι ένα νησί καλυμμένο με τροπικό δάσος και κέντρα για γιόγκα.
Μέχρι πρόσφατα δούλευα ως αρχιτέκτονας και σχεδιάστρια εξασφαλίζοντας τους πόρους για την πορεία μου αυτήν τη στιγμή. Στη ζούγκλα του Αμαζονίου δεν χρειάζεσαι πάντα χρήματα αλλά καλό είναι να έχεις κάτι πολύτιμο μαζί σου, που να μπορείς να ανταλλάξεις με κάτι άλλο που χρειάζεσαι.
Μια φορά στο Εκουαδόρ έψαχνα κάτι σπάνια φύλλα ουαμπίσας. Μου είπαν ότι το μόνο δέντρο στην περιοχή με αυτά τα φύλλα βρισκόταν στην αυλή του «προέδρου» μιας κοινότητας.
Περπάτησα δύο ώρες ψάχνοντας την καλύβα αυτή και, όταν τελικά τη βρήκα, ο «πρόεδρος» μου ζήτησε αντάλλαγμα για να μου δώσει τα φύλλα. Πρότεινα λεφτά αλλά δεν τα ήθελε. Αντί για αυτό μου ζήτησε τον σουγιά μου. Του τον έδωσα, κι έτσι έμαθα για τον κανόνα της ανταλλαγής.
— Τι θυμάσαι από τις κουβέντες σου με τους Σαμάνους;
Το μυαλό έχει πάντα δύο επιλογές, ναι και όχι. Η καρδιά όμως έχει μόνο μία: Ναι.
ΤΟ ΑΡΘΡΟ ΑΥΤΟ ΔΗΜΟΣΙΕΥΤΗΚΕ ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΙΣ 24.2.2019
σχόλια