H Hannah Greenberg, μεταπτυχιακή φοιτήτρια της κτηνιατρικής εντομολογίας, περιγράφει την αρκούδα που συνάντησε κάνοντας λόγο για ένα ζώο αδύναμο, ανίκανο να τρέξει που μύριζε πολύ άσχημα.
Το τρίχωμά του είχε σχεδόν πέσει από κάθε σημείο του σώματός της και η όψη της ήταν φριχτή. Η αρκούδα αυτή υπέφερε από σαρκοκοπτική ψώρα, μια ασθένεια που συνήθως απαντάται στους σκύλους.
Οι μαύρες αρκούδες που πάσχουν από αυτήν την παρασιτική δερματίτιδα που οφείλεται σε ακάρεα, τα οποία ζουν πάνω ή μέσα στο δέρμα του ξενιστή έχουν γίνει όλο και πιο κοινό φαινόμενο σε όλο το δάσος της Πενσυλβάνιας από τη δεκαετία του 1990.
Αλλά τώρα, σύμφωνα με τους ερευνητές, η κατάσταση μοιάζει με επιδημία που οι επιστήμονες δεν κατανοούν πλήρως.
Με τις περιπτώσεις που αναδύονται σε γειτονικές πολιτείες όπως η Νέα Υόρκη, η Δυτική Βιρτζίνια, το Μέριλαντ και η Βιρτζίνια, η κατάσταση αποτελεί προτεραιότητα για τους επιστήμονες. Για την ώρα ο πληθυσμός των ζώων δεν απειλείται, αλλά οι συνέπειες στο άμεσο μέλλον δεν έχουν προσδιοριστεί.
Ο Mark Ternent, βιολόγος της άγριας ζωής και ο ειδικός για τις μαύρες αρκούδες, αναφέρει: «Κάθε εβδομάδα έχουμε αναφορές για μια αρκούδα σε ένα μονοπάτι και κάποιος μας ρωτάει:" Τι συμβαίνει με αυτό το ζώο"».
Το παράσιτο που προκαλεί αυτή την κατάσταση χώνεται στο δέρμα ενός ζώου, σκάβει σήραγγες. Κανονικά, αυτό δεν προκαλεί κάτι περισσότερο από κνησμό ή ερεθισμό, αλλά σε ακραίες περιπτώσεις μια μόλυνση μπορεί να οδηγήσει σε εκτεταμένη τριχόπτωση και μπορεί να επιτεθεί στο ανοσοποιητικό σύστημα ενός ζώου. Αν δεν υπάρξει αντιμετώπιση, μπορεί να σκοτώσει τον ξενιστή.
Εκτός από το θάνατο ενός ζώου, η ασθένεια αυτή μπορεί να διαταράξει πολλές λειτουργίες του και να επηρεάσει ακόμη και τη χειμερία νάρκη. Ένα ζώο που υποφέρει από τον κνησμό είναι μάλλον αδύνατον να μπορέσει να κοιμηθεί.
Παρόλο που δεν είναι μια νέα ασθένεια, είναι σχετικά καινούργια για τις μαύρες αρκούδες. Ιστορικά ήταν σχετικά σπάνια η εμφάνισή της στα ζώα αυτά, με μεμονωμένες περιπτώσεις να τεκμηριώνονται από επιστήμονες μόνο περιστασιακά.
Οι ερευνητές υπολογίζουν ότι πενήντα περίπου μολυσμένες αρκούδες πεθαίνουν κάθε χρόνο στην Πενσιλβάνια, αλλά δεν έχουν ακόμη στοιχεία για τις άλλες πολιτείες.
Για την ώρα οι επιστήμονες δοκιμάζουν την τύχη εμβολίων που κανονικά εφαρμόζονται σε σκύλους. Η δόση είναι διπλή καθώς αρχικά στοχεύσει στο θάνατο του παρασίτου και στη συνέχεια στο να απαλείψει όλα τα αυγά που ίσως έχουν μείνει στο δέρμα.
Το δεύτερο σκέλος της επιχείρησης είναι να βρεθεί τι έχει συμβεί και γιατί η ψώρα εξελίσσεται σε επιδημία.
Η απάντηση μπορεί να είναι ότι τα γονίδια των ακάρεων μεταλλάσσονται, δημιουργώντας μια νέα ποικιλία που στοχεύει στις αρκούδες. Ή θα μπορούσε να είναι ότι η αλλαγή του κλίματος που μεταβάλλει το πως το παράσιτο στοχεύει στις αρκούδες, καθιστώντας ευκολότερες τις συνθήκες επιβίωσης. Επίσης μπορεί να είναι ένας συνδυασμός παραγόντων που θα πρέπει να αντιμετωπιστεί σε πολλαπλά μέτωπα.
Στο πλαίσιο των προσπαθειών της, η επιτροπή ερευνητών ζητά από τους κατοίκους να αναφέρουν αρκούδες με έντονη τριχόπτωση που βλέπουν, στο πλησιέστερο περιφερειακό τους γραφείο.
Με πληροφορίες από Washington Post
σχόλια