Ξημέρωμα στο Μενιλμοντάν και φτηνός καφές στην μπάρα τού Charbon. Μονός εσπρέσο «Kimbo» ενάμισι ευρώ, έξω βροχή και σιωπή. Δυο βήματα απ' το Père Lachaise, το κοιμητήριο με τους τάφους του Απολιναίρ, της Πιαφ, του Μόρισον, και με έναν μαντρότοιχο όπου τουφέκισαν 30 χιλιάδες εργάτες ένα πρωί πριν εκατόν πενήντα χρόνια.
Σιωπή και βροχή. Και εκλογές. Όλα είναι ιστορικά εδώ, κι όλα είναι Ιστορία, στην «πρωτεύουσα του 19ου αιώνα»: κάθε πέτρα είναι ένα λίτρο αίμα, κάθε σοκάκι ψιθυρίζει τετράστιχα του Ρεμπώ και ραπ του '90. Ναι, ό,τι χάθηκε στον 19ο αιώνα ξαναβρέθηκε στον 20ο, για να ξαναχαθεί στον 21ο. Το Παρίσι είναι ένα μεγάλο γραφείο απολεσθέντων, λέει κάπου ο Καλβίνο.
Φτηνός καφές στην μπάρα κι εγώ τα φαντάζομαι όλα αυτά, που ισχύουν αλλά και δεν ισχύουν τόσο πια, κι η οδός Oberkampf στέκει ακίνητη στο ψιλόβροχο. Τρεις βαθμοί Κελσίου. Δημοσκοπήσεις πρώτου γύρου, τέλος. Συνεντέυξεις, συγκεντρώσεις, αναλύσεις, τέλος. Όλοι εκεί έξω ξυπνούν σιγά-σιγά, πίνουν τον καφέ τους κι αρχίζουν να σκέφτονται ανεπηρέαστοι τι να ψηφίσουν. Τι να μην ψηφίσουν.
8:15
Αρχίζω να κατεβαίνω προς το κέντρο. Η πόλη έχει σηκωθεί και ήδη σέρνεται με νάζι στο εξευγενισμένο της σαλόνι. Εκλογές λοιπόν. Εκλογές χωρίς τον Σιράκ, χωρίς τον Ζισκάρ, χωρίς τον Μπελμοντό και τον Ντελόν. Γαλλικές εκλογές χωρίς αυτήν την παντοτινή εικόνα, την «μια κάποια ιδέα» της Γαλλίας. Ψέματα, ο Ντελόν είναι ακόμα κάπου εδώ γύρω, αλλά η Γαλλία του '68 και της δεκαετίας του '70 απέκαμε να απομακρύνεται και να φεύγει. Μέχρι κι ο Αλαίν Κριβίν μας άφησε πριν δυο βδομάδες, αυτός ο χαμογελαστός πρωτεργάτης του Μάη και μετέπειτα ηγετική φυσιογνωμία των τροτσκιστών που έδωσε τη σκυτάλη στον 25άρη Ολιβιέ Μπεζανσενό το 2002. Δηλαδή στις πρώτες εκλογές που ένας Λεπέν πέρασε στον δεύτερο γύρο, ο Ζαν-Μαρί, το «Μενίρ» για τους οπαδούς του καθότι Βρετόνος, αποκλείοντας τότε τον σοσιαλιστή Ζοσπέν. Πρώτες, μα όχι τελευταίες.
Τα χρόνια πέρασαν, η λαϊκή Γαλλία φτωχοποιήθηκε, εκφασίστηκε, κατάπιε θεωρίες πληθυσμιακής αντικατάστασης απ' το μεγάλο μπιμπερό των ιδιωτικών Μέσων, κι η παρουσία του ακροδεξιού παράγοντα στον τελικό θεωρείται πλέον απολύτως δεδομένη. Χαλαρά. Η τελευταία μέτρηση δίνει στη Λεπέν για πρώτη φορά απόσταση μιας ανάσας από τον Μακρόν (25% και 26% αντίστοιχα) με περαιτέρω ανοδική τάση. Στην avenue de la République, οι αφίσες της δεν έχουν πια ζωγραφισμένα μουστάκια του Χίτλερ· κι όταν έχουν είναι επειδή έχουν σε όλους, και στους δώδεκα υποψήφιους, όλοι Χίτλερ. Όχι πως αυτό άλλαξε ποτέ τα πράγματα, αλλά κι διάθλαση των αναπαρασάσεων πάντα κάτι λέει. Μεταμοντερνισμός, μεταπολιτική και «χαχά». Δεν τρέχει τίποτα.
Τα χρόνια πέρασαν, η λαϊκή Γαλλία φτωχοποιήθηκε, εκφασίστηκε, κατάπιε θεωρίες πληθυσμιακής αντικατάστασης απ' το μεγάλο μπιμπερό των ιδιωτικών Μέσων, κι η παρουσία του ακροδεξιού παράγοντα στον τελικό θεωρείται πλέον απολύτως δεδομένη.
9:05
Δεύτερος καφές στο Strasbourg-Saint Denis. Η τηλεόραση παίζει Ουκρανία. Η τηλεόραση αντιλαμβάνεται, εν έτει 2022, ότι ο πόλεμος είναι κακό πράγμα. Ότι οι εισβολές είναι μεγάλη αλητεία κι έτσι.
Έκτη εβδομάδα πολέμου. Ένα γεγονός που άλλαξε πολλά, παντού, προφανώς, αλλά και στη Γαλλία επηρέασε σαφώς την πορεία των εκλογών. Μεγάλος χαμένος, ο φασίστας νούμερο δύο, ο Ερίκ Ζεμούρ, που μέχρι εκείνη τη στιγμή έπαιζε για φασίστας νούμερο ένα κανιβαλίζοντας τόσο την κλασική Δεξιά (υπήρξε επί πολλά χρόνια προβεβλημένος επιφυλλιδογράφος της Figaro) όσο και τη Λεπέν (με τον Ιερό Πόλεμο κατά των μουσουλμάνων να είναι η απάντηση όποια κι αν είναι η ερώτηση). Μόνο που ο Ερίκ τα σκάτωσε με τη Ρωσία, ήταν υπερβολικά πουτινικός (στυλ Ορμπάν), δεν καταδίκασε έγκαιρα, είπε να μην βάλουμε μέσα Ουκρανούς πρόσφυγες παρά μόνο με εργασιακό προφάιλινγκ, κι έτσι τον έφαγε το μαύρο σκοτάδι. Από το 16% βρέθηκε στο 9 σε χρόνο μηδέν. Η Λεπέν, επίσης σχετικά φιλο-πουτινική, εδώ τη γλίτωσε γιατί δεν είπε χοντράδες, αλλά και γιατί η εκλογική της απεύθυνση είναι πολύ πιο λαϊκή. Οι κοινωνικές ομάδες δηλαδή που την ψηφίζουν σε μεγάλο βαθμό ΔΕΝ συνετίζονται με βάση αυτό που λέει η τηλεόραση και η Φον ντερ Λάιεν. Τη γλίτωσε, επέπλευσε, και στη συνέχεια επωφλήθηκε απ' τη συσπείρωση των πολιτικών χώρων που παρατηρείται πάντα στο φινάλε. Αν μια πεταλούδα είχε φτερουγίσει διαφορετικά πριν δύο μήνες στο Κρεμλίνο, σήμερα ο Ζεμούρ θα ήταν στον δεύτερο γύρο.
Από ένα Πεζό 206 στον δρόμο ακούγονται Mano Negra, το La Ventura. Μου είναι αδύνατον να υποθέσω με ασφάλεια τι θα ψηφίσει ο οδηγός. Βγαίνει λίγος ήλιος.
9:35
Δεν θα πάρω ακόμα τον Κουβελάκη για ανάλυση, ούτε θα κατηφορήσω προς Καρτιέ Λατέν – τα βιβλιοπωλεία ανοίγουν στις 10.
Περνάω την αψίδα του Λουδοβίκου ΙΔ΄ κι ανεβαίνω λίγο τη rue du Faubourg-Saint-Denis. Του απόλυτου gentrification το πανηγύρι. Πριν λίγα χρόνια εδώ είχε μόνο τούρκικες καντίνες, υδραυλικούς και κλειδαράδες· τώρα στρώνουν για μπραντς των 30 ευρώ με ομελέτες χωρίς αυγά και χυμούς σε tumbler για τεκίλα παντς. Πλήρης δομική ενοποίηση με το Μαρέ και τη Montorgueil, 12 χιλιάρικα το τετραγωνικό και χαρούμενη αμφιταλάντευση απ' τους Πράσινους στον Μακρόν. Ωπ, να όμως μια τούρκικη καντίνα που επέζησε. Μέσα σε στοά. Ξεφορτώνουν βανάκι με πιλάφια και γιαούρτια στο ύψος του δρόμου, και μέσα παίζει ένα τούρκικο κανάλι, αλλά στα γαλλικά. Σωστά! Το γαλλικό TRT. Του δώσαν άδεια και σήμα, και ξεκίνησε πριν λίγες μέρες έπειτα από προσέγγιση Ερντογάν-Μακρόν. Η προ διετίας υπαρξιακή διαμάχη ανάμεσα σε αυτόν που νόμιζε ότι ήταν ηγέτης του μουσουλμανικού κόσμου χωρίς να είναι και σε αυτόν που νόμιζε ότι ήταν ηγέτης της Ευρώπης χωρίς να είναι, κατέληξε σε θερμό εναγκαλισμό και επέκταση της τουρκικής επιρροής καθώς ο Ερντογάν φαίνεται να έχει παίξει μελετημένη μπάλα στο ουκρανικό. Χαζεύω λίγο την οθόνη να δω ποιους γάλλους παρουσιαστές τσίμπησε το TRT, κι αν ανάμεσά τους είναι κάποιοι απ' τους άνεργους του γαλλικού Russia Today που απαγορεύτηκε, αλλά εμποδίζω το ξεφόρτωμα. Κάνω μεταβολή και φεύγω προς νότια.
10:40
Χτυπάει το τηλέφωνο. Η φίλη μου η Σαρλότ. Βρίσκεται κι αυτή στο Παρίσι για τις αυριανές εκλογές, και να πάμε το απόγευμα στον Deyrolle (έναν παλιό ταριχευτή ζώων) όπου βρισκόμασταν παλιά, από βίτσιο για τους μαύρους σκορπιούς της Ιάβας. Έχω να δω την Κατερίνα που θα φέρει λέει να μελετήσουμε τα επίσημα ψηφοδέλτια που της ήρθαν ταχυδρομικά, και ίσως τον Στάθη, αλλά γίνεται.
10:50
Βρίσκομαι στο Μπομπούρ, μπροστά στο πανέμορφο Sci-Fi Κέντρο Τέχνης Ζορζ Πομπιντού. Φέρει το όνομα του δεύτερου Προέδρου της 5ης Γαλλικής Δημοκρατίας (1969-1974), διαδόχου του Ντε Γκωλ και μεγάλου τεχνόφιλου. Με αυτόν κλείνει, το '74, και ο κύκλος του πραγματικού γκωλισμού, δηλαδή της πατριωτικής, κοινωνικής, και ανεξάρτητης (δηλαδή χειραφετημένης από την αμερικανική επιρροή) γαλλικής Δεξιάς, και μαζί του η περίοδος καλπάζουσας μεταπολεμικής οικονομικής ανάπτυξης που ονομάστηκε «Les trente glorieuses» (η «ένδοξη τριακονταετία»), με καθεστώς πλήρους απασχόλησης (ανεργία κάτω απ' το 5%) και σταθερά διψήφιο ρυθμό ανάπτυξης. Ύστερα, ήρθαν άλλου είδους διακυβερνήσεις, φιλελεύθερες, σοσιαλδημοκρατικές, κλ.π., αλλά ο όρος «γκωλισμός» παρέμεινε ως μύθος, σαν μια πολύτιμη ετικέτα που όλο το πολιτικό φάσμα προσπαθεί, μάταια, να καρφιτσώσει στο πέτο του.
Ποιος μπορεί να διεκδικήσει στ' αλήθεια τον γκωλισμό σήμερα; Και τι νόημα έχει αυτή η διαρκής σημειολογική αναβίωση – κάτι σαν τον «κεμαλισμό», ή το «Θεσμικό Επαναστατικό» κόμμα του Μεξικού, και πάει λέγοντας. Κανένα πάντως στο στόμα της σημερινής γαλλικής Δεξιάς. Η μεγάλη φοιτητική εξέγερση του 2006, και η ενδο-δεξιά κόντρα που την ακολούθησε, είχε ως θύμα τον τελευταίο εν δυνάμει εκπρόσωπο αυτού του ιστορικού ρεύματος, του Πρωθυπουργού Ντε Βιλπέν – που αν θυμάστε είχε πει όχι στην εισβολή στο Ιράκ απειλώντας μάλιστα τους Αμερικανούς με βέτο στο Συμβούλιο Ασφαλείας – και μέγα κερδισμένο τον Σαρκοζί. Ο τελευταίος, οικονομικά υπερφιλελεύθερος και κοινωνικά αυταρχικός, προσδιόρησε έκτοτε το νέο ύφος της γαλλικής Δεξιάς. Το συναντάμε σήμερα τόσο στη φρασεολογία του Ζεμούρ για τους Άραβες, όσο και στον βολονταρισμό του Μακρόν για κοινωνικά μπρα-ντε-φερ. Είναι όμως ο Μακρόν «Δεξιά»; Θα πάμε κι εκεί. Συννεφιά. Κόσμος τίγκα στα καφέ. Συνεχίζω νότια.
11:20
Συναντάω τυχαία στο Σαν-Μισέλ έναν παλιό συμφοιτητή, ακριβώς έξω απ' το καφέ Fontaine όπου σύχναζαν κάποτε Έλληνες. Εδώ έχουμε κάτσει με τον Σιγάλα και τον Κουσουρή, με την παρέα του Ανδρουλιδάκη, τον Στεμπίλη και τον Ζαρταμόπουλο... Αλλά το Καρτιέ Λατέν δεν είναι πια φοιτητικό, ούτε και πολιτικό. Παρ' όλα αυτά, ο Μπενουά με ρωτάει κατευθείαν τι θα ψηφίσω. Δεν ψηφίζω, του απαντάω. Γιατί; Γιατί δεν είμαι Γάλλος. Ακόμα; Γελάμε. Δεν τον ρωτάω τι θα ρίξει αυτός, τα φοβάμαι αυτά. Αρχίζουμε να κάνουμε εκτιμήσεις αποτελέσματος. Ένας γέρος, περαστικός, μας ακούει και μπαίνει στην ψύχρα στη συζήτηση. Παιδιά, ελπίζω να ρίξετε Μελανσόν, έτσι; «Παλιός αριστερός;» ρωτάμε. «Ποιος, εγώ; Εγώ που με βλέπετε, καλά μου παιδιά, στη ζωή μου έχω ψηφίσει Ντε Γκωλ» απαντάει, και φεύγει σφυρίζοντας. Πιστέψτε με, αυτό ακριβώς συνέβη.
Πηγαίνω ίσια προς Σορβόννη. Ο Μελανσόν... Η συσπείρωση που έχει καταφέρει τον τελευταίο μήνα είναι εντυπωσιακή. Πέρασε απ' το 11 στο 17,5%, και κοιτάζει για ακόμα πιο πάνω. Σπάνιος ρήτορας με καθαρή εκφορά και στεντόρεια φωνή, βαθιές ιστορικές γνώσεις και σπουδαία τακτική ανάπτυξη στην αριστερή σκακιέρα. Αλλά ίσως μόνο σε αυτήν. Γιατί η «γαλλική Αριστερά» σίγουρα δεν είναι αυτό που ήταν, από πλευράς αποθεμάτων. Κάθε είδους αποθεμάτων. Και στο εκλογικό απόθεμα, η κοινωνική ψήφος, η ψήφος της εργατικής τάξης ας πούμε, έχει οριστικά διασπαστεί. Κάτι οι αλλεπάλληλες απογοητεύσεις από τους Σοσιαλιστές με αποκορύφωμα αυτήν του ανεκδιήγητου Ολάντ, κάτι η απουσία συνολικού αριστερού πολιτικού οράματος, έχουν κατεβάσει πολύ το εκλογικό της ταβάνι. Ο Μελανσόν, βέβαια, έχει αποδείξει (ιδίως το 2017) ότι μπορεί να αντιστρέφει τάσεις, μέχρι και να επαναπατρίζει φτωχοποιημένα στρώματα που κοιτάζουν προς την άκρα Δεξία χωρίς να βάλει νερό στο κρασί του – μόνο με στιβαρά ταξικά επιχειρήματα. Είναι σήμερα, αυτό το Σάββατο, πιο ισχυρός από ποτέ σε αυτές τις εκλογές. Είναι στο ζενίθ του. Έχει την ευκαιρία για σπουδαίο σκορ. Εάν η ακροδεξιά πλάστιγγα δεν είχε γείρει τόσο προς τη Λεπέν, θα ήταν φαβορί για δεύτερος πίσω απ' τον Μακρόν. Η γνωστή πεταλούδα.
12:35
Rue Monsieur le Prince, γιαπωνέζικο φαγάδικο Kiotori. Η Κατερίνα με περιμένει με τα ψηφοδέλτια και τις περίφημες «professions de foi», τα προγράμματα και τα επίσημα πορτρέτα των υποψηφίων. Αυτή τα έλαβε, καθώς έχει πολιτογραφηθεί Γαλλίδα, αυτή, κι έτσι έχει δικαίωμα ψήφου. Έχει αποφασίσει, λέει, ότι θα επιλέξει τον λιγότερο κακό, μεθοδικά, δια της ατόπου απαγωγής. Κοιτάζουμε τις φάτσες, τα ονόματα, τα σλόγκαν. Έχει επικρατήσει πλήρως η χρήση αμετάβατης φόρμας σε μεταβατικά ρήματα, δηλαδή η κενοφανής γλώσσα της διαφήμισης. Άλλη μια παρακαταθήκη του Σαρκοζί, με την εποχή Μακρόν να την εξελίσσει («Η Γαλλία που μπορεί», «Η Γαλλία που θέλει»...). Το 2022, όμως, οι μεταστάσεις είναι απελπιστικές. «Faire face», μας λέει ο Οικολόγος χωρίς να μας πει τι είναι αυτό που αντικρίζουμε και αντιπαλεύουμε. «Να αλλάξουμε μαζί το μέλλον», μας προτείνει η Σοσιαλίστρια, προς ποια κατεύθυνση όμως; «Nous tous» (όλοι εμείς), αναφωνεί ο Μακρόν, ναι, όλοι εμείς τι; Σαν να λες σε κάποιον «εσύ!» και μετά να τον κοιτάς ανέκφραστος. Η αποθέωση είναι η δεξιά Βαλερί Πεκρές, με φωτογραφία Melrose Place και κεντρικό σλόγκαν «Le courage de faire» («το θάρρος της πράξης», κάτι τέτοιο). Ο δε Μελανσόν έχει προσεταιριστεί το παλιό σύνθημα του κινήματος αντιπαγκοσμιοποίησης «Ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός», ενώ ο Ζεμούρ λέει ότι «η Γαλλία πρέπει να παραμείνει η Γαλλία». Μετά από κανένα σαραντάλεπτο πρέπει να φύγω. Έχω να πάω στον ταριχευτή, εκεί που όλα παραμένουν για πάντα ίδια.
14:30
Στέκομαι μπροστά σε μια πολική αρκούδα. Είναι διάσημο το έκθεμα αυτό. Στην καταστροφική πυρκαγιά που γνώρισε ο Deyrolle το 2008, μπόρεσαν να τη σώσουν οι πυροσβέστες, με γερανό απ' το μπαλκόνι. Η Σαρλότ στη διπλανή αίθουσα κοιτάζει τις τιρκουάζ πεταλούδες. Κι άλλες πεταλούδες. Καθόμαστε ώρες χωρίς να μιλάμε. Λίγο πιο κάτω, στη rue Solférino, ήταν κάποτε τα κεντρικά γραφεία του Σοσιαλιστικού Κόμματος, η γαλλική Χαριλάου Τρικούπη. Το κόμμα του Μιτεράν, του Ροκάρ και του Ζοσπέν (αλλά και του Μελανσόν), που έπαψε ουσιαστικά να υπάρχει μετά τον Ολάντ. Η μακρόσυρτη αναδιάταξη του γαλλικού πολιτικού τοπίου ξεκινάει ήδη από το δημοψήφισμα του 2005 για το Ευρωσύνταγμα. Συγκεκριμένα, από ένα εξώφυλλο του Paris Match με τον Σαρκοζί και τον Ολάντ να ποζάρουν μαζί υπέρ του «Ναι». Γενικά, αυτά δεν πάνε καλά. Ας θυμηθούμε, π.χ., τις φωτογραφίσεις και τα κοινά μίτινγκ Μπλερ/Μέιτζορ για το «Remain» που πήγαν όπως πήγαν. Σε κείνη την φωτό, μέσα, γεννήθηκε το φαινόμενο Μακρόν. Ή έστω η ιδέα του. Είναι η πρώτη αντικειμενική συμμαχία των φιλελεύθερων εκσυγχρονιστών και των δύο παρατάξεων. Δέκα χρόνια αργότερα, το μεταπολιτικό απότοκο αυτής της συμμαχίας κατασπάραξε και τα δύο κόμματα εξουσίας, τους Σοσιαλιστές ολωσδιόλου (η υποψήφια του ΣΚ αναμένεται να πάρει 2%, δηλαδή λιγότερο κι από τον υποψήφιο των Κυνηγών), και τη Δεξιά κατά το ήμισυ. Στην ουσία, ο Μακρόν αποτελεί ταυτόχρονα το σύμπτωμα και την θεραπευτική αγωγή όλων των θεσμικών αδιεξόδων της 5ης Δημοκρατίας. Ένα σύστημα που πλέον μπορεί να κρατηθεί ζωντανό μόνο με τη διαρκή παρουσία στης ακροδεξιάς ως φόβητρου από δίπλα, και τον μόνιμο εκβιασμό τού «ή σύστημα ή φασιστικό χάος». Που το σύστημα δημιούργησε.
Φεύγω απο τον Deyrolle αγοράζοντας ένα μικρό δόντι καρχαρία που κόβει σαν ξυράφι. Ένας καρχαρίας, λέει, βγάζει στη διάρκεια της ζωής του γύρω στα 25 χιλιάδες δόντια. Τα βάθη των ωκεανών είναι γεμάτα από δαύτα. Περνώντας έξω από τη rue Solférino όπου τώρα πλέον υπάρχει μια ολοκαίνουρια μπουτίκ Zadig&Voltaire, μου πέφτει απ' την τσέπη.
18:20
Περπατάω ξανά προς τα βόρεια. Pont des Arts. Απέναντι, το Λούβρο. Όλες οι αναπαραστάσεις της γαλλικής εξουσίας είναι εδώ, από τον Κάρολο Ε΄ που το έχτισε μέχρι την αναστήλωση του Ναπολέοντα και την πυραμίδα του Μιτεράν.
Γιατί, όμως, το σύστημα χρειάζεται τη Λεπέν, σε βαθμό που να επιδιώκει σχεδόν να κινδυνεύει στ' αλήθεια από αυτήν; Μα γιατί από το 2006 και μετά έχει εμπεδωθεί ότι η πλειοψηφία του λαού είναι αντισύστημα. Γιατί από την κοινωνία των δύο τρίτων περάσαμε σταδιακά στην κοινωνία του ενός τρίτου. Μόνο με τέτοια φόβητρα και διαρκείς αφορισμούς μπορεί να συνεχίσει να τσουλάει το πράγμα, καθώς οποτεδήποτε πλέον του δοθεί μια κανονική ευκαιρία, ας πούμε σε ένα δημοψήφισμα, ο λαός θα στην κάνει. Είναι αδύνατον να δεχτεί ο φτωχός (στη Γαλλία υπάρχουν αυτή τη στιγμή οκτώ εκατομμύρια άνθρωποι που υποσιτίζονται, δηλαδή το 12% του πληθυσμού) να ψηφίσει νέα άνοδο της ηλικίας συνταξιοδότησης στα 65, που προτείνει ο Μακρόν, και ουσιαστικό πάγωμα μισθών, ΠΑΡΑ ΜΟΝΟ αν του πεις ότι η άλλη επιλογή είναι απολύτως ηθικά καταδικαστέα. Κόλπο, βέβαια, που δεν μπορεί να πιάνει για πάντα. Κάποιες δημοσκοπίσεις του δεύτερου γύρου (που θα γίνει σε 15 μέρες) δίνουν ήδη 50-50. Μην ξεχνάμε ότι από το 2017 συνέβησαν (1) τα Κίτρινα Γιλέκα, που αποσυνέδεσαν οριστικά τον Μακρόν από τους κοινωνικά εξασθενημένους, και (2) ο COVID που εξέθεσε τη σοβαρή παρακμή του γαλλικού συστήματος υγείας και των δημόσιων γηροκομείων σε σύγκριση, ας πούμε, με την αντίστοιχη κατάσταση στη Γερμανία.
Βάζω να ακούσω το 20.4.2005 (γνωστό και ως Marine Le Pen) του Philippe Katerine.
19:35
Ανακοινώνεται ότι ο αριθμός των ψήφων δι' αντιπροσώπου θα ξεπεράσει τα δύο εκατομμύρια. Απόλυτο ρεκόρ. Παρ' όλα αυτά, η συνολική συμμετοχή αναμένεται χαμηλή. Αύριο το μεσημέρι θα ξέρουμε.
Τηλεφώνημα στον Κουβελάκη. Ο Μακρόν, μου λέει, πήρε ένα μεγάλο μπόνους στην αρχή της ρωσικής εισβολής, γύρω στις 5 μονάδες πάνω, αλλά δεν μπόρεσε να το κρατήσει. Είχε φανεί ότι θα το κρατούσε, δείχνοντας ηγετικό ευρωπαϊκό προφίλ, κλ.π, αλλά αυτό δεν συνέβη. Ο πόλεμος, η ακρίβεια, η αβεβαιότητα, οδηγούν γρήγορα σε μια αμείλικτη «επιστροφή της πραγματικότητας», δηλαδή σε μια ταξικότητα της πολιτικής τοποθέτησης. Όταν σφίγγουν τα πράγματα, είναι αδύνατον κάποιος να ψηφίσει ενάντια στο άμεσο ταξικό του συμφέρον, και αυτό ακριβώς θα συμβεί εδώ. Πάντα ακούω με μεγάλη προσοχή τον Στάθη. Ναι, είναι έτσι. Ο πρώτος γύρος θα είναι μια αρκετά ακριβής αποτύπωση του κοινωνικού τοπίου.
20:00
Έχει πέσει η νύχτα. Κι επιστρέφει αυτό το άγριο κρύο που μας κάθησε εδώ και μια βδομάδα. Δύο βαθμοί Κελσίου. Στη γωνία της rue Crespin du Gast, ένας άστεγος τρώει λαζάνια από ταπεράκι που του πήγε κάποιος κάνοντάς τα νιανιά με το πλαστικό πιρούνι. Πάνω απ' τα ρούχα του φοράει ένα παχύ μπουρνούζι που κάποτε ήταν λευκό. Και σκέφτομαι, τι συνειρμός με έστειλε να αναρωτηθώ τι θα ψηφίσει αύριο άραγε ο Ουελμπέκ, αλλά ναι, ξέρω: το μπουρνούζι. Είναι η εικόνα του Ουελμπέκ και του Ντεπαρντιέ σε κείνη την περίεργη ταινία του 2019, το Thalasso (Θαλασσοθεραπεία), ένα είδος μεταθανάτιου κλιματιζόμενου εφιάλτη όπου κάθονται οι δυο τους με μπουρνούζια και τα λένε, για πάντα, ο ένας σε καθεστώς μεθεόρτιας αφασίας κι ο άλλος σε απόλυτης κατάθλιψης. Τι θα ψηφίσουν αύριο οι Ουελμπέκ, οι Ντεπαρντιέ, οι άστεγοι, οι οδηγοί των Πεζό 206, ο Μπενουά κι η Κατερίνα, όλοι όσοι πίνανε καφέδες στο Μπομπούρ, ή μπίρες στα αόρατα οδοφράγματα των επαρχιακών οδικών κόμβων που κάπου κάπου σαν φαντάσματα επιστρέφουν; Τι θα ψηφίσει η μεθεόρτια Γαλλία; Αύριο το βράδυ στις οκτώ ακριβώς θα έχουμε την απάντηση.
Συνεχίζεται
