Το κινητό σας γνωρίζει για εσάς περισσότερα απ' όσα γνωρίζει ο προσωπικός σας γιατρός. Η πιστωτική κάρτα σας ξέρει σε ποιον και σε τι έχετε κάνει "like", καλύτερα από τον καλύτερο σας φίλο. Η Google ξέρει τις σκέψεις σας και συμπληρώνει τις προτάσεις σας, όταν κάνετε "αναζήτηση". Ο πάροχος της τηλεφωνικής σύνδεσης σας γνωρίζει ανά πάσα στιγμή που είστε. Και το Facebook ξέρει για εσάς περισσότερα απ' ό,τι όλοι οι παραπάνω μαζί.
Όμως, ο Paul W. Glimcher, νευρο-οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης πάντα πίστευε ότι όλα αυτά τα δεδομένα για τα οποία πανηγυρίζουν τα μεγάλα κεφάλια της Σίλικον Βάλεϊ, μέχρι σήμερα ποτέ δεν χρησιμοποιήθηκαν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να λύσουν τα επιτακτικά προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών. Έτσι, όταν πριν από μία 5ετία τον προσέγγισε ο Miyoung Chun, εκτελεστικός αντιπρόεδρος για επιστημονικά προγράμματα του οργανισμού "Kavli" και στενό συνεργάτη του Μπαράκ Ομπάμα, ρωτώντας πώς φαντάζεται το μέλλον των τεράστιων όγκων ψηφιακών δεδομένων, εκείνος αντί όποιας άλλης απάντησης, εμφανίστηκε με ένα πρότζεκτ, το Human Project.
Τι είναι αυτό; Ας πούμε απλώς ότι φέτος το φθινόπωρο, ο Glimcher και η ομάδα του θα αρχίσουν να στρατολογούν περί τις 10.000 Νεοϋρκέζων που προτίθενται να αφήσουν τους επιστήμονες να παρακολουθούν τις ζωές τους τις επόμενες 2 δεκαετίες, αν όχι περισσότερο καιρό... Οι επιστήμονες θα παρακολουθούν και καλύπτουν κάθε πιθανή πτυχή της ζωής τους, για όλο αυτό το διάστημα, επιχειρώντας να απαντήσουν σε ουσιώδη ερωτήματα και αναφορικά με το γιατί έκαναν τις επιλογές που έκαναν και πήραν τις αποφάσεις που πήραν και κατά πόσο αυτό επηρέασε τη ζωή τους.
Με τη μέθοδο αυτή ελπίζουν ότι θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν πληροφορίες για μία γκάμα τομέων που εκτείνονται από το ανθρώπινο γονιδίωμα και φτάνουν στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις των ατόμων.
Στόχος του πειράματος είναι από τις τεράστιες αυτές ροές δεδομένων -ο λόγος για περίπου 250 gigabytes πληροφοριών για κάθε τομέα της ζωής μας, κάθε χρόνο, δηλαδή το ισοδύναμο ενός σκληρού δίσκου υπολογιστή- να προκύψουν πληροφορίες που θα συμβάλλουν στη βελτίωση τομέων, όπως η δημόσια υγεία, η εκπαίδευση και η λήψη αποφάσεων σε άλλους νευραλγικούς τομείς.
Δεν είναι η πρώτη φορά που χρησιμοποιείται αυτή η μέθοδος παρακολούθησης μίας ομάδας ανθρώπων για μεγάλο χρονικό διάστημα. Είχε ξαναγίνει στο παρελθόν και είχε αποδειχθεί αποτελεσματική, όταν είχε ξεκινήσει μία έρευνα για την υγεία 1948. Τότε οι επιστήμονες είχαν αναλάβει να παρακολουθούν 5.209 άτομα από το Framingham της Μασαχουσέτης, με στόχο να συγκεντρωθούν δεδομένα αναφορικά με τις καρδιακές παθήσεις και τη σύνδεση τους με τις διατροφικές συνήθειες των ανθρώπων αυτών και τη θέση που είχε η γυμναστική στη ζωή τους.
Τώρα ο Glimcher και οι συνεργάτες του ελπίζουν ότι θα καταφέρουν να συγκεντρώσουν πληροφορίες για μία γκάμα τομέων που εκτείνονται από το ανθρώπινο γονιδίωμα και φτάνουν στις κοινωνικές αλληλεπιδράσεις των ατόμων. Θα συγκεντρώσουν περίπου 50.000 φορείς δεδομένων, μεταξύ των οποίων ιατρικά αρχεία, στοιχεία πιστωτικών καρτών, καταγραφές GPS και αρχείων εκπαίδευσης. Επίσης, στους συμμετέχοντες θα γίνουν ιατρικές εξετάσεις, μεταξύ των οποίων εξετάσεις αίματος και ούρων.
Όμως, η μεγαλύτερη πρόκληση θα είναι να πείσουν όλους αυτούς τους ανθρώπους να υπογράψουν αίτηση συμμετοχής στον εν λόγω πρότζεκτ. Και κυρίως πώς πείθεις κάποιον να αποκτήσει αυτό το είδος κινητού που θα καταγράφει τα πάντα;
Σύμφωνα με τη στόχευση των ερευνητών θα γίνει τυχαία σε οικογένειες της Νέας Υόρκης, ενώ βάσει των δεδομένων τους η έρευνά τους αναμένεται να έχει ποσοστό επιτυχίας 40%, σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή εθελοντών. Ακόμη και 10% από αυτούς να δηλώσουν πρόθυμοι, και πάλι το πρόγραμμα μπορεί να πάρει αυτό που χρειάζεται. Και πάλι, όμως, ο Glimcher εμφανίζεται κατηγορηματικός λέγοντας ότι όσοι θα πάρουν μέρος στο Human Project θέλει -και πρέπει- να γνωρίζουν για το τι ακριβώς δηλώνουν συμμετοχή. Κοινώς, το... δείγμα πρέπει να γνωρίζει σε τι ακριβώς διαδικασία μπαίνει.
Διότι, όπως λέει και ο επικεφαλής του προγράμματος, η πρόσβαση στις πληροφορίες που ζητούνται, δεν είναι απλώς ενοχλητική, είναι σχεδόν εγκληματική. Για παράδειγμα, ένας από τους στόχους του πρότζεκτ είναι η μελέτη του μικροβίου και των εκατομμυρίων βακτηρίων στο έντερο. Ο καλύτερος τρόπος για να συλλέξει κανείς νέες πληροφορίες για το θέμα αυτό είναι στα δείγματα κοπράνων που θα προκύψουν... Και μετά όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να πειστούν ότι τα στοιχεία που θα διαθέτουν θα παραμείνουν ασφαλή. Και η αλήθεια είναι ότι ένα μεγάλο μέρος του αρχικού προϋπολογισμού του προγράμματος -ποσό της τάξης των 15 εκατομμυρίων δολαρίων- δαπανάται ακριβώς γι' αυτού του είδους την ασφάλεια.
Για την ακρίβεια, ένα υπερσύγχρονο κέντρο δεδομένων χτίζεται στη νέα πανεπιστημιούπολη του Πανεπιστημίου της Νέας Υόρκης στο Μπρούκλιν, το οποίο και θα στεγάσει τις εργασίες του Human Project και κατά Glimcher το ίδιο ασφαλές, αξιόπιστο και επτασφράγιστο, όπως κάθε σοβαρός χρηματοπιστωτικός οργανισμός.
Ωστόσο, σε αντίθεση με μια τράπεζα, τα δεδομένα θα πρέπει να είναι διαθέσιμα σε ερευνητές από διάφορους κλάδους, έτσι ώστε να υπάρχει ένα σύστημα ζωνών ασφαλείας. Στην "πράσινη ζώνη", θα καταγράφεται όλη η δραστηριότητα, αλλά η πρόσβαση σε ασφαλείς πληροφορίες θα είναι περιορισμένη. Για τα εξόχως προσωπικά δεδομένα, οι ερευνητές θα πρέπει να εισέλθουν στην "κίτρινη ζώνη", χρησιμοποιώντας ένα αποτύπωμα και μια ειδική κάρτα εισόδου. Οι εξωτερικοί ερευνητές θα μπορούν να αιτούν μίνι σετ δεδομένων, το οποίο δεν θα περιλαμβάνει στοιχεία ταυτότητας.
Τα ακόμη πιο σημαντικά προσωπικά δεδομένα θα παραμένουν στην "κόκκινη ζώνη".
Για να μπει ένας ερευνητής σε αυτήν την περιοχή θα πρέπει να περνά από ολόκληρη διαδικασία. Δαχτυλικό αποτύπωμα και ειδική κάρτα εισόδου θα περνούν από ειδικό σαρωτή, ενώ μόνιτορ θα καταγράφει ότι είναι απολύτως μόνοι στον χώρο. Επίσης, θα πρέπει να πληκτρολογείται ειδικός κωδικός, ενώ θα υπάρχει ειδική νομική προστασία των δεδομένων. Κατά τον Glimcher, αν όλα προχωρήσουν όπως τα υπολογίζει, το 2020 θα είναι ήδη γεγονός τα πρώτα ενδιαφέροντα ευρήματα. Αλλά και πάλι, όσο ωραία, επιστημονικά κι αν τα λέει ο ίδιος, όλο αυτό δεν παύει να είναι το μεγαλύτερο πρόγραμμα παρακολούθησης ανθρώπων που έχει εκπονηθεί ποτέ στον πλανήτη...
Με στοιχεία από New York Times
σχόλια