Ορισμένοι εξέχοντες συντηρητικοί νομοθέτες στις Ηνωμένες Πολιτείες, τάσσονται υπέρ της κατάργησης του διαζυγίου χωρίς υπαιτιότητα.
Αυτοί οι νόμοι που υπάρχουν και στις 50 πολιτείες των Ηνωμένων Πολιτειών, επιτρέπουν σε ένα άτομο να τερματίσει το γάμο του χωρίς να χρειάζεται να αποδείξει ότι ο σύζυγος έκανε κάτι λάθος, όπως μοιχεία ή ενδοοικογενειακή βία.
Οι συντηρητικοί, και συχνά θρησκευόμενοι, δεξιοί αντίπαλοι αυτών των νόμων περί διαζυγίων υποστηρίζουν ότι η πρακτική αυτή βλάπτει τις οικογένειες και κατ' επέκταση την κοινωνία. Ρεπουμπλικάνοι νομοθέτες στη Λουιζιάνα, την Οκλαχόμα, τη Νεμπράσκα και το Τέξας έχουν συζητήσει την κατάργηση ή την αύξηση των περιορισμών στους νόμους για τη λύση του γάμου χωρίς υπαιτιότητα.
Οι υπερασπιστές των νόμων από την άλλη πλευρά, βλέπουν τη νομοθεσία και τα επιχειρήματα για την κατάργησή τους ως την τελευταία προσπάθεια περιορισμού των δικαιωμάτων των γυναικών μετά την ανατροπή της απόφασης Roe v Wade και την κατάργηση του δικαιώματος στην άμβλωση σε πολλές πολιτείες. Χωρίς τέτοια προστασία, η χώρα θα επιστρέψει σε μια παλαιότερη εποχή, όπου οι γυναίκες συχνά παγιδεύονταν σε κακοποιητικούς γάμους.
Χωρίς τέτοιους νόμους, «είναι δύσκολο να αποδείξεις οτιδήποτε στο δικαστήριο σε σχέση με ό,τι συμβαίνει στην οικογένεια, επειδή δεν έχεις μάρτυρες», δήλωσε η Κίμπερλι Γουέλ, καθηγήτρια στη Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου της Βαλτιμόρης. «Είναι πολύ δύσκολο να βρεις στοιχεία για να αποδείξεις την κακοποίηση των παιδιών. Πώς το κάνεις; Βάζεις τα παιδιά σου στο εδώλιο;»
Συντηρητικοί σχολιαστές όπως ο Ματ Γουόλς και Στίβεν Κράουντερ έχουν υποστηρίξει ότι οι νόμοι είναι άδικοι για τους άνδρες και βλάπτουν την κοινωνία, επειδή οδηγούν σε περισσότερα διαζύγια.
Σχετικά με την αύξηση των διαζυγίων, ο γερουσιαστής του Οχάιο Βανς δήλωσε το 2021: «Ένα από τα μεγάλα κόλπα που νομίζω ότι η σεξουαλική επανάσταση έκανε στον αμερικανικό πληθυσμό είναι η ιδέα ότι αυτοί οι γάμοι ήταν ίσως και βίαιοι και σίγουρα ήταν δυστυχισμένοι, και έτσι το να απαλλαγούμε από αυτούς και να διευκολύνουμε τους ανθρώπους να αλλάζουν συζύγους όπως αλλάζουν τα εσώρουχά τους, αυτό θα κάνει τους ανθρώπους πιο ευτυχισμένους μακροπρόθεσμα».
Αλλά χωρίς τέτοιους νόμους, τα θύματα ενδοοικογενειακής βίας θα πρέπει στη συνέχεια να κινηθούν σε ένα δικαστικό σύστημα που μπορεί να είναι χρονοβόρο και «πολύ εχθρικό και δαπανηρό», δήλωσε η Μαριάμ Ντουράνι, αντιπρόεδρος πολιτικής της Εθνικής Γραμμής για την Ενδοοικογενειακή Βία.
«Κάθε είδους επιπλέον εμπόδιο που προσθέτουμε στην νομική διαδικασία είναι, ειλικρινά, ένας εφιάλτης και ένα τεράστιο βάρος για τις επιζώσες», δήλωσε η Ντουράνι. «Δεν προσπαθώ να κινδυνολογήσω, αλλά μπορεί να αυξήσει τα ποσοστά θανάτου [αν] μια επιζώσα ενδοοικογενειακής βίας πρέπει να αποδείξει ότι κακοποιείται σε μια διαδικασία διαζυγίου».
Η ψήφιση του διαζυγίου χωρίς υπαιτιότητα
Πριν από το 1969, όταν ο τότε Ρεπουμπλικανός και διαζευγμένος κυβερνήτης της Καλιφόρνιας, Ρόναλντ Ρίγκαν, ενέκρινε τον πρώτο νόμο της χώρας για διαζύγια χωρίς υπαιτιότητα, οι γυναίκες, οι οποίες είναι πιο πιθανό να βιώσουν βία από τον σύντροφό τους, αναγκάζονταν συχνά να παραμείνουν σε γάμους. Εάν δεν μπορούσαν να αποδείξουν ότι ο σύζυγός τους ήταν βίαιος ή να τον πείσουν να τους δώσει διαζύγιο, δεν είχαν την δυνατότητα να πάρουν περιουσιακά στοιχεία από τον γάμο ή να ξαναπαντρευτούν, σύμφωνα με μελέτη που δημοσιεύθηκε στο Quarterly Journal of Economics.
Οι πολιτείες σε όλη την Αμερική ακολούθησαν σταδιακά το παράδειγμά της Καλιφόρνια και ψήφισαν παρόμοιους νόμους που επέτρεπαν το διαζύγιο μέχρι το 2010, όταν η Νέα Υόρκη έγινε η τελευταία πολιτεία που ενέκρινε την πρακτική αυτή.
Μεταξύ του 1976 και του 1985, οι πολιτείες που ψήφισαν τους νόμους είδαν τα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας κατά ανδρών και γυναικών να μειώνονται κατά 30% περίπου. Ο αριθμός των γυναικών που δολοφονήθηκαν από σύντροφο τους μειώθηκε κατά 10% και τα ποσοστά αυτοκτονιών των γυναικών μειώθηκαν κατά 8 έως 16%.
Με πληροφορίες από Guardian
