Τα ξημερώματα της 24ης Φεβρουαρίου ξύπνησα στο Κίεβο από τις εκρήξεις και τις σειρήνες της αεροπορικής επιδρομής. Στριμωγμένος στο μικρό μου διαμέρισμα στην πόλη, ένιωσα να με καταπίνει το άγχος. Ήξερα αμέσως ότι στο εξής η ζωή η δική μου και τόσων άλλων δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια. Κάτι μη αναστρέψιμο μόλις είχε συμβεί: η αχτίδα ελπίδας που πολλοί από εμάς είχαμε κρατήσει ζωντανή, παρά τον αυξανόμενο φόβο για έναν επικείμενο πόλεμο, είχε σβήσει βίαια.
Μεγάλωσα ανάμεσα σε πεδιάδες και σωρούς από κάρβουνα στη σημερινή ανατολική Ουκρανία. Μια μεγάλη οικογένεια σε ένα διαμέρισμα τριών δωματίων, που πέρασε πολλά βράδια γεμάτα γέλιο γύρω από ένα τραπέζι. Αφού σπούδασα στη Διεθνή Σχολή Ξένων Γλωσσών στη Gorlivka, έφυγα από την Ουκρανία και πήγα στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η οικογένειά μου τελικά με τράβηξε πίσω.
Ο πόλεμος ξέσπασε το 2014 και αναγκάστηκα να μετακομίσω στο Κίεβο, όπου καταγράφηκα ως «εσωτερικά εκτοπισμένος». Σιγά σιγά στάθηκα στα πόδια μου στην πόλη, δουλεύοντας για οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών, και αργότερα δραστηριοποιήθηκα σε έναν παγκόσμιο συνασπισμό για την καταπολέμηση της φτώχειας. Τελικά εντάχθηκα στους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα. Το γεγονός ότι οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα στόχευαν στη βελτίωση της πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη στην ανατολική Ουκρανία ήταν για μένα μια ευκαιρία να διατηρήσω τους δεσμούς μου με μια περιοχή με την οποία παρέμενα βαθιά συνδεδεμένος, ακόμη και όταν έμενα στο Κίεβο.
Νιώθω χαμένος και αποπροσανατολισμένος, θυμωμένος με αυτόν τον φρικτό πόλεμο, έκπληκτος από την παράλογη ασφυξία που προκαλείται στους ανθρώπους. Φοβάμαι για το τι θα ακολουθήσει.
Η τραγωδία της ανατολικής Ουκρανίας έχει πλήξει πλέον ολόκληρη τη χώρα. Σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Πολλοί εκτοπίζονται, αλλά εντός της Ουκρανίας, και περίπου δύο εκατομμύρια έχουν γίνει πρόσφυγες σε γειτονικές χώρες.
Ο πόλεμος επέστρεψε, αυτήν τη φορά πιο άγριος, πιο βάναυσος. Φοβάμαι ότι θα μας σημαδέψει όλους.
Τώρα βρίσκομαι εκτοπισμένος ξανά. Καθώς ο πόλεμος έπληξε σκληρά το Κίεβο με έντονες αεροπορικές επιδρομές και οδομαχίες, πήρα την οδυνηρή απόφαση να φύγω. Είχα παραμείνει στην πόλη, ενώ, από την πρώτη κιόλας μέρα του πολέμου, εκατοντάδες χιλιάδες τράπηκαν σε φυγή. Για λίγες μέρες το μόνο που άκουγα ήταν οι διαπεραστικοί ήχοι των βομβαρδισμών και των πυραύλων. Μια μέρα μού τηλεφώνησαν οι συνάδελφοί μου, λέγοντας ότι ένα τελευταίο ανθρωπιστικό κομβόι σύντομα θα έφευγε από το Κίεβο. Πανικοβλήθηκα. Ένιωσα σαν η πόλη να είχε αδειάσει από ζωή. Έσπευσα να χώσω μερικά ρούχα σε μια τσάντα, άρπαξα τα πιο σημαντικά έγγραφα, μπήκα το αυτοκίνητό μου και έφυγα από το Κίεβο.
Τώρα βρίσκομαι στον δρόμο, ένα μικροσκοπικό στίγμα σε ένα τεράστιο, ατελείωτο καραβάνι ανθρώπων που συνωστίζονται στη δυτική Ουκρανία. Νιώθω χαμένος και αποπροσανατολισμένος, θυμωμένος με αυτόν τον φρικτό πόλεμο, έκπληκτος από την παράλογη ασφυξία που προκαλείται στους ανθρώπους. Φοβάμαι για το τι θα ακολουθήσει.
Ωστόσο, αισθάνομαι πιο τυχερός από πολλούς συναδέλφους μου στην ανατολική Ουκρανία, που ζουν τώρα μια κόλαση. Η πολιορκία της Μαριούπολης με γεμίζει οργή. Η Volnovakha είναι μια πόλη φάντασμα, βομβαρδίζεται. Σχολεία, νοσοκομεία και σπίτια έχουν υποστεί ζημιές. Όλη η πρόοδος που είχε σημειωθεί στην ανατολική Ουκρανία τα χρόνια μετά τον πόλεμο του 2014 τώρα έχει γίνει ερείπια.
Τον τελευταίο καιρό η ανατολική Ουκρανία προσπαθούσε να εδραιώσει τους θεσμούς της και να ενισχύσει τις δημόσιες υπηρεσίες της. Ακόμα και οι οργανώσεις στρέφονταν περισσότερο στην παροχή αναπτυξιακής στήριξης. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα είχαν στραφεί από την άμεση παροχή υπηρεσιών υγείας στην υποστήριξη του συστήματος υγείας για τη βελτίωση της πρόσβασης στην υγειονομική περίθαλψη. Υποστηρίζαμε ένα δίκτυο εθελοντών υγείας της κοινότητας για να παρέχουμε βοήθεια στους ανθρώπους που ζουν σε απομακρυσμένα χωριά ‒πολλοί από αυτούς ηλικιωμένοι– ώστε να λαμβάνουν γρήγορη διάγνωση και θεραπεία, αλλά και φάρμακα.
Σε ένα δραματικά μεταβαλλόμενο τοπίο, η δουλειά που έκανα ως τώρα με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα δεν είναι πλέον δυνατή. Πολλοί από τους συναδέλφους μου βρίσκονται στην ίδια κατάσταση. Αλλά ακόμα και στις πιο δύσκολες συνθήκες προσπαθούν να παρέχουν επείγουσα ιατρική βοήθεια.
Θέλω να κάνω περισσότερα για να βοηθήσω. Αλλά είμαι παγιδευμένος σε μια δίνη όπου ό,τι θεωρούσαμε βέβαιο στη ζωή έχει καταρρεύσει γύρω μας. Θα χρειαστεί τεράστια δύναμη για να ξεπεράσουμε αυτό που μας έπληξε.
Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα βρίσκονται από την πρώτη στιγμή στην Ουκρανία και στις γειτονικές χώρες, Πολωνία, Μολδαβία, Ουγγαρία, και Σλοβακία, ενώ είναι σε συνεχή επαφή και με τις ομάδες τους στη Ρωσία και στη Λευκορωσία. Επικοινωνούν συνεχώς με νοσοκομεία σε διάφορες περιοχές της Ουκρανίας για τις ανάγκες που προκύπτουν. Πολλές από τις δομές αυτές χρειάζονται απεγνωσμένα προμήθειες για τη φροντίδα τραυματιών πολέμου και την παροχή συνεχούς περίθαλψης σε ασθενείς με χρόνιες ασθένειες και άλλες παθήσεις. Ήδη οι πρώτες διεθνείς προμήθειες έχουν φτάσει στη χώρα και περιλαμβάνουν, μεταξύ άλλων, κιτ χειρουργικής επέμβασης, κιτ τραύματος, είδη πρώτης ανάγκης για μονάδες εντατικής θεραπείας, αίθουσες επειγόντων περιστατικών και χειρουργικές, συμπεριλαμβανομένων ιατρικών εργαλείων, εξοπλισμού, φαρμάκων και άλλου υλικού. Παράλληλα, έχουν φτάσει στην Ουκρανία δύο ιατρικές κινητές μονάδες από τη Σάμο και συνεχώς αποστέλλονται ιατροφαρμακευτικές προμήθειες, ανάλογα με τις ανάγκες που προκύπτουν.
Ο Aleksandr Burmin είναι μέλος του προσωπικού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Ουκρανία
Μάθε περισσότερα για τις δράσεις των Γιατρών Χωρίς Σύνορα εδώ.
Υποστήριξε τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, κάνοντας μια δωρεά στο Ταμείο Έκτακτης Ανάγκης, το οποίο τους επιτρέπει να ενεργούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα στα επείγοντα, ιδιαίτερα σε περίπτωση ενόπλων συγκρούσεων.
