Οιελαφρές φύσεις, όπως εγώ, συγκινήθηκανόταν στον επινίκιο λόγο του ο Ομπάμαμίλησε για τη γυναίκα του ως «mybestfriend,therockofmyfamilyandtheloveofmylife».Ένας μαύρος στην κορυφή του πιο σκληρούέθνους - σε κάνει να σκέφτεσαι ότι ίσωςμαλακώσουν τα πράγματα. Αλλά ο μπακάληςτης Απόλλωνος βάζει το γάλα στη σακούλακαι λέει: «Άσπρος γάτος/μαύρος γάτος,το ποντίκι θα το φάει!».
Οκυνισμός του έχει βάση. Όσο πιο ρόδινοείναι το façadeτων σπιτιών σήμερα, τόσο πιο πολύ σκουπίδικρύβουν. Τρεις μόλις μήνες έχουν περάσειαπό τότε που ο βράχος της ηθικής ΈλιοτΣπίτσερ, κυβερνήτης της Νέας Υόρκης,πιάστηκε στα πράσα με μια πόρνη. Η Αμερικήείναι η χώρα των ευαγγελιστών με το s/mκαι τα νόθα παιδιά. Kαιη πολιτική έχει υποκατασταθεί από έναγιγαντιαίο θέαμα, που όπως κάθε θέαμαυποκαθιστά την πραγματικότητα από τοφώτοσοπ. Οι τροποποιημένες εικόνεςείναι πλέον ίδιον συστατικό της δημόσιαςζωής. Το γλυκό ψέμα απαντά στις ψευδείςανάγκες που έρχεται να καλύψει. Και στημέση το εξαπατημένο πλήθος, εγώ. Μύλος.
Στημικροκλίμακα των Αθηνών το χορό σέρνουνφάτσες που συμβαίνει να τις ξέρουμε.Συνεπώς, το ρίμελ λιώνει τρέχοντας στααβροδίαιτα μάγουλά τους. Τους είδα πάλινα μιλούν για τους αγώνες τους στοΠολυτεχνείο. Πάμπλουτοι. Απλώς κλέφτες.Απλώς ψεύτες. Νεκροζώντανοι στο κύτταρότους. Εδώ τουλάχιστον τα βουνά είναιχαμηλά και οι πομπές του καθενόςφαίνονται. Όταν οι «αγωνιστές» εμφανίζονταιστα πορνικά παράθυρα, από τα άλλα, ταανοιχτά παράθυρα στις γειτονιές ακούςτις πάνδημες βρισιές ενός έθνοςφλομωμένου. Γιαούρτια, καδρόνια καιαβγά εκσφενδονίζονται - και μερικάβρίσκουν το στόχο τους. Δεν περισσεύειυπομονή. Dacapo.
Eυτυχώςυπάρχουν τα δωμάτια, οι παρέες, οι θύλακεςμιας έκφρασης ειλικρινούς που προσπαθείνα ξαναξεκινήσει από το άλφα και το βήτα- μερικοί άνθρωποι που θέλουν να ζήσουνόχι ως ανθρωπάκια. Με το φανάρι τουςψάχνεις - αλλά υπάρχουν: ένας κόσμοςάστεγος και σωπασμένος, που εκφράζεταισπασμωδικά και άτσαλα, χωρίς διευθυντήριο,χωρίς λαϊκή βάση, χωρίς σχέδιο - χειρονομίεςπου διαλύονται στη μεγάλη σούπα. Δενβγαίνει έτσι η ζωή - αλλά κουτσοβολεύεσαιμια νύχτα σε μια συναυλία, στο μπαρμόνος, μπροστά στο DVD,μπροστά στη θάλασσα ένα απόγευμα,διαβάζοντας μια φράση που μυρίζειανθρωπίλα στην εφημερίδα του δρόμου.Ίσως. Κάποτε.
Όλατα άλλα, ναι, πιθανόν είναι ένα συγκινητικό,απατηλό θέαμα. Σαν τη γενιά του Πολυτεχνείουμε τις Lexusκαι τα κρυφά διαμερίσματα στο Μανχάταν.
σχόλια