Ήταν ωραίο αυτό το καλοκαίρι. Μου συνέβη αυτό που λέει ο Σελίν: ξανάκουσα μέσα μου «τη μουσικούλα». Μου 'ρθε ξανά, δειλά, το κέφι για ζωή. Ψιλοενθουσιάστηκα με πράγματα που μας κλονίζουν όταν είμαστε νέοι: στη φύση ή στη συμπεριφορά των ανθρώπων που αγαπάς. Ο Παβέζε το λέει πιο παθιάρικα στην πρώτη κιόλας σελίδα του Ένα ωραίο καλοκαίρι: Αρκούσε να διασχίσουμε τον δρόμο για να παλαβώσουμε από χαρά. Λέει. Σε ένα ορεινό χωριό της Κρήτης έμεινα 20 μέρες σερί, με μικρούς εκτροχιασμούς στα Χανιά, που απλώς με μπέρδευαν. Μπάνιο σε μια καντίνα που κόλλησε στα σέβεντις, διάβασμα, καθαρό χωριάτικο φαΐ, φίλοι. Επίσης, φεγγάρι, δροσιά και γρύλλοι. Όχι αηδόνια.
Δεν σκέφτηκα σχεδόν καθόλου τις δουλειές. Μια μόνο φορά μπήκα στο Ίντερνετ (από το κινητό μου) και διάβασα τα ζοφερά μαντάτα του κλάδου. Πτωχεύσεις, λουκέτα, μαύρες προφητείες. Ο κλάδος των media τρεκλίζει, ψάχνοντας τη νέα ισορροπία του - διάβασα. Η κρίση επιτείνει τον πόνο της πληγής που δημιούργησε το Ίντερνετ - διάβασα. Οι αντιφάσεις του Μέρντοχ (πριν 4 χρόνια έλεγε ότι όλα θα γίνουν free, τώρα λέει ότι το free είναι ο θάνατος της δημοσιογραφίας - και κλείνει το thelondon paper) δείχνουν ότι κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα τίποτα -διάβασα. Βέβαια, εμείς στο 9μηνο πήγαμε καλά. Αλλά στον γενικό σεισμό θα ήταν βλακώδες να τραγουδάμε. Δεν είχα μυαλό για πένθος και αγωνίες. Δυο νύχτες ήρθαν στο χωριό λυράρηδες, πλακώθηκαν στις τσικουδιές και τις ουσίες και το χάραμα κατέληγαν σε ένα άγριο και τελετουργικό τρανς, με ελλειπτικές δοξαριές και φωνήεντα μακρόσυρτα, βαθιά και τρεμάμενα που έβγαιναν κατευθείαν από το πηγάδι του Θεάτρου Νο.
Οι Κρητικοί είναι παράξενη φάρα. Σε ξενίζει το κόλλημα που έχουν με ένα είδος επιδεικτικής, σχεδόν επιθετικής αρρενωπότητας, ιδίως αν ξέρεις ότι ο αληθινός ανδρισμός είναι χαμηλόφωνος και ανεκτικός. Την πρώτη φορά που κατέβηκα, θεώρησα ότι όλο το νησί δέρνεται από μια κληρονομική λεβεντομαλακία. Αλλά έκανα λάθος. Η Κρήτη είναι κλειστή και κωδική, όπως τα λίγα αυτόνομα πράγματα που απομένουν στον γιαουρτοποιημένο κόσμο μας. Έχει κόσμο δικό της, που τον καταλαβαίνεις με την τριβή. Κάθε νέο περιστατικό λύνει έναν παλιό γρίφο. Φέτος λάτρεψα αυτό τον τόπο - για το καλό γένος των ανθρώπων του και τη συχνά παράφορη φύση του. Ίσως και κόλλησα. Θα δείξει.
Γύρισα ευχαριστημένος στην Αθήνα, αλλά οι φωτιές με έριξαν σε κατάθλιψη. Κυρίως οι πολιτικοί που διαχειρίζονται τις κρίσεις. Τόσο δεύτεροι! Πιθανόν, μάλιστα, τις μέρες που διαβάζετε αυτό το φύλλο να έχει σκάσει η «είδηση» που σέρνεται μέρες τώρα στη βρόμικη πόλη: πρόωρες εκλογές.
Αρχίζει έτσι το Ινδιάνικο Καλοκαίρι...
σχόλια