Σάββατο 20/02
Η ιδέα για να κάνουμε βόλτα στο κέντρο σήμερα δεν ήταν και η καλύτερη. Είναι κάποιες μέρες που η Αθήνα φαίνεται πολύ άσχημη. Ξαφνικά όλα όσα της συγχωρούσες τον προηγούμενο καιρό τώρα μαζεύονται και σε κάνουν να μην αντέχεις τους δρόμους της ούτε λεπτό. Το σύννεφο σκόνης που μαζεύτηκε πάνω από τα κεφάλια μας τα κάνει όλα ακόμα χειρότερα. Σαν κυνηγημένοι επιστρέφουμε σπίτι. Στην κουζίνα τα πράγματα είναι καλύτερα. Αδειάζω τα ψώνια από τις σακούλες, στολίζω τα φρούτα. Αμέσως αλλάζει το φως της κατά τα άλλα σκοτεινής κουζίνας μου. Ανοίγω τα ντουλάπια. Αλεύρι, κρόκοι αυγών, λίγο ελαιόλαδο, λίγο αλάτι και ένα μεγάλο κεραμικό μπoλ. Τα συστατικά για φρέσκια πάστα. Ραβιόλι, γεμισμένα με τριμμένο τυρί και δυόσμο. Είναι πιο απλό απ' όσο ακούγεται. Ανοίγω μια τρύπα στη μέση του αλευρένιου λόφου και εκεί βάζω τους κρόκους και το λάδι. Με τη βοήθεια ενός πιρουνιού αναμειγνύω το υγρό με το αλεύρι. Σιγά σιγά χρειάζομαι τη βοήθεια των δαχτύλων μου. Απαλά, μες την ησυχία της κουζίνας, ο αλευρένιος λόφος μετατρέπεται σε μια μαλακή υποκίτρινη ζύμη που όσο τη ζυμώνεις τόσο πιο μεταξένια γίνεται. Την αφήνω να ξεκουραστεί για μισή ώρα, σκεπασμένη στο μπολ. Ετοιμάζω τη γέμιση. Ξερό, σχετικά αλμυρό χαλούμι τριμμένο, δυόσμος, αυγό και φρέσκο πιπέρι. Βιδώνω τη μηχανή που ανοίγει φύλο για πάστα στον πάγκο και αρχίζω να περνώ τη ζύμη από τους κυλίνδρους. Περνάω μία, διπλώνω τα δύο άκρα προς τη μέση και ξαναπερνάω, μικραίνοντας σιγά σιγά την απόσταση των κυλίνδρων. Η διαδικασία του ζυμώματος είναι πάντα μια λυτρωτική πράξη. Όταν φτιάχνω φρέσκια πάστα αυτή η διαδικασία γίνεται ακόμα πιο ιερή. Ησυχία στην κουζίνα, ακούγεται μόνο ο ήχος της παλάμης που απλώνει το αλεύρι στον πάγκο. Η ζύμη γίνεται ένα μεταξένιο, διαφανές, σχεδόν μακρόστενο φύλλο. Την απλώνω στον αλευρωμένο πάγκο και απλώνω πάνω της μπαλάκια γέμισης. Επαναλαμβάνω με την υπόλοιπη ζύμη μέχρι να έχω ένα πανομοιότυπο φύλλο με το οποίο καλύπτω τα μπαλάκια της ζύμης. Με τα δάχτυλα, πρώτα σφραγίζω τα δυο φύλλα ζύμης γύρω από τη γέμιση και μετά κόβω με το ειδικό εργαλείο. Βράζω για πέντε λεπτά σε ζωμό από κοτόπουλο, σουρώνω και σερβίρω με τριμμένο τυρί και ξερό δυόσμο. Μου θυμίζει πολλά αυτό το φαγητό, χειμερινά μεσημέρια της παιδικής ηλικίας κυρίως, να μετράμε πόσα ραβιόλια βάζει ο καθένας στο πιάτο του, να κλέβω από της αδερφής μου· πάντα ήμουν λαίμαργος.
Κυριακή 21/02
Ο αέρας του σημερινού πρωινού έδιωξε όλη τη σκόνη και έξω η ατμόσφαιρα είναι κρυστάλλινη, ο ήλιος τα χρωματίζει όλα μοναδικά και ακόμα και τα ελάχιστα σύννεφα στον ουρανό μοιάζουν σαν να είναι οι τελευταίες πινελιές σε ένα πίνακα. Σαν αυτούς που ζωγραφίζει αυτός ο τύπος με την κατσαρή αφάνα στην EΤ 3. Λίγες τηλεοπτικές εκπομπές μπορούν να σε ανακουφίσουν και να σου κάψουν τον εγκέφαλο συγχρόνως, όπως αυτό το συγκλονιστικό μάθημα ζωγραφικής που από τους καμβάδες του συμπαθέστατου κατσαρομάλλη ξεπηδούν χιονισμένα τοπία, γιγαντιαίες πανσέληνοι με αγριόπαπιες που ταξιδεύουν στο νοτιά, λίμνες, ποτάμια, δάση φωτισμένα με φλούο λαδομπογιά και ξύλινες καλύβες που από την καμινάδα τους αναβλύζει ο καπνός από τα ξύλα που καίνε στο τζάκι του ξυλοκόπου. Είναι ωραία εδώ έξω στο μπαλκόνι, καθαρίζω τα κάγκελα από το χθεσινό σύννεφο σκόνης, προσθέτω χώμα στις γλάστρες. Άντε, αφού δεν έχουμε χειμώνα ας έρθει το καλοκαίρι να τελειώνουμε. Νάνσυ, κλείσε ραντεβού στο διαιτολόγο, έχουμε δουλειές... Σας φιλώ!
σχόλια