Άχαρη Κυριακή

Κυριακή μεσημέρι, σεταβέρνα στη Βούλα

Καθόμαστε δίπλα στηνατραξιόν του μαγαζιού: ένα μεγάλοενυδρείο που πιάνει όλο τον τοίχο. Δέκαπαιδάκια έχουν πάθει παράκρουση «με ταψαράκια» - χοροπηδάνε και ουρλιάζουνκαι τα δέκα μαζί. Ένα κοριτσάκι με ένακόκκινο κοτλέ παντελονάκι έχει κολλήσειτη μούρη του στο τζάμι, κοιτάει ένατερατόμορφο γκρίζο ψάρι που κοιμάταικολλημένο κάτω από ένα βραχάκι, χτυπάεικαι με τα δυο της χέρια το γυαλί καιφωνάζει κλαίγοντας «Ξύπνα ψαλάκι,ξύπνα». Έτσι είναι τα κυριακάτικαμεσημέρια στις ταβέρνες: τα παιδάκιααμολιούνται λεύτερα να σου ρίξουν μικρέςγρoθιές στο στομάχι καινα τιτιβίσουν μέσα στα αυτιά σου, ενώ ομπαμπάς τους καθαρίζει τις ίνες από τομοσχαράκι που του έχουν κολλήσει σταδόντια με μια οδοντογλυφίδα και η μαμάτους ανάβει τσιγάρο και κοιτάει αφηρημέναέξω από το παράθυρο. Τα απόγευμα τηςΚυριακής είναι πάντα η πιο άχαρη ώρατης εβδομάδας.

Τρίτη, 14.30, Σύνταγμα

Οι απεργοί τουκλωστοϋφαντουργείου «Λαναρά» έχουνκλείσει το Σύνταγμα από χτες το βράδυ.Έχουν στήσει διάσπαρτα αντίσκηνα στοοδόστρωμα μπροστά στο υπουργείοΟικονομίας, κάθονται πάνω σε πλαστικάμπλε καφάσια και, πού και πού, σφυράνεόλοι μαζί ρυθμικά τις κόρνες τους πλάισε κάτι αδέσποτα που πότε κοιμούνταιπότε ξύνονται μπροστά από τους πράσινουςκάδους της ανακύκλωσης. Λίγο πιο κάτωένα πράσινο τζιπ με μεγάλα μεγάφωναπαίζει βαριά λαϊκά «Έρχονταιχρόνια δύσκολα, γεμάτα καταιγίδες κιεμείς του κόσμου θύματα, μ' ατέλειωταπροβλήματα και λιγοστές ελπίδες»τραγουδάει ο Καζαντζίδης (ήταν και τοτελευταίο τραγούδι που είπε πρινπεθάνει). Ανάμεσα στα μονίμως σπασμέναπλακάκια μπροστά από το υπουργείο έχουνπετάξει κουβαρίστρες σε πολλά χρώματα,ενώ στη στοά έχουν αράξει κάτι αστυνομικοίπου κοιτούν με καρτερικό βλέμμα τατεκταινόμενα. Σκέφτομαι ότι δεν ξέρωτι είναι χειρότερο: το ότι πενήντααπελπισμένοι άνθρωποι διαδηλώνουνκαθισμένοι σε πλαστικά καφάσια με φόντοτα αντίσκηνα για να μη χάσουν τη δουλειάτους ή ότι, εξαιτίας αυτών των πενήνταανθρώπων, έχει παραλύσει εδώ και 24 ώρεςτο κέντρο της Αθήνας;