Bang bang

Παρασκευή βράδυ, 2.30 π.μ., στριφογυρνώντας στον καναπέ

Με τη Δ. αποφασίσαμε στην τρίτη δημοτικού πως μια μέρα θα γίνουμε κουμπάρες. Δεν ξέρω πώς μας ήρθε αυτή η ιδέα - ούτε μιλούσαμε ποτέ για γάμους, ούτε κολλούσαμε φωτογραφίες με μωράκια στα τετράδιά μας. Μάλλον νομίζαμε πως κουμπάρες είναι αυτό το παιχνίδι που κάθονται τα κοριτσάκια γύρω γύρω και κάνουν ότι πίνουν τσάι. Κανείς δεν περίμενε πως δεκαοχτώ χρόνια μετά θα κρατούσαμε την υπόσχεσή μας και θα γινόμουν όντως κουμπάρα στο γάμο της. Στην πέμπτη δημοτικού έπρεπε να διαλέξουμε μια δεύτερη ξένη γλώσσα. Εγώ διάλεξα γαλλικά («είναι τόσο όμορφη γλώσσα») κι εκείνη γερμανικά («είναι η γλώσσα του μέλλοντος»). Τώρα που παντρεύεται Γάλλο λέω στους πάντες αυτή την ιστορία και καταλήγω πάντα με το ίδιο επιμύθιο: «Αλλά, τελικά, τα Γαλλικά είναι η γλώσσα του μέλλοντος, ε, Δ. μου; Ε;»και μετά γελάω σαν υπερήφανος παππούς. Τα σκέφτομαι όλα αυτά απόψε, μες στην υπερένταση, ένα μείγμα χαράς και αγωνίας, λες και παντρεύομαι εγώ αύριο. Συχνά πυκνά με λούζει κρύος ιδρώτας όταν σκέφτομαι ότι μπορεί να μπλέξω τα στέφανα, όπως ένας Άγγλος φίλος που ήταν κουμπάρος σε ένα γάμο πέρσι και μπουρδουκλώθηκαν τα στέφανα στο χέρι του σαν μπρασελέ. «Έτσι όπως τα 'χει κάνει μάλλον έχει παντρευτεί ο ίδιος το γαμπρό και δεν το ξέρει» σχολίασε σαρδόνια η διπλανή μου.

Σάββατο, 7.30 μ.μ., μισή ώρα πριν το γάμο, Άγιος Νικόλαος Ρηγίλλης

Το να είσαι κουμπάρα τελικά σημαίνει ότι όλοι σου κάνουν ερωτήσεις τύπου: «Πού να στέκομαι;» (ο γαμπρός), «πού είναι τα παρανυφάκια να φορέσουν τα στεφανάκια τους;» (ο κύριος από το ανθοπωλείο), «πού είναι ο δίσκος;» (ο παπάς). «Να φύγουνε τα λεωφορεία ή να μείνουν;» (άγνωστος φίλος του γαμπρού).

Σαββατο, 8.30 μ.μ., στο χορό του Ησαΐα

Μου φαίνεται ότι το ζευγάρι τρέχει. Θέλω να φωνάξω στη νύφη «Στάσου! Μύγδαλα!», αλλά δεν προλαβαίνω. Προσπαθώ απεγνωσμένα να μη γλιστρήσω. Φοράω δωδεκάποντα τακούνια και το μαρμάρινο πάτωμα έχει ήδη γεμίσει ρύζι, ο δε σαστισμένος Γάλλος κουμπάρος, μην ξέροντας τι να κάνει, έχει αρπάξει το πέπλο της νύφης σαν κυρία επί των τιμών και τρέχει κι αυτός να προλάβει κάτω από ένα βομβαρδισμό ρυζιού τη νύφη και το γαμπρό. Μέχρι τώρα αποφεύγω συστηματικά να κοιτάξω τη Δ. γιατί κάθε φορά που τη βλέπω βουρκώνω.

Κυριακή, 9.00 μ.μ., ξαπλωμένη στο γρασίδι

Έχουμε ξαπλώσει στο γρασίδι όλοι οι παλιοί φίλοι μαζί από τα πέντε σημεία του ορίζοντα. Βραδιάζει σιγά σιγά. Σκέφτομαι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο ωραίο από το να έχεις ανθρώπους στη ζωή σου, των οποίων η ευτυχία να σε κάνει και σένα αυτόματα ευτυχισμένο.