Κωνσταντίνου και Ελένης

Σάββατο, 1.30, σε εφιαλτικόπάρτι στο Παγκράτι

Μέχρι την τελευταίαστιγμή σκεφτόμουνα «Να πάω; Να μην πάω;Να πάω; Να μην πάω;». Ήρθα χάρη στην Κ.,που επέμενε να έρθουμε γιατί θα ήτανεδώ ένας τύπος που της άρεσε. Με το πουανοίγει η πόρτα αντιλαμβάνομαι τομοιραίο μου λάθος - είναι ένα πάρτιαποτυχία με ανοιχτά φώτα. Ζήτημα είναιαν είμαστε 15 άτομα, οπότε είναι καιαδύνατο να ξεφύγεις, κι έτσι καθόμαστεκαι οι 15 γύρω γύρω, σαν κυρίες σε τσάιφιλανθρωπικού συλλόγου («τι ωραία πουτη φτιάχνετε την τούρτα με τα αμύγδαλακ. Μαρία μου»): ένα θλιβερό κουτίτυροπιτάκια χάσκει στη μέση του ξύλινουτραπεζιού. Η κοπέλα στα αριστερά μουκάνει συνέχεια ερωτήσεις σε αγχώδητόνο. «Πόσα λεφτά πληρώνεσαι;» (ποτέ μουδεν κατάλαβα σε ποιο παράλληλο πλανήτηείναι ευγενικό να ρωτάς πόσα λεφτάπληρώνεται ένας άνθρωπος που γνώρισεςπριν από τρία λεπτά). Αποφεύγω τηνερώτηση. Συνεχίζει ακάθεκτη: «Και ποιοςσε πληρώνει;». Θέλω να της πω ότι είναιηλίθια, αλλά κρατιέμαι. Παρακολουθώ τηνκουβέντα στην άλλη πλευρά του τραπεζιού:«Και τι κάνεις Μαρία;» ρωτάει η Κ. μιακοπέλα με κατσαρά μαλλιά, που παίζει μεένα πλαστικό ποτηράκι. «Είμαι καλλιτέχνης»(όχι μουσικός, χορεύτρια, ηθοποιός, αλλάκαλλιτέχνης). Περιγράφει το χοροθέατροπου ανέβασε με το διπλανό της (τίτλοςΜy soul yoursoul his soul)σε μια πειραματική σκηνή στην Κυψέλη.«Βασικά» (ρούφηγμα στριφτού τσιγάρου)«θέλαμε να κάνουμε ένα σχόλιο πάνω στησύγχρονη pop κουλτούρα,μια αποδόμηση αν θες». Ναι, προσθέτεικι ο τύπος που κάθεται δίπλα, «χαστουκίζαμεο ένας τον άλλον και μετά χορεύαμεγυμνοί. Ήταν διονυσιακό».

Σάββατο, 2.30, ακόμα στοεφιαλτικό πάρτι στο Παγκράτι

Συχνά πυκνά σφυρίζωμέσα από τα δόντια μου στην Κ. «Να φύγωτώρα;». «Μη με αφήνεις μόνη» μου λέεικαι πιάνει κουβέντα πάλι με τον τύποπου της αρέσει. Επιτέλους, αντιλαμβάνομαιτι μου θυμίζουν τα άτομα γύρω από τοτραπέζι: το στερεότυπο του κουλτουριάρηπου διακωμωδούσαν τα ελληνικά σίριαλτης δεκαετίας του '90, όπως το «Κωνσταντίνουκαι Ελένης»: o κουλτουριάρηςφοράει μπερέ και φουλάρι, κοιτάει τοάπειρο, καπνίζει στριφτά τσιγάρα καικάνει πικρόχολα σχόλια για όλους τουςάλλους ηθοποιούς/σκηνοθέτες/χορευτές.Έχω μπροστά μου τα απόλυτα ποστ-ταγάρια.Ειλικρινά έχω βαρεθεί να ακούω γιαχοροθέατρα που πραγματεύονται «τηνατομική ταυτότητα μέσα στο πλήθος», γιακαινοτόμες εκθέσεις τέχνης που «κάνουνένα σχόλιο πάνω στην popκουλτούρα» με τρεις γκαζοντενεκέδεςκαι δυο κουτιά σπρέι και για ερμηνείεςπου αποτελούν «σπαρακτικές καταθέσειςψυχής». Παίρνω ως δεδομένο ότι όλοι μαςέχουμε κόμπλεξ, αλλά και πάλι αναρωτιέμαι:«Δεν γελάνε ποτέ με τον εαυτό τους αυτοίοι άνθρωποι;».