Δευτέραβράδυ, Αεροδρόμιο Ελευθέριος Βενιζέλος
Στις12 το βράδυ οι αίθουσες αναχωρήσεων είναισχεδόν άδειες - όλα είναι ήσυχα, το γκρίζομάρμαρο φεγγίζει κάτω από τα πόδια μου.Κάθομαι σε μια μπλε πλαστική καρέκλα.Είναι αργά. Οι μόνες πτήσεις που φεύγουντέτοια ώρα πάνε σε πόλεις της ΜέσηςΑνατολής: Λίβανο, Κάιρο, Τελ Αβίβ. Μαυροντυμένοι άντρες που καπνίζουνκαθισμένοι σε γκρουπ στις γωνίες καικοιτούν μια ο ένας τον άλλον, μια τοδιάδρομο - μια τζούρα πριν γυρίσουν σεπόλεις εκκωφαντικές και τσιμεντένιες,με μυρωδιές από κάρδαμο και καμένασκουπίδια. Το κανονικό πρόγραμμααναχωρήσεων θ' αρχίσει πάλι στις 4 τοπρωί περίπου - Λονδίνο, Μόναχο, Μυτιλήνη,Χανιά, Θεσσαλονίκη. Κοιτάω αφηρημένηδυο τρία μαγαζιά που είναι ακόμα ανοιχτά,ενώ απ' τα μεγάφωνα ακούγεται η MariahCarey που τραγουδάει το«Silent Night»με τσιρίδες μεγαλομπεμπέκας, και μετάη Celine Dionπου σκοτώνει το «FelizNavidad» με χαρούμενεςπαροτρύνσεις προς το λοβοτομημένο κοινότης («come on,one more time»παλαμάκι!). Μπορώ να τη φανταστώ να τοτραγουδάει στο Caesar'sPalace, ενώ από πίσω χορεύτριεςπουλέν του Βερχόφεν από το Showgirls θα στροβιλίζονταιφορώντας τα γαλάζια κολλητά φορμάκιατους ανάμεσα σε φλεγόμενα χριστουγεννιάτικαδέντρα. Κοντεύει να με πάρει ο ύπνος -σηκώνομαι και πάω ν' αγοράσω τσίχλες.Φτάνω μισοκοιμισμένη στο ταμείο με τιςDentyne στα χέρια. «1,50»μου λέει ο τύπος πίσω από το ταμείο.Κοιτάω γύρω μου - το φτηνότερο κουτί μετσίχλες κάνει 1,20. Συνήθως δεν λέω τίποτα,αλλά τώρα μου τη βαράει. «Συγνώμη,αλλά γιατί κάνουν 1,50; Σε όλα τα περίπτερατης Αθήνας αυτήν τη στιγμή στοιχίζουν80 λεπτά». Ο τύπος με κοιτάει έκπληκτος- σαν να του έχω μόλις πει πως είμαι ηχαμένη δίδυμη αδερφή του από τη Ζιμπάμπουε.«Εδώ είναι αεροδρόμιο», μου λέει,«είναι λίγο αλλιώς». «Ξέρω πωςδεν καθορίζετε εσείς τις τιμές»,απαντάω σαν μικρομέγαλο, «αλλά ηδιπλάσια τιμή δεν είναι λίγο αλλιώς -είναι πολύ αλλιώς». Μετά σκέφτομαιπως το θέμα δεν είναι τα εβδομήντα λεπτάπαραπάνω για τις τσίχλες. Είναι πως στηνΑθήνα, παρά την εθνική μας ζοχάδα, δενπαραπονιόμαστε σχεδόν ποτέ. Δεν κάνεινα παραπονεθούμε για το κακό service,τις ακριβές τιμές ή τη δυσαναλογίαποιότητας-τιμής, μη και μας πούνε βλάχουςκαι καρμίρηδες - λες και ζούμε ακόμαστην εποχή που οι άνθρωποι καίγανε ταπεντοχίλιαρα στα μπουζούκια. Μετράω:20 ευρώ για να μπεις στην υποτιθέμενακοινόχρηστη πλαζ (σκάσε και κολύμπα), 9ευρώ για μια μερίδα takeaway με σκέτο ρύζι, 5 ευρώ οκαφές, 10-15 ευρώ για να πιεις ένα λασπιασμένοκοκτέιλ αμφιβόλου ποιότητας (δείγμαπρόσφατου διαλόγου σε «καλό» μπαρ:«Θα μπορούσα να πληρώσω;», «Ναι,13 ευρώ», «Όχι, όχι ένα κρασί ήπια»,«Ναι, 13 ευρώ»). Εντάξει, δεν είναιόλα τόσο ακριβά (μπλα μπλα μπλα) /διαλέγουμε πού βγαίνουμε (μπλα, μπλα,μπλα) / πάντα υπάρχουν εναλλακτικές(μπλα, μπλα, μπλου). Και ποιος θέλει ναζήσει τη ζωή του γκρινιάζοντας; Αλλάτελικά μία είναι η ερώτηση: Ποιος είναιο ηλίθιος; Αυτός που σου χρεώνει ό,τιτου 'ρθει στο κεφάλι ή εσύ που ταπληρώνεις χωρίς να λες τίποτα;
σχόλια