Κορίτσι στην πόλη

Πέμπτη 10.00 π.μ. (ηαναζήτηση για σπίτι συνεχίζεται)

«Παγκράτι, Οδός Χ, διαμέρισμα 56 τ.μ., άριστη κατάσταση, φωτεινό, προσόψεως, πλησίον μετρό, τηλ...»
Συναντάω τον ιδιοκτήτη στην οδό Ευτυχίδου. Θυμίζει καλόκαρδογίγαντα: Είναι ένας από αυτούς τους άντρες που φορούν κολλητά παντελόνια καιβάζουν τη ζώνη τους πάνω από τον αφαλό. Όταν ξεκλειδώνει την πόρτα τουδιαμερίσματος αντικρίζω ένα σπίτι-σιδηρόδρομο. Το χολ (τι υπέροχη έκπληξη! Είναικαι σαλόνι!) με τη θέα στα παπούτσια των περαστικών οδηγεί σε έναν μακρόστενο, σκοτεινόδιάδρομο. Δεξιά κι αριστερά ξεπροβάλλουν μικρά δωματιάκια με κιλίμια, βούβαλουςκαι γύψινες φιγούρες του αμερικανικού εμφυλίου πολέμου. Μέχρι και στο μπάνιοέχει στρατιώτες. Το μετρό βρίσκεται κοντά, περίπου τόσο κοντά όσο και η Λιβαδειά.Κι όλα αυτά μόνο για 500 ευρώ, όπως με ενημερώνει (ανέφερα ότι δίνεταιεπιπλωμένο;). Πρόκειται αναμφισβήτητα για μια μεγάλη ευκαιρία, ειδικά ανενδιαφέρεται κανείς να εμπλουτίσει την συλλογή του από γύψινες φιγούρες τουΑμερικανικού Εμφυλίου.

Πέμπτη 10:35 μ.μ.

«Παγκράτι, διαμέρισμα46 τ.μ., 4^ος όροφος, κεντρική θέρμανση, προσόψεως, θέα Άλσος, 430ευρώ, τηλ...»
Κοντοστέκομαι έξω από την γκρίζα πολυκατοικία, ελπίζω ναεμφανιστεί κάποιος: H ιδιοκτήτρια στο τηλέφωνο έμοιαζε να έχει Aλτσχάιμερ (μέσα σε 5 λεπτάμε ρώτησε το όνομά μου 3 φορές). Ευτυχώς από τη γωνία εμφανίζεται ο αδερφός της:Αποφεύγω να τον κοιτάξω στα μάτια, έχει βλέμμα τρελού και απαντά στις ερωτήσειςμου μονολεκτικά. Το διαμέρισμα δεν φαίνεται κακό, μέχρι που μπαίνω στο μπάνιο: ανάμεσαστους τιρκουάζ ελεκτρίκ τοίχους ξεχωρίζει το παράθυρο του μπάνιου στερεωμένο μεχρωματιστή γάζα χειρουργείου. Τα πράγματα χειροτερεύουν όταν μπαίνω στηνκουζίνα. Εδώ συναντάει κανείς τον πρώτο φωταγωγό-Αλκατράζ: Υπάρχει μια πόρταπου οδηγεί στο φωταγωγό κλεισμένη με 13 (τους μέτρησα) σύρτες. Από πίσω έχειάλλη μια πόρτα ασφαλείας (υποθέτω πως ο φωταγωγός κρύβει το θησαυρό τουκυρ-Ηλία, ή ένα σεντούκι με τις χρυσές λίρες για την προίκα της ψυχοκόρης Τούλας).Βγαίνω στο μικροσκοπικό μπαλκόνι με τα σπασμένα κάγκελα. Αν γείρω και στρίψωπολύ το σώμα μου, βλέπω το Άλσος.

Πέμπτη 11:30 μ.μ, Κουκάκι

Ο ηλικιωμένος ιδιοκτήτης με οδηγεί στα έγκατα μιαςπολυκατοικίας που μυρίζει φασολάκια με σκόρδο. Ανοίγει την πόρτα και μου δείχνειτο ανήλιαγο μπουντρούμι του όλο περηφάνια. Ο νεροχύτης είναι γεμάτος με υπολείμματαφαγητών, το πάτωμα της κουζίνας γεμάτο πουρί. «Θα το βάψετε, φαντάζομαι». «Έλαμωρέ, σιγά μην το βάψω, μπαίνουν βγαίνουν οι ενοικιαστές, αυτήν τη δουλειά θακάνω;» μου λέει ο ηλικιωμένος κύριος, ενώ καθαρίζει το αυτί του με το μικρό τουδάχτυλο το οποίο στολίζει ένα χρυσό δαχτυλίδι. «Μάλιστα. Μήπως να το καθαρίζατετουλάχιστον;». «Έλα μωρέ, για έναν ύπνο το θέλεις».

Πέμπτη 12:00,περπατώντας στo Koυκάκι σε κατάσταση απελπισίας

«Εργαζόμενη, 27 ετών, αξιόπιστη, ήσυχη, καλόψυχη, χωρίςκατοικίδια (όχι σαν τον Μ.Hulotκαι την αποικία του από θορυβώδεις χελώνες), αναζητεί σπίτι στο κέντρο (περιοχήΧίλτον/Παγκράτι/ Μετς/Φιλοπάππου/ Πλατεία Μαβίλη), κατά προτίμηση διαμπερές καισε καλή κατάσταση, από 45 έως 60 τετραγωνικά. Μεσίτες αποκλείονται. Επικοινωνήστεστο [email protected]».