«Μα, είσαι αφελής;». Ήταν τουλάχιστον η δεύτερη φορά μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα που εισέπραξα αυτή την αντίδραση από φίλο με τον οποίο συζητάγαμε πολιτικά. «Ναι, είμαι αφελής» του απάντησα. «Ή, τέλος πάντων, προσπαθώ ακόμα να προσποιούμαι πως είμαι».
Πεισματικά εξακολουθώ να πιστεύω σε έναν ανθρωπισμό. Ιδεατό; Ουτοπικό τελικά; Πάντως, σ' έναν ορισμό της πολιτικής ως εκείνης της τέχνης ή της τεχνικής ή της επιστήμης που στοχεύει στην εξεύρεση άμεσων λύσεων. Αφήνω τον νομικό ορισμό («πολιτική είναι η συντονισμένη δράση ατόμων ή κοινωνικών ομάδων υπέρ της επίτευξης στόχων που αφορούν το κοινωνικό σύνολο»). Αφήνω τον Αριστοτέλη. Και –τεχνηέντως– τον Μακιαβέλι. Κλείνω μάτια κι αυτιά ερμητικά στους νέους ορισμούς που έχουν κατατεθεί από τον 20ό αιώνα κι εφεξής, συνδέοντας την πολιτική με το πολιτικό μάρκετινγκ και τις τεχνικές πειθούς. Κι αναρωτιέμαι πόσο έχει απομακρυνθεί η πολιτική γενικώς από τη «γονιδιακή» της αποστολή της εκπροσώπησης του πολίτη και της εξεύρεσης λύσεων, εφόσον στο σύνολό της αποδεικνύεται ανίκανη, ενώπιον μιας μεγάλης κρίσης, να κινητοποιηθεί άμεσα, να συντονιστεί και να βρει λύση.
Φυσικά, αναφέρομαι στο θέμα των προσφύγων που παρέμειναν σε απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης τις ημέρες του χιονιά και της τόσης κακοκαιρίας. Δεν έπαψα να αναρωτιέμαι («μα, είσαι αφελής;») γιατί ήταν τόσο φοβερά δύσκολο να κινητοποιηθεί ένας μηχανισμός εντός και εκτός Ελλάδας, ώστε να ανακουφιστούν οι άνθρωποι. Να βεβαιωθούμε ότι θα επιβιώσουν από την επιθετικότητα του καιρού. Κι όταν αυτό που είναι η απόλυτη, αδιαπραγμάτευτη και λογική(;) προτεραιότητα θα έχει επιτευχθεί, ε, τότε πια ας τσακωθούν όλοι με όλους κι ας ακολουθήσουν την άλλη, τη συνήθη μέθοδο άσκησης πολιτικής: λέω μισές αλήθειες, κρύβω τις άλλες μισές κάτω απ' το χαλί, αποποιούμαι πάσα ευθύνη, ασκώ πολιτικό μάρκετινγκ... Τότε, ας ακολουθήσουν και οι απολύτως απαραίτητες έρευνες για το πόσα ακριβώς λεφτά δόθηκαν υπέρ της ανακούφισης του προσφυγικού ζητήματος, ποιοι τα πήραν, τι τα έκαναν και γιατί ήταν τόσο ανέτοιμοι όλοι όταν σάρωσε η από καιρό προαναγγελθείσα κακοκαιρία.
Θα ευχόμουν η ΝΔ και τα άλλα κόμματα πρώτα να βοηθούσαν και ύστερα να βγάλουν φτηνές αντιπολιτευτικές κορόνες για ένα θέμα που ξέρουν ότι είναι τόσο πολύπλοκο, ώστε συχνά υπερβαίνει τις οικονομικές, διαπραγματευτικές, ψυχικές και αριθμητικές αντοχές μιας χώρας που ζει, πολλά χρόνια τώρα, σιωπηρά, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης.
«Μα, είσαι αφελής;». Να το, πάλι. Όχι και τόσο πολύ. Δεν παραγνωρίζω τον εξαιρετικά κρίσιμο, λεπτό και οξύ χαρακτήρα ενός ζητήματος στο οποίο εμπλέκονται τα πιο «θανατηφόρα» συστατικά: συμφέροντα εξωτερικής πολιτικής και διπλωματικοί άσοι άσκησης πιέσεων, τεράστια οικονομικά συμφέροντα, ιδεολογικές εμμονές, θρησκευτικός φανατισμός και παιχνίδια εξουσίας. Δεν αγνοώ μια πραγματικότητα που λέει ότι η κορύφωση του προσφυγικού εξελίχθηκε σε λαμπρό πεδίο ανάπτυξης μιας θαυμάσιας «επιχείρησης» που έστησαν άμεσα ορισμένοι λιγότερο ή περισσότερο ισχυροί, υπερκοστολογώντας από μπουκαλάκια με νερό και είδη πρώτης ανάγκης μέχρι κάθε είδους εκδηλώσεις ανακούφισης, πουλώντας αλληλεγγύη ή, αντίθετα, τρόμο και φανατισμό, για να εισπράξουν χρήματα, εξουσία και δυνατότητα χειραγώγησης. Δεν παραβλέπω το γεγονός ότι σε μια εποχή τόσο θολή σε παγκόσμια κλίμακα, αστραπιαία μεταβαλλόμενη και εντελώς απρόβλεπτη, κάθε κίνηση απαιτεί σύνεση και προσοχή.
Ωστόσο, ναι, είμαι αφελής. Και θα θεωρούσα προτεραιότητα τον αυτονόητο ανθρωπισμό που λέει ότι δεν μπορείς να αφήνεις σε σκηνές τσακισμένες από το χιόνι και σε θερμοκρασίες υπό το μηδέν ανθρώπους. Και θα ευχόμουν ο υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής να μη διαβεβαίωνε ότι ολοκληρώθηκαν επιτυχώς οι διαδικασίες για το «ξεχειμώνιασμα» των προσφύγων και την ίδια στιγμή να τον γελοιοποιούν και να τον διαψεύδουν οι («απαγορευμένες» κατόπιν) εικόνες από τα Κέντρα Υποδοχής. Θα ευχόμουν να έχει προετοιμαστεί όσο του το επιτρέπει ο αυξανόμενος αριθμός των προσφύγων και ύστερα να καταφύγει σε κάθε δυνατή λύση: ακόμα και επίταξη χώρων για λίγα 24ωρα, χρησιμοποίηση ενδεχομένως φαντάρων για να βοηθήσουν σε καταλύματα, συσσίτια κ.λπ. Και, γιατί όχι; Έκκληση προς πάσα κατεύθυνση για την προσφορά άμεσης βοήθειας. Θα ευχόμουν, επίσης, ο υπεύθυνος Συντονιστικού για το Προσφυγικό, Γιώργος Κυρίτσης, να μην επιχειρηματολογούσε στο και πέντε ότι «έγιναν προσπάθειες από την κυβέρνηση να μετακινηθούν οι πρόσφυγες σε ξενοδοχεία και κλειστούς χώρους, αλλά δεν ευοδώθηκαν γιατί υπήρξαν τοπικές αντιδράσεις». Οι ΜΚΟ να μην τσακώνονταν μεταξύ τους για το ποια έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη και πώς ανταποκρίθηκε. Η Ε.Ε. να έσπευδε πρώτα να παράσχει οικονομική και τεχνική στήριξη και ύστερα να καταχερίσει τις ελληνικές Αρχές για την ολιγωρία τους, κάνοντας ότι αγνοεί το γεγονός πως μια τσακισμένη χώρα καλείται να διαχειριστεί κατά ένα μεγάλο ποσοστό ένα πρόβλημα διεθνούς βεληνεκούς, την ίδια στιγμή που η Τουρκία π.χ. το χρησιμοποιεί κατά διπλωματική βούληση και η υπόλοιπη Ευρώπη κατά το πολιτικό συμφέρον της, χωρίς ούτε η μία ούτε η άλλη να αντιμετωπίζουν προσώρας σοβαρές ποινές. Τι άλλο θα ευχόμουν; Η ΝΔ, διά του κυρίου Βαρβιτσιώτη, και τα άλλα κόμματα πρώτα να βοηθούσαν και ύστερα να βγάλουν φτηνές αντιπολιτευτικές κορόνες για ένα θέμα που ξέρουν ότι είναι τόσο πολύπλοκο, ώστε συχνά υπερβαίνει τις οικονομικές, διαπραγματευτικές, ψυχικές και αριθμητικές αντοχές μιας χώρας που ζει, πολλά χρόνια τώρα, σιωπηρά, σε συνθήκες ανθρωπιστικής κρίσης. Αλλά, ναι, είμαι κι εγώ, όπως και άλλοι, τόσο αφελής, που εξακολουθώ να θεωρώ σημαντικότερο παράγοντα την ανθρώπινη ύπαρξη από την πολιτική επιβίωση και προτεραιότητα τη λύση και όχι τον καβγά σε μικροπολιτική ή και XL κλίμακα...
σχόλια