Θυμάμαι ακόμα το διστακτικό, κάπως ντροπαλό e-mail στον Στάθη Τσαγκαρουσιάνο /
μέσω καλών φίλων είχα μάθει τα σχέδιά του για ένα αθηναϊκό free press /
κι εγώ, που τον ξεκοκάλιζα στη στήλη του στη σαββατιάτικη «Ελευθεροτυπία» και κυρίως στο «01», φανταζόμουνα για το νέο του εγχείρημα ένα αθηναϊκό ημερολόγιο με άτακτες σημειώσεις ενός flâneur που (για να ξεκουράζεται) περπατά στo κέντρο, ανακαλύπτει νέα μέρη, θυμάται κτίρια και δρόμους που αγαπά, ψάχνει «ειδήσεις» πίσω από σκαλωσιές και εργοτάξια, ονειρεύεται καλύτερες ημέρες και μοιράζεται τρυφερές σκέψεις για τη σκληρή πόλη, την πόλη που μας μεγάλωσε και μας έκανε αυτό που γίναμε /
ο Στάθης απάντησε στο e-mail με θέρμη και κυρίως θετικά /
μου ζήτησε να προτείνω δυο-τρεις τίτλους για τη στήλη κι ευτυχώς διάλεξε τον ίδιο που άρεσε και σ' εμένα /
η στήλη γεννήθηκε και βλάστησε την επαύριο του ολυμπιακού «ονείρου» και της βεβαιότητας ότι η Αθήνα είχε μπει ανεπιστρεπτί σε έναν θεαματικό κύκλο μητροπολιτικής ανάπτυξης /
εντελώς ανυποψίαστος για όσα μας περίμεναν στην άλλη γωνία, κατέγραφα τις μικρές και μεγάλες μεταμορφώσεις με την αθωότητα ενός έκπληκτου περιπλανητή που έβλεπε την πόλη του να «αλλάζει πίστα» /
χρέωνα τις επιμέρους απογοητεύσεις και ματαιώσεις (με πρώτη και καλύτερη τη χαρακτηριστική ανικανότητα αξιοποίησης των ολυμπιακών εγκαταστάσεων, που άρχιζαν να ρημάζουν) στη νοοτροπία μας και σίγουρα δεν μπορούσα να φανταστώ ότι σε λίγα μόλις χρόνια θα νοσταλγούσα αυτές τις ανέμελες ημέρες, όταν το πρόβλημά μου ήταν τα μικρά πεζοδρόμια της οδού Κολοκοτρώνη και η βρόμα των δύο ερειπίων στη συμβολή της Σταδίου με την Αμερικής /
το πρώτο, γερό ταρακούνημα ήρθε τον Δεκέμβριο του 2008, στα τρίτα γενέθλια της LiFO, με τα γεγονότα που ακολούθησαν τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου /
μετά ήρθε η κρίση, η απότομη κλιμάκωση της πολιτικής έντασης και το Ίντερνετ /
η έναρξη της διαδικτυακής έκδοσης της LiFO άλλαξε όλο τον τρόπο υποδοχής και επικοινωνίας της στήλης /
το γεγονός ότι είχες ένα τόσο ζωντανό και αδιαμεσολάβητο μέσο επαφής με τους ανθρώπους που διάβαζαν τη στήλη καλλιέργησε ένα πρωτόγνωρο έδαφος αμεσότητας, με τα καλά του και τα κακά του /
ομολογώ ότι μερικές φορές με σόκαρε η λεκτική επιθετικότητα ορισμένων σχολίων, ένα απολύτως αναμενόμενο «τίμημα» για το γεγονός ότι ουδέποτε έμεινα πολιτικά ουδέτερος /
οι συμβουλές φίλων να μετριάσω τα πολιτικά μου σχόλια και να εστιάσω σε θέματα αρχιτεκτονικής και «αστικής ανάπτυξης» δεν έπιασαν τόπο για τον απλούστατο λόγο ότι δεν μπορείς να μιλάς για την πόλη που αγαπάς χωρίς να γίνεσαι υποχρεωτικά και «πολιτικός» /
πολλές φορές απέφευγα να διαβάσω τα σχόλια, χάνοντας πιθανότατα και τις καλές κουβέντες ή τις πιο ψύχραιμες τοποθετήσεις όπου, ούτως ή άλλως, ήταν σχεδόν πάντα η πλειονότητα /
τα υπόλοιπα ακολούθησαν τον δρόμο τους, για να φτάσουμε σε αυτό τον απαράδεκτα ζεστό Νοέμβριο του 2015 που θα θυμόμαστε για όλους τους λάθος λόγους /
οι δρόμοι μου με τη LiFO χωρίζουν υποχρεωτικά και αποκλειστικά με δική μου «υπαιτιότητα»: οι υποχρεώσεις μου στην εφημερίδα όπου εργάζομαι κάνουν δύσκολη τη συνέχεια σ' αυτό το ωραίο ταξίδι που κράτησε δέκα ολόκληρα χρόνια /
μπορεί ο φυσικός δεσμός που καλλιεργεί η περιοδικότητα μιας στήλης ανάμεσα σε δημοσιογράφο και αναγνώστη να χάνεται τώρα, αλλά παραμένει στον αέρα κάτι όχι λιγότερο σημαντικό: παίρνω μαζί μου την αίσθηση (αν όχι τη βεβαιότητα) ότι το μοίρασμα της κοινής αγωνίας για την πόλη που ζεις και αγαπάς όχι μόνο δεν σβήνει αλλά γίνεται σπόρος δημιουργίας με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους και, κυρίως, έχει τη δύναμη να υπερβαίνει εφήμερες διαφωνίες ή αντιπαλότητες /
στο ταξίδι της Αθήνας είμαστε όλοι μαζί /
σε ευχαριστώ, Στάθη, για την ευκαιρία /
σε ευχαριστώ, LiFO, για το ταξίδι.
