Σε δύο ιδιαίτερες - για τη μαχητικότητα και την πολιτική τους διαδρομή οφείλεται η καθιέρωση της Παγκόσμιας Ημέρας της Γυναίκας, παρά τα άσχετα μονοπάτια που πήραν οι εορτασμοί μέσα στα χρόνια.
Από τη μία, η περίπτωση της Αλεξάνδρας Μιχαήλοβνα Κολλοντάϊ, μέλους του Πολιτικού Γραφείου της Κεντρικής Επιτροπής του ρωσικού κομμουνιστικού κόμματος, πρώην μενσεβίκα και – για την οικονομία της ιστορίας – η γυναίκα που επιχειρηματολόγησε στον Λένιν, για την ανάγκη καθιέρωσης της 8ης Μαρτίου, ως Ημέρας της Γυναίκας και επίσημης αργίας, μια λεπτομέρεια που με τα χρόνια ξεχάστηκε. Αυτό μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης.
Από την άλλη, η επιφανής παράγοντας του Γερμανικού και Παγκόσμιου Κομμουνιστικού Κινήματος, Κλάρα Τσέτκιν. Επικεφαλής του κινήματος γυναικών της Γερμανίας, "εργάτρια" των διεθνών σοσιαλιστικών οργανώσεων γυναικών, επικεφαλής της Διεθνούς Γραμματείας Γυναικών της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είναι η γυναίκα που με την πρόταση της στη Β' Διεθνή Συνδιάσκεψη των σοσιαλιστριών γυναικών, στην Κοπεγχάγη το 1910, καθιερώνει την 8η του Μάρτη, ως Παγκόσμια Μέρα της Γυναίκας.
Η 8η του Μάρτη - παρά την ταύτιση της μέσα στα χρόνια με κινήσεις αβροφροσύνης προς το γυναικείο φύλο - γιορτάζεται σε ανάμνηση μιας πρωτοφανούς για τα δεδομένα του 1857 διαμαρτυρίας, που τελικά πνίγηκε στο αίμα, από εργάτριες στα κλωστοϋφαντουργεία της Νέας Υόρκης, (μια διαμαρτυρία που, λόγω της βιομηχανικής έκρηξης, των αδυσώπητων ωραρίων και των νέων σκληρών εργασιακών συνθηκών) επεκτάθηκε σε όλη την Ευρώπη -και την Ανατολική - και τον κόσμο. Τα αιτήματα - απολύτως αυτονόητα, σήμερα - αφορούσαν τις καλύτερες συνθήκες εργασίας, τη βελτίωση της θέσης των γυναικών στον ευρύτερο κοινωνικό ιστό, το δικαίωμα ψήφου.
Η ημέρα, σημαντική παγκοσμίως για την προώθηση της ισότητας, από τον Οργανισμό Ηνωμένων Εθνών θεσμοθετήθηκε - με σημαντική καθυστέρηση και ενώ είχαν ήδη χαθεί τα σοβαρά πολιτικά μηνύματα της - το 1977, ωστόσο, για πρώτη φορά γιορτάστηκε το 1911.
