«Ξυπνώντας το ξημέρωμα της 28ης Σεπτεμβρίου του 1928, ασφαλώς και δεν σχεδίαζα να φέρω επανάσταση στην ιατρική, ανακαλύπτοντας το πρώτο αντιβιοτικό, τον πρώτο φονέα, δηλαδή, βακτηρίων. Τώρα, όμως καταλαβαίνω ότι ακριβώς αυτό έκανα τότε».
Τα λόγια αυτά, τα έγραψε καιρό αργότερα μετά την ανακάλυψη των θαυματουργών ιδιοτήτων της πενικιλίνης, ο Αλεξάντερ Φλέμινγκ, βιολόγος και φαρμακολόγος . Στα χρόνια εκείνα είχε τη φήμη ενός ευφυούς ερευνητή, αλλά μαζί κι απρόσεχτου και ξεχασιάρη και ακατάστατου.
Το πώς έφτασε στη μεγαλύτερη και σωτήρια ανακάλυψη του 20 αιώνα, όμως, το οφείλει ακριβώς σε αυτά τα τρία ελαττώματα του. Συνήθιζε να ξεχνά καλλιέργειες μικροβίων, συνήθιζε να αφήνει το εργαστήριο του ακυβέρνητο από τάξη και συνέπεια και εκείνον τον Σεπτέμβρη επιστρέφοντας από διακοπές, συνειδητοποίησε ότι μερικά δισκία καλλιεργειών μικροβίων είχαν μουχλιάσει. Αποφασίζει να τα πετάξει μέσα σ’ ένα δοχείο με απορρυπαντικό. Λίγο αργότερα, όμως, θέλει να δείξει σε έναν επισκέπτη πάνω σε τι ακριβώς εργαζόταν.
Χρόνια αναζητούσε μία θεραπεία που θα έφτανε εκεί που αδυνατούσαν τα κοινά αντισηπτικά, κάτι που θα έσωζε τους στρατιώτες από τις μολύνσεις των τραυματισμών στο μέτωπο, όμως, οι έρευνες του απορρίπτονταν ως δαπανηρές.
Εκείνη την 28η Σεπτεμβρίου που έψαχνε να ανασύρει μέσα από το απορρυπαντικό όσα δισκία είχαν διασωθεί την προσοχή του τράβηξε μία περιοχή γύρω από τα μουχλιασμένα σημεία. Φαινόταν ελεύθερη από βακτήρια και τότε ο Φλέμινγκ ήταν που αποφάσισε – από απλή περιέργεια, όπως θα εξομολογούνταν χρόνια μετά – να απομονώσει ένα δείγμα, να το ταυτοποιήσει ως τον μύκητα του γένους πενικίλιο και να ανακαλύψει τη βακτηριοκτόνο δράση αυτού που ονόμασε πενικιλίνης.
Παρά το ότι τεκμηρίωσε την επίδραση της πενικιλίνης σχεδόν σε όλα τα «θετικά κατά Γκραμ» παθογόνονα, παρά το ότι έναν χρόνο μετά δημοσίευσε την ανακάλυψή του στο περιοδικό British Journal of Experimental Pathology, ο Φλέμινγκ δεν κατάφερε να κεντρίσει την προσοχή της επιστημονικής κοινότητας και πολύ περισσότερο των αμερικανικών και βρετανικών κυβερνήσεων,
«Εχθρός» της σπουδαίας ανακάλυψης του ήταν ο χρόνος και το χρήμα: ήταν δύσκολο να παραχθεί πενικιλίνη σε μεγάλη ποσότητα και η διαδικασία είχε τεράστιο κόστος.
Το έργο του ολοκληρώθηκε από δύο άλλους επιστήμονες, τον Έρνστ Τσέιν και τον Χάουαρντ Γουόλτερ Φλόρεϊ, όταν αμερικανικές και βρετανικές φαρμακοβιομηχανίες άρχισαν τη μαζική παραγωγή πενικιλίνης, απαραίτητης κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου για την αποτελεσματική αντιμετώπιση των εκτεταμένων τραυμάτων των στρατιωτών.
Μνημειώδης η φράση του επιστήμονα το 1945 που τιμήθηκε, μαζί με τους Τσέιν και Φλόρεϊ, με το Νόμπελ Ιατρικής - «Η φύση τη δημιούργησε (την πενικιλίνη). Εγώ απλώς τη βρήκα» - μνημειωδέστερη η απάντηση του, όταν μετά την ανακάλυψη, τον ρωτούσαν πώς αντιμετωπίζεται αποτελεσματικά το κρύωμα, πιστεύοντας ότι θα πάρουν κάποια περισπούδαστη απάντηση.
«Μια γερή γουλιά ζεστό ουίσκι, λίγο πριν κοιμηθείς. Δεν είναι πολύ επιστημονικό, το ξέρω, αλλά βοηθάει». Αυτό από τον άνθρωπο, που άλλαξε για πάντα την ιατρική και την ποιότητα της ανθρώπινης ζωής, ανοίγοντας δρόμους για την αντιμετώπιση δεκάδων ασθενειών και την παρασκευή αντιβιοτικών ευρέως φάσματος.
Πεθαίνει το 1955, από καρδιακή προσβολή, στο σπίτι του στο Λονδίνο.
σχόλια