Στις 10 Σεπτεμβρίου του 2010 η ηθοποιός Γκιζέλα Ντάλι έφυγε απο τη ζωή στο Ιατρικό Κέντρο της Νάξου, χτυπημένη από καθολικό καρκίνο, τον οποίο αντιμετώπισε σθεναρά για μία δεκαετία σχεδόν. Λίγα χρόνια πιο πίσω, μάθαινα νέα της από την κοινή μας φίλη, την τραγουδίστρια και τραγουδοποιό Δέσποινα Γλέζου (την πρώην Νοστράδαμος). Ανέκαθεν ταίριαζαν στο μυαλό μου για φίλες η Γκιζέλα Ντάλι και η Δέσποινα Γλέζου! Υπήρξαν, βλέπεις, sex symbols αμφότερες στον κινηματογράφο και στη μουσική την ίδια πάνω - κάτω περίοδο. Από τη Γλέζου μάλιστα άντλησα πληροφορίες για τον πραγματικά δύσκολο βίο της γυναίκας αυτής στη Νάξο, όπου τα τελευταία χρόνια της είχε μετατραπεί σε ερημίτισσα.
Η Γκιζέλα Ντάλι ή η - κατά κόσμον - Διαμάντω Μαυροειδή, γεννηθείσα στην Πλάκα το 1937 (κατ' άλλους το 1938 ή το 1940), με καταγωγή από τα Μέγαρα, δεν ήταν μία απλή ηθοποιός που έπαιζε σε ''βήτα'' ταινίες. Θα έλεγα μάλιστα ό,τι αυτό ακριβώς το χαρακτηριστικό της, την έκανε να ξεχωρίσει από την Αλίκη Βουγιουκλάκη, το αντίπαλον δέος, κατακτώντας το κινηματογραφικό στερέωμα ως μία πιο τολμηρή, πιο σέξι και τελικά πιο ''αντεργκράουντ'' γυναικεία παρουσία.
Η Γκιζέλα Ντάλι θα μπορούσε να ήταν ηρωίδατων υπερσεξουαλικών ταινιών τρόμου του Jean Rollin και των πιο γόνιμα διεστραμμένων αποκυημάτων φαντασίας του Walerian Borowczyk. Θα μπορούσε να ήταν ακόμη η ιδανική που θα ενσάρκωνε τη Ζάκουλα, σε μία ενδεχόμενη κινηματογραφική μεταφορά του βαμπιρικού σοφτ - πορνό κόμικς που διαβάζαμε στην εφηβεία μας. Παρ' όλα αυτά, απ' αλλού ξεκίνησε η Γκιζέλα Ντάλι μέχρι να χτίσει την περσόνα και τον μύθο της.
Η Γκιζέλα Ντάλι θα μπορούσε να ήταν ηρωίδα των υπερσεξουαλικών ταινιών τρόμου του Jean Rollin και των πιο γόνιμα διεστραμμένων αποκυημάτων φαντασίας του Walerian Borowczyk.
Σπούδασε σε νεαρότατη ηλικία χορό, εικαστικά και υποκριτική στις αντίστοιχες σχολές Ανωμερίτου, Καλών Τεχνών και Εθνικού Ωδείου. Από το 1960 άρχισε να εμφανίζεται σε ταινίες, αισθηματικές κομεντί, κωμωδίες και μελό, που δεν ήταν παραγωγές του Φίνου, άρα μιλάμε αυτομάτως για low budget και ίσως πιο ελεύθερες υφολογικά ταινίες. Ενδεικτικοί τίτλοι: ''Ραντεβού στη Βενετία'' (1960), ''Του Κουτρούλη ο γάμος'' (1962), το ξεκαρδιστικό ''Γέλιο βγήκε απ' τον Παράδεισο'' (1963) στο πλάι του Γιώργου Κωνσταντίνου, ''Νυχτοπερπατήματα'' (1964), τολμηρό ντοκιμαντέρ του Γιώργου Ζερβουλάκου, ''Ου κλέψεις'' (1965) κ.α. All time classic ακόμη θεωρείται το πέρασμα της από την ταινία ''Πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης'' (1963) του Αλέκου Σακελλάριου, όπου ο Θανάσης Βέγγος έχτισε την περσόνα του ανθρώπου που όλο τρέχει. Εκεί, στο ξεκαρδιστικό σκετς με τον Βέγγο επίδοξο φωτογράφο, η Γκιζέλα Ντάλι ήταν η στριπτιζέζ που τον αναστάτωνε ερωτικά. ''Προσοχή και κοιτάμε εδώ'' της λέει ο Βέγγος, δείχνοντας της τον φακό. ''Να δω το πουλάκι, ε;'' τον ρωτάει εκείνη για να λάβει την απάντηση: ''Αμ έτσι όπως πάμε, θα το δεις και το πουλάκι'' (παρά το ασυναγώνιστο σακελλάρειο χιούμορ, επρόκειτο για έναν άκρως προκλητικό διάλογο για το πλαίσιο της εποχής)!
Λέγεται πως ο Θανάσης Βέγγος εκτιμούσε και αγαπούσε τη Γκιζέλα Ντάλι, όπως άλλωστε και άλλους συναδέλφους του που δεν είχαν καταφέρει να προσχωρήσουν στα μεγάλα στούντιο του Φίνου, σαν τον Φραγκίσκο Μανέλη λόγου χάριν. Έτσι, το 1970 ξαναδούλεψαν μαζί στην ταινία ''Ένας Βέγγος για όλες τις δουλειές'' του Ντίνου Κατσουρίδη.
Από τη δεκαετία του 1960, ωστόσο, περισσότερο η φυσική ομορφιά και λιγότερο το ταλέντο της Γκιζέλας Ντάλι, άρχισε να γίνεται αιτία για την εμπλοκή της σε ταινίες ερωτικού περιεχομένου. Κι εδώ υπάρχουν ενδεικτικοί τίτλοι: ''Η Ελληνίδα και ο έρωτας'' (1962), ''Σκάνδαλα στο νησί του έρωτα'' (1963), ''Διεστραμμένοι'' (1963), ''Ο παρθένος'' (1966), ''Δάφνις και Χλόη'' (1969), το remake του Ορέστη Λάσκου με τη Χαρά Αγγελούση, ''Έρωτας δίχως σύνορα'' (1970) κ.α. Το ίδιο διάστημα η Γκιζέλα Ντάλι είχε παντρευθεί τον σκηνοθέτη Ντίμη Δαδήρα (1927 - 1982), που ήταν δημιουργός των ταινιών ''Το νησί των γενναίων'' και ''Ραντεβού στην Κέρκυρα'' σε μουσική του Μάνου Χατζιδάκι. Μαζί του γύρισε επτά ταινίες. Η ίδια σε συνέντευξη της το 2008, ούσα χτυπημένη από τον καρκίνο, είχε δηλώσει τα εξής για εκείνα τα χρόνια: Ήταν άλλη η όψη μου και άλλη η κόψη μου. Ο Ντίμης Δαδήρας και οι άλλοι κινηματογραφικοί παραγωγοί εκμεταλλεύτηκαν την όψη μου! Η κόψη μου ήταν η βλάχα από τα Μέγαρα, στουρνάρι στο κεφάλι! Τώρα που βλέπω τις ταινίες μου, μ' αρέσει αυτή η κοπέλα, η Γκιζέλα, αλλά σήμερα δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση της... Α πα πα! Εγώ - από τότε που τα εγκατέλειψα όλα και πήγα στη Νάξο - είμαι η κυρά Διαμάντω. Το Διαμάντω είναι το πραγματικό μου όνομα και προέρχεται από τις λέξεις "Δίας" και "αδάμας"...
Αυτό το "τα εγκατέλειψα όλα" συνέβη για τη Γκιζέλα Ντάλι το 1976, αφού με την είσοδο στη δεκαετία του 1970 και με την αρχή της παρακμής για τον εγχώριο εμπορικό κινηματογράφο, εμφανίστηκε αποκλειστικά σε σοφτ - πορνό ταινίες, μερικές από τις οποίες θεωρούνται cult σήμερα: ''Ο κύκλος της ανωμαλίας'' (1971), ''Δαίμονες της βίας και του σεξ'' (1973), ''Αιμιλία η διεστραμμένη'' (1974). Η τελευταία κινηματογραφική της εμφάνιση έγινε το 2004 στην ταινία ''Τεστοστερόνη'' του Γιώργου Πανουσόπουλου, λίγα χρόνια πριν το βιολογικό τέλος.
Η άνωθεν φωτογραφία είναι του 1970. Από αριστερά, η Γκιζέλα Ντάλι, ο Σταύρος Παράβας, η Ρένα Βλαχοπούλου και οι τραγουδιστές Γιώργος Νταλάρας και Γιάννης Ντουνιάς. Ήταν τότε που η Γκιζέλα Ντάλι εμφανιζόταν στην επιθεώρηση ''Έρχονται - δεν έρχονται'' των Κώστα Νικολαΐδη - Ηλία Λυμπερόπουλου - Γιώργου Μουζάκη στο θέατρο του Εθνικού Κήπου με το θίασο των Ρένας Βλαχοπούλου - Σταύρου Παράβα - Νινής Τζανέτ. Επρόκειτο για την επιτυχημένη επιθεώρηση με το θρυλικό σκετς ''Ντιρλαντά'' του Παράβα, που προκάλεσε την παρέμβαση της χουντικής λογοκρισίας με αποτέλεσμα το Κηποθέατρο να μη λειτουργήσει την επόμενη χρονιά (Να ευχαριστήσω στο σημείο αυτό τον θεατρολόγο - φιλόλογο Απόστολο Πούλιο για τις πολύτιμες πληροφορίες).
Με την απόσυρση της στη Νάξο, τα επόμενα χρόνια η Γκιζέλα Ντάλι δεν ήταν το ανέμελο κορίτσι των εξωφύλλων του ''Ρομάντσο'' και του ''Φαντάζιο'', ούτε φυσικά η σεξοβόμβα παρτενέρ του Γιώργου Μούτσιου στο cult εκείνο ελληνικό πορνό που μετέδιδε συχνά, μεταγλωττισμένο στα γερμανικά, το RTL - PLUS Λουξεμβούργου. Η σχετική μαρτυρία της φίλης της, Δέσποινας Γλέζου, είναι πραγματικά συγκλονιστική: Τα τελευταία τριάντα χρόνια που τη γνώριζα και κάναμε στενή παρέα, δεν υπήρχε βιβλίο λογοτεχνίας και ποίησης που να μην είχε πέσει στα χέρια της. Σα να ήθελε να μορφωθεί απότομα, μού φαινόταν η κοπέλα αυτή, ενοχικά σχεδόν για τα ανέμελα χρόνια που έζησε ως σταρ του σινεμά...
Κι όταν τη χτύπησε ο καρκίνος, μπορεί να μην έχανε το χιούμορ της, ίδιον των ανθρώπων με ευφυΐα, όμως ουσιαστικά είχε μετατραπεί σε σωστό αγρίμι, ερημίτισσα του νησιού. Ο τελευταίος λόγος και πάλι στη Δέσποινα Γλέζου από καταγραμμένη τηλεφωνική συνομιλία μας την επόμενη του θανάτου της Γκιζέλας Ντάλι, Σάββατο 11 Σεπτεμβρίου του 2010: Η Γκιζέλα έφυγε χθες, Παρασκευή, στις 17.00 το απόγευμα. Είχε μπεί στο νοσοκομείο του νησιού με σακατεμένο το πόδι της- ακόμη ένα χτύπημα μαζί με τον καρκίνο που την κατέτρωγε από το 2001. Για την ακρίβεια, αμέσως μετά την πλημμύρα που διέλυσε το σπίτι της και ανάγκασε την ίδια να ανέβει στην ταράτσα για να σωθεί, εμφανίστηκε ένας πρώτος μικρός όγκος στο στήθος της. Όταν είχε περάσει πολύς καιρός και πήρε την απόφαση ν' ασχοληθεί σοβαρά με το πρόβλημα της, ήταν ήδη αργά. Μια σειρά μεταστάσεων, από το στήθος στα οστά κι από τα οστά στον εγκέφαλο, έκαναν αδύνατη την επιβίωση της. Κι όμως! Η Γκιζέλα έζησε εννιά ολόκληρα χρόνια, καλλιεργώντας τη γη της και διαβάζοντας πολύ. Ποτέ δεν έχανε το χιούμορ της, αστειευόταν με το θάνατο που ολοένα την πλησίαζε και γι' αυτό της ανήκει επάξια ο χαρακτηρισμός του μαχητή της ζωής. Πριν μερικές εβδομάδες είχε τοποθετήσει ταμπέλα έξω απ' το κτήμα της που έλεγε να μην πλησιάζει κανείς, γιατί ήταν άρρωστη. Το τελευταίο δεκαπενθήμερο το πέρασα στο Ιατρικό Κέντρο της Νάξου, καθημερινά δίπλα της για δύο και τρεις ώρες. Ώσπου ήρθε ο επιθανάτιος λήθαργος και μόλις χθες η Γκιζέλα άνοιξε για λίγο τα μάτια, έσκασε ένα χαμόγελο κι έπειτα τά 'κλεισε για πάντα...
