Ως μετρ της ειρωνείας, ο Νιλ Τέναντ παρουσίαζε το 2013 το τραγούδι «It couldn't happen here» σε ένα live του συγκροτήματος, θυμίζοντας στο κοινό πως αποτέλεσε τη βάση για τη μία και μοναδική ταινία μυθοπλασίας που έκαναν ποτέ, η οποία είχε τον ίδιο τίτλο ή, αλλιώς, όπως έγραψε το «Variety», «Ιt shouldn't happen anywhere».
Στα τέλη της δεκαετίας του '90, όταν το συγκρότημα παρουσίαζε ένα θεατρικό μιούζικαλ, το «Closer to Heaven», ο Τέναντ πάλι μιλούσε για το πόσο αρνητική εντύπωση του έκαναν οι αντιδράσεις από τον χώρο του θεάτρου.
Το περιεχόμενο του «It couldn't happen here» ήταν μια δημιουργική σπαζοκεφαλιά. Θα έπρεπε να λειτουργεί διττά, ως promotional υλικό για τα τραγούδια αλλά και ως ένα ενιαίο και μεστό καλλιτεχνικό statement που θα περιλάμβανε τις ιδέες και τις ανησυχίες του συγκροτήματος.
Δεν ήταν πάντα εύκολο για έναν καλλιτέχνη να μεταπηδά από τον έναν χώρο στον άλλον και αυτές οι δύο περιπτώσεις στην καριέρα των Pet Shop Boys, ενός συγκροτήματος που από την αρχή της καριέρας του έκανε σαφές πως δεν ήθελε να ασχοληθεί μόνο με την παραγωγή μουσικής, διακατέχονταν από τη λογική του «μην μπλέκεστε σε δικά μας χωράφια».
Η ιστορία του «It couldn't happen here» είναι παράδοξη, σαν αυτά που συμβαίνουν στην ταινία. Αρχικά, το τραγούδι προήλθε από την πρόσκληση που έστειλαν ο Νιλ Τέναντ και ο Κρις Λόου στον Ένιο Μορικόνε για κάποιου είδους συνεργασία.
Ο τελευταίος τούς έστειλε ένα demo από μια ακυκλοφόρητη δουλειά του που ξέμεινε από το σάουντρακ της ταινίας «Ο Περιθωριακός» με τον Ζαν Πολ Μπελμοντό, δίνοντάς τους την άδεια να κάνουν ό,τι θέλουν πάνω σε αυτό.
Ο Τέναντ έγραψε τους στίχους, παραλλάσσοντας το μυθιστόρημα «It can't happen here» του Σινκλέρ Λιούις, για να διηγηθεί μια ιστορία για το AIDS που αψηφούσαν όλο και περισσότεροι φίλοι του, με τη σιγουριά πως αυτά συμβαίνουν μόνο σε άλλους, μέχρι τη στιγμή που ο κίνδυνος τους χτυπούσε την πόρτα.
Ο Μορικόνε αρνήθηκε ευγενικά να συμμετέχει περαιτέρω κι έτσι το τραγούδι ετοιμάστηκε με σκοπό να κυκλοφορήσει το δεύτερο άλμπουμ του συγκροτήματος «Actually» – όλα αυτά το 1987. Το «Please» είχε πάει ήδη περίφημα, το «West End Girls» ακουγόταν ακόμη παντού, μια στρατιά από νέα hits είχε ετοιμαστεί (του «It's a sin» συμπεριλαμβανομένου) και η EMI θεωρούσε δεδομένο πως έπρεπε να οργανωθεί μια παγκόσμια περιοδεία. Το γκρουπ όμως δεν ένιωθε ακόμα έτοιμο, μια εποχή που και οι one-hit wonder ξεχύνονταν σε στάδια, και αντιπρότεινε τη δημιουργία ενός μεγάλου μουσικού βίντεο.
Αυτός που ενθουσιάστηκε περισσότερο από την ιδέα τους ήταν ο σκηνοθέτης Τζακ Μποντ, που εκείνα τα χρόνια έφτιαχνε προφίλ διασημοτήτων για τη σειρά «The South Bank Show» του ITV. Συμφώνησε σε όλα με το γκρουπ για το ύφος του βίντεο, τους φύλαγε όμως μια έκπληξη για αργότερα.
Οι Pet Shop Boys έφυγαν για την προώθηση του «Actually» στις ΗΠΑ με την υπόσχεση πως μόλις θα επέστρεφαν στο Λονδίνο θα γύριζαν το βίντεο που είχαν αφήσει υπό μορφή μικρών σεναρίων, γραμμένων για κάθε τραγούδι τους, που έπρεπε να μπουν στη σωστή σειρά. Στην επιστροφή τους, ο Μποντ τους παρουσίασε ένα ολοκληρωμένο σενάριο, έχοντας προσθέσει και τις δικές του πινελιές, για μια κανονική ταινία μεγάλου μήκους που θα διαρκούσε περίπου 90 λεπτά.
Gareth Hunt - Pet Shop Boys - It Couldn't Happen Here
Όλες οι πλευρές συμφώνησαν και το Νοέμβριο του 1987, μέσα σε τρεις εβδομάδες μόλις, η ταινία γυρίστηκε στο Λονδίνο και στο παραλιακό Κλάκτον του Έσεξ.
Το περιεχόμενο του «It couldn't happen here» ήταν μια δημιουργική σπαζοκεφαλιά. Θα έπρεπε να λειτουργεί διττά, ως promotional υλικό για τα τραγούδια αλλά και ως ένα ενιαίο και μεστό καλλιτεχνικό statement που θα περιλάμβανε τις ιδέες και τις ανησυχίες του συγκροτήματος. Με αυτόν το δεδομένο συμβιβασμό ο Μποντ προσπάθησε να ισορροπήσει, φτιάχνοντας μια σουρεαλιστική ιστορία που θα ήταν ευκολότερο να εμπεριέχει μικρά και διαφορετικά βιντεοκλίπ.
Ο κεντρικός άξονας της ταινίας είναι η αντικρουόμενη εικόνα της Αγγλίας ως ενός μέρους καταπιεστικού λόγω των παραδοσιακών οικονομικών και κοινωνικών δυνάμεων του τόπου, αλλά ταυτόχρονα δημιουργικού, με δεκάδες παραδείγματα ανθρώπων που βρήκαν στη λογοτεχνία, στη μουσική και στον κινηματογράφο το παράθυρο για να εκφράσουν τις ιδέες τους.
Δεν είναι ακριβώς παρωχημένη αυτή η αντίθεση, συμβαίνει μέχρι και σήμερα στη χώρα, όμως τα χρόνια της Θάτσερ η κουβέντα αυτή θεωρούνταν ακόμα πιο επίκαιρη. Οι δύο ήρωες ξεκινούν ένα σουρεαλιστικό ταξίδι γεμάτο από εικόνες που θα μπορούσαμε να δούμε στις πρώτες δουλειές του Μάικ Λι ή ακόμα και σε πιο τολμηρούς σκηνοθέτες της εποχής, όπως ο Άλαν Κλαρκ ή ο Άλεξ Κοξ. Μια Αγγλία νεφελώδης φυσικά, γεμάτη νέους επαναστάτες που κάνουν φασαρία, γονείς που δεν έχουν να μεταλαμπαδεύσουν κάτι θετικό, industrial χώρους και ανώνυμους τυχοδιώκτες που έρχονται στο Λονδίνο (μέσω King's Cross φυσικά, στο υπέροχο ομώνυμο τραγούδι) για να βρουν την τύχη τους.
Pet Shop Boys - Always On My Mind
Οι ιστορίες πηγάζουν από το παρελθόν των δύο πρωταγωνιστών, τη στιβαρή καθολική ανατροφή που είχε ο Τέναντ και τα αδιέξοδα παιδικά χρόνια του Λόου στον Βορρά, και παρουσιάζονται ενίοτε με χιούμορ αλλά και με έναν αυστηρό κανόνα που δεν αλλάζει ως το τέλος.
Οι δύο ήρωες τις παρατηρούν μέσα από το κάδρο, δεν έρχονται σε επαφή με αυτές και μοιάζουν περισσότερο με φαντάσματα. «Η μη-αντίδραση είναι ίσως η πιο δυνατή μορφή αντίδρασης» είχε πει τότε σε μια συνέντευξή του ο Μποντ, δικαιολογώντας την παρουσία τους στην ταινία ως έναν θρίαμβο της δημιουργικότητας.
Οι δυο τους βλέπουν τα περισσότερα στραβά και ανάποδα της χώρας, είναι όμως αρκετά ελιτιστές για να παρασυρθούν από αυτά, γι' αυτό κάνουν αυτό που ξέρουν καλύτερα: δημιουργούν μουσική.
Η ταινία περιλαμβάνει σχεδόν όλα τα τραγούδια του «Actually» καθώς και αρκετά από το «Please». Το μοναδικό τραγούδι που δεν βρίσκεται σε κάποιο από τα δύο άλμπουμ είναι το «Always on my mind», για το οποίο δεν έγινε ποτέ ξεχωριστό βιντεοκλίπ.
Χρησιμοποιήθηκε η σκηνή όπου ακούγεται, με τον απολαυστικό bilingual illiterate Τζος Άκλαντ να υποδύεται έναν serial killer, ενώ λίγο πριν έπαιζε τον καθολικό ιερέα – διόλου τυχαία η σύνδεση.
Pet Shop Boys - Its' a sin ("It couldn't happen here" 1988)
Λίγο αργότερα, την ώρα που ακούγεται το «King's Cross», ένας άνδρας βγαίνει από το σπίτι του τυλιγμένος στις φλόγες σε μια σκηνή που παραλίγο να κοπεί όταν πριν από την κυκλοφορία της ταινίας μια φωτιά στον ομώνυμο σταθμό άφησε πίσω της αρκετά θύματα.
Στο τέλος της ταινίας, την ώρα που πέφτουν οι τίτλοι, ακούμε το «I want to wake up» που μας υπενθυμίζει ότι όλα ήταν ένα όνειρο που πρέπει πια να τελειώσει.
Η ταινία κυκλοφόρησε στα σινεμά της Αγγλίας στις 8 Ιουλίου 1988 και, σε αντίθεση με το «Actually», δεν είχε ιδιαίτερη επιτυχία, κάτι που έδωσε την ευκαιρία στην EMI να πιέσει ακόμα περισσότερο για μια κανονική περιοδεία, αντί τέτοιων καλλιτεχνικών πειραματισμών. Μετά την κυκλοφορία και του «Introspective» το 1988, ξεκίνησε ο σχεδιασμός για κάτι τέτοιο, όμως οι Pet Shop Boys ήταν πλέον έτοιμοι να την κάνουν με τον τρόπο που ήθελαν.
Συνεργάστηκαν με τον Ντέρεκ Τζάρμαν που γύρισε μικρά φιλμ, τα οποία έπαιζαν κατά τη διάρκεια κάθε συναυλίας στο background, κι έφτιαξαν κάτι που έμοιαζε περισσότερο με θεατρικό concept που απογείωνε τη μουσική τους.
Δύο χρόνια μετά, το 1991, τελειοποίησαν αυτήν τη μορφή συναυλίας στην ανεπανάληπτη Performance Tour, ένα λυρικό υπερθέαμα που συγκαταλέγεται στις πιο λαμπρές στιγμές της πoπ κουλτούρας.
Λίγο μετά την έξοδό του στους κινηματογράφους, τo «It couldn't happen here» κυκλοφόρησε σε VHS και Laser Disc. Δεν έχει επανακυκλοφορήσει επίσημα από τότε σε κάποια άλλη μορφή.
σχόλια