Αυτό που θα θυμάμαι για πάντα από τον George Michael είναι η απίθανη εμφάνισή του στο Ολυμπιακό Στάδιο το 2007, όπου δεν είχα σκοπό να πάω και με κουβάλησε σχεδόν με το ζόρι ένας φίλος. Ήταν η εποχή που είχε σβήσει αρκετά η λάμψη του και τον θεωρούσα –βλακωδώς- παρηκμασμένο και ξεπερασμένο.
Κι η αλήθεια είναι πως δεν υπήρξα ποτέ πραγματικά φαν του. Παρόλο που είχα αγαπήσει τα περισσότερα από τα single-επιτυχίες του, δεν είχα αγοράσει ούτε ένα άλμπουμ του και δεν έγινα ποτέ Wham! fan, όσο κι αν μου άρεσε ως έφηβος το Wake Me Up Before You Go-go ή το Careless Whisper.
Ήταν, όμως, '80s, τότε που οι επιτυχίες σε έβρισκαν παντού, ακόμα και στο τελευταίο χωριό της ελληνικής επαρχίας -ήταν στο ραδιόφωνο, στις μουσικές εκπομπές της τηλεόρασης, στο εξώφυλλο του Smash Hits και του Bravo (που ποιος ξέρει γιατί το αγόραζα, χωρίς να ξέρω ούτε λέξη γερμανικά!).
Η βραδιά στο Ολυμπιακό Στάδιο είναι μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου, μια απολαυστική εμφάνιση από κάθε άποψη, ένα εκθαμβωτικό σόου, από έναν καλλιτέχνη που άργησα είκοσι χρόνια να εκτιμήσω, ο οποίος με διασκέδασε πραγματικά και μετά το τέλος, στον δρόμο για το σπίτι, ήξερα ότι με αυτή τη συναυλία αποχαιρετούσα πανηγυρικά την εφηβεία μου και την νεανική μου ηλικία.
Δεν είχες και πολλά περιθώρια για αντιρρήσεις, τις επιτυχίες τις συμπαθούσες αναγκαστικά, ήταν τα κομμάτια που σε συνόδευαν σε κάθε σου κίνηση, από το σιγοψιθύρισμα στην αυλή του σχολείου (σε μια γλώσσα αλαμπουρνέζικη, με στίχους που επαναλάμβανες όπως τους άκουγες, κι ανάθεμα αν ήξερες τι εννοούν), στο σπίτι την ώρα που έτρωγες με συνοδεία την εκπομπή του Άκη Έβενη, το βράδυ στα μεσαία, από το ραδιόφωνο της ελληνοαμερικανικής βάσης, στις εκπομπές του Πετρίδη και στις κασέτες που σου χάριζαν οι φίλοι σου.
Τον George Michael τον έχω πάντα συνδεδεμένο στο μυαλό μου με αυτά τα χρόνια. Δεν ξέρω αν ήταν όμορφα, ήταν σίγουρα ανέμελα και κάθε single του μέχρι το Fast Love το έχω συνδέσει και με μια συγκεκριμένη στιγμή - μόνο καλές στιγμές. Μετά το 1997 έπαψα να τον παρακολουθώ και έπαψαν και να με ενδιαφέρουν τα κομμάτια του, γι' αυτό και ήταν τόσο μεγάλη έκπληξη για μένα εκείνη η βραδιά στο Ολυμπιακό Στάδιο.
Είναι μία από τις ωραιότερες συναυλίες που έχω δει στη ζωή μου, μια απολαυστική εμφάνιση από κάθε άποψη, ένα εκθαμβωτικό σόου, από έναν καλλιτέχνη που άργησα είκοσι χρόνια να εκτιμήσω, ο οποίος με διασκέδασε πραγματικά και μετά το τέλος, στον δρόμο για το σπίτι, ήξερα ότι με αυτή τη συναυλία αποχαιρετούσα πανηγυρικά την εφηβεία μου και τη νεανική μου ηλικία.
Τον George Michael τον γνώρισα με το Wake Me Up Before You Go-Go. Ήταν το πρώτο τραγούδι που άκουσα από τους Wham!, το πρώτο που αγόρασα και το πρώτο που μου άρεσε, γιατί ήταν πολύ '60s, πολύ χαρούμενο και αρκετά soul - ένας ήχος τον οποίο αγαπούσε ιδιαίτερα και τον πέρασε με κάθε τρόπο σε όλους τους δίσκους του τα επόμενα χρόνια.
Από όλες τις κυκλοφορίες των Wham!, αν εξαιρέσω το Careless Whisper που με στοίχειωνε για αρκετά χρόνια γιατί ήταν το τραγούδι που χόρεψα με τον πρώτο μου έρωτα και λόγω αναμνήσεων δεν γίνεται να μην μου αρέσει, μόνο το Everything She Wants άντεχα να ακούσω, κι ακόμα το θεωρώ το κορυφαίο τους τραγούδι.
Την εποχή που ανέβαιναν απανωτά στο νούμερο ένα στα τσαρτ Αγγλίας και Αμερικής -αλλά και όλου του κόσμου- και οι πρώιμοι κάγκουρες έπαιρναν στυλιστικές ιδέες από το φρικτό ξανθό τσουλούφι και τη χαίτη, τα σκουλαρίκια κρίκους και τα ρούχα βλαχοτουρίστα, είχα φτάσει μέχρι σε σημείο τσακωμού με μια φίλη που τους είχε για θεούς. Δεν θυμάμαι καν με τι επιχειρήματα.
Βέβαια, κρυφά και ασυναίσθητα, μάθαινα απ' έξω τους στίχους από κάθε κομμάτι τους που γινόταν επιτυχία. Αυτή την αφελή οργή χωρίς λόγο και την εναντίωση σε οτιδήποτε άρεσε στους πολλούς, έκανα χρόνια να την ξεπεράσω. Και κατάλαβα πόσο σημαντικοί ήταν για την ποπ κουλτούρα και πόσο πολύ τους λάτρευε ο κόσμος όταν μερικά χρόνια αργότερα πήγα στην Αγγλία.
Δεν έχει κανένα νόημα να γράψεις μία ακόμα βιογραφία του George Michael, τι να πεις πια που να μην έχει χιλιοειπωθεί τις τελευταίες ώρες, όλη μέρα διαβάζω τις πληροφορίες που υπάρχουν στο Wikipedia με παραλλαγές, κείμενα ανέμπνευστα και βαρετά, είναι λες και όλοι κουράστηκαν να γράφουν πια νεκρολογίες.
Ακόμα και μέσα στο ταξί νωρίς το βράδυ, το ίδιο κείμενο του Wikipedia σε περίληψη διάβαζε κάποια με σπαρακτική φωνή, με χαλί το Careless Whisper, δίνοντας έμφαση στις δύο συλλήψεις για ναρκωτικά και τις άλλες «για ομοφυλοφιλικές ερωτικές περιπτύξεις».
Ο George Michael ήταν ο Γιώργος Κυριάκος Παναγιώτου με καταγωγή από το Finchley του βόρειου Λονδίνου και πατέρα Κύπριο, που δεν ήξερε γρι ελληνικά, αυτός που έβαλε πριν από την Madonna τη λέξη σεξ σε νούμερο ένα τραγούδι, που μετά το σεξ έγραψε ένα τραγούδι για την πίστη, που ανέβαζε το ένα τραγούδι μετά το άλλο στο top-10, που είπε με την Aretha Franklin το I Knew You Were Waiting For Me, που έγραψε το πιο τρυφερό του τραγούδι για τον πατέρα του, που γέμιζε στάδια και έκανε sold out εμφανίσεις σε όποια πόλη και αν περιόδευε, που έγινε ποπ φαινόμενο και έδωσε υπόσταση στο new pop-boom των αρχών των '80s από το πρώτο single του με τον Andrew Ridgeley, που ακούστηκε μέχρι απελπισίας και σε κάθε γωνιά της γης, που ταυτίστηκε όσο κανείς άλλος τα τελευταία 40 χρόνια με τα Χριστούγεννα και είχε μεγαλύτερη διάρκεια από κάθε άλλο όνομα που ξεκίνησε μαζί του και έκανε παράλληλη καριέρα - ούτε οι Duran Duran ούτε οι Culture Club άντεξαν τόσα χρόνια.
Ο George Michael ήταν ο πιο μεγάλος ποπ σταρ της Βρετανίας των '80s και για το πιο μεγάλο μέρος των '90s, και ακόμα και όταν το όνομά του απασχολούσε τα μέσα μόνο για τα παραστρατήματά του, το κοινό δεν τον εγκατέλειψε, κατανοώντας τη δυσκολία του να διαχειριστεί την τεράστια επιτυχία.
Όποιον έχει αγαπήσει παράφορα το κοινό, τον συγχωρεί, τον στηρίζει ακόμα και όταν για σχεδόν δέκα χρόνια το μόνο που ακούει για αυτόν είναι ιστορίες με ναρκωτικά, απεγνωσμένες ερωτικές περιπέτειες, ιατρικά περιστατικά και κατεστραμμένη υγεία. Το τελευταίο άλμπουμ του, με τίτλο Υπομονή, χρειαζόταν μεγάλη υπομονή να το ακούσεις, παρόλα αυτά αν ξαναέβγαινε σε τουρνέ θα ξαναζούσε τον ίδιο θρίαμβο με την περιοδεία του 2006 «25 Live».
Το βίντεο κλιπ του «Freedom»
Δεν υπάρχει ούτε ένας μουσικός αυτής της δεκαετίας που να χαίρει τέτοιας ασυλίας, που να έχει να απασχολήσει καλλιτεχνικά τα μέσα για μια δεκαετία και όχι μόνο να μην τον έχει ξεχάσει κανείς, αλλά να τρέχουν να τον δουν live.
Η εποχή των σταρ τελειώνει μαζί αυτή την φουρνιά καλλιτεχνών. Ίσως γιατί κανένας νεότερος δεν είχε την ευκαιρία να αγαπηθεί τόσο. Δεν υπάρχει πια το υπόβαθρο για να υπάρξει σταρ τέτοιου μεγέθους και μαζί τους τελειώνει και μια ολόκληρη εποχή.
Αυτό αποχαιρετάμε σήμερα. Η ανακοίνωση σήμερα το πρωί έλεγε ότι «λίγο πριν ξεκινήσουν οι ηχογραφήσεις με τον Naughty Boy, τον παραγωγό της Beyonce, η καρδιά του George Michael τον πρόδωσε και πέθανε στον ύπνο του. Η υγεία του είχε επιβαρυνθεί ανεπανόρθωτα από τις χρόνιες καταχρήσεις».
Η πραγματική είδηση δεν είναι ο θάνατός του, αλλά το ότι ξεμένουμε από πραγματικούς σταρ. Και δεν υπάρχει κανείς να τους αντικαταστήσει.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε πρώτη φορά στο LIFO.gr το 2016.
