Ανδρέας Βουτσινάς: Η μοναχική μου πρωτοχρονιά στο Παρίσι του 1968, πίνοντας σαμπάνια με το μπιμπερό

Ανδρέας Βουτσινάς: Η μοναχική μου πρωτοχρονιά στο Παρίσι του 1968, πίνοντας σαμπάνια με το μπιμπερό Facebook Twitter
Ο Ανδρέας Βουτσινάς, φωτογραφημένος από τον Σπύρο Στάβερη για το (symbol)
0

Η πιο σταθερή μου ανάμνηση ως παιδί από τις γιορτές είναι ότι ήμουν πάντα άρρωστος: γενέθλια, ονομαστική εορτή, Χριστούγεννα, Πρωτοχρονιά…. Ήταν σαν να το ‘χα πάρει απόφαση ότι με το που πλησίαζαν θα είμαι οπωσδήποτε άρρωστος. Έτσι πέρασα όλες τις παιδικές μου αρρώστιες και είχα πάντα την προσοχή όλων πάνω μου. Αλλά σαν αποτέλεσμα τα δώρα που έπαιρνα είχαν λιγότερο χαρούμενο και εορταστικό χαρακτήρα. 

Όταν έφυγα από την Ελλάδα, υπήρχαν άλλα προβλήματα. Όλο κάτι τύχαινε ή δεν είχα λεφτά να είναι τα πράγματα όπως θα τα ‘θέλα. Αργότερα στην Αμερική ο Στράσμπεργκ οργάνωνε πάντα πάρτι, οπότε ήταν οι άνθρωποι του θεάτρου και οι φίλοι του που περιέβαλαν τις γιορτές. 

 

Τα πρώτα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά που έχω σαν ανάμνηση προσωπικής γιορτής, είναι το 1968 στο Παρίσι. Δεν ήξερα κανέναν, εκτός από την Τζέην Φόντα και τον Ροζέ Βαντίμ, οι οποίοι είχαν φύγει στην εξοχή χωρίς να μου το πουν – δηλαδή ο Βαντίμ θα το ‘κάνε για να μην είμαι μαζί τους. Βρέθηκα σε ένα διαμέρισμα ολομόναχος, με ελάχιστα γαλλικά, έτοιμος να περάσω τη χειρότερη Πρωτοχρονιά. Τελικά αποφάσισα να κάνω κάτι. Να έφευγα κάπου μόνος μου, αποκλειόταν. Δεν πηγαίνω ποτέ πουθενά μόνος, κι αν συμβεί κρατάω θέσεις για δυο. 

 

Βγήκα έξω, μπήκα σε μια κάβα, αγόρασα μια μεγάλη μπουκάλα σαμπάνια Paul Rogers (δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή μάρκα, αλλά ήταν η αγαπημένη σαμπάνια της Μαρί Μπελ), και επιστρέφοντας σπίτι, έπεσα επάνω σε ένα φαρμακείο ανοιχτό. Εγώ, όποτε δω φαρμακείο μπαίνω και αγοράζω κάτι. Διάλεξα μια οδοντόβουρτσα, κάτι ακόμα, και βγαίνοντας βλέπω ένα μπιμπερό για μωρά. Το πήρα κι αυτό. 

 

Εξαιτίας της πιπίλας το ανθρακικό είχε φύγει κι έτσι με τη δεύτερη γουλιά, είχα ήδη ζαλιστεί. Ήταν το ωραιότερο μεθύσι. Τα πέρασα καταπληκτικά. Αγκαλιά με το μπουκάλι και με την πιπίλα στο στόμα, αποκοιμήθηκα.

 

Γύρω στα μεσάνυχτα, στο σπίτι, με την τηλεόραση να παίζει, άνοιξα την σαμπάνια στον εαυτό μου, έβγαλα την πιπίλα από το μπιμπερό, την έβαλα στην σαμπάνια κι άρχισα να την πίνω  από το μπουκάλι. Εξαιτίας της πιπίλας το ανθρακικό είχε φύγει κι έτσι με τη δεύτερη γουλιά, είχα ήδη ζαλιστεί. Ήταν το ωραιότερο μεθύσι. Τα πέρασα καταπληκτικά. Αγκαλιά με το μπουκάλι και με την πιπίλα στο στόμα, αποκοιμήθηκα. 

 

Το πρωί είχα ένα κεφάλι, να! Αλλά έτσι νομίζω ότι πρέπει να περνάμε την Πρωτοχρονιά. Μόνοι με τον εαυτό μας, σαν μια παλιά προσωπική γιορτή. Βέβαια, έχω ξαναπροσπαθήσει έκτοτε να το κάνω, αλλά δεν ήταν το ίδιο. Ήταν πλέον συνειδητά κι έτσι δεν είχε την ίδια σημασία. Η μόνη ξεχωριστή  ανάμνηση όμως που έχω από γιορτές, σα μια γιορτή για τον εαυτό μου, ήταν εκείνη η Πρωτοχρονιά του ‘68. 

 

Ανδρέας Βουτσινάς: Η μοναχική μου πρωτοχρονιά στο Παρίσι του 1968, πίνοντας σαμπάνια με το μπιμπερό Facebook Twitter

 

 

 

Στήλες
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Θοδωρής Αντωνόπουλος / Για την έκφραση «Επάγγελμα ομοφυλόφιλος»

Αν θεωρήσουμε την ομοφυλοφιλία επάγγελμα, αξιότιμε κ. συνήγορε, τότε σίγουρα αυτό θα πρέπει να ενταχθεί στα βαρέα ανθυγιεινά. Τουλάχιστον για όσο μπορούν να δηλητηριάζουν τον δημόσιο λόγο κακοποιητικές απόψεις, αντιλήψεις και πρακτικές, σαν αυτές που είτε εκφέρετε είτε ενθαρρύνετε.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Δημήτρης Π. Σωτηρόπουλος / Γιατί το επίπεδο του δημοσίου διαλόγου είναι τόσο απελπιστικά χαμηλό;

Αντί να διαφωνήσουμε για το ένα ή το άλλο θέμα, όπως και είναι θεμιτό και αναμενόμενο σε μια δημοκρατία διαλόγου, το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε είναι να εξευτελιζόμαστε οι ίδιοι και να εξευτελίζουμε τους άλλους, ωσάν να ήταν οι χειρότεροι εχθροί μας.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Π. ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ
O βούρκος των ημερών

Στήλες / O βούρκος των ημερών

Σήμερα: Μηνύματα στο αλεξίπτωτο • • • βουλευτική ηπιότητα • • • περιβαλλοντικη καταστροφή στο Ισραήλ • • • δύσκολες μέρες για τον Μακρόν • • • εμβολιαστική ευνοιοκρατία • • • ένας γενναιόδωρος πρώην οδηγός νταλίκας • • • η περιπέτεια της «μυστικής ομιλίας»
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ
Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Αρετή Γεωργιλή / Ψάχνοντας τις ευθύνες, ξεχάσαμε τους κακούς

Γιατί όλη αυτή η πολιτική χυδαιότητα που αποπροσανατολίζει την κοινή γνώμη από το πραγματικό πρόβλημα και στρέφει τη συζήτηση σε μια στείρα κομματική αντιπαράθεση, στις πλάτες όλων αυτών των παιδιών, που το μόνο που ζητούν είναι δικαίωση και γαλήνη;
ΑΡΕΤΗ ΓΕΩΡΓΙΛΗ
Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Τι διαβάζουμε σήμερα: / Το δίλλημα με τον Κουφοντίνα

Σήμερα: Τα Ζεν της Βαϊκάλης • • • νίκη μεγαλοψυχίας • • • η βία δεν πτοεί (ακόμη) τους Βιρμανούς • • • μια πρώτη δικαίωση • • • οι επίμονοι Ινδοί αγρότες • • • δημοκρατία και πίτσα • • • ένας τιτάνας
ΚΩΣΤΑΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΣ