Πρόπερσι πλησιάζαμε τα Χριστούγεννα με τον αέρα της εξέγερσης να μας έχει πάρει τα μυαλά. Πέρσι είχαμε τον αέρα μιας καινούργιας κυβέρνησης και τους αέρηδες μιας επικείμενης χρεοκοπίας. Φέτος, χρεοκοπημένοι και αμήχανοι, βλέπουμε το Σύνταγμα να γεμίζει από εργατοπατέρες, εργατομητέρες, εργατόπαιδα, εργατογιάπηδες και κανονικούς εργάτες. Να δούμε ποιος θα προλάβει ν' ανέβει στο καρουζέλ. Το πολυνομοσχέδιο είναι ο χριστουγεννιάτικος μποναμάς. Πέραν των μισθολογικών μειώσεων στον δημόσιο τομέα και τις ΔΕΚΟ, αυτό που πάει να γίνει (και τσούζει) είναι η αποδυνάμωση για λίγο καιρό (ή για πάντα) του συνδικαλισμού. Αν κάθε επιχείρηση είναι σε θέση να διαπραγματεύεται μόνη της με τους εργαζομένους της, τότε η ντουντούκα πάει στον αγύριστο.
Πολλοί πιστεύουν ότι τα σωματεία των εργαζομένων «είναι το τελευταίο όπλο» και ότι «πρέπει να τα στηρίξουμε» γιατί είναι «ό,τι μας έχει απομένει για ν' αντιδράσουμε στην κυβερνητική λαίλαπα και να διώξουμε τους Τρόικες». Κάθε φορά που ο Παναγόπουλος, ο Πουπάκης, ο Μανώλης, ο Πρωτόπαπας, ο Φωτόπουλος, ο Σόμπολος και όλα τ΄ άλλα ομορφόπαιδα ωρύονται στην TV και στα κράσπεδα, δεν ακούω τίποτα. Βλέπω μόνο μερικούς ακόμα υπεύθυνους γι' αυτό που περνάμε τώρα. Όταν έλεγε ο Πάγκαλος το περίφημο «μαζί τα φάγαμε», κανονικά θα έπρεπε να κάθονται απέναντί του και να γελάνε σαν την ποντικομαμή. Συνεργάστηκαν και μπήκαν σε κυβερνήσεις, τακιμιάσανε με τις εργοδοσίες, χρηματοδοτήθηκαν από το κράτος, δημιουργώντας ένα πρωτοφανές «κορποράτο» κράτους-εργοδοσίας-εργατικής (συνδικαλιστικής) τάξης, ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή του πελατειακού συστήματος και του ρουσφετιού. Ο συνδικαλιστής στην Ελλάδα δεν είναι λειτούργημα αλλά επάγγελμα που υποθήκευσε (θα το γράψω το κλισέ), μαζί με το πολιτικό σύστημα, το μέλλον μιας ολόκληρης χώρας. Το πολυνομοσχέδιο είναι η καταδίκη τους, η οριστική τους ήττα. Και με αυτήν, νομίζω, πρέπει να μας αποχαιρετήσουν κιόλας. Αν όλα ξεκινάνε πάλι από τη βάση, από εκεί πρέπει να ξεκινήσει ξανά και ο συνδικαλισμός.
Η χρεοκοπία, όμως, του συνδικαλισμού σημαίνει αναγκαστικά και τη χρεοκοπία των αντιδράσεών μας. Πώς θα μαζευτούμε πια; Πώς θα απαιτήσουμε; Πώς θα διεκδικήσουμε το μερίδιό μας στον παγκόσμιο πλούτο; Μέσα στη γενικότερη απογοήτευση όλοι ψάχνουν μια διέξοδο, ένα μέσο να διοχετεύσουν την αντίδρασή τους. Το διαδίκτυο είναι η ενδεδειγμένη λύση, αλλά ουσιαστικά δεν ωφέλησε και ποτέ. Όλοι θυμόμαστε τους μαυροφορεμένους μπλόγκερ που έκλαψαν τα πεύκα της Πάρνηθας και την επόμενη περίοδο κάηκε κυριολεκτικά όλη η Ελλάδα. Επίσης, σε διεθνές επίπεδο, έχουν γίνει αρκετές διαδικτυακές προσπάθειες να αποτραπούν π.χ. λιθοβολισμοί σε ακραία ισλαμικά κράτη και δεν έχουν φέρει κανένα αποτέλεσμα. Μάλιστα, οι ξένοι γελοιογράφοι, θέλοντας να σατιρίσουν την ιντερνετική λογοκρισία της Κίνας, έδειχναν εξαγριωμένους νάνους να εκτοξεύουν tweets σε γιγάντιους κομουνομπάτσους.
Και όμως! Κάποιο φως στο τούνελ έδειξε η υπόθεση Ασάντζ. Όχι τόσο με τις τρομερές αποκαλύψεις αλλά με την αντίδραση στη σύλληψη του Αυστραλού και στην επίθεση που δέχθηκε το WikiLeaks. Τα «ντου» σε sites οικονομικών κολοσσών κατέδειξαν ότι ο ηλεκτρονικός κόσμος και η νέα τάξη πραγμάτων είναι διάτρητα μεγαθήρια. Ένα κωλόπαιδο με laptop διέλυσε πριν από δέκα χρόνια την παγκόσμια δισκογραφία. Πολλά κωλόπαιδα με laptops μπορούν να απαιτήσουν, να διεκδικήσουν και να κερδίσουν πολύ περισσότερα από δωρεάν mp3.
Οι χάκερ τόσα χρόνια μού θύμιζαν τους γκραφιτάδες. Όλα γίνονται για αυτοεπιβεβαίωση και όχι για το κοινό καλό. Οι επιθέσεις τους ήταν κάτι σαν τα tags. Αυτήν τη στιγμή, αυτός που tagάρει «ΕΝΩΣΗ ΚΕΝΤΡΟΥ» θεωρείται ο καλύτερος γιατί είναι παντού, είναι «χεράτος» και κάνει όλους τους ομότεχνούς του να λένε «ουάου». Η ίδια η Ένωση Κέντρου, προφανώς, δεν θα το 'χει πάρει χαμπάρι και ούτε έχει βοηθηθεί από αυτό πολιτικά (!). Το ίδιο συμβαίνει και με έναν τύπο που πιθανότατα μπήκε στα ηλεκτρονικά άδυτα της CIA. «Ουάου» θα είπαν οι «συνάδελφοί» του και κάποιοι Άραβες και κάπου εκεί τελειώνει το παραμύθι. Με τις επιθέσεις σε Visa και Mastercard (και με το σασπένς που δημιούργησαν μέσω Τwitter) έδειξαν ότι μπορούν να παρέμβουν ουσιαστικά. Τι θα γίνει, αν διακόψουν μεγάλες εταιρείες στοιχημάτων, το εθνικό σύστημα συνταγογράφησης ή το TAXIS; Κάποιοι θα αναγκαστούν τότε να διαπραγματευτούν. Ο «infowar», όπως αποκαλείται, είναι εξίσου σημαντικός με έναν κανονικό πόλεμο, μπορούμε να τον παρακολουθήσουμε live από το Τwitter μας και τα θύματά του θα είναι ελάχιστα. Το μόνο που ελπίζουμε είναι τα τρομερά παιδιά να έχουν εμπεδώσει δίκαια τις αγωνίες μας.
ΥΓ.: Υπάρχουν και παιδιά που «βάφουν» και αλλάζουν τον κόσμο. Ένας από αυτούς είναι ο Stupid Greg που βγάζει το βιβλίο GPO is the law, στο Μεταίχμιο, και δείχνει πώς γίνεται αυτό.
σχόλια